Doei

Nog even en dan is het 2009. Tijd om terug te kijken op het afgelopen jaar.

Het was een topjaar! Een paar maanden zonder auto, een woning aan m'n neus voorbij, spaargeld op de verkeerde bank en in plaats van één maar liefst twee keer mijn baan kwijt. Om van de rest nog maar niet te spreken. Deze opgaande lijn doet me naar acute Alzheimer verlangen.

Ik hou het voor gezien. NEXT!!

Einde Kerst

Move over kerstballen! Het was weer leuk, de cadeau's mooi en de champagne heerlijk. De Playstation III draait inclusief het programma Singstar en er wordt luid meegezongen met de Kaiserchiefs in de bijgeleverde microfoons. En passant wordt het nummer California Dreaming volledig verkracht maar dat mag de pret niet drukken.

Gisteren zagen we Ajax met 3 - 0 winnen en hebben we Huntelaar uitgezwaaid, met aansluitend een etentje bij Ria die het huis beeldschoon versierd had.

Over tot de orde van de dag, het kan natuurlijk niet elke dag drank zijn wat de klok slaat. Toch?

P.S. Bijgaande foto is speciaal voor Peter, die zo gek is op het programma Gooise Meisjes.

Young at Heart

Een dikke 10, deze film, die onuitstaanbaar genoeg alleen in de kleinere zaaltjes draait.
Eigenlijk is het een documentaire over het ouderenkoor Young at Heart uit Amerika. Met een gemiddelde leeftijd van tachtig en over het algemeen een voorkeur voor klassieke muziek, opera of oude musicals zoals The Sound of Music en My Fair Lady, zingen ze pop en punk. The Clash, David Bowie, Sinead O'Connor, ga zo maar door, en zelfs het nummer Schizophrenia van Sonic Youth. Dit alles onder de bezielende leiding van Bob Cilman. Hij blijft onder alle omstandigheden doorgaan met onnavolgbaar enthousiasme.
Je kunt merken dat de film met liefde samengesteld is door de prachtige details die er in zitten.
Ik was blij verrast. Weken geleden had ik alleen het voorstukje meegekregen en wist eigenlijk niet wat me te wachten stond, maar ben erg blij dat ik hem gezien heb.
Het begint en eindigt met het concert waar ze zo hard op gerepeteerd hebben. Er valt voldoende te lachen maar als de tachtigjarige Fred Knittle, compleet met zuurstoffles, solo de prachtige tekst van Cold Play's Fix You zingt, wordt het wel erg stil. Daarom hierbij ook nog even het origineel.

Snotteren

Het is weer zover. De 'All You Need Is Love Kerstspecial' wordt uitgezonden. De webpagina van het programma zegt het al; traditie en Kleenex, dat is waar het om draait vanavond.

Het concept is zo uitgemolken en stukgedraaid als het maar kan, maar daar trekken Caroline en ik ons niets van aan. Samen zitten we op de bank onder een dekentje met tranen in ons ogen zonder elkaar aan te durven kijken.

Wij hebben het idee dat Robert ten Brink zijn feestje ieder jaar een stukje nonchalanter presenteert. Die 'laat maar waaien' instelling maakt het nog veel leuker.

Frank zijn blik spreekt boekdelen, maar hij laat het programma gelaten over zich heen komen.

Dus warme chocomel, thee en koekjes in de aanslag, en telefoons worden genegeerd. Vanavond zijn we even onbereikbaar.

Jezus redt...

...en De Nederlandse Bank. Het geld is weer terug. Sigaar uit eigen doos, maar toch bedankt!

Vroegàhr

Vandaag ben ik vrij. Desondanks stond ik om 9.00 uur, fris onder douche en strijkbout vandaan, voor een kantoorpand in Buitenveldert voor een inspirerende afspraak. Blijkbaar ben ik volledig geassimileerd en een echte werkBorg geworden.

Hoewel ik eigenlijk van mening ben dat mijn quotum inspirerende gesprekken allang overschreden is in 2008 viel het mee. Ik verwachtte er dan ook weinig van.

Wat leuk is, is dat ik circa 25 jaar geleden al eens in hetzelfde pand heb gewerkt. Kassagigant NCR zat er destijds in. Er was nog geen Zuidas te bekennen in die tijd en zodra het geld op je bankrekening stond, ging je iets leuks doen.

Mooie tijden.

Leuk, leuker, leukst

A Shining Christmas

In plaats van kaarten.

Looks

Er was een tijd dat ik regelmatig op de Geldersekade kwam. Meestal voor een bezoek aan Nam Kee, waar wij al oesters aten ver voordat het gelijknamige boek van Kees van Beijnum uitkwam. De oesters zijn vele malen beter dan het boek overigens.

Er vlakbij zit restaurant Looks, waar we gisteren aanschoven voor het kerstdiner. Zowel van buiten als van binnen zag het er goed uit. Functioneel in warme tinten en heerlijke stoelen aan de tafels. Navraag leerde dat de naam op z'n engels uitgesproken dient te worden, met Belgen had men weinig op.

