Natuurlijk weet je dat het januari is als het vuurwerk de lucht in gaat. Maar ook heel veelzeggend zijn koud, guur takkeweer, lijkbleke kinderen, schuurpapier in je keel, hoesten, snot en meer van dat gezelligs.Als ik in de spiegel kijk, zie ik iets grauws en vraag me verwonderd af waar dat levenslustige typje is dat eind september gebruind uit Bonaire kwam. Alle uitgeperste sinaasappelen en vitaminepillen ten spijt, baten doet het niet. Het ziet er troosteloos uit en tegen beter weten in spreek ik mezelf toe dat het op korte termijn weer goed gaat komen met me. Zaterdag staat er een kappersbezoek in de planning en wie weet kan de sauna nog uitkomst bieden van de week.Omdat mensen tegenwoordig gemiddeld veertig jaar ouder worden dan aanvankelijk de bedoeling was, vind ik dat je zo rond mijn leeftijd recht hebt op een nieuw hoofd.Kan iemand dat even regelen, ja? En snel een beetje graag!
Engelsen zijn meesters in films met mooie plaatjes. Wat dat betreft word je zelden of nooit teleurgesteld.Zo ook Atonement wat zoiets als verzoening betekent. 
Prachtige beelden, treurig verhaal en goed acteerwerk van oa Keira Knightley. Ze stoort me nogal eens omdat ze de neiging heeft altijd hetzelfde gezicht te trekken á la Sharon Stone, die in elke film dezelde rol lijkt te spelen.Enfin, een film gezien, nog acht te gaan. Ik was er nl. nog een vergeten in het vorige rijtje. Gone Baby Gone, onder regie van Ben Affleck heeft goede kritieken en schijnt ook zeker een bezoek waard te zijn.Geweldig badpak trouwens.
Wie ooit de scene heeft gezien dat Carrie diepongelukkig in Parijs zit met haar foute Russiche lover, en ook nog haar kettinkje kwijt is die ze van haar vriendinnen heeft gekregen, weet hoe ellendig dat is. Niet vanwege de kostprijs van het sieraad maar vanwege de emotionele waarde.Zo verdween mijn prachtige nieuwe oorbel, die ik met kerstmis van Caroline had gekregen, afgelopen woensdag door het putje van de wasbak in de badkamer. Uitgebreid gevloekt, maar helpen deed het niet.Dus vandaag gewapend met een waterpomptang de loodgietersstrijd aangegaan. En warempel, het kleinnood pronkt weer in mijn oor.All is well that ends well. Net als in de serie trouwens; de ketting bleek zich uiteindelijk in de voering van haar handtas te bevinden.
Na een bezoek aan het prachtige Spoorwegmuseum gisterenmiddag, rij ik richting Amsterdam voor een leuk etentje met twee ex-Oranje-Nassaucollega's. Nu had ik wel opgeschreven waar we afgesproken hadden maar uiteraard het papiertje niet meegenomen. Geen nood, want ik had altijd nog het mobiele nummer van een van beiden, en kon in het ergste geval even checken of ik goed zat.Ik belandde in de rimboe van strand Blijburg, een van de weinige plekken in Nederland waar een SUV niet zou misstaan en waar slechts vreemde gezichten mij aankeken.Niet goed dus, even bellen dan maar. Omdat het nummer niet in gebruik was, zat er niets anders op dan een drankje te bestellen en af te wachten. Na twintig minuten ging de telefoon en bleek mijn gezelschap zich in Vrijburg te bevinden. Ik mocht gelukkig blijven zitten en twee wodka-jus later keek in de vertrouwde gezichten van Emmy en Nel.Bedankt meiden, weliswaar iets later dan gepland, maar het was een geweldig leuke avond.
Kon ik een maand geleden nog geen keuze maken uit de filmlijst, eenvoudigweg omdat er niets interessants draaide, vandaag is de lijst van films die ik graag wil zien zo lang, dat ik niet weet met welke ik moet beginnen.Als eerste The Kiterunner; vast veel minder dan het boek, maar vanwege de regisseur, nl. dezelfde als van Finding Neverland, wil ik 'm toch graag zien. Atonement; draaide vorige maand ook al en was de enige uitzondering op bovenstaande regel. Hallam Foe; engelse film met de inmiddels groot gegroeide acteur uit Billy Eliot. Charlie Wilson's war; moet nog uitkomen en nieuwsgierig vanwege het voorstukje dat ik heb gezien. Hetzelfde geldt voor Juno en Il mio fratello è figlio unico.Sleuth ziet er aantrekkelijk uit en last but not least Sweeney Todd, omdat de samenwerking tussen Johnny Depp en Tim Burton altijd iets speciaals oplevert.Hhmmm, waar zal ik eens beginnen......
