Nu Nico voor een aantal weken in Australië aan het overwinteren is, vallen Frank z'n wekelijkse tennislessen mij ten beurt. Na zo'n uur hard trainen is een voedzame en verantwoorde maaltijd natuurlijk onontbeerlijk. Omdat we vorige week MacDonalds al hadden gehad, dachten wij nu de vlaamse frieten van de snackbar op de hoek van Churchill- en Waalstraat eens te proberen. De zaak ziet er van buiten nieuw en mooi uit en bij binnenkomst verwachtten wij een tafereel als bijgevoegde foto.. Fout!
Het bedrijf wordt gerund door een hele familie uit....? Ik heb echt geen idee, maar de vier uiterst vriendelijke gezichten met gitzwarte haren waren duidelijk geen afstammelingen van de vlaamse frietenbakkers die wij voor ogen hadden. Afgezien van wat verwondering over de enorme hoeveelheid satésaus die we overal bij bestelden, werden we vlot en correct geholpen. In de smetteloze zaak kregen de aanwezige kinderen iets lekkers aangeboden tijdens het wachten, en smaakten de frieten precies zoals het hoort. Vlaams!
Nu het sinterklaasfeest nadert, komt mij een gebeurtenis in herinnering uit mijn Nijmeegse studententijd. Nijmegen had toen een zogenaamde stads-Sinterklaas, een functie, die jarenlang op bevredigende wijze vervuld werd door een gepensioneerd majoor bij de cavalerie, Van Titsen genaamd. De man kon werkelijk paardrijden en het was een stichtende aanblik hem, voorover op het paard liggend, met de mijter diep in het voorhoofd gedrukt en de tabbaard als een vaan achter zich aanwapperend, door de binnenstad te zien voortjagen. De jeugd voelde, dat er met deze oude niet te schertsen viel. Hiermee waren zijn mogelijkheden echter uitgeput, want eenmaal op het bordes van het stadhuis aangeland, had hij de aldaar verzamelde menigte volstrekt niets te zeggen. Hij bepaalde zich tot zegeningen, die hij met de linkerhand achteloos uitvoerde, terwijl hij met de rechter af en toe een glaasje tot zich nam. De plaatselijke geestelijkheid nam hier terecht aanstoot aan en men zag om naar een nieuwe bisschop. De keuze viel op Piet Ramakers.
Ramakers was een der kroegtijgers van de sociëteit. In het grijs verleden had hij zich voor de beoefening der rechtswetenschap ingeschreven en sindsdien geen bal meer uitgevoerd. Zulke figuren zijn altijd populair en wel om een eigenaardige reden. De meeste studenten willen de indruk wekken van niet te studeren. Zij doen echter op tijd hun examens. De bedoeling van deze fictie is, dat hun vorderingen aan louter genialiteit worden toegeschreven. De aanwezigheid nu van iemand, die dit ook werkelijk niet doet, geeft aan het sprookje een soort waarschijnlijkheid. die het anders niet hebben zou. Hij neemt het risico op zich van niets te doen, zijn vrienden tooien zich met dit geleende aureool en komen toch vooruit. Het is zijn functie een bepaalde studentikoze houding waar te maken. In zijn persoon vertegenwoordigt hij datgene, wat gebeurt, als men niet werkt en tevens onbegaafd is. Hij bewijst de genialiteit der anderen. In ruil hiervoor ontvangt hij onkwetsbaarheid.
Ramakers was er onmiddellijk voor te vinden. Hij weigerde echter paard te rijden, omdat hij die kunst niet machtig was. Men opperde nu het idee, dat hij zich aan de andere kant van de Waal zou opstellen om zich daarna in vol ornaat over de brug naar Nijmegen te bewegen. Ook hiertegen had Ramakers bezwaren. Hij meende, dat het van geen sterfelijk mens gevergd kon worden om bijna een kilometer, van Lent naar Nijmegenn, bisschoppelijk voort te schrijden. De grote afstand en de forse windkracht maakten dit liturgisch onuitvoerbaar. Toen kwam iemand op de gedachte van een roeiboot. Sinterklaas zou in een sloep plaats nemen, die gesleept werd door een aantal kleinere bootjes, geroeid door Zwarte Pieten. Gezien de sterke stuwing van de Waal zou men aan de andere oever een flink eind stroomopwaarts van wal steken om precies aan de voet van de steile Grotestraat de Nijmeegse grond te betreden. Dit onzalige plan oogstte aller bijval. Een aanbod van de Nijmeegse roeivereniging, om hierin behulpzaam te zijn, werd roekeloos van de hand gewezen, de studenten konden dit zelf wel aan. Wat er nu gebeurde, zal ik nooit vergeten.
