KLM

Nee, we zijn nog steeds niet in Singapore gearriveerd, al zou dat wel leuk zijn geweest. Gelukkig zitten Caroline en Saskia riant in ons 5-sterren-hotel. Wie beter dan die twee kunnen dat waarderen op dit moment?
Zelf zit ik in het businessgedeelte van het Steigenberger Hotel in Frankfurt achter een pc om ons in te checken op de vlucht van vanavond. Tevergeefs en tegen beter weten in natuurlijk. Het Qantasscherm begint hoopvol maar verwijst naar de balie op het vliegveld als je wilt bevestigen.
Wie had kunnen denken dat we zo zouden stranden? Nou, de mensen thuis dus. Die hadden op het 8 uur journaal al gezien wat wij toen nog niet wisten. Namelijk dat het vliegveld op Frankfurt hartstikke gesloten was en dat we daar never en nooit zouden kunnen landen. Hartelijk dank KLM. Jullie bestaan 90 jaar maar als het aan mij ligt halen jullie de 100 niet!
De rest is inmiddels bekend. Na een half uur rondcircelen weken we uit naar Keulen, alwaar we met bussen weer naar Frankfurt werden vervoerd. Daar konden we nog net het vliegtuig naar Singapore uitzwaaien dat stond te de-icen op de baan. Het gevolg was 2 dagen vertraging, doodmoe en hongerig. En het allerergste; geen Caroline.
Nadat ik ter plekke de duitse KLM-juffrouw over de balie heb getrokken, kwam er een hotel en konden we fourageren. Vanavond wagen we een nieuwe poging. Zou het dan gaan lukken?

Foto´s volgen.

Kerst 2009

Buiten is het helemaal wit en in de straat prijkt een metershoge sneeuwpop. De buren klagen over Frank en de andere jongetjes die sneeuwballen tegen de ruiten gooien. Ach ja, je bent oud, gefrustreerd en je wilt wat. Ik kan frustie nauwelijks zonder te lachen te woord staan en roep Frank binnen terwijl ik 'm eigenlijk een aanmoedigingsprijs zou willen geven. Stelletje sjagerijnige graftakken hier allemaal.

Met een beetje mazzel kan ik het sneeuw- en voetbalgezeik met buren achter me laten het komende jaar en verplaatst de pret zich naar het Vondelpark of iets dergelijks.
Het zit er op voor ons. De school is dicht en het werk gedaan. Het was weer een roerig jaartje met de zoveelste nieuwe baan, veel leuke nieuwe collega's, veel dierbare ex-collega's en een volwassen kind op avontuur aan de andere kant van de wereld.

Op een paar opdringerige hotelbewoners na, hadden we een relaxte week in Djerba, geweldige dagen in Londen en hebben we ons hart verpand aan de smalle straten en pleinen in Valencia.

In plaats van kerstboom en cadeautjes treffen Frank en ik, op vele kilometers afstand van huis, Caroline in Singapore. Het is de derde bestemming van het jaar waar ik nog nooit geweest ben, maar de reis zal vooral in het teken staan van onze hereniging, geheel in lijn met de kerstgedachte ;-) Een soort 'All you need is love' op eigen kracht.

Dus so long, auf wiedersehen, we zijn er lekker niet, maar uh... volgende keer weer bij ons!

Witteveen

Omdat ik me graag op sleeptouw laat nemen, aten we gisteren met een aantal mensen in Witteveen op de Ceintuurbaan. Mij onbekend maar het schijnt er al jaren te zitten.

Voorheen donkerbruin met perzische kleedjes op de tafels, nu richten ze zich overduidelijk op een andere doelgroep dan sigarenrokende, gokkende oude mannetjes.

Concrete, bekend van onder andere Vine en de Lairesseapotheek, heeft ook hier weer erg haar best gedaan. De ruimte is smaakvol ingericht met gekleurde vloertegels, een grote bar en een mooie wand van glazen taatsdeuren achter in de zaak.

Zoals altijd zit het leuke in de details. In dit geval betreft het de tekst die in de volle lengte over de glazen wand geschreven staat.

Op aandringen van de serveerster en na het aanreiken van pen en papier, schrijven we onze positieve en negatieve bevindingen op. Het eerste punt is snel gevonden. We zitten met z'n vieren aan een tafeltje van nog geen vierkante meter. Niet goed.

Het bleek een van de weinige minpuntjes van de avond. De tent zat vol, het eten was zonder meer goed te noemen en het personeel vriendelijk. Gewoon leuk dus en prima voor de variatie.

Juve

Bayern München tegen Juventus 4-1.
Veel meer dan de uitslag en het enorme doek dat de Juventus-aanhangers over het publiek hadden gespannen voor aanvang van de wedstrijd, heb ik niet meegekregen.
Door dit doek moest ik wel denken aan de tijd dat ik van voetballen nog geen kaas gegeten had en mij meer op de leuke spelers concentreerde om die kleine twee uur nog een beetje schappelijk door te komen.
Zo blufte ik destijds dat Marc Overmars het helemaal zou gaan maken, waarna ik op veel hoongelach werd getrakteerd. 'Homo' riepen ze allen in koor. Maar Marc maakte de voorspelling echter waar en bleek ook nog over een stel echte hersenen te beschikken. Hij deed het na het voetballen ook lang niet slecht.
Maar een van de lekkerste om naar te kijken was zonder enige twijfel Ravanelli van Juventus. Een fantastisch lijf en onderscheidend van de rest door zijn vroeg grijze haar.
Ik heb hem nooit 'live' zien spelen en dat vind ik nog steeds jammer.