Nee maar, een doorslag vandaag. Om 8.15 meld ik me bij A.Point voor de eerste APK-keuring van mijn Golfje. Zelf was ik geheel onwetend over dit feit, maar door middel van een paar mailtjes hadden ze me er keurig op geattendeerd dat dit voor 12 januari 2008 moest gebeuren. Tsja, en wie kijkt er nou op een dag of tien?Ondanks het miezerige weer had ik me voorgenomen de reis terug naar huis te voet af te leggen. Het is tenslotte een stukje van niks en de frisse buitenlucht en beweging zou me goed doen.Zowaar aan Deel I t/m 86 gedacht, getankt en klaar.De vriendelijke meneer achter de balie lacht me toe en zegt het voor de zekerheid nog even na te moeten kijken, maar na bevestiging van zijn collega, stuurt ie mij weer huiswaarts omdat vanwege de nieuwe regels de auto pas op 12 januari 2009 gekeurd hoeft te worden. Geheel terecht natuurlijk, er is niets mis met mijn Brum. Foutje, bedankt!
Afgelopen woensdag trad Eric Sauer op in de schouwburg in Amstelveen. Wel van gehoord maar nog nooit gezien. Toen de voorstelling begon, vreesde ik het ergste. Een grote wereldbol prijkte op het toneel en ik hoorde in gedachten de komische versie van 'An inconvenient thruth' al voorbij komen
.Het ging wel degelijk over het milieu maar dan in omgekeerde zin. Eric baalde te horen dat de aarde opwarmt terwijl ie net, voor veel geld, vloerverwarming had aangeschaft. Dat was dus niet nodig geweest. Verder razend trots op zijn benzineslurpende SUV en zich afvragend waarom hij in godsnaam geen tonijn meer mocht eten terwijl dat een van de lekkerste dingen is.Heerlijk, eindelijk iemand met een beetje gezond relativeringsvermogen die tegengas geeft aan de allesverziekende, schijnheilige betutteling van kabinet, verzuurde actiegroepen en natuurlijk Big Al.
Gewapend met vouchers voor de vluchten in het Indoor Skydive Centre in Roosendaal, reden we gisteren in de hosende regen richting het zuiden, nog geen idee wat ons te wachten stond.Na ons in pakken gehesen te hebben, met charmante bril en dito helm, konden we de instructiezaal in. Het zag er niet moeilijk uit en ook niet eng. De organisatie was strak en werd geleid door vijf jonge, enthousiaste gasten.Het was fantastisch. Dik lachen om de gespannen blikken en rare capriolen van menigeen. Het kost een beetje maar dan heb je ook wat. Dikke pret en een dvd om thuis op je gemak nog eens na te genieten.
Men neme: 1 doordeweekse vrijdag, 1 fles champagne, 4 wodka-jus, 2 irish coffee 1 glas witte wijn en een minimale hoeveelheid voedsel. Resultaat: 1 boze ex, veel wangedrag aan de bar, 1 fikse partij ruzie, 3 hazeslaapjes en een enorme kater. En o ja, Bob was in geen velden of wegen te bekennen. Niet voor herhaling vatbaar dus.
Het zou kunnen komen doordat ik vorige week de klas uit ben gestuurd, zelf denk ik dat het proces al eerder in gang is gezet. Feit is dat deze week de mededeling kwam dat mijn funktie is komen te vervallen! Opgeheven, weggebonjourd, deleted etc.Het zal je maar gezegd worden na ruim drie maanden enthousiast werken. De bedoeling is dat ik een andere funktie krijg, maar om hierover iets op papier te krijgen is ongeveer even onmogelijk als vuur op een plankje spijkeren. Dus heb ik deze week nog trouw mijn afspraken gedaan terwijl ik langzamerhand richting niemandsland slenter. Het woord is al wijd verspreid, wat me de gelegenheid ontneemt om te doen alsof er niets aan de hand is.
Ik wacht af....
Ken je dat? Dat je zo in gedachten verzonken bent, dat je omgeving voor korte tijd verdwijnt terwijl de dagelijkse gebeurtenissen aan je voorbij trekken.Ik heb dat vrij regelmatig. Ook omdat ik me altijd goed voor probeer te bereiden op de dingen die komen gaan, zoals afspraken, besprekingen en andere ontmoetingen. Dit wil nog wel eens resulteren in totale geestelijke afwezigheid en het doornemen van de conversatie, wat er op neer komt dat ik in mezelf sta te praten.Caroline heeft het als geen ander in de gaten en steekt regelmatig de draak met mijn gedrag. Met name als ik 's avonds sta te koken verzink ik in deze gewoonte. Als ik na mijn overpeinzingen dan opkijk in het stralende gezicht van m'n dochter, weet ik al hoe laat het is. Plagend zegt ze dan: 'Ik zag het wel, je deed het weer.'
Tijdens mijn salestraining heb ik mij het grootste deel van de tijd zitten afvragen wat ik daar in hemelsnaam deed, ondanks dat enkele onderdelen zeker interessant waren waaronder de 'objectionhandling'.