Dit was de plek waar Johannes van Dam de entrecote met béarnaisesaus met een 9,5 had gewaardeerd, dat beloofde dus wat!

De avond werd vooral heel erg gezellig maar die 9,5 heb ik er niet uit kunnen halen.

Zonder een echte Braakhekkefan te zijn, vind ik dat zijn entrecote heerlijk blijft en de béarnaisesaus uit Brussel begin dit jaar de lekkerste die ik ooit gegeten heb. Bovendien verkeerde mijn wodka in het slechte gezelschap van jus d'orange uit een flesje, en kreeg een ander zijn kopstootje niet ijskoud in een borrelglas maar lauw in een soort sherryglas. Op zich geen misdaad maar niet in een dergelijk restaurant. Op de bediening viel niets aan te merken, die was vlot en prima.

Na afloop trokken we naar café Stevens. Het bleef nog lang gezellig.

Entre les murs

De kritieken waren erg wisselend. Van langdradig tot inspirerend en bijzonder. Als voorzitter van de jury op het filmfestival van Cannes was Sean Penn lyrisch en zorgde er voor dat de film een Gouden Palm ontving. Dat maakte ons des te nieuwsgieriger. Dus kropen we gisteren in het volle vierde zaaltje van Cinecenter dat als groot voordeel heeft dat er geen pauze wordt gehouden. Dit in tegenstelling tot de overige drie.

Entre les murs is vooral erg letterlijk te nemen. Veel meer dan de muren van het schoolgebouw krijg je niet te zien. Het resultaat is er niet minder om.

De meeste acteurs spelen zichzelf en doen dat niet onverdienstelijk. De problematiek van een gekleurde school in een buitenwijk van Parijs wordt haarfijn duidelijk, zonder dat er van de kijker wordt verwacht partij te kiezen. Dat het beroep van 'prof' alleen maar een roeping kan zijn, zal echter niemand zijn ontgaan.

Vooral op ouderavonden blijken geduld en diplomatie onontbeerlijk. Als een van de broers van de leerlingen met zijn Malinese moeder meekomt wordt het grappig. De jongen fungeert als tolk omdat mams geen woord frans spreekt maar wel degelijk iets te zeggen heeft. De goede bedoelingen van de leraar ten spijt, loopt zij voor hij uitgesproken is het lokaal uit.

Er valt weinig benijdenswaardigs te ontdekken maar natuurlijk eindigt de film toch nog met een positieve noot.

Normaal gesproken stuiven we net op tijd voor de film binnen, maar nu waren we mooi op tijd om nog een paar trailers te bekijken. 'Un conte de Noel' met Catherine Deneuve en 'Milk' met Sean Penn in de hoofdrol. Er valt nog genoeg te zien.

Calabrië

Een weekje zon uitzoeken voor eind januari valt nog lang niet mee. Al snel belandt je voor flink wat zon in enge egyptische 5-sterren oorden of moet je zo ver vliegen dat het alleen een verblijf van vier weken rechtvaardigt. En koud willen we het niet hebben, zweten willen we!
Dus vinden we de Antillen te lang vliegen, de Canarische eilanden te duits en ordinair, Egypte en Isla Margarita ook onbespreekbaar (zelfs voor een week strand) en Dubai een anabole steroïden miljonairfair. Wel leuk maar nu even niet.
Met deze fantastische site in het achterhoofd besluiten we uiteindelijk de plannen vier weken door te schuiven en onze pijlen op Calabrië te richten. Heerlijk de eerste helft van de week bij een italiaanse mama aan tafel en daarna als toetje een paar dagen in een superdeluxe hotel. Of zoiets.

Fons

Soms lukt het een bedrijf een bijzonder creatief reclamebureau in te schakelen. Voordeel hiervan is dat het uitgeven van al die reclamemiljoenen dan ook nog echt iets oplevert, buiten het in stand houden van een bedrijfstak of het veelvuldig buiten de deur dineren van de reclameboys.

Goede voorbeelden zijn AH of Centraal Beheer. Maar ook KPN heeft raak geschoten de laatste jaren. Het spotje met 'goeie moggel' en 'afdeling Transploft' was een succesnummer, al zijn de opvolgers weer een stukje minder.

Dat Fons een poliep op z'n stem heb en een moand nie kan bellen nie, is ook weer een hit. Hoezeer bleek toen ik afgelopen vrijdag een blik op mijn zakelijke telefoon wierp en daar de pikante, maar tevens grappige uitvoering van dit reclamespotje aantrof, overigens verzonden vanaf een onbekend o6-nummer. Nieuwsgierig geworden heb ik toch even gebeld, maar nee, afzender en ik kenden elkaar niet.

Nu heb ik reeds lang geleden besloten dat dit een uiterst keurig en respectabel blog is en blijft, dus laat ik publicatie van de sms achterwege.

Individuele aanvragen echter zullen gehonoreerd worden.

Succes

Een paar miljoen euro en 50.000 nieuwe donateurs.