Uit

'Cool' en 'vet' zijn al lang niet meer in. Nee, nu is iets heel erg 'flex' of 'square' of 'master', zoals ik vanavond bij DWDD van nerd Nalden mocht vernemen. Hij vond z'n site erg 'master' en de adverteerders erop ook.
Deze adverteerden overigens niet met hun naam maar bijvoorbeeld met een coole (ik ben ouderwets dus gebruik het woord nog maar even) screensaver. Het plaatje dat hij toonde zag er mooi uit en bleek over een kinderwagen te gaan.
Ik haalde het er niet uit en ik zag dat Matthijs ook confuus was. Sidekick Halina Reijn was ver daarvoor al helemaal stilgevallen. Er was dan ook geen touw aan vast te knopen. Zelfs de overige aanwezige wetenschappers zaten vaag voor zich uit te kijken.
Er blijven toch weinig dingen boeiender dan taal vind ik. Goede boeken, internet, woordgrappen, zinspelingen, de mogelijkheden zijn eindeloos en onuitputtelijk. Ik verstijf nog steeds bij het woord 'kids' maar geniet van mooie of leuke woorden.
Een van mijn favorieten is 'eclectisch'. Officieel een synoniem voor verschillende stijlen maar met een beetje vrij interpretatie het equivalent voor 'ratjetoe'. Een prachtig woord. Verder ben ik helemaal weg van 'in principe'. Als deze term valt dan weet je zeker dat het tegenovergestelde van het beweerde de waarheid wordt. Dus als je bijvoorbeeld zegt: "in principe ga ik vanavond vroeg naar bed", dan weet je zeker dat je de volgende ochtend laveloos zonder een minuut slaap op de tram staat te wachten terwijl de laatste kroeg net achter je sluit.
En zo hoor ik mezelf regelmatig zeggen dat ik in principe de hele dag op kantoor zit....

Maandag

Halleluja, het is weer eens paarse krokodillendag vandaag.

Het begon vanmorgen op het lokale postkantoortje om 8.00 uur. Ondanks dat de medewerkster allang aanwezig was kwam ik niet voorbij het bordje "geopend vanaf 8.30". Vervolgens had de winkeljuffrouw niet de juiste pincode van de kassa en droop ik dus ook daar af.

Op kantoor is het altijd al zwemmen tussen deze onuitroeibare oermonsters en goed uitkijken dat ondertussen je hoofd er niet wordt afgebeten.

Kortom, mijn maandagochtendgevoel is compleet.

Bieren

Het is prutweer en ik zit gelukkig binnen. Na een uurtje sporten met gewassen haren in een joggingbroek en met een kopje thee. Mmm, lekker.

Er moet nog wel een verslag uitgewerkt worden voor morgen en dus installeer ik me zo voor de televisie met de laptop op schoot. De enige manier om dit geestdodende werk op een beetje aardige manier te klaren en zonder afleiding van kantoorgeruis.

Maar de allereerste goeie daad van vanmiddag zal een bestelling op Albert.nl worden. De keukenkasten vertonen gaten en onze ijskast heeft last van verlatingsangst, zo leeg is hij.

Zelfs zo erg dat ik geen pakje drinken meer voor Frank had om mee naar school te geven afgelopen vrijdag. Wel stonden er nog drie blikjes Heinekenbier. Ik heb het even overwogen....., maar nee.

Het expiriment stond me wel aan. Hoeveel humor zouden juffen en meesters hebben als je je kind een blikje bier meegeeft voor in de pauze? En daarbij doodleuk aanmerkt dat de reguliere vloeistoffen niet meer voorradig waren. Blijft het bij een telefoontje of word je meteen uit de ouderlijke macht gezet?

Ik zal er wel nooit achterkomen, maar het idee is leuk!

Donker

Aan de surprise die Frank samen met Dick had gemaakt, een televisie inclusief videorecorder, was een echt snoer met stekker bevestigd. Het geheel zag er leuk uit. Gedicht erbij, klaar!

Dick's waarschuwing de stekker vooral niet in een stopcontact te steken om kortsluiting te voorkomen was ook niet tegen dovemansoren gesproken. Frank beloofde plechtig dit zeker niet te doen maar verzuimde de boodschap door te geven.

Gistermiddag werd het dus heel donker op het schooltje in Ouderkerk.

Lands wijs, ...

Deze foto is gemaakt door een collega op doorreis in Laos. Hij heeft volgens eigen zeggen van de mogelijkheid geen gebruik gemaakt.

Lonely Planet

Op de vraag wat wij in Singapore gaan zien en doen, kan ik niet antwoorden. Ik weet het niet en heb er ook nog geen tijd ingestoken.

Wat ik wel weet is dat de Lonely Planetgids niet meegaat. Doorgaans zijn ze loodzwaar, staan vol met kleine lettertjes en geneuzel over dat ene fonteintje achter de deur van het nooit door iemand bezochte plein in een onontdekte stad. Eer je een restaurant uitgezocht hebt op de ellenlange pagina's met aanduidingen waar geen hond wijs uit kan worden, ben je onderhand weer aan je ontbijt toe. Als ik een studie van Singapore wil maken, volg ik wel een cursus aan de Open Universiteit.

Geef mij maar een handzaam boekje van een reizende sukkel die veel beter aanvoelt wat ik wil dan de intellectuelen van de Lonely Planet. Namelijk; overzichtelijk en simpel een aantal smakelijke restaurants en uitgaansgelegenheden, de hoogtepunten en waar ik kan shoppen. Daarnaast een overzicht van de metro en ander openbaar vervoer en andere praktische zaken. Ook mag het ding niet meer dan 200 gram wegen.

Gelukkig zijn er daar ook heel veel van.

Heuvel

Een van de leukste café's in Amsterdam is en blijft Heuvel. Al tijden ben ik er niet meer geweest maar eigenlijk verandert er nagenoeg niets. Willem en Pierre staan nog steeds achter de tap en bedienen een bonte mengelmoes van klanten.

Alleen Siebrand is niet meer. Scheel en lelijk zat hij vroeger aan de bar te verhalen, maar zo aardig en leuk dat de wegrollende ogen je niet meer opvielen na verloop van tijd. Ruim vijf jaar is hij al dood, wat maar aangeeft hoelang ik er al niet meer binnen ben geweest.

Gisterenavond troffen we o.a. een gesjeesde steigerbouwer in olijke stemming, een half dozijn familieleden van 'm en een aantal stamgasten. Verder een volkomen dronken roodharige en twee leuke homo's. De drie laatsten zagen een smakelijke hapje in mijn compaan voor de avond, wat voor nogal wat hilariteit zorgde. Nadat Rooie Sien aan zijn beide oren had gesabbeld en hij wel erg ongelukkig begon te kijken, besloot ik 'm te redden.

Om twee uur 's nachts keken we elkaar glazig aan en constateerden dat het gezegde; 'sneuvel bij Heuvel' nog steeds springlevend is.

Kortom het was ouderwets feest en ik ga absoluut snel weer terug.

Over Muppets gesproken

Zie dat mijn blogje te smal is voor deze überleuke clip. Kijk 'm vooral nog even op YouTube met het volume voluit. Hij is zóóó geweldig.