Stipt op tijd zagen wij Ramakers aan de overzijde van de Waal verschijnen, met staf en mijter uit een schuurtje te voorschijn tredend. De schoolgaande jeugd, die zich aan de Nijmeegse oever had opgesteld, begon wild met vlaggetjes .te zwaaien en zette devoot het eerste Sinterklaaslied in. Het was een prachtig gezicht. Ramakers, rechtop staande in zijn sloep, voer statig voorwaarts naar het midden van de rivier en sloeg langzaam de maat van het lied, dat hem over de golven bereikte. De aanzienlijke afstand, die hem van de zangers scheidde, maakte dat het geluid hem een volle seconde later bereikte, zodat hij tegen de maat insloeg, maar dit kleine euvel was niets, vergeleken bij de ramp, die er hierna plaats greep. In het midden van de Waal gekomen werden de hem omringende bootjes door de krachtige stroom gegrepen en schoten als pijlen voorwaarts. Ramakers, die direct inzag dat hij op die manier ergens in Tiel aan land zou komen, beval het roeiend personeel de steven te keren en tegen de stroom in te werken. De veertien Zwarte Pieten gehoorzaamden onmiddellijk en roeiden als bezetenen de andere kant uit. Sinterklaas draaide een halve slag om zijn as en dreef, met zijn rug naar de Waalbrug gekeerd en verwoed met zijn staf sticulerend, onhoudbaar de stroom af.
Een hevige onrust, dat de heilige hen ontsnappen zou, maakte zich van de kleinen meester. Zij holden met hun vlaggetjes langs de Waalkade en zetten smekend het 'Zie ginds komt de stoomboot' in. Ramakers, vermoedelijk door deze tekst geprikkeld, smeet zijn staf in het water en greep persoonlijk de riemen. Het mocht niet baten. De heilige man, door drank ondermijnd, deed wat hij kon, maar bleek tegen de elementen niet opgewassen. Tot overmaat van ramp brak het touw, waarmee hij aan de achterste roeiboot bevestigd was. De sloep van de bisschop draaide een paar maal in het rond en schoot toen als een torpedo de Waalbrug onderdoor.
Het was hier, dat Ramakers zich in zijn volle grootte vertoonde. Inziende dat verdere inspanningen vruchteloos waren, verhief hij zich statig van de roeibank en begon de steeds verder van hem zich verwijderende kinderen bedaard te zegenen. Het was een aangrijpend schouwspel. De bisschop, als een razende in het rond tollend, doch onverdroten in functie blijvend, verdween zegenend aan de einder, nagestaard door zijn vertwijfelde gelovigen, die alle hoop om hun herder nog in te halen hadden opgegeven, doch hem bemoedigend bleven nazingen, tot hij geheel aan het gezicht onttrokken was. We vonden Ramakers ruim een uur later ter hoogte van Druten in het riet, bemodderd, maar nog onvervaard. Fluks werd hij naar de Grote Markt vervoerd, waar de jeugd van Nijmegen hem in roerend vertrouwen verbeidde. Hier deden zich nieuwe incidenten voor, die aan zijn kerkelijke loopbaan voorgoed een einde maakten. Daarover een volgende keer.
Godfried Bomans
Er was eens.... een bodemloze wasmand. Hij stond in Amsterdam. De wasmand moest wel een bodem hebben want alle was bleef er keurig in liggen. Maar hoe de vrouw des huizes ook haar best deed, hij wilde maar niet leeg. Met zijn betoverde inhoud stond hij haar daar in de hoek uitdagend aan te grijnzen. Uiteindelijk werd de vrouw zo wanhopig dat ze de wasmand met kleding en al het raam uit gooide. Het mocht niet baten. Op de plek waar eerst de mand had gestaan bleek nu alle vieze was te liggen.
Gekheid natuurlijk, al ging ik bijna in dit "Grimm"ige item geloven. Terwijl ik gestaag de machine blijf vullen en denk dat het einde nu echt in zicht is, stuit ik op het sokkenkerkhof rond Frank z'n bed, die ik mismoedig in de mand gooi voor de volgende ronde. Misschien ben ik geen goede huisvrouw, deugt mijn planning niet of houdt het daadwerkelijk nooit op. Iemand nog interessante tips? Want voor vandaag ben ik er weer helemaal klaar mee
Tot op het bot beledigd was ie. Nooit meer zou hij naar Ajax weerkeren. Maar niets zo veranderlijk als een mens en onze Louis wil best wel weer directeur bij Ajax worden, ondanks het feit dat het meerendeel van het volk de gang van zaken niet heel erg fris vindt. Eerst met Truus lekker drie weekjes op vakantie en dan maar hopen dat de commotie over is, alvorens aan de slag te gaan.
Ik weet dat Louis best een hele aardige peer is, maar Louis, waarom laat je je in hemelsnaam gebruiken voor dit soort spelletjes? Je wilt toch simpelweg van harte welkom zijn? Met open armen worden ontvangen? We weten allemaal hoe snel je in je wiek geschoten bent en hoe lang jouw tenen zijn. Dit is dan wel een beetje vragen om moeilijkheden of niet? Het paard achter de wagen spannen. De hele nederlandse pers zal potloodpunten zitten slijpen als waren het sabels. Daar kun je helemaal niet tegen. Je weet niet hoe snel je achter Truus weg moet kruipen in zulke situaties. Niet doen nou! Je kunt je nog bedenken. Opnieuw.
