Van nature ben ik niet overdreven gastvrij en het koffie schenken laat ik met veel plezier over aan mensen die het zwarte spul wel in het kopje weten te houden. Ik plak geen postzegels, bestel geen broodjes of bloemen, kan niet mailmergen, vis alleen uit de post wat ik zelf nodig heb en aan archiveren waag ik me al helemaal niet. Maar ja, volgens de stereotypen zijn mannen in pakken nu eenmaal baas en de dames op kantoor vanzelfsprekend secretaresse. Terwijl ik bij toeval de deur voor iemand open, is de conclusie dan ook snel getrokken. Ik ken de jongeman niet. Hij is lang en ik schat hem achter in de twintig. De sleutels die hij terug komt brengen wil ik best wel in ontvangst nemen, maar als hij daarna naar een van de collega's vraagt krijgt hij van mij geen toestemming om de vloer op te lopen en moet netjes bij de deur wachten. Zijn ogen, die door de bril een fractie kleiner lijken dan ze in werkelijkheid zijn, kijken mij schamper aan. En als ik wegloop zie ik in de weerspiegeling van de ruit dat hij misprijzend het hoofd schudt. Hij klaagt niet maar zijn gedachten over mij zijn onmiskenbaar; ik ben een hele slechte secretaresse. Hij heeft gelijk,
Stel dat een van de kleine kinderen in jouw dorp of op de school waar jouw kinderen naar toe gaan misbruikt is door een wildvreemde creep. Dan wil je dat de man zo snel mogelijk gepakt wordt en aansluitend het liefst gevierendeeld, gekielhaald, met een laag voltage op een electrische stoel tergend langzaam afsterft of dat hij desnoods aan z'n jongeheer opgehangen wordt aan de hoogste kerktoren in de vrieskou. Nog beter zou zijn alle voorgaande acties tegelijk en ondertussen een paar peuken op hem uit te drukken. In ieder geval iets dat lang duurt en waar veel heel mensen plezier van hebben. In geval van het 5-jarige meisje uit Oudenbosch gebeurt er tot op heden niets van dit al. De blauwe bumper op wielen met kenmerkende gele streep blijkt onvindbaar en zijn berijder ook. Tot het zover is heeft de burgemeester iets anders bedacht om de menigte rustig te houden. Een bijeenkomst 's avonds voor de dorpsbewoners waar de mensen kunnen..... 'klankborden'. "Zo fijn om bij elkaar te zijn en aan ouders te vertellen hoe ze hier mee om moeten gaan", aldus de burgervader. Terwijl de dader allang enkele dorpen verderop is, heeft hij als schijnveiligheid een trosje bromsnorren bij de school geplaatst. Het verschrikkelijke horrorwoord 'klankborden' gebruik je doorgaans als je werkelijk geen idee hebt wat je anders moet zeggen, en aan de reacties van de pappa's en mamma's te zien genoot vierendelen duidelijk de voorkeur. Jammer dat Koot en Bie niet meer praktiserend zijn. Die hadden hier wel raad mee geweten.
Houston, we have a problem. Je bent namelijk hartstikke dood. De wereld is weer een junk armer, maar wel hele aardige nummers rijker. Erg verrassend was het niet. Twintig jaar geleden, toen ik een van haar concerten in Ahoy bezocht, verscheen ze na anderhalf uur wachten al volslagen stoned op het toneel en kwam er geen fatsoenlijke noot uit de welgevormde lippen. Jammer hoor. Heeft iets met roem en sterke benen te maken.
Sarah Burke
Het nieuws dat mij meer schokte kwam een paar weken geleden toen free-style skiester Sara Burke overleed na een ongeluk tijdens de training. Niet dat ik ooit van haar gehoord had, maar als je zo mooi, gezond en sportief bent, had je wat mij betreft wel iets langer mee gemogen. In tegenstelling tot Sneeuwitney hadden daar vast heel veel mensen nog een heleboel plezier aan kunnen beleven. Het mocht niet zo zijn.
Ter herdenking van miss Houston hierbij een van mijn favorieten. Goed haar ook...
Nee, het gaat lekker niet door. Wennemars kan janken wat ie wil, maar het gebeurt niet. Van wel door Balk naar niet door Balk naar huilebalk. Al zou met z'n 16 duizenden op het ijs stampen en ter plekke verzuipen nog niet zo'n gek idee zijn. Wedden dat die eenden dan ook weer eens beginnen te kwaken. De media aandacht voor iets dat niet gebeurd overtreft ruimschoots de actualiteit. Oorlogen, crises en zelfs gerechtelijke voetbaluitspraken. Nooit eerder heb ik zo naar 'global warming' verlangd als de afgelopen dagen. Of ben ik de enige die zich helemaal groen en geel ergert aan het leger sneeuw schuivende werkmieren op glad ijs? In dienst van het volk de bezemsteel met het stuk plastic gedreven voor hen uit duwend, onverstaanbaar murmelend in de microfoon van een provinciejournalist. Laten we hopen dat het bij die 15 minutes of fame blijft en heel snel voorjaar wordt. De enige ijsmeesters die ik nog kan velen zijn die van Pisa op het Scheldeplein. Eén ding ben ik wel hardgrondig met ze eens. Bij minimaal 15 centimeter wordt het pas acceptabel.....
