Willemspark?

De naam is nog niet helemaal duidelijk maar na maanden dicht te zijn geweest prijkten zondag de tafeltjes weer buiten. Het oude Lexington heeft de deuren opnieuw geopend. Ik was niet op de hoogte maar Ria wel en dus hebben we zondag meteen maar even een kijkje genomen.

De lange sluitingstijd beloofde een riante make-over maar het uiteindelijke resultaat valt tegen.

Dat je niet meer boven kunt zitten is geen gemis, dat deed namelijk toch al geen hond. De keuken is nog steeds pieperdepiep en heeft van plaats geruild met de toiletgroepen. Die laatsten ogen aardig maar zijn bij nadere inspectie voorzien van goedkoop nepleisteen. Evenals de bar waar de mooie hoge grote spiegels plaats hebben moeten maken voor een ombouw bekleed met houtfineer. Je vraagt je af waarom. De paarse banken zien er leuk uit maar zullen met een jaar flink gedateerd zijn, schat ik. Nog meer te zeiken?

Jawel hoor, want zowel de kaart als het personeel komt mij o zo bekend voor. Zijn dat niet dezelfde als van het Klein Kalfje? Niet dat dat erg is, maar we worden het eerste kwartier wel over het hoofd gezien terwijl de drukte toch erg meevalt. En de barkeeper moet ik het mes op de keel zetten om hem tot de verklaring te laten komen dat er wel degelijk bitterballen en kaasstengels te verkrijgen zijn. Jammer, jammer, jammer.

Wat blijft is het onovertroffen terras, waar de Jaguars, Porsches en PC-tractoren soepel worden afgewisseld door kinderwagens met veel te oude papa's en mama's erachter. Waar we ons, ondanks alle tegenwerking en matige kwaliteit wijn, tot laat in het zonnetje hebben ondergedompeld met uitzicht op het Vondelpark.

Altijd leuk om naar te kijken.