A Separation

Je zou denken dat minstens een bioscoopfilm per week toch wel moet lukken maar dat blijkt moeilijker dan gedacht. Vandaar dat we op vrijdagmiddag in een bijna lege bioscoopzaal zaten om eindelijk A Separation te zien.
Weinig heb ik een film gezien met zo'n sterke openingsscène als bij dit drama van iraanse makelij. Wat volgt is een verslag van de, soms onmogelijke, keuzes die in het leven gemaakt moeten worden met alle gevolgen van dien. Een blik in het leven van de iraniërs, waar school, ziekenhuis en politiebureau er allemaal eender uit lijken te zien. Waar de koran zo'n belangrijke rol speelt dat iets vaak pas echt telt als men met zijn of haar hand op dit heilige boek heeft gezworen.Door de film heen hoopte ik constant dat er door de hoofpersonen een andere keuze gemaakt zou worden dan te leven in dit zwaar religieuze land waar de mogelijkheden zo beperkt zijn. Tevergeefs natuurlijk.
Het leverde regisseur Asghar Farhadi dit jaar de Gouden Beer op tijdens het filmfestival van Berlijn. En ons een heel opgelucht gevoel toen we de bioscoop weer verlieten en in alle vrijheid in het café terecht konden voor een lekker drankje.

Rust en ruimte

Na een week vol domme secretaresses met  zilveren Uggs, pakken met papier om in te vullen, een hele gezellige barbecue, kennismaking met het Reigersbos (brrrr...) en stadsdeel Zeeburg (tsja..) reden we gisteren, met een paar flessen wijn in de auto, richting Friesland voor een dagje zeilen.
Ik was vergeten hoe de afsluitdijk er uit zag maar met de borden 130 aan weerszijden schoot het lekker op en voer de zeilboot al snel tussen de andere boten in. Deze dag was er geen drukte. Geen opdringerig volk en oneigenlijke werkverzoeken. Mijn gastheer had alle noodzakelijke voorbereidingen getroffen zodat het mij aan niets ontbrak. Geen idee waar we naar toe gingen of hoe laat weer terug. Enkel het geluid van de boot die door het water gleed en de touwen die zachtjes tegen de masten tikten. Op het loungeterras waar we lunchten zou het in Amsterdam helemaal vol gezeten hetbben maar hier was het rustig. De zon voelde heerlijk en het windje was precies goed. Tegen het einde van de middag viel hij bijna weg en dreven we langzaam voort. Zo stil.
Niet gehinderd door het onverwachte zeemansgraf van mijn zonnebril aten we 's avonds in het centrum van een fries gehucht aan de waterzijde. Het was een memorabele dag.

Tender

Tender. Het woord klinkt zo lieflijk in het engels. In het nederlands wordt het al snel minder. Aanbesteding. En als het dan ook nog eens een van je grotere klanten betreft, is er al helemaal niets meer aan.

Buren

Vanochtend bij mij voor de deur. Hier is echt geen speld tussen te krijgen.

The Future

In de tijd dat ik met Eric en vrienden wekelijks naar de sneakpreview ging, zagen we op een van die avonden Me and you and everyone we know. Toen ik na afloop zei dat ik 'm wel kon waarderen keek ik in gezichten met enkel vraagtekens. Niet zo raar als je bedenkt dat de film geen echt verhaal had, een vreemde sfeer en personages en de dialogen op z;n minst beperkt waren te noemen. Vandaar dat ik opvolger The Future maar alleen ben gaan bekijken. Blij toe. De film is Me and you and everyone we know in het kwadraat. Nietszeggende beelden en nog minder gesprekken. De zeurderige voice-over die het stemmetje van de kat moet voorstellen deed ook al geen goed. En als je een beetje hypogonderig bent aangelegd, gaat deze film zeker niet helpen. De enige opwinding die er in de zaal te bespeuren was, was tijdens de seksscène, keurig suggestief in beeld gebracht.
Nog positieve punten? Hooguit dat ik wel van vreemde types hou en daar grossieren beide films in. Daarnaast ben ik gesterkt in de gedachten dat je enkel maar met iemand samen kunt zijn die het best bestand is tegen jouw eigenaardigheden en vice versa. Een beetje dezelfde ideeën en interesses hebben helpt ook. En dat is prettig want "oppossites attract' heb ik altijd al onzin gevonden.