Toen ik de zaak binnenkwam moest ik drie keer met mijn ogen knipperen. Dat de desbetreffende vriend inmiddels lang haar had wist ik al. Maar nu was daar ook nog een baard bijgekomen. Na mijn beduusde blik opgemerkt te hebben, bezwoer hij me direct geen Eau de Pokon als nieuwe aftershave te gebruiken en dat het overtollig haar eind februari weer verdwenen zou zijn. Tot die tijd mag het groeien. Als protest tegen alle mannen die hun lichaamsbeharing scheren. En daar zijn er veel van volgens hem. Gebleken uit zelf uitgevoerd onderzoek in diverse restaurants en kroegen tezamen met vrenden. Oké, ik steun de achterliggende gedachte maar moet toch even slikken bij het resultaat. Zodra je iets rond je mond kunt kammen is er in mijn ogen iets ernstig mis. Hij is groot, knap en heeft bovendien geen last van zijn zelf gestelde analyse. Wel oogt hij door de kinnerts tien jaar ouder dan hij in werkelijkheid is, wat maakt dat een snel einde van de actie raadzaam is. De gekozen maand is goed. Helaas mét schrikkeldag.
Om acht uur 's ochtends meld ik me op de afgesproken carpoolplaats om iemand op te halen en naar Wiesbaden te rijden. De romantiek is ver te zoeken op deze plek, maar dat deert me niet. Ook de rit van vier en een half uur maakt me niet uit. De autitische accountant naast me daarentegen wel. Wij zijn geen vrienden. Ook geen vijanden, maar laten we het er op houden dat we regelmatig van mening verschillen, en de onvermijdelijke discussies die daaruit voorvloeien wat ongestructureerd verlopen. Hij zal me niet de oren van mijn kop praten, al ben ik er nog niet uit of dat goed of slecht is. Tot overmaat van ramp word ik weer eens door de polizei van de snelweg geleid om een onvrijwillige bijdrage aan de duitse schatkist te doneren. De auto waar we in rijden is niet van mij maar er is wel muziek. Veel verder dan Adèle, Petra Berger en Alle 40 goed deel 1 en 2 van André Hazes komen we niet. Adèle en Petra vallen in de smaak maar Hazes doorstaat de RA criteria niet. Kort geniet ik van de klanken van Kleine Jongen. ....Dit leven gaat voorbij Er is al weing tijd dus leef, want jij bent vrij....
In Wiesbaden verzacht het warme onthaal en de gevatheid van mijn duitse evenknie een hoop. De bespreking verloopt vlot en we aanvaarden op tijd de terugtocht. Eerlijk is eerlijk. ExcelHarry doet z'n best de reis zo aangenaam mogelijk te laten verlopen en ook ik zet mijn beste beentje voor. Eindelijk nadert de carpoolplaats dan. Als de vracht gelost is gaat het volume omhoog. Uitgelaten, vrolijk en luid zingend draai ik de snelweg weer op. Opgelucht dat de dag goed verlopen is en ik alleen ben. Vriend Hazes kan helemaal los. .....Maar doe het wel verstandig maak de mensen blij dan zul je echt gelukkig zij..ij..ij..ij..ij..ijn
Een zeehond tanden leren poetsen is vast eenvoudiger dan een glazenwasser vinden in de rivierenbuurt. Of waar dan ook waarschijnlijk. Bellen, mailen, rooksignalen, flashen, alles blijft zonder resultaat. De wondere wereld van natte corruptie en schimmig druipvolk is zo toegankelijk als een volgroeide doornenhaag. De verhalen over zeemlappen die elkaar lachend naar het leven staan zijn legio. Wee degene die één raam te ver gaat. Gauw afmaken die ongehorige en aansluitend met de jongens een biertje pakken.
Maar vorige week draafde er ineens een hoogwerkerbakje mijn ramen voorbij met 'iets' van vlees en bloed erin, leek het wel. Vliegensvlug gooide ik het raam open om deze ene gouden kans niet te verliezen. Net op tijd. Het vehikel stopte en de man draaide zich naar mij toe. Onmiddellijk deed hij mij denken aan de engelse acteur David Bradley. Twee druppels water. Die komt dus mooi niet binnen voor een kopje koffie. Hooguit reik ik het aan door het vers gewassen raam. In een plastic bekertje....
Van nature ben ik niet overdreven gastvrij en het koffie schenken laat ik met veel plezier over aan mensen die het zwarte spul wel in het kopje weten te houden. Ik plak geen postzegels, bestel geen broodjes of bloemen, kan niet mailmergen, vis alleen uit de post wat ik zelf nodig heb en aan archiveren waag ik me al helemaal niet. Maar ja, volgens de stereotypen zijn mannen in pakken nu eenmaal baas en de dames op kantoor vanzelfsprekend secretaresse. Terwijl ik bij toeval de deur voor iemand open, is de conclusie dan ook snel getrokken.