Autodip

Hè, wat jammer nou. Ze hadden het vliegtuig nog wel thuis gelaten dit keer en vroegen slechts om 15 miljard dollar in plaats van de aanvankelijke 34.
De autofabrikanten kregen nul op het rekest. Het republikeinse deel van de senaat had er geen 'zin an'. Zij waren van mening dat er eerst een goed bedrijfsplan moest komen inclusief sanering en ja, dan kun je die privéjet natuurlijk wel vaarwel zeggen. Zo flauw, zo onaardig.
Gevolg: nieuw bloedbad op de beurs en duizenden amerikaanse gezinnen met een schraal kippetje op tafel met de kerst. We wachten met spanning af.
Ondanks de cynische ondertoon vind ik het natuurlijk heel vervelend voor alle betrokkenen. Als superuser van het nederlandse ontslagrecht weet ik ongeveer wel hoe het voelt. En ook al heb ik deze week weer in tientallen kilometers file gestaan, ik hou van auto's en asfalt. Maar die amerikanen kunnen ook wel doorslaan soms. Ik heb er geen verstand van maar volgens mij kan een beetje temperen helemaal geen kwaad.
Wat ik wel weet is dat morgen bij ons de kerstboom staat inclusief pakjes, de kachel brandt en huischinees Red Sun standby is voor het kerstdiner.
Tot nu toe zijn alle invitaties vriendelijk doch beslist afgewimpeld, maar is iedereen die langs wil komen van harte welkom. Zoals gewoonlijk houden we ons ontbijtfeestje op eerste kerstdag en wachten er tien zalige dvd-uren Brideshead Revisted op me. De enige echte.

Weihnachten

Op zoek naar een kop koffie vonden we gisteren een uitspanning aan een desolate rotonde in de buurt van Hedel. Tegen onze verwachting in bleek de tent vol te zitten... met bejaarden!

Zoet zaten ze te wachten op de bus die ze naar Düsseldorp moest vervoeren voor een bezoek aan een schimmige kerstmarkt. De afleiding die wij brachten fleurde ze zichtbaar op. Aangezien de chauffeur al een uur te laat was en de koffie ze inmiddels de neus uit kwam, bleek onze aanwezigheid net het entertainment te zijn waar ze onbewust naar zochten.

Omdat het hok vol zat, waren we gedwongen aan te schuiven. Zodoende kwamen we te weten dat de oudjes het plaatje van het hotel nog niet hadden gezien maar hoopten op een 4-sterren met Wellness. Winkelen had niet echt de voorkeur.

Er werd veel vrije tijd gespendeerd aan hun enige kleinzoon, en zoon moest hard werken. Veel harder dan vader ooit had gedaan. Huh? Was dat vroeger niet andersom? Of zijn alle land- en fabrieksarbeiders inmiddels een vroege dood gestorven?

Naar mate het verhaal vorderde begon ik stilletjesaan te verlangen naar een truckerscafé of voetbalhooligans desnoods. Ik ben nooit goed met bejaarden geweest.

En mocht ik ooit de neiging krijgen om naar een kerstmarkt te gaan, wil iemand me dan alsjeblieft tegenhouden?

Gerechtigheid

Heath Ledger heeft zaterdag postuum de belangrijkste prijs van zijn land gewonnen voor zijn rol in de film The Dark Knight.

Volkomen terecht!

Blij

Er zijn maar weinig televisieprogramma's die ik de moeite waard vind om van begin tot einde te kijken. Nu werd ik vorige week al erg verrast door een hele nieuwe serie Frost op de Belg, toen daar gisteren de aftrap voor de Top 2000 nog eens bij kwam.

De quiz werd gepresenteerd door Matthijs van Nieuwkerk en Leo Blokhuis. Het duo lijkt mij niet te evenaren. Vooral de laatste heeft mijn warme aandacht. Type Adriaan Jaeggi; welbespraakt, goed onderlegd en toch bescheiden op het verlegene af. Voeg daar al zijn (pop)kennis aan toe, waar ik erg afgunstig op ben, en de man wordt onweerstaanbaar. Ik bedoel dan nu eens niet de fysieke kant.

Een goeie combi met tegenhanger Matthijs, die terecht of onterecht weinig bescheiden is maar dit wel op een charmante manier weet te brengen. Tel daar alle leuke en goede muziekclips bij op....

Dan word je blij, heel blij.

Wodka

Het liefst was ik vorige week na het slechte nieuws aan een onbekende foute bar gaan hangen, alwaar ik na het nuttigen van de nodige wodka van mijn barkruk zou zijn gestort en door een onguur type in een taxi was gehesen. Het mocht niet zo zijn.
De behoefte is nog niet geweken maar er is telkens weer een reden die de gang naar verkeerde horecagelegenheden verhinderd. Frank is nummer 1. Een laveloze moeder is natuurlijk niet echt chique.
Daarnaast stroomt de agenda over met afspraken, zinnig en onzinnig. Zoals de VvE-vergadering van vanavond in de VIP-room van Tuschinsky. In een ander licht erg leuk maar nu zonde van de tijd. Hoewel..., foute kroegen genoeg in de buurt.