Muppetshow

Toen gisteren op kantoor iemand aan mij vroeg of ik was komen werken als ik had geweten wat een puinhoop het er was, zei ik direct volmondig ja.

Weliswaar zijn de omstandigheden niet altijd optimaal en het materiaal deugdelijk, daar staat tegenover dat dit ruimschoots gecompenseerd wordt door de mensen die er werken.

De club in mijn directe omgeving bestaat uit een man of tien die het meer dan uitstekend met elkaar kunnen vinden. Regelmatig wordt er geplaagd en gedold, maar ook uitgehuild en afgereageerd. Buiten werktijd is er nog druk sms- en telefoonverkeer en worden lunches en borrels georganiseerd.

Het maakt het werken, ondanks de dagelijkse strubbelingen, tot een plezierige aangelegenheid en vaak wordt er met minimale middelen toch nog maximaal gepresteerd.

Mijn voorspelling dat onze nieuwe, leuke en vooral capabele secretaresse zich met twee maanden ook tegen directie en management zou keren en bij ons aan zou sluiten kwam niet uit.

Het duurde precies zes weken.

Update

Saskia is voor drie dagen in het ziekenhuis opgenomen. Naast een parasiet dansen er ook nog een aantal bacteriën in de rondte, blijkt nu. Een infuus, andere medicijnen en een injectie tegen de misselijkheid moet uitkomst bieden. I'll keep you posted.

Sas

Het is vijf uur 's ochtends en ik heb net mijn dochter een kwartier aan de telefoon gehad. Saskia is ziek en ik hoor aan haar stem dat ze zich ernstig zorgen maakt.

Het begon een week geleden bij aankomst op Bali, maar zoals het echte hollandse meiden betaamt ga je niet meteen naar een dokter als je je even niet lekker voelt. Dus eerst maar een paar dagen aankijken. Drinken en eten gaan er niet in en in het beste geval komt het er ook direct weer uit. In een heet klimaat niet erg praktisch.

Onder het mom; 'beter bange Piet, dan dooie Piet' dan toch maar naar de dokter.

Poepen in een potje blijkt een hele opgave en die slimme dokters moeten toch echt hun engels een beetje bijschaven.

Na de diagnose dat Sas zo vriendelijk is geweest een parasiet te huisvesten, worden er pillen ingeslagen.

Caroline haar zoektocht naar appelsap en droge crackers wil ook al niet vlotten. Appelsap is uit den boze en alle crackers hebben een smaakje. Kip en droge rijst luidt het advies. Laat ze daar nou net geen trek in hebben!

Terwijl Caroline op het Balinese strand met mij aan de telefoon zit, ligt Saskia inmiddels al een week op bed en vertoont geen enkele verbetering. Nederland is ver op dit moment.

Aan de andere kant van de lijn hoor ik dat Kutha toeristisch is en ik adviseer Caroline dan ook om het eerste de beste luxe hotel in te lopen en te informeren waar een goed ziekenhuis is. Vooral niet naar het tegensputteren van haar vriendin te luisteren maar deze in een taxi te zetten en zich daar te melden. Ik benadruk dat ze op haar gevoel af moet gaan en prima in staat is om zelf een goed oordeel te vellen. Morgen bel ik weer.

Nu even niet

Ik heb zojuist al mijn leuke ideeën voor het stukje van vandaag afgeschoten. Waarschijnlijk vind alleen ik ze leuk namelijk.
Het is goed te weten wanneer je je mond moet houden.

Rapport

Ik hoor het Caroline nog tegen Frank zeggen. "Doe nou maar goed je best op school, anders ben je voor je het weet je internet, mobiele telefoon en andere zaken waar je erg aan gehecht bent kwijt."

Vrijdag kwam het eerste rapport van dit jaar. De eerste twee dingen werken nog, maar de Playstation III staat inmiddels in de kast. Het oude exemplaar komt op mijn kamer als extra dvd-speler.

Leuk is zo'n maatregel allerminst. Ik voel me misselijk en heb een knoop in m'n maag.

Of zou dat nog ergens anders van komen?

Kwijt

Hoe krijg ik het toch altijd weer voor elkaar?
Ik ben werkelijk de laatste persoon die stiekem zakken nazoekt, telefoons inkijkt of anderszins op sneaky wijze ergens achter probeert te komen. Oké, één enkele uitzondering daargelaten en al is het jaren geleden, ik ben er nog steeds niet trots op.
Helaas valt op wonderlijke wijze mij altijd informatie ten deel die overduidelijk voor andermans ogen bestemd is. Vervelend genoeg ben ik er niet op uit en zeker niet op bedacht. Maar soms dringt de informatie zich dermate aan je op dat je niet meer weg kunt kijken. Dwingend, als een televisie die aanstaat en waar steeds je blik op gericht is ook al is het programma slecht. Je weet dat je niet moet kijken maar afwenden gaat niet meer!

Het programma waar ik gisteren naar keek heette; "Hoe verlaag ik mezelf in korte tijd tot een ongelooflijke loser, niveau III" en werd omlijst met snollerige dames in laag uitgesneden truitjes. Het geheel zag er vrolijk uit en de teksten waren van dien aard dat je kon merken dat iedereen het goed naar z'n zin had.

De enige cursist van de opleiding was zonder twijfel summa cum laude geslaagd en sprak de verwachting uit deze zege uitgebreid in diverse kroegen te gaan vieren.

Voor mij was het een gifbeker. Ik heb 'm braaf tot de laatste druppel leeggeslurpt.

Cadeautje in de zon

Zo'n hekel ik aan Sinterklaas heb, zo heerlijk vind ik Kerstmis. Het huis gezellig, een boom, veel cadeautjes eronder en ontbijten met de kinderen. Bank hangen, filmpje kijken en vooral aanhoren hoe andere mensen moeizaam onder (familie)afspraken uit proberen te komen.

Maar dit jaar doen we het anders. Helemaal anders.

Na het bericht van Caroline dat ze deze dagen in Singapore zal doorbrengen was het grote googleën begonnen. Dat viel nog niet meer omdat Singapore meer een doorvoer- dan eindbestemming is. Na een dagje intensief internetten was ik er wel uit en heb ik vanwege de behorende feestdagenprijs met m'n ogen dicht geboekt.

Dus voor iedereen die langs wil komen; hierbij ons hotel!

Vodaflut

In februari loopt dan eindelijk mijn Vodafoneabonnement af en kan ik overschakelen naar good old KPN. Het wachten is op de nieuwe E72 van Nokia. Die is in het beige/bruin verkrijgbaar en past daardoor namelijk zo leuk bij mijn Gucci-tas. Tsja, waar let je op.