Delete

Rendementsberekeningen, annuïteiten, risico-analyses, econometrische vraagstukken. Allemaal kinderspel vergeleken met het verwijderen van een Hyves-account. Maar het is gelukt!

Etentje

Stel je voor. Je gaat met een paar mensen uit eten maar een van de disgenoten spreekt van te voren met jou af om het vanwege een klein persoonlijk financieel crisisje, weliswaar tijdelijk maar toch, budgettair binnen de perken te houden. Met andere woorden; het dagmenu en de huiswijn. Helemaal niets mis mee en bovendien kwam het mij ook niet slecht uit.
Het plan leek zo makkelijk uit te voeren. Leek. Want het door mij verkozen restaurant bleek een ster te hebben. Wist ik écht niet! En toen tijdens het aperatief de eigenaar/kok vroeg of ie ons mocht verrassen, waren we zo druk in gesprek dat we volmondig riepen dat dat geen enkel probleem was.
Bij de vijfde gang zag ik iemand tegenover me wit wegtrekken. Mijn goede voornemens lagen toen allang op het kerkhof. "Ja ober, doet u nog maar een flesje wijn." Tijdens de zevende gang werd het gezicht ronduit ongelukkig en kreeg ik de slappe lach. Ik probeerde geruststellende blikken over tafel te werpen maar die misten, door mijn geamuseerde blik, duidelijk doel. De gerechten bleven komen en we aten vrolijk verder.
Het was erg gezellig en denk nou niet dat de avond enige consequenties had. Uiteindelijk is alles goed gekomen.

Opening

Tussen een wildgroei aan paarse broeken en gedegen sandalen, die zelfs de meest instabiele mens nog op de been zouden houden, verrichtte Frans Leidelmeijer, zelf onberispelijk gekleed, gisteren de kunstexpositie in het voormalig verzekeringsgebouw van Berlage in Den Haag. De opkomst was goed en op z'n zachtst gezegd kleurrijk te noemen. Door de hoffelijkheid van Frans kreeg ik, gewapend met Caroline aan mijn zijde, ook nog de gelegenheid quasi interessant te doen als slotbewaarder. Met interesse bekeken wij de kunst  waaronder dit beeld (2e foto), dat we spontaan "Fietsen met losse handen" hebben genoemd.

Maar het pand is te leuk en zou makkelijk het decor kunnen zijn voor een spannend jongensboek. Al snel negeerden wij daarom de bordjes met 'geen doorgang' op de trappen en slopen naar boven om Caroline de sluip-door-kruip-door zolder met bijbehorende klokkentoren te laten zien. Na onze gastheren en dame netjes bedankt te hebben vertrokken we, niet wetende dat het leukste nog moest komen.

Met een bordje pasta van Vapiano in onze magen liepen we over de Kneuterdijk langs het pand van de Raad voor de Rechspraak richting auto. En wat ik al jaren wil maar mezelf nooit de tijd voor gun is daar eens binnen kijken. Naar verluid moet het pand schitterend zijn.

Ondanks het late tijdstip leek het gebouw toch nog open en waagden we het er op. We werden begroet door twee vriendelijke bewakers die ons meldden dat we net een dag te vroeg waren omdat op zaterdag de open monumentendag van de Rijksgebouwendienst zou zijn. Ik antwoordde beleefd dat we dus precies op tijd waren en vroeg of we even rond mochten kijken. Dat was geen probleem.

Aan de omschrijving was geen woord gelogen. De bouw en het interieur was met recht uniek te noemen. Door de grote glazen vloer keek je twee verdiepingen lager op de enorme vergadertafel. Het atrium oogde impossant en nam je mee onmiddellijk mee terug in de tijd. Lang heeft de ABN-Amro hier kantoor gehouden. Het pand moet over een van de grootste kluizen beschikken die er te vinden zijn maar die helaas voor ons niet toegankelijk was. Of toch wel?