Acclimatiseren

Toen ik vanmorgen aan een van onze werknemers vroeg waarom hij in hemelsnaam al om een uur uit Amsterdam vertrekt, terwijl hij pas om half vier een sollicitatiegesprek in Haarlem heeft, antwoordde hij: "Ik wil me nog even omkleden thuis en ik moet altijd even acclimatiseren voordat ik ga solliciteren."

Ik wens zijn nieuwe werkgever nu alvast heel veel sterkte toe.

Van de wereld

Vanaf morgen geldt er een paddoverbod.
Niet deze sprookjesachtigen, maar meer die enge. Je gaat er niet dood van maar wel een beetje. Je hersencellen dan welteverstaan.
Voor je het weet spring je uit het raam, gooi je je vriendin van de trap en mept nog eens fijn een buurman in elkaar. Het zal je weekenduitje maar wezen.
Geen flauw idee waarom die dingen verboden worden. Misschien moeten ze het nog even aan de moeder van het 17-jarige franse meisje vragen dat vorig jaar proefondervindelijk de hoogte van het Nemogebouw in Amsterdam nameette, maar de uitkomst niet meer fatsoenlijk op papier kon krijgen.
Ik weet wel beter. Hooguit vul ik een portobello of mix wat kastanjechampignons door een gerecht maar paddo's...nou, nee. Hoewel een zekere mate van hersenloosheid en amnesie mij soms uitermate aangenaam lijkt.

Pleestation

Frank z'n oproep om toch vooral geld te doneren voor zijn verjaardag was niet tegen dovemansoren.
In combinatie met Vice City Grand Autotheft zal het een bloederige Kerstmis gaan opleveren.

Bizar

Dat werkelijkheid vreemder is dan fictie weet ik al lang. Niet voor niets heet het blog hier Loenatik.
Ten eerste als ode aan de meest geweldige serie aller tijden, maar in tweede instantie omdat ik regelmatig in situaties ben beland die de menselijke fantasie overstijgen, zoals die ook voorkomen in huize Zonnedael. De beste illustratie hiervoor is dat mensen een verzonnen verhaal als zoete koek slikken, en een waargebeurd verhaal afdoen met: "Je denkt toch zeker niet dat ik dat geloof?"
Hetzelfde ongeloof straalde vanochtend van het gezicht van mijn dochter, maar dan zonder begeleiding van voornoemde zin. Als geen ander weet ze exact wanneer ik de boel in de maling neem of juist niet, en ondanks mijn grapjes en geruststellende woorden was ze 'not amused'.
Onder het, voor de zoveelste keer, bijwerken van mijn CV spelen de beelden van de psychiatrische kliniek door mijn hoofd. Sleur? Saai? Nooit van gehoord!

B(l)ond

De reacties op de nieuwe Bondfilm lopen sterk uiteen. Op Peter's blog klinkt het commentaar meer dan enthousiast, maar het overgrote deel van de mensen dat ik spreek, klaagt over gebrek aan gadgets, humor en seks. Of dat Bond blond is. Nu vond ik Roger Moore ook al niet echt donker maar dat terzijde.

Voor mij is het überhaupt belachelijk dat je verwachtingen hebt van een dergelijke film. Sinds de laatste tien jaar zijn de actiescenes al niet meer te volgen, volslagen onrealistisch en produceren vooral erg veel decibellen. Zo veel zelfs dat het popcorn regende rond ons van mensen die zo'n bak in hun handen handen en zich blijkbaar doodschrokken als er weer iets passeerde.

Wij waren dolgelukkig. Frank kreeg z'n Aston Martin, ik mijn geliefde Italië en een wederom overheerlijke Bond en Caroline vond het vooral erg gezellig.

Fantastische film dus en wat is ie leuk hè, als ie lacht?

Coolbrands

In het kader van 'hoe hip en trendy kun je zijn' bezochten Annemarie en ik gister de expositie van Jacqueline Schäfer in Coolbrands Amsterdam. De officiële opening werd verricht door Jeroen van Inkel, die zich tegenwoordig ook bezig houdt met dansbare feesten voor oudere jongeren in het Rosarium (Amstelpark) onder de noemer Hart-stikke-leuk. Ondanks zijn status van DJ, bleek het een man van weinig woorden.
De opening was kort en krachtig, de kunst kleur- en talrijk en het bleef nog lang rumoerig.
We besloten de dag met een overheerlijke pasta in Dauphine, waar ik voor de tweede keer die week door een van de medewerkers betrapt werd op een illegale entree.
Ik heb beterschap beloofd....

Tijdelijk

Vogel(aar)vrij

Werkende vrouwen. Er wordt heel veel over gezegd en geschreven. Van de week kwam naar buiten dat we eigenlijk maar een lui volkje zijn omdat de meeste vrouwen het liefst parttime werken. Ik voelde me niet aangesproken. Niet omdat ik fulltime werk, maar gewoon omdat ik zo moe word van al die bemoeienis. Laat mensen dat toch lekker zelf weten.

Waar ik me wel vaak aan erger is dat ik merk dat vrouwen de neiging hebben elkaar in de weg te zitten in plaats van vooruit te helpen. Haat en nijd voeren dan de boventoon en daar heeft niemand iets aan. Dit in tegenstelling tot mannen die elkaar eerder de hand boven het hoofd houden en de bal toespelen, uitzonderingen daargelaten.