Mijn verlangen naar KPN is nog heviger geworden na de netwerkstoring van gisteren en vandaag. Onbereikbaar zowel zakelijk als privé is teveel voor een mens. Zelfs de voicemail kon ik niet afluisteren.

En toen ik er dan eindelijk een keer doorheen kwam trof ik een overspannen vriendin die al de hele dag in de Vodafonewinkel had gebivakkeerd en de verkopers ongetwijfeld tot waanzin had gedreven. We besloten verder te mailen. Wonderlijk genoeg haalt mijn telefoon de digitale post wel binnen.

Op de meest onmogelijke tijden plingt er ineens een doorgebroken sms binnen, waarna ik dan weer probeer er een terug te sturen. Tevergeefs.

Geweldig al die apparatuur maar het moet wel werken. Ik reken op een vlekkeloos bel2010.

Kritisch

Vandaag was het tijd voor mijn beoordelingsgesprek.

Ik ben gek op dat soort dingen. Alleen al omdat ik zie dat mensen erg ongelukkig worden van een dergelijk gesprek met mij. Gunstig was dat het daardoor snel voorbij was. We raceten er letterlijk doorheen.

Het oordeel was positief, ik ben alleen te kritisch en moet beter luisteren.

Tuurlijk joh, hahahahaha........

Wodka

Echt heel bijzonder vind ik hem niet maar toch moest ik 'm hebben; de Rock Edition van Absolut Wodka.
Dit jaar in het zwart leer gehuld met spikes en wederom een keurige rits achterin genaaid. Al is het alleen al omdat ie zo leuk in mijn minicollectie staat.

Openen is natuurlijk een doodzonde. Daar zijn ze veel te mooi voor en zo wanhopig ben ik (nog) niet. De fles op het aanrecht dient voor huis, tuin en keukengebruik.

En wat maakt nou de allerlekkerste wodka/jus? Zoals met zoveel dingen hangt het van meerdere factoren af. Welke wodka, het soort jus d'orange, maar ook waar je zit, met wie en in welke stemming je bent.

Die van King Arthur in de Johannes Verhulststraat deze week smaakte waanzinnig lekker. Met vers geperste sinaasappels en net iets te sterk. Een 9 op z'n minst.

En de pure wodka die ik ooit in Lute dronk vergeet ik ook niet meer. Fluweelzacht en in goed gezelschap.

X-files

Van de week kreeg ik weer eens een e-mail binnen die over een blunderende medewerker ging. In dit geval betrof het een van onze hooggewaardeerde managers.
Maar ook diverse anderen sturen weleens een mail mee die beter in het pand had kunnen blijven. Ik vorm daar helaas geen uitzondering op.
Al deze brieven en mails gaan in een aparte map; de zogenoemde X-files.
Nu zal elk bedrijf wel eens een foutje maken maar wij zouden het niet gek doen in de top 5 van Radar of Kassa. Hier wordt regelmatig de manager door het personeel geïnstrueerd en gecorrigeerd bij gebrek aan kennis van eerstgenoemde. Ook de beoordelingsgesprekken lijken meer op een spookrit in plaats van de Grand Prix.
Natuurlijk zijn niet alle foutjes even erg en het voordeel is dat het wel een hoop plezier oplevert.
Zo ging de laatste huuraanbieding er bijna uit met de tekst 'de vingerende overeenkomst' terwijl dit natuurlijk moet zijn 'de vigerende overeenkomst'.

11-11

De elfde van de elfde.

Vanmorgen kwam er witjes een collega binnengelopen. Hij had de hele nacht niet geslapen. Zonder een woord te zeggen startte hij teletekst op mijn computer op. Bij ons duurt dit wel even, maar praten wilde hij niet. Toen de betreffende pagina op mijn scherm verscheen dacht ik dat hij miljonair was geworden.

Terwijl de Staatsloterijtrekking met eindcijfer 8 me aanstaarde, haalde hij een aantal loten uit z'n zak, nog altijd zwijgend. Hij overhandigde mij het lot en wat bleek? Hij had alle cijfers goed van de hoofdprijs alleen de letters verschilden. Hij was gek geworden.

Maar 11 is van oudsher het gekkengetal dus geen betere dag om gek te worden dan vandaag.

Vandaag is het ook St. Maarten. Hordes kinderen krijgen wij doorgaans aan de deur. Normaal gesproken een mooie manier om van al het overgebleven snoepgoed van Frank's verjaardag af te komen. Zo niet dit jaar. Het suikergoed is achter diverse kiezen verdwenen.

Het geeft niet, ik ben er niet.

Hilversum 3

Arme Herman. Hij is zo geschrokken van alle boze mailreacties na zijn uitspraak over PVV en NSB. Zo bang geworden, dat hij moest uithuilen op de schouders van Pauw en Witteman. Oh, gossie!
Terwijl je zou denken dat hij na het jarenlang schrijven van de meest drakerige liedjes toch wel aan dreigmail gewend zou moeten zijn.
Ik weet dat ik nu een van mijn allerbeste vriendinnen beledig. Excuus, Ellen. Je weet dat ik het niet zo bedoel en binnenkort maak ik het goed door lekker voor je te koken. Asperges! :-)
Maar goed, genoeg gekwijld. Als ik dat hoofd met die eeuwige bakkebaarden op televisie zie krijg ik spontaan kippenvel. Een soort Haloween voor gevorderden. Voor alle duidelijkheid; ik ben geen PVV-aanhanger en zeker geen fan van dreigmail, maar ik kan me voorstellen dat het zachte, zeikerige Hermantoontje menigeen tot het uiterste drijft.
Misschien moet 'Anne de wereld maar weer wat mooier kleuren' of moeten we Herman beamen naar de tijd van 'Hilversum 3 bestond nog niet'. Of misschien wordt het tijd voor Herman om eenvoudigweg met pensioen te gaan en zijn mond dicht te houden.
Echt Herman, jongen, het is mooi geweest.

Lichtpuntje

Als ik in de spiegel van de stepzaal in de sportschool kijk zie ik dat mijn kleding niet optimaal is. Een versleten broek met een wit t-shirt en blauwe sportbeha eronder, gecompleteerd door rode Nike-schoenen. Oké, een Dior-outfit is hier wat over-the-top maar er zijn grenzen.