Mijn mening lijkt duidelijk in deze. Mocht er toch nog enige twijfel over bestaan is het misschien goed de ware illustratie bij de titel van dit stukje te googelen.....
Het is weer eens zover. Van de ingezamelde 16 Pink Ribbonmiljoenen blijkt slechts minder dan twee procent daadwerkelijk aan onderzoek te zijn besteed. Prachtige beelden van een stamelde, roze aangelopen, ad interim directeur op de buis om te vertellen dat ze zo mooi suplementair zijn aan het Kankerfonds. Tsja, ik kijk er niet van op.
Vermakelijk werd het toen ik vanmorgen de reacties op het internet zag van de donateurs. Moord en brand werd er geschreeuwd. "Schandalig!" "Ik ben zo teleurgesteld." en ga zo maar door. Een van de dames piepte dat ze de afgelopen vijf jaar vijf euro per maand had overgemaakt. Van dit geld heeft dus minder dan zes euro een microscoop of reageerbuis met een moelijk kijkende wetenschapper bereikt, en zit er een groepje slimmeriken riant uit te buiken op een mooi strand op Barbados van de rest van het geld, met een vette cocktail in de hand.
Maar waarom dan ook geven aan een club die zich profileert met goedkope roze prularmbandjes en dito sneue Marlies Dekkers bh's? En wat is dat voor onzin dat het enkel maar over borstkanker gaat? Alsof dat meer kinderen ouderloos maakt dan andere kankers. Waarom zijn mensen toch zo stom dat ze altijd verleid moeten worden met onnodige rotzooi terwijl je je geld ook simpelweg bij het reguliere KWF kwijt kunt? Minder flashy natuurlijk, dus minder interessant waarschijnlijk.
Kanker blijft een verschrikkelijk ziekte omdat er zoveel ouders aan sterven en jonge kinderen achterlaten, die het maar zonder hen moeten zien te redden, om dan maar even een van mijn eigen trauma's aan te halen. Daarom doneer ik al vele jaren aan het KWF in de hoop dat mijn geld goed besteed wordt. Zouden een hoop andere mensen ook eens moeten doen.
We kunnen weer! D-day is voorbij. De aanval was geslaagd, de manschappen hebben goed werk geleverd en weinig averij opgelopen. Het leven in de loopgraven was zwaar. Geconcentreerd op de eerste levensbehoeften zijn de meeste nieuwsfeiten en wetenswaardigheden volledig aan mij voorbij gegaan.
Natuurlijk heb ik het over de bedrijfspresentatie die ik afgelopen dinsdag heb gehouden en die de laatste maanden al mijn tijd en energie heeft opgeslokt. Maar op wat kleine puntjes na zit het werk er nu op en kunnen we door. Intussen hebben de onderwerpen om over te schrijven zich in rap tempo opgestapeld. Ik kan niet wachten om te beginnen. Nog even de laatste kruitresten verwijderen...
Een verjaardag is geen verjaardag zonder sushidiner, zeker die van Frank niet. Dus waren we gisteren op het Leidseplein om rijst met rauwe vis te snavelen. Laat nou net tegenover ons restaurant de groene loper voor de Call 0f Duty MW3 liggen. Camera's zoemden en flitsten terwijl de BN'ers bleven komen, zoals het nederlands honkbalteam, popgroep Di-rect, diverse voetballers, dj's, televisiepresentatoren en nog veel meer. En dat alles op een paar meter afstand, precies voor ons neus. Een gezellig gesprek aan tafel zat er even niet in met twee kinderen die met hun neus tegen het raam aangeplakt zaten, maar dat maakte niet uit.
Tussen het gedrang van doorgewinterde paparazzi stonden deze twee jongens van een jaar of achttien hun filmpje te draaien. De linker gewapend met hele foute Pradagympen en de rechter met een Sony thuiscameraatje. Het ging er professioneel aan toe; aftellen, uitzoomen en close-up. Onwennig nog, maar wel met verve. Op de foto is het helaas niet goed te zien maar tussen de beide jochies hangt het stroomdraadje van de camera naar de microfoon. Ze waren zóóó schattig.
Het leek zo ontzettend makkelijk. De man op televisie maakte in een handomdraai met gehakt en bladerdeeg verse saucijzenbroodjes. Kan ik ook, dacht ik.... NOT! Het deeg bladerde niet waardoor mijn broodjes met gemak als kanonnenvoer de hele Armadavloot plat hadden kunnen leggen. Afgezien van dit misbaksel werd het een heel aardig weekend, met wel heel veel verjaardagen.
Na al dit feesten heb ik vandaag een snipperdag. Zo jammer dat dit woord nooit meer gebruikt wordt. Lekker hollands en je weet meteen wat er mee bedoeld wordt. Na hier de puinhopen geruimd te hebben ga ik dus precies doen waar ik zin in heb. Dat is pas echt feest.
Nog drie jaar van een rijbewijs verwijderd, vis- en voetbalfan en pingexpert. Over een paar dagen is het zover. Ik kan natuurlijk nog veel meer leuks vertellen maar zal het laten. Tiener zijn is al niet zo makkelijk laat staan dat je moeder daar nog een schepje bovenop doet.