Gelukkig zijn er genoeg voorbeelden van geweldige vrouwen die zelfverzekerd genoeg zijn om een ander ook iets te gunnen en die het daarmee ook heel ver schoppen. Zelf mag ik Neeltje (Smit-Kroes) graag zien, die ons deze week weer verblijd heeft met een recordboete.

Vogelaar daarentegen is tot mijn genoegen exit, al moesten ze wel de kooi ondersteboven houden en flink schudden om haar te laten vliegen. Vleugellam? Boot gemist?

Met zo'n hoed is het natuurlijk ook vragen om moeilijkheden.

Zelfmedelijden

Uitnodiging

Woensdag 12 november vier ik mijn verjaardagsfeestje en ik wil graag dat jij ook komt.

We gaan uit school eerst even naar huis om een broodje te eten. Om 13.30 vertrekken we daar weer.

Het wordt heel leuk en natuurlijk blijven we na afloop wat lekkers eten. Om 16.30 gaan we richting huis zodat jullie rond 17.00 allemaal thuis zijn.

Laat je even weten als je niet kunt komen? Het telefoonnummer van mijn moeder is......................

Ik ben voor een Playstation III aan het sparen dus is een donatie welkom, maar een cadeautje vind ik natuurlijk ook leuk.

Groeten Frank Cohen

Gavin en James

Eigenlijk wilden we naar James Morrison, maar omdat hij nog in geen velden of wegen te bekennen was op de Nederlandse poppodia, werd het Gavin-ontzettend-lekker-ding-DeGraw.
Dichtbij in de Heineken Music Hall, wat ons wel altijd voor een hoop keuzes plaats. Op de fiets (snel weer thuis) of warm parkeren bij ONG. En waar laat je je jas? De laatste keer dat Caroline van de garderobe terug kwam, zag ze eruit alsof ze bij Waterloo had gevochten.
Muntjes maar meteen kopen want bij concerten horen nou eenmaal een paar lekkere kouwe Smirnoffjes... in plastic bekertjes :-(
Maar dan staan we eindelijk met drank in de drukte en worden de zware bastonen door onze lijven gejaagd. Prompt zijn alle ongemakken vergeten en geven we ons over aan Gavin, die lang niet tegenvalt.

So, since you want to be with me
You'll have to follow through
With every word you say
And I, all I really want is you
(For) you to stick around
I'll see you everyday
But you'll have to follow through
Oh, this is the start of something good
Don't you agree?

Ellen

Vandaag is mijn respect voor vriendin Ellen naar ongekende hoogte gestegen.
Werkzaam in verpleeghuis Gooizicht in Hilversum wordt ze iedere dag geconfronteerd met nieuwe uitdagingen. Onderbetaald en onder veel te hoge werkdruk moeten elke dag alle oudjes en zieken verzorgd, gewassen, gevoed en bezig gehouden worden. Uit eigen ervaring weet ik dat de doelgroep niet altijd de meest vriendelijke is.
De vraag is natuurlijk ook of je mensen op deze manier, zo lang in leven moet houden. Ik denk van niet, met uitzondering van degenen die er zichtbaar nog lol in hebben. Het is een van die voortvloeisels uit de moderne maatschappij waar ik ernstige vraagtekens bij zet, en waarvan ik de mening toegedaan ben dat een overdosis morfine vaak een stuk humaner is.
Maar zolang er verpleeghuizen zijn, ben ik blij dat er mensen als Ellen zijn. Met veel plezier, liefde en inzet stort ze zich dagelijks vol overgave op al die mensen waarvan wij niet weten wat we er met Kerstmis mee moeten doen.
Ook een keer zien hoe dat er uit ziet? Iedere werkdag is er een korte uitzending over Gooizicht op Man Bijt Hond om 18.55 op Nederland 2. Of kijken op www.uitzendinggemist.nl zoals ik.

Herenhuis

Dinsdag leidde mijn eerste werkuitje naar een wijnproeverij in de Beemster. Met z'n tienen om een grote tafel met een glas, water en spuugbak.
Al dat spugen is even wennen, maar aangezien iedereen het heel normaal vond, spuugde ik vrolijk mee. Net als boeren of scheten laten heeft het wel iets als je eindelijk gepermiteerd doet wat anders nooit mag.
Onze brave wijninkoper vertelde gepassioneerd bij iedere wijn dat het een lieve lust was. Zus en zo stukje land... coöperatie boeren.... daar en daar... tussen die twee nogwat... Je weet wel!
......uh?????? Nou, nee dus.
Toen hij, op een gegeven moment, bloedserieus vertelde dat een van de rode wijnen na jaren liggen nog steeds het nerveuze karakter zou behouden, ben ik afgehaakt. Het is trouwens opvallend hoezeer je naar een kopje thee kunt verlangen, als je twintig verschillende wijnen hebt geproefd en het einde nog lang niet in zicht is.