Versleten kan ook mooi zijn, zoals de beroemde poster uit New York met enkel twee ballerinavoeten in positie die voorzien zijn van versleten balletschoenen en dito beenwarmers. Ik kon het plaatje zo snel niet vinden op het internet maar het geheel straalt intensieve training en professionaliteit uit.

Zo niet mijn kloffie. Zelfs met de beste wil van de wereld is professionaliteit ver te zoeken en de term 'intensieve training' heeft hier duidelijk een andere lading dan met de poster bedoeld wordt. Vooral de blauwe beha gaat problemen opleveren.

Nadat de muziek ruim twintig minuten uit de boxen heeft gedreund blijkt waarom. Onder invloed van vers zweet wordt het t-shirt witter en de beha blauwer. Echt veel schelen kan het me niet.

Een quickscan van mijn medesporters levert een stuk of 5 ranke twintigers op gehuld in keurig zwart. Boring! Daarnaast 2 dames van half dertig schat ik.

Maar het leukste is de vrouw naast me. Met veel genoegen kijk ik naar het mislukte botox-hoofd omlijnd door peroxideharen dat op een schriel anorexialijf op en neer deint. Ha, een meisje van mijn leeftijd.

Die blauwe beha is toch eigenlijk lang zo gek nog niet.......

Blije doos

Gezien de titel zou je denken dat dit stukje over zwangerschap gaat. Niets is minder waar. Ik ben het niet en ken gelukkig ook even helemaal niemand in m'n omgeving die het wel is. Toen ik samen met Frank donderdagavond (lees: 2 voor 12) wanhopig inspiratieloos in de Jamin stond om voor de laatste keer een traktatie in elkaar te sleutelen, wist ik wat ik al veel eerder wist; no more babies!

Nee, dit verhaal gaat over een rustige zaterdagavond.

Wij kozen voor eten bij Red Sun, de amsterdamse versie dan. Het lag niet aan de bediening, het heerlijke eten of het leuke tafeltje precies voor het raam, maar toch waren we unaniem in ons oordeel dat grote broer in Blaricum sfeervoller is en daardoor leuker.

Na dit verrukkelijke hapje bij onze favoriete tent plofte ik thuis op de bank, volDAAN en verschoond van verplichtingen. Onderuitgezakt onder een plaid met tv en sudoku. Ik voelde me een enorme doos. Maar wel een hele blije doos.

Een groot feest

In aanloop naar Frank's verjaardag had Dick bovenstaande posters gemaakt. En eigenlijk vind ik ze veel te leuk om van het raam te halen.

12

Van harte gefeliciteerd, Frankie!

New York, I love you

In het piepkleine theater De Uitkijk aan de Prinsengracht zagen wij gisteren New York, I love you. Een ode aan New York door verschillende regisseurs.

Geen echte speelfilm maar een aantal afzonderlijke verhalen met hier en daar een subtiele overlap, waarin eigenlijk niets is wat het lijkt. Ze zijn niet allemaal even geloofwaardig maar dat maakt eigenlijk helemaal niet uit. De grote acteursnamen in relatief kleine rollen en het decor maken de film meer dan het bekijken waard.

Goed voor een ontspannen avond en net zoals ik zal iedereen er zijn eigen favoriete stuk uit kunnen filteren.

Trapped

Sinds de tijd dat op kantoor de kantine niet meer geëxploiteerd wordt, hebben wij een lunchclub opgericht genaamd 'De afgelikte boterham'. Om beurten wordt er brood, melk enz. gehaald. We hebben een penningmeester en dat gaat goed.

Voor zover ik in 'da house' ben shop ik mee als het mijn beurt is.

Twee weken terug was het weer eens zover. We hebben weinig nodig die dag en ik krijg 5 euro mee om eigenlijk alleen brood te halen. In gedachten rij ik om half 1 de garage van het Gelderlandplein binnen, parkeer m'n auto en loop de Appie in. Op de terugweg naar de betaalautomaat merk ik dat ik m'n kaartje kwijt ben. Mopperend over dit onnodige tijdverlies loop ik naar de auto waar ik prompt het kaartje vind. Omdat je de eerste anderhalf uur niet hoeft te betalen, kijk ik niet naar het bedrag op de automaat en inderdaad; moeiteloos komt het ding terug.

Bij de uitrijslagboom stop ik het stukje papier in het apparaat en rij al half door in afwachting van de slagboom die open gaat. De slagboom gaat niet open, en ik zie dat de kaart teruggespuwd is. Ik laat m'n auto achteruit rollen, stop de kaart achterstevoren er in en rij weer door. De boom blijft dicht. Als ik eindelijk de grijze massa weer inschakel en naar het kaartje kijk, blijkt deze van het WTC te zijn.

Daar sta ik dan. Gevangen voor de boom met vier auto's luid toeterend achter me, een ongeldige kaart en slechts 2 euro op zak. Dit wordt een hele late lunch, maar dan in de slechte zin van het woord.

Ik wurm me zo goed en zo kwaad het gaat uit de rij, verontschuldingen prevelend naar de boze blikken, en bel aan bij het beheerdershok. Er is niemand en ook de bel wordt niet beantwoord. Het is inmiddels al half 2. Na nog een aantal pogingen geef ik het op en bel het nummer op de deur. Van een vriendelijke dame krijg ik het mobiele nummer van de beheerder. De werklui in de garage zijn ook naar hem op zoek en even dreigt het er nog gezellig te worden.

Na 20 minuten komt er dan eindelijk iets aangesjokt. Het werk-elan straalt dermate van zijn gezicht dat mijn handen beginnen te jeuken en humeur tot een ongekend dieptepunt daalt. Hij is mij niet ter wille en raadt me een dagkaart van 15 euro te kopen. Dat gaat dus niet. Ik kijk naar het resterende geld in mijn broekzak en besluit ter plekke echt nooit meer boodschappen te doen.

Er zit niets anders op dan een collega te bellen om mij uit deze benarde garage te komen redden. Terwijl ik het nummer draai valt mijn oog op een kaart op de grond bij de slagboom. Het is niet van mij, maar wel van die ochtend en met de schamele 2 euro lukt het me net om dit lot uit de loterij te betalen. Om twee uur rij ik hongerig maar opgelucht de vrijheid tegemoet.

