Kopje koffie, glazenwasser?

Een zeehond tanden leren poetsen is vast eenvoudiger dan een glazenwasser vinden in de rivierenbuurt. Of waar dan ook waarschijnlijk. Bellen, mailen, rooksignalen, flashen, alles blijft zonder resultaat. De wondere wereld van natte corruptie en schimmig druipvolk is zo toegankelijk als een volgroeide doornenhaag. De verhalen over zeemlappen die elkaar lachend naar het leven staan zijn legio. Wee degene die één raam te ver gaat. Gauw afmaken die ongehorige en aansluitend met de jongens een biertje pakken.

Maar vorige week draafde er ineens een hoogwerkerbakje mijn ramen voorbij met 'iets' van vlees en bloed erin, leek het wel. Vliegensvlug gooide ik het raam open om deze ene gouden kans niet te verliezen. Net op tijd. Het vehikel stopte en de man draaide zich naar mij toe. Onmiddellijk deed hij mij denken aan de engelse acteur David Bradley. Twee druppels water. Die komt dus mooi niet binnen voor een kopje koffie. Hooguit reik ik het aan door het vers gewassen raam. In een plastic bekertje....