Enfin, volledig onderkoeld en hongerig kwamen we drie uur later uit de bunker en zetten koers naar restaurant Het Herenhuis. Omdat ik de mail niet goed had gelezen was ik niet op de hoogte van dit etentje en kwam het als een meer dan prettige verrassing.
Het Herenhuis kende ik wel van naam en foto maar gegeten had ik er nog nooit. De zaak toonde mooi en het eten lekker. Een prima avond dus. Niet in de laatste plaats door het leuke gezelschap waar ik mee aan tafel zat.

Gekkengetal

Een nieuwe Lacoste, trakteren, 11 kaarsjes en lopende band sushi. Kortom, Frank is jarig vandaag.

Snik

Zaterdag komt de nieuwe vaatwasser. Op zich niets bijzonders anders dan dat ik blij ben. Vanochtend vroeg stond ik de vaat van vijf dagen weg te werken en hartgrondig te hopen dat dit de laatste keer zou zijn.
Eigenlijk krijgen we weer precies dezelfde als de oude. Als je eenmaal aan zo'n indeling gewend bent dan is het lastig te veranderen en ook ik ben een gewoontedier. Waar ik wel erg aan zal moeten wennen is het gebruik van meerdere wasprogramma's.
Toen Frank namelijk klein was en net kon staan, heeft hij met uiterste precisie drie van de vier knopjes gesloopt, waardoor we de laatste tien jaar alles op een en hetzelfde programma hebben gedraaid. Wel zo prettig. Het vergemakkelijkte de keuze enorm en heeft nooit enig probleem opgeleverd, wat maar eens temeer bewijst dat al die knoppen eigenlijk overbodig blijken.
Wat zal ik nu doen? Toch de andere programma's proberen of steevast blijven negeren. Of Frank opdracht geven om....
Ik ben er nog niet uit.

Tiger

Gefeliciteerd Frank met het behalen van je GVB!

Druk?

Mijn blog lijdt aan verwaarlozing. Dit is van tijdelijk aard hopelijk.

Ik kan het echt niet helpen. Schrijven doe ik genoeg. Brieven, verslagen, notulen etc., maar een simpel blogstukje komt er maar niet van. Mijn vrije tijd gaat op aan triviale dingen als verjaarspartijtjes plannen en bosviolen kopen waarna ik voor de zoveelste keer op de bank in slaap stort.

Het eerste dat ik morgen ga regelen is een nieuwe vaatwasser. De oude blijkt na twaalf trouwe dienstjaren levensmoe. En afwassen...., nee, dan kan ik mijn tijd beter gebruiken. Om te bloggen bijvoorbeeld!

Pinnen

De Dikke

Oud is ie niet geworden, meneer Van Dale, maar hij heeft zich toch maar mooi onsterfelijk gemaakt met zijn trio dikke boeken.
In Sluis prijkt een standbeeld van de beste man. Daar waren we zaterdag op de allerlaatste zonnige dag van dit jaar en konden we nog heerlijk op het terras de lunch gebruiken. Via Sint Anna ter Muiden reden we rond het middaguur binnen en meteen maar het parkeerterrein op om van de auto af te zijn. Een kaartje trekken bij de slagboom ging niet. In Zeeland geen gezeik met parkeerautomaten, gewoon drie euro ingooien anders kom je er niet op.
Na koffie en plaspauze, deden we navraag naar de weg. Nu is Sluis klein maar heeft het echt meer dan twee straten. Komisch genoeg antwoordde de ober dat we in 'de andere straat' moesten zijn. Natuurlijk!
Gewapend met aankopen trokken we naar het restaurant, aanbevolen door de eigenaresse van de kledingzaak. Bij aankomst werd al snel duidelijk dat we te veel geld uit hadden gegeven en daardoor voor vol werden aangezien. Dus lieten we de voorgerechtjes à € 45,- het stuk voor wat het was en trokken naar het aangrenzende pand. Een gezonde salade en paar witte wijn later, groetten we bij het langslopen respectvol de Dikke en reden opgewekt naar huis.

Leuke poging maar helaas

Het terras van het Leidse Plein zat vol met toeristen maar Café Cox was opvallend rustig toen we er gisteravond binnenliepen. Het gaf ons de gelegenheid een mooi tafeltje bij het raam uit te zoeken met uitzicht op American.

Na het eten liepen we naar Cinecenter voor de film Brideshead Rivisited. Toenvallig heb ik een paar jaar geleden nogmaals de hele serie bekeken en kon me daardoor niet voorstellen dat iemand de rol van Charles Ryder beter kan spelen dan Jeremy Irons. Helaas was dat ook zo, al moet gezegd dat Matthew Goode als een van de weinige nog een heel eind kwam. Sebastian was veel te veel homo in plaats van excentriek en zelfs Emma Thompson, als moeder, speelde hopeloos teleurstellend. De enige lichtpuntjes waren de locaties en opnames. Niets op aan te merken en misschien nog wel mooier dan het origineel

Het kon ook bijna niet anders. De oorspronkelijke serie is zo fantastisch dat in de buurt komen van iets goeds al moeilijk is.