Zwanger

Ikea is een gekkenhuis maar 's avonds rond zessen nog best te doen. Het meerendeel van Nederland staat op dat tijdstip in de file of zit in het Ikea-restaurant zweedse gehaktballetjes te eten.
Het is niet mijn hobby maar als ik ga, ben ik voorbereid. Bestellen op internet lukt nog niet maar kijken of iets op voorraad is wel. Onze Ikea-bank die al rood, wit en zwart is geweest is dus nu gehuld in het grijs en kan weer een paar seizoenen mee.
Bij het afhalen van de goederen liepen achter mij een moeder met haar zwangere dochter naar binnen. Ik herkende het meisje als een oud-vriendinnetje van Caroline van de lagere school. Het kind wilde vroeger nooit lunchen maar vroeg altijd direct om snoep. Dun en bleek met vale langblonde haren en een dikke buik stond het kind met mams op de spullen te wachten. Ik wachtte mee op mijn bankhoezen, razend nieuwsgierig waar zij mee weg zouden lopen. Het werd een afzuigkap.
Ik dacht aan Caroline. Op een hagelwit strand ergens aan de australische oostkust zag ik haar pratend en lachend tussen andere backpackers met een ongewassen hempje en korte broek aan. En toen ik moeder en dochter nakeek terwijl ze met afzuigkap de Ikeadeuren uit waggelden werd ik ineens zo blij. Als ik er nu aan denk word ik weer vrolijk.

Zo hoort het

Van de week was ik bij café Oosterling in de Utrechtsestraat. Voor zover ik weet het enige café in de stad dat ook nog de functie van slijterij heeft, al zullen er vast meer zijn.

Het is een mooie kroeg in een oud VOC pand en wordt al jaren door dezelfde familie gerund.

Als we binnenkomen is het er gezellig. Het publiek gemengd en inderdaad komt er zo nu en dan iemand binnen lopen om drank in te slaan.

Maar wat vooral heerlijk is, is het personeel. Ze kennen de klanten, zijn attent en oplettend en je drankje is al bijna ingeschonken voor je het besteld hebt. Het enige dat ik miste was de verse jus, maar de rest woog er ruimschoots tegenop. En zo hoort het ook.

Afblazen

Het is tijd voor servicekostenafrekeningen. Voor wie geen idee heeft wat dat zijn; hou dat ook vooral zo. Voor wie nog niet weet hoeveel daarmee mis kan gaan; ontiegelijk veel!

Nu ben ik niet aangesteld voor dit soort geneuzel en heb er ook niet heel veel verstand van, maar vooralsnog stukken meer dan de meeste mensen in het bedrijf, de goeden niet te na gesproken.

Het gevolg is dat langzamerhand het stoom uit mijn oren komt en er iemand net fors uitgefoeterd is. Volgens goede traditie heeft de rest van de tent mee mogen genieten van mijn geraas.

Typisch gevalletje eigen schuld, dikke bult.

Rijschema

Nadat Frank deze zomer met grote sprongen vooruit gegaan was op tennisles, moest er natuurlijk ook wintertraining komen. Nadeel hiervan is dat de hal waar deze training wordt gehouden op flinke afstand in Amstelveen ligt. Niet te fietsen voor Frank dus.

Waar ik al bang voor was, gebeurde. Ik kreeg een mail van een doortastende ouder om aan een rijschema deel te nemen om de kinderen van Ouderkerk naar Amstelveen te vervoeren. Op zich heel handig natuurlijk, maar omdat ik werk en Nico meestal rijdt misschien iets minder handig.

Mijn Nico doet niet aan rijschema's namelijk. Sterker nog, Nico doet helemaal niet aan schema´s.

Voorzichtig heb ik het nieuws gebracht, het schema kwam en.... wij kunnen gelukkig nog steeds roostervrij door het leven. Pfffft.

Leedvermaak

Niets zo leuk als leedvermaak. Misschien het besef hebben dat je zelf een middelmatig leven lijdt, maar dat anderen het nog veel slechter doen dan jij, maakt dat allemaal een stuk dragelijker. Hoofdstuk 398 in het boek 'Legale oplichterij' heet Afab.

Willem Vermeend is snel via de zijdeur gevlucht en Gijs van Rozendaal zit daar nu het zinkende schip te verdedigen. Ik heb bewondering voor de man.

Net als 90% van de nederlanders heb ook ik absoluut geen verstand van koopsompolissen en hypotheken. Spaartegoeden van meer dan € 100.000,- zijn mij volkomen vreemd en als ik het had zou ik het zeker in iets anders dan een spaarrekening onderbrengen. Door schade en schande wijs geworden bestaat mijn leedvermaak eerlijk gezegd dan ook meer uit oprecht medeleven.

Een brave burger zag zijn rente bij Afab stijgen van 8,2% naar maar liefst 15%! Ja, dan kun je net zo goed met je creditcard gaan betalen.

Een ander had een lening afgesloten voor € 17.000,- bij een bruto maandsalaris van € 1.600,- terwijl er maar een krediet van € 5.000,- nodig was. Saignant detail was wel dat de volle zeventienduizend uitgenut was en een van de polisvoorwaarden geschonden. Wat maar eens te meer aantoont dat mensen tegen zichzelf in bescherming genomen moeten worden.

Maar zoals gezegd; als je geen geld hebt, heb je het probleem ook niet. Wel vrees ik dat kale voetbalshirtjes binnenkort erg in de mode zijn.

Vreemd

Na vijfendertig jaar heb ik afscheid moeten nemen van mijn tandarts. Het was dezelfde als die van Joep van 't Hek. Niet dat dat er iets toe doet, maar toch. Joep heb ik er niet ontmoet.

Een man van veel woorden is het nooit geweest, al kon ik er bij mijn laatste bezoek nog net uitkrijgen dat hij leuke dingen gaat doen na zijn pensionering. In de loop der jaren heb ik hem van een late twintiger zien veranderen in een man van middelbare leeftijd, en hij mij van een mollig, verlegen meisje in een volwassen vrouw en moeder van twee kinderen. Het blijft vreemd dat je iemand zolang kent zonder hem daadwerkelijk te kennen. Voor zijn zwijgzaamheid heb ik hem altijd erg gewaardeerd. Niets zo erg als een tandarts die er op los tettert.

Vanmiddag meld ik mij voor de eerste keer bij de nieuwe. Qua bereikbaarheid ga ik er op vooruit. Amsterdam-zuid is een stuk dichter bij dan Bussum. De rest moeten we maar afwachten.