De bewakers hadden zichtbaar lol in ons enthousiasme en voor we het wisten hadden we een private tour te pakken. Zo kwam het dat we op een gewone vrijdagavond de spelonken van dit ongeloofljk mooie gebouw mochten verkennen. De kluisdeur is zo dik dat hij met een paar man in beweging moet worden gebracht. Het originele Lips certificaat groot en in gouden letters op de binnenzijde. In de kluis zelf ontelbare kleine kluisjes, prachtig vormgegeven en uitgelicht door de nieuwe spotjes die ik zelf dolgraag aan het keukenplafond zou hebben. Onze welwillende rondleider wist te vertellen dat het nog steeds gebeurt dat oudere mensen binnen komen lopen om hun rekening te raadplegen of in hun kluisje te kijken, niet op de hoogte van de nieuwe bewoner van het pand.

Als bonus werden we meegenomen naar het hoogste punt waar de daken overspannen waren door glazen panelen en een loopbrug was aangebracht. "Niet toegankelijk voor het publiek morgen", deelde de jongen trots mee. Daarna volgde de raadzaal met gigantische schouw en het voornamelijk groen geschilderde vakkenplafond. Zelfs de trappen waren het bewonderen waard.

Het was een feestje. Van ons krijgt hij een dikke zoen en tijdens de, ongetwijfeld nog vele, bezoeken aan Den Haag die ik in de toekomst zal afleggen, zal ik vanaf nu immer met een brede lach over de Kneuterdijk lopen.

Kasteel

In wind en regen kwam ik gisteren aan bij Kasteel Staverden. Gelukkig was een van de heren zo galant om mij met paraplu naar binnen te begeleiden. Anderen waren minder fortuinlijk en verschenen als een verzopen kat op het bordes.
Staverden behoort tot de gemeente Ermelo. Eigenlijk probeer ik altijd zo ver mogelijk uit de buurt te blijven van alles dat op een "o" eindigt. Almelo, Hengelo, Dinxperlo. Ooit woonde ik er dicht in de nabijheid en dat is me slecht bekomen. Maar werk is werk en het moet gezegd, het landgoed was mooi onderhouden en het kasteel was zeker niet vervelend voor een hapje en een drankje.
Mijn goede voornemen nog even een paar mails te versturen werd snel in de kiem gesmoord. Zendmasten behoren in de regio blijkbaar niet tot het 'beschermd dorpsgezicht' en het bereik was dan ook nul. Al snel raakte de blackberry utgeput van het proberen en ging het beeld op zwart. Geen nood. Zowel het gezelschap als de catering waren van uitstekende kwaliteit en het bleef nog lang gezellig.

Nieuwe baan?

Op een slof en een oude....

Zie hier de restanten van de afgelopen dagen. Het was druk. Van gay-verloving tot triple verjaardagsfeest met de nodige sportevenementen en gezellige etentjes tussendoor. Ten gevolge van materiaalmoeheid stortten mijn tennisschoenen zaterdag bij de laatste partij volledig in. Hilariteit alom.
Met uitzondering van een terroristische mug vannacht een prima weekend.

Searching for Utopia

Naast alle andere prachtige kunstwerken was het mijn absolute nummer een; de geweldig grote goudglanzende reuzeschildpad met het mannetje op zijn rug. Op de kruizing met de Beethovenstraat overziet hij de Apollolaan met een alleswetende blik, zijn berijder als een kameraad op het schild. Het is alsof ze samen verre reizen hebben gemaakt en hier een rustplaats hebben gevonden om te verhalen over avonturen in exotische oorden aan een ieder die ze horen wil.

Treurig genoeg waren er deze week kanslozen die het beeld met grafitti bekladden. Dat krijg je als andere mensen wél kunnen waar jij alleen maar van kunt dromen. Met gezwinde spoed gingen bewoners aan de slag om het dier vrij te maken van verf. De tentoonstelling is afgelopen en de meeste werken zijn al verwijderd maar met de schildpad is afgesproken dat hij, als enige, nog een maandje langer mocht blijven staan.
En dan nu het goede nieuws. Omdat omwonenden gaandeweg zo van 'Searching for Utopia' van Jan Fabre zijn gaan houden willen ze het nu niet meer kwijt. Een inzamelingsactie onder rijke Apollonaren moet dus gaan resulteren in de aankoop. En als het lukt wil ik ze daar bij deze alvast hartelijk voor bedanken.

Berlage

Niets van mij bij natuurlijk, maar ik ben toch best trots op 'mijn' pand in Den Haag.