Voor de pauze vielen mijn ogen een paar keer dicht, ik hoop maar dat ik niet gesnurkt heb.

Pionier

Mijn lunch met Victor was geslaagd.
Ik heb erg veel bewondering voor hem. Sinds zijn vertrek bij ONG is hij voor zichzelf begonnen met N-Bis. Het product is goed. Zo goed zelfs dat ik het graag zelf zou willen implementeren.
Maar een eigen start is altijd moeilijk. Veel gesprekken en werkzaamheden waarvan je maar af moet wachten of het iets op gaat leveren in de toekomst. Het ziet er goed uit. De eerste klanten zijn binnen en volgende week staan er twee lezingen gepland in Apeldoorn. Hij is optimistisch en gaat dapper verder. Of zoals Victor zelf zegt: "Helden leven korter, maar bangerikken leven niet."

Oud-Zuid

Na wat voorproeven bij een oude bekende waar ik lang niet geweest was, waag ik me vandaag op hetzelfde adres voor het eerst zowaar aan een lunchje buiten de deur. Oud-Zuid in de Johannes Verhulststraat. Uh.., puur zakelijk natuurlijk.
Het eten is heerlijk, de huiswijn paracetamol-proof. Maar de bediening schijnt erg slecht te zijn, al weten we dat dinsdagavond meer aan het stomvervelende setje brallende mannen naast ons dan aan het personeel zelf. Ach, het zullen de Fortisaandelen wel geweest zijn.

Recessie

Terwijl wereldwijd de miljarden worden afgeschreven, vertrekt Frank maar weer eens richting Zuid-Frankrijk, koopt Caroline de Ikea leeg en ontvang ik post van De enige echte Nederlandse Bank. De recessie in huize AlCoHel is verre van toegeslagen.

Door steeds drukkere werkzaamheden lig ik in mijn vrije tijd voor pampus en moet ik bijna moeite doen om geld uit te geven. Mijn banksaldo vertoont dan ook vooralsnog onwennige zwarte cijfers. Desondanks kreeg ik voor het eerst in tien jaar een incassobrief van AH. Geheel ten onrechte maar toch leuk. Je hebt dan in ieder geval nog het idee dat het mis gaat.

Ook mijn proeftijd eindigde in een positief vonnis, dus daar geen depressie te behalen deze week.

Er staat zo'n leuk appartement te koop in de Rijnstraat met balkon op het zuidwesten en het schijnt goed afdingen te zijn in deze tijden. Misschien moet ik toch even....

Opsteker

Heb jij op je werk soms ook dit gevoel?

Willemspark?

De naam is nog niet helemaal duidelijk maar na maanden dicht te zijn geweest prijkten zondag de tafeltjes weer buiten. Het oude Lexington heeft de deuren opnieuw geopend. Ik was niet op de hoogte maar Ria wel en dus hebben we zondag meteen maar even een kijkje genomen.

De lange sluitingstijd beloofde een riante make-over maar het uiteindelijke resultaat valt tegen.

Dat je niet meer boven kunt zitten is geen gemis, dat deed namelijk toch al geen hond. De keuken is nog steeds pieperdepiep en heeft van plaats geruild met de toiletgroepen. Die laatsten ogen aardig maar zijn bij nadere inspectie voorzien van goedkoop nepleisteen. Evenals de bar waar de mooie hoge grote spiegels plaats hebben moeten maken voor een ombouw bekleed met houtfineer. Je vraagt je af waarom. De paarse banken zien er leuk uit maar zullen met een jaar flink gedateerd zijn, schat ik. Nog meer te zeiken?

Jawel hoor, want zowel de kaart als het personeel komt mij o zo bekend voor. Zijn dat niet dezelfde als van het Klein Kalfje? Niet dat dat erg is, maar we worden het eerste kwartier wel over het hoofd gezien terwijl de drukte toch erg meevalt. En de barkeeper moet ik het mes op de keel zetten om hem tot de verklaring te laten komen dat er wel degelijk bitterballen en kaasstengels te verkrijgen zijn. Jammer, jammer, jammer.

Wat blijft is het onovertroffen terras, waar de Jaguars, Porsches en PC-tractoren soepel worden afgewisseld door kinderwagens met veel te oude papa's en mama's erachter. Waar we ons, ondanks alle tegenwerking en matige kwaliteit wijn, tot laat in het zonnetje hebben ondergedompeld met uitzicht op het Vondelpark.

Altijd leuk om naar te kijken.

Overpeinzing

Is het glas halfvol of halfleeg?

Ik neig meestal naar het eerste, behalve als ik moe ben. Dan heb ik nog wel eens de neiging om te gaan liggen voor ik ben gevallen. Maar in de regel wint mijn optimistische inslag; zolang iedereen gezond is en er met enige regelmaat geld op de bank gestort wordt, is de rest te overzien.

Het maakt het leven zo veel makkelijker. Wat is de zin van op alle slakken zout leggen, als je ze met knoflook en wijn in goed gezelschap kunt opeten?