Regeren is vooruitzien

Vanmorgen kreeg ik een telefoontje van Van Dongen. Zeg maar de vakantieman van huize Sluisvaart. In mijn enthousiasme had ik vorige week namelijk al een reservering voor volgend jaar gemaakt. Je kunt er maar beter op tijd bij zijn, niet?

"Of ik de reservering al definitief wilde maken?"

Ja, dat wilde ik wel.

"Of ik nog een annuleringsverzekering wilde?"

Nee, ik ga. Al is het gestrekt met een gipsen been, dit hele jaar zonder een flintertje Italië is bijzonder slecht bevallen. We gaan dus, hoe dan ook.

Drie weken onbezorgd vertoeven bij het zwembad met een stapel boeken. Kan niet wachten.

De ster

Zonder het zelf te willen was ik in de Bijenkorf tijdens de DDD (drie dwaze dagen).

Voor de zalig onwetenden onder ons; dit is het festijn waarop grote mannen als kleine kinderen op elkaar inhakken om de laatste PS III met € 10,- korting te bemachtigen. En dames elkaar de ogen uitkrabben voor een onooglijke panty, die ze waarschijnlijk niet eens passen, maar wel 50 cent minder kost omdat deze speciaal voor de gelegenheid is ingekocht.

Het was half zes en ik kon gelukkig redelijk tussen het graaivolk door laveren. Het doel was snel gevonden en zonder kleerscheuren bereikte ik de kassa. Geheel in de lijn der verwachtingen graaide ik onderweg Il Divo mee. De luid bejubelde italiaanse film over het tijdperk Andreotti in Italië wilde ik al tijden zien en in de bioscoop draait ie niet meer.

Toen ik afgelopen vrijdag dan eindelijk aan kijken toekwam was de lol er gauw af. Mijn zeer beperkte kennis van Rode Brigades, Craxi en andere italiaanse politieke kopstukken deed me in een wolk van vraagtekens belanden. Een nieuwe poging de volgende dag strandde eveneens in teleurstelling.

Nu weet ik het niet meer. Politicologie studeren en of opnieuw kijken met een kenner. Wie o wie?

Ver

Terwijl mijn dochter tussen clownsvissen en tropische roggen zwemt, begint het langzaam aan door te dringen dat ze aan de andere kant van de wereld zit. En dat is ver, heel ver. Zo ver, dat het minimaal 3 dagen duurt voordat ik bij haar ben mocht dat nodig zijn. Ik verwacht niet dat het nodig is.

De voorbereidingen waren kort maar krachtig en ter plaatse aangekomen zullen zij en Saskia het prima doen. Het gegiechel dat doorklinkt in mails en telefoontjes is veelzeggend. Voor wie de capriolen van het olijke duo wil volgen staat de 'ladolcevita-link' van Caroline bij de andere blogs.

Wij achterblijvers likken de wonden. Het afscheid op Schiphol ging goed. Gewoon net doen of het weekje Mallorca is, was een mooi hulpmiddel. Frank verbeet zich uitmuntend, zoals 'm ook opgedragen was. Geen noemenswaardige tranen. Alleen dat liedje van Peter Koelewijn hè. Ik kreeg het maar niet uit mijn hoofd. "Als ik God was...."

Gelukkig heb ik het druk.

Live from Norway

Onderzoek

A World wide survey was conducted by the UN.

The only question asked was: "Would you please give your honest opinion about solutions to the food shortage in the rest of the world?"


The survey was a huge failure. In Africa they didn't know what 'food' meant, in India they didn't know what 'honest' meant, in Europe they didn't know what 'shortage' meant, in China they didn't know what 'opinion' meant, in the Middle East they didn't know what 'solution' meant, in South America they didn't know what 'please' meant, and in the USA they didn't know what 'the rest of the world' meant!

(met dank aan Annemarie)

Fun

Zie hier een klein restant van ons verblijf in Londen. Gezien de ultra-korte reistijd heb ik me wel weer afgevraagd waarom ik er toch zo weinig kom. Je voelt je ogenblikkelijk thuis in deze stad. De mensen zijn vriendelijk, op iedere hoek van de straat zit een leuke plek om iets te eten of te drinken en er zijn massa's things to do.

Ons hotel in Mayfair bleek ideaal. Een steenworp bij de metro vandaan, en parallel aan Old-Bondstreet, de Londense PC zeg maar. Ook Abercrombie & Fitch bleek dicht bij ons te zitten, evenals Piccadilly, Buckingham Palace, Green Park, Harrods en zelfs Her Majesty's Thaetre, waar we dinsdagavond naar The Phantom of the Opera hebben gekeken.

Dit is echt een wereldstad. Hier kon Frank zich veelvuldig vergapen aan Bentley's, Ferrari's, Lamborghini's en ander moois, Caroline niet geloven dat Harrods zoveel schoenen en tassen heeft van alle bekende merken en dat je er de Prada en Gucci zonnebrillen gewoon op je neus kunt zetten. Weliswaar onder toeziend oog van een grote donkere jongen in beveiligerspak.

Frank vroeg zich af hoe iemand dat grote plasmascherm van £ 110.000,- nou mee naar huis ging nemen en mijn zorgvuldig geplande budget crashte hopeloos maar met veel genoegen in de Mulberry-store.

In de Dungeon werden we bang gemaakt door goed geschminkte acteurs die ons meenamen naar de tijd van Jack the Ripper, Sweeney Todd en de pest. Voor de 18-eeuwse rechtbank werd ik veroordeeld voor hekserij en toen ik even later alleen in een bootje op het bankje zat en een vreemdeling naast me werd gedirigeerd, sprak een van hen: 'You're sitting next to the witch.'

Tijdens onze rit in de London Eye konden we de hele stad overzien en wisten we het zeker; dit is absoluut een van de allerleukste steden!

"Jarig"

Sommige dingen wennen nooit. Zelfs na 35 jaar niet.

See you later

Puur en Rauw

Dat mijn dochter goed kan dansen wist ik al. Maar dat ze ook feilloos de opening van de show van de vierdejaars studenten kon verzorgen was nieuw voor me. Als een volleerd presentatrice, en zonder te stotteren, sprak ze op 21 april jl. de zaal toe.

Het eindproject wordt iedere jaar door de leerlingen van het danscollege georganiseerd. Ditmaal was het in de Lichtfabriek in Haarlem. Alles moeten ze zelf regelen, van locatiehuur tot aan catering en techniek. Brutaal waren we op de eerste rij gaan zitten. En het was de moeite waard. Vlot wisselden de verschillende dansers elkaar af, waarbij er tussendoor aandacht werd gevraagd voor 'Spieren voor Spieren'. De buit voor deze stichting bleek ruim de moeite waard.

