Koud hè

Het is mooi weer buiten en dat is fijn. Fijn voor iedereen maar extra fijn voor ons. Want bij ons brandt de kachel namelijk niet. Dat is niet zo fijn. En als de kachel niet brandt, hebben we ook geen warm water. En dat is helemaal niet fijn.
Iedere dag onder de douche stappen en je na enkele minuten realiseren dat er echt geen warm water gaat komen is niet fijn. Weet je hoelang het duurt voordat je dat door hebt met een slaperig hoofd? Lang. Om vervolgens met je naakte, halfnatte lijf naar zolder te moeten om het knopje ‘reset’ in te drukken. Dit knopje vertoont bij ons meer slijtage dan de toetsen van mijn mobiel. Na mijn douchebeurt jaag ik als een gek Frank eronder, teneinde niet opnieuw dezelfde oefening te hoeven doen want na korte tijd prijkt de volgende storingscode al weer treiterig op het witte apparaat.
De eerste date met de monteur was op 8 december 2008. Inmiddels is het 15 april, heb ik vele andere monteurs gezien en ben ik vanwege de kou zo vaak vroeg gaan slapen dat ik hele ritsen baby’s had kunnen maken als ik daar nog zin in had gehad. Ik ken de complete range storingscodes, alsmede het bijbehorende boekje uit m’n hoofd. Alle mogelijke onderdelen zijn vervangen maar helpen deed het niet.
De bedoeling was dat de fabrikant zich vandaag zou melden met een oplossing. Niet dus.
Ik hoop maar dat het nog lang mooi blijft.

Vergissing

Nog geen vijf dagen in dienst en ik word meegezogen in een web van intriges, achterklap en geheimhouding. 007 zou er jaloers op worden al heeft hij, net als ik, een hekel aan een slow-start.
Het is me nog niet helemaal duidelijk waar het wachten op is, maar wachten doen we. Het grootste gedeelte van de maandagmiddag heb ik uit pure machteloosheid dus maar doorgebracht op een terras in de zon. Ach, het was niet naar.
Verder is het spel van aftasten begonnen wie wel en niet te vertrouwen zijn. Dat valt lang niet mee. Het vergt intensief marktonderzoek en ondertussen houd ik me op alle fronten op de vlakte. Lief lachen en vooral niets loslaten. Niet eenvoudig voor iemand die doorgaans het hart op de tong heeft liggen.
Dat je je verschrikkelijk kunt vergissen bleek bij aankomst in de lobby van het Djerba-hotel. Tegenover ons zat een nederlands stel. Zij een modepoppetje, lang en strak en hij kenmerkte zich door een enorm dopehoofd. Alsof er de avond ervoor zeker vijf lijntjes door z’n neus waren gegleden en hij voor vertrek nog even een paar man had om laten leggen.
De volgende dag bij het ontbijt was het er niet beter op geworden en gaandeweg hadden Marieke en ik een heel drugskartel om ze heen gebouwd.
Op dag drie wist ik eindelijk in de toiletten bij het strand contact te leggen. Tsja, je moet je natuurlijk ergens mee vermaken in deze oase van nietsdoen. En tijdens het diner op de vierde dag konden we ze aan het tafeltje naast ons strikken. Plan A was volbracht.
De rest ging vanzelf. Vol trots vertelde zij manager in een herenkledingzaak in Rotterdam te zijn. Onze winkeljuffrouw wenste uitsluitend in 5-sterren hotels te bivakkeren.
En onze drugsbaron? Belastinginspecteur! Hij was best lief.

Therapie

Trots stapte Frank afgelopen vrijdag voor zijn eerste les de tennisbaan in Ouderkerk op. Tot mijn verrukking had hij geen watje van een tennisleraar, maar eentje die van wanten weet en niet bang is tere kinderzieltjes te krenken. De zon scheen, de lucht was blauw en op onze terrasstoeltjes zag de wereld er ongekend mooi uit.

Tijdens de vliegreis naar Djerba waren er ook een aantal tennissers meegereisd. Ik schat een stuk of zestig, te herkennen aan overdreven tassen en kledij. Terwijl we ons inreispapiertje invulde, nodig om de douane te passeren, loerde ik stiekem mee met mijn onbekende, maar overduidelijk ook tennisende buurvrouw. Communicatiemanager stond bij beroep ingevuld. Aha, daar viel nog wel wat informatie weg te halen.

Dus begon Marieke tegen de dame in kwestie over of het leuk was zo'n tennisreis, al eerder gedaan?, hoeveel spelen jullie dan? etc. Het antwoord was verrassend.

Er werd een parallel getrokken van de tennisbaan naar het dagelijkse leven en in alle ernst vertelde Tante Tennisbal dat er regelmatig mensen zodanig met zichzelf geconfronteerd werden dat ze in huilen uitbarstten. Na deze openbaring proestten we het nog net niet uit.

In de rij voor de douane bleek de rest van het gezelschap net zo knettergek te zijn als onze zwaar gestoorde communicatieJomanda en met een gerust hart stelden we vast in een ander hotel te zitten.

Ik zie mijn jongen geconcentreerd maar lachend over de baan lopen. Houden zo. Nooit geweten dat tennis zo levensbedreigend kon zijn.

:-)

Hoogste tijd voor een update. Vandaag is al weer mijn vierde werkdag. Het internet bij mijn nieuwe werkgever heeft er weinig zin in. Blogplaatjes doet het niet aan en sommige sites zijn afgeschermd met een tijdklok. Nu weet ik dat enkele van ons een Hyves- of Hotmailverslaving hebben, dus echt erg vind ik het niet. Even wennen is het echter wel.

Verder is nieuwe mensen ontmoeten altijd leuk en aan enthousiasme op de werkvloer ontbreekt het zeker niet.

In gedachten repeteer ik de verschillende namen en functies in de hoop dat ik ze met enig gemak kan onthouden en nonchalant met een naam kan schermen. Een bedrijf van deze omvang is mij vreemd al is het helemaal niet zo groot. Het territorium moet nog nodig afgebakend worden en dat vraagt nog heel wat inzet en diplomatie.

What else is new?