Met uitzondering van de Icesaveredding moet ik het niet van mijn voorspellend vermogen hebben. Zo miste ik begin dit jaar de baan die me niet kón ontglippen en staat er hoogstwaarschijnlijk toch een andere naam op het apartement dat ik als het mijne had bedacht. Voorspel ik winst voor Ajax, dan kun je er vergif op innemen dat de tegenpartij wint. Soms weet ik het gewoon niet en probeer ik van het minst gunstige scenario uit te gaan.

Verklaart dat het vervelende onderbuikgevoel dat ik heb of ben ik toch gewoon moe...?

Gered

De weken vliegen voorbij. Ik zit al bijna een maand op mijn nieuwe werkadres waar het knap druk begint te worden. Het weekend is hard nodig om weer een beetje te resetten en levert niet veel meer op dan extra slaap en schone was.

De malaise van de wereldeconomie gaat hierdoor grotendeels aan mij voorbij, al mocht ik wel in de wandelgangen vernemen dat mijn povere spaargeld in een bodemloos IJslands geisertje was verdwenen. Boeien! Als Wouter Fortis kon redden, zou hij mij ook nog wel ter wille zijn. Bovendien kwam ik in gedachten nu bijna een week lang zelf ook eens in het nieuws voor. Iedere keer als ik de olijke regenboogletters op de achtergrond van het journaal zag glimmen, ging het over mij tezamen met nog 125.999 andere sukkels. Geamuseerd luisterde ik naar de verhalen van bleekweggetrokken spaarders, zoals het echtpaar dat snel hun tweede hypotheek voor de verbouwing in hogere oorden had geparkeerd. Of de jongen die van ellende niet kon slapen en 's nachts om drie uur tevergeefs en tegen beter weten in nog een poging had gewaagd de ijsspaarsite te penetreren.

Na een prachtige donderdag, waarop ik voor het eerst in mijn leven paarden heb gemend en segway gereden, werd mijn vertrouwen in Bos beloond.

En natuurlijk had Geenstijl weer het leukste plaatje.

Marga

Ze woog net iets meer dan een pond toen ze geboren was. Je kon dwars door d'r heen kijken, alle adertjes zien lopen en ze paste met gemak op Joost z'n vlakke hand. Aanstaande maandag wordt Marga 23 en is bijna iedereen vergeten hoe klein en teer ze was.

Mijn kleine nichtje is uitgegroeid tot een zelfstandige jongedame met een hele schare vrienden en bezig met het laatste jaar van de Pabo.

Sportief, vrolijk, lief en levenslustig. Ik ben hartstikke trots op haar!

Fortis

Hoe arrogant banken zijn bleek deze week wel. In een brief aan alle relaties probeerde een, ongetwijfeld, overbetaalde manager van Fortis uit te leggen dat al het gevaar geweken is. Hij deed dit echter in zulke onbegrijpelijke taal dat niemand op kantoor er een touw aan vast kon knopen, terwijl daar toch niet de domsten rondlopen.

Abel

Bij Frank in het team zit Abel. Ik schat dat hij vijf kilo onder het gewicht van de gemiddelde speler in het elftal zit. Met zijn spillebenen draaft hij dapper het veld rond en voetbalt zeker niet onverdienstelijk.

Nu heeft Abel een bril. Een ziekenfondsbrilletje dat hem eigenlijk ook nog wel heel goed staat. En Abel is niet bang voor de bal of tegenstander. Ondanks zijn tengere postuur gaat ie er vol in en koppen lukt ook heel aardig. Alleen als Abel kopt beweegt z'n brilletje. Op het moment dat de bal op zijn hoofd stuit, stuit de bril er van af. En dat is een heel grappig gezicht. Soms tot op het puntje van zijn neus, soms hangt het brilletje halverwege zijn kin en een enkele keer ligt ie op de grond. Stoer pakt hij hem dan weer op en klagen hoor ik hem nooit.

Vandaag stuiterde hij maar een keer van zijn neus. Het werd 8 - 1. Goed gedaan, Abel.

Downloaden

Wanneer ik echt een cd wil hebben, download ik deze tegen betaling op iTunes. Maar voor enkele nummers is het lekker als je een illegalere methode hebt. Ook voor Caroline, die voor school nogal eens iets nodig heeft, is dit een prima oplossing.

We zijn begonnen met Kazaa. Daar kregen we zover spam en rotzooi mee dat de pc bijna op tilt sloeg. Limewire bleek een goed alternatief en draaide jaren totdat dit programma er van de ene op de andere dag de brui aan gaf. Na enkele andere programma's uitgeprobeerd te hebben, waren we gisteravond aangeland bij eMule.

De code om dit aan te schaffen kun je krijgen door een sms te sturen. Vervolgens krijg je er 5 terug à € 1,10 waarvan de laatste voorzien is van de code. Het werkte. De eerste sms kwam per omgaande terug en kondigde de komst van de vier andere aan. Wij wachten... en wachten... en... Elkaar guppig aankijkend besloten we nog even te wachten. Tevergeefs.

Totdat ik vanochtend tijdens een vergadering vier smssen voorbij hoorde zoefen. Met mijn smsgeluidje leek het net circuit Zandvoort.

Maar wat denk je? Het werkt!