Jammer dat het maar een eenmalig optreden was. Ik geloof dat er best nog wel een aantal avonden aangeplakt hadden kunnen worden.

Koud hè

Het is mooi weer buiten en dat is fijn. Fijn voor iedereen maar extra fijn voor ons. Want bij ons brandt de kachel namelijk niet. Dat is niet zo fijn. En als de kachel niet brandt, hebben we ook geen warm water. En dat is helemaal niet fijn.
Iedere dag onder de douche stappen en je na enkele minuten realiseren dat er echt geen warm water gaat komen is niet fijn. Weet je hoelang het duurt voordat je dat door hebt met een slaperig hoofd? Lang. Om vervolgens met je naakte, halfnatte lijf naar zolder te moeten om het knopje ‘reset’ in te drukken. Dit knopje vertoont bij ons meer slijtage dan de toetsen van mijn mobiel. Na mijn douchebeurt jaag ik als een gek Frank eronder, teneinde niet opnieuw dezelfde oefening te hoeven doen want na korte tijd prijkt de volgende storingscode al weer treiterig op het witte apparaat.
De eerste date met de monteur was op 8 december 2008. Inmiddels is het 15 april, heb ik vele andere monteurs gezien en ben ik vanwege de kou zo vaak vroeg gaan slapen dat ik hele ritsen baby’s had kunnen maken als ik daar nog zin in had gehad. Ik ken de complete range storingscodes, alsmede het bijbehorende boekje uit m’n hoofd. Alle mogelijke onderdelen zijn vervangen maar helpen deed het niet.
De bedoeling was dat de fabrikant zich vandaag zou melden met een oplossing. Niet dus.
Ik hoop maar dat het nog lang mooi blijft.

Vergissing

Nog geen vijf dagen in dienst en ik word meegezogen in een web van intriges, achterklap en geheimhouding. 007 zou er jaloers op worden al heeft hij, net als ik, een hekel aan een slow-start.
Het is me nog niet helemaal duidelijk waar het wachten op is, maar wachten doen we. Het grootste gedeelte van de maandagmiddag heb ik uit pure machteloosheid dus maar doorgebracht op een terras in de zon. Ach, het was niet naar.
Verder is het spel van aftasten begonnen wie wel en niet te vertrouwen zijn. Dat valt lang niet mee. Het vergt intensief marktonderzoek en ondertussen houd ik me op alle fronten op de vlakte. Lief lachen en vooral niets loslaten. Niet eenvoudig voor iemand die doorgaans het hart op de tong heeft liggen.
Dat je je verschrikkelijk kunt vergissen bleek bij aankomst in de lobby van het Djerba-hotel. Tegenover ons zat een nederlands stel. Zij een modepoppetje, lang en strak en hij kenmerkte zich door een enorm dopehoofd. Alsof er de avond ervoor zeker vijf lijntjes door z’n neus waren gegleden en hij voor vertrek nog even een paar man had om laten leggen.
De volgende dag bij het ontbijt was het er niet beter op geworden en gaandeweg hadden Marieke en ik een heel drugskartel om ze heen gebouwd.
Op dag drie wist ik eindelijk in de toiletten bij het strand contact te leggen. Tsja, je moet je natuurlijk ergens mee vermaken in deze oase van nietsdoen. En tijdens het diner op de vierde dag konden we ze aan het tafeltje naast ons strikken. Plan A was volbracht.
De rest ging vanzelf. Vol trots vertelde zij manager in een herenkledingzaak in Rotterdam te zijn. Onze winkeljuffrouw wenste uitsluitend in 5-sterren hotels te bivakkeren.
En onze drugsbaron? Belastinginspecteur! Hij was best lief.

Therapie

Trots stapte Frank afgelopen vrijdag voor zijn eerste les de tennisbaan in Ouderkerk op. Tot mijn verrukking had hij geen watje van een tennisleraar, maar eentje die van wanten weet en niet bang is tere kinderzieltjes te krenken. De zon scheen, de lucht was blauw en op onze terrasstoeltjes zag de wereld er ongekend mooi uit.

Tijdens de vliegreis naar Djerba waren er ook een aantal tennissers meegereisd. Ik schat een stuk of zestig, te herkennen aan overdreven tassen en kledij. Terwijl we ons inreispapiertje invulde, nodig om de douane te passeren, loerde ik stiekem mee met mijn onbekende, maar overduidelijk ook tennisende buurvrouw. Communicatiemanager stond bij beroep ingevuld. Aha, daar viel nog wel wat informatie weg te halen.

Dus begon Marieke tegen de dame in kwestie over of het leuk was zo'n tennisreis, al eerder gedaan?, hoeveel spelen jullie dan? etc. Het antwoord was verrassend.

Er werd een parallel getrokken van de tennisbaan naar het dagelijkse leven en in alle ernst vertelde Tante Tennisbal dat er regelmatig mensen zodanig met zichzelf geconfronteerd werden dat ze in huilen uitbarstten. Na deze openbaring proestten we het nog net niet uit.

In de rij voor de douane bleek de rest van het gezelschap net zo knettergek te zijn als onze zwaar gestoorde communicatieJomanda en met een gerust hart stelden we vast in een ander hotel te zitten.

Ik zie mijn jongen geconcentreerd maar lachend over de baan lopen. Houden zo. Nooit geweten dat tennis zo levensbedreigend kon zijn.

:-)

Hoogste tijd voor een update. Vandaag is al weer mijn vierde werkdag. Het internet bij mijn nieuwe werkgever heeft er weinig zin in. Blogplaatjes doet het niet aan en sommige sites zijn afgeschermd met een tijdklok. Nu weet ik dat enkele van ons een Hyves- of Hotmailverslaving hebben, dus echt erg vind ik het niet. Even wennen is het echter wel.

Verder is nieuwe mensen ontmoeten altijd leuk en aan enthousiasme op de werkvloer ontbreekt het zeker niet.

In gedachten repeteer ik de verschillende namen en functies in de hoop dat ik ze met enig gemak kan onthouden en nonchalant met een naam kan schermen. Een bedrijf van deze omvang is mij vreemd al is het helemaal niet zo groot. Het territorium moet nog nodig afgebakend worden en dat vraagt nog heel wat inzet en diplomatie.

What else is new?