Nu moet ik bij het woord 'objection' altijd bij voorbaat al lachen en denken aan Paul de Leeuw in zijn rol als Bob de Rooij. Hij slaat in de rechtszaal constant met zijn platte hand op tafel schreeuwend: objection, objection!De theorie echter die volgens de heren trainers toegepast moet worden luidt als volgt. Als iemand een 'objection' heeft tegen het bedrijf of product, dan onderken je als verkoper eerst de gevoelens van de klant, waarna je na benoeming van de 'features and benefits' deze tracht weg te nemen. Er zit zeker een kern van waarheid in.Maar toen ik vrijdag aan het einde van de training een formulier moest invullen dat ik voor '110% committed' was aan het bedrijf, zag ik hier de 'benefits' niet van in en werd ik vervolgens, na mijn derde pertinente weigering, de klas uitgestuurd, terwijl mijn medecursisten mij met grote ogen aan zaten te kijken.Het was een vreemde gewaarwording deze bizarre strafmaatregel op je 43ste weer mee te maken. Amusant genoeg werd ik op de gang door een van de heren bestraffend toe gesproken. Het mocht niet baten. Theorie en praktijk blijken nog altijd twee verschillende dingen.
Dat ik bij mijn huidige werkgever geen Audi A3 of Alfa 159 station uit kon zoeken werd me al snel duidelijk, maar dat ik binnenkort waarschijnlijk genoegen moet nemen met een Corsa of Punto diesel is onacceptabel.Al drie maanden ben ik met het autoverhaal bezig, en in plaats van beter wordt het iedere keer weer erger. Het Corsaverhaal is een week oud maar wegens verblijf in Brussel pas vanmiddag bespreekbaar.Regelmatig heb ik een aantal makelaars mee in de auto. Laatst drie bomen van kerels. Misschien kun je je een voorstelling maken dat ik deze gedrieën in een Opel Corsa of Ford Fiësta moet proppen en dan nog een verhaal moet houden dat wij zo'n serieuze vastgoedpartner zijn. Wie weet is de Mini station een optie of zal ik een voorstel doen voor de nieuwe Fiat 500 (zie interieurfoto). Of zou deze nog niet in dieseluitvoering bestaan?
Dit is zonder enige twijfel de allerlangste week die ik in tijden heb meegemaakt. Daarom schoot deze film me vanochtend te binnen. Geen leuke film, geen leuke week. Gelukkig is de week morgen, net als de film, geschiedenis.
Lange dagen in Brussel zonder ook maar iets van deze leuke stad te zien. Kinderen bij Dick die ziek thuis ligt. Het houdt niet over op het moment en ik zal blij zijn als Ouderkerk weer in zicht komt vrijdag.Zonder er echt veel zin in te hebben, ben ik gisteravond toch uit eten gegaan met de groep. Twee duitsers, een fransoos, twee turkse dames, een spanjaard, een pool, collega Sander en ik. Het was gezellig. Na het afkicken van de dagactiviteiten, kwamen de meer persoonlijke verhalen los. Grappig zo'n internationaal gezelschap. Aan het eind van de avond, na verschillende flessen wijn, kon iedereen 'neuken' in zeven verschillende talen zeggen. Komt er toch nog iets goeds uit deze trip.
Dit was het dan, de waanzinnige lokatie van gisteren. De advertentie voor dit prachtpand luidt: 8.000 vierkante meter feest. Nou, dan weet je het wel.Op mijn hotelkamer rond zes uur heb ik nog hevig zitten bidden om een spontane natuurramp richting Bob's, zodat ik er 's avonds niet meer naar terug zou hoeven, maar het bleef stil. Ook Al-Qaeda had blijkbaar een rustdag.Er zat dus niets anders op dan omkleden voor het avondprogramma. En de gedachte aan iets te eten liet me niet geheel onberoerd. Buiten de twee kleine gevulde koeken die Olaf voor ons gescoord had, en waarschijnlijk nog van Kerstmis over waren, was het afzien geweest de hele middag.Fris en fruitig stond ik een uurtje later weer beneden in de lobby tezamen met een stuk of tweehonderd collega's. Het was een leuke aanblik. Diverse mensen hadden het Hollywoodthema serieus opgepakt wat een keur aan glitter en glamour opleverde. Zo waren er teams verkleedt als Pirates of de Caribean, Dracula, Al Capone en kornuiten en the Sugababes. Anderen hadden zich in smoking gestoken of een eenvoudig leuk, hoerig jurkje aangetrokken. Je moet er maar opkomen.De niet onsmakelijke maaltijd legde een prima bodem voor de matige kwaliteit drank. Gelukkig verbloemt een flinke hoeveelheid ijs een hoop, en even later stond ik met de meute op de dansvloer om er pas een paar uur later van af te komen. Het feest duurde toch diep in de nacht en vanochtend aan het ontbijt zag tot mijn tevredenheid veel witte gezichten met kleine, bloeddoorlopen oogjes. En dat de meeste, vers gestarte, relaties een vroege dood waren gestorven.
Zo voel ik me. Niet dat ik enorm veel gedronken heb gisteren, maar wel te veel, te weinig geslapen en verder ben gewoon sloom en niet vooruit te branden vandaag.
Wellicht dat het iets te maken heeft met het programma van vandaag.Over een half uurtje rij ik namelijk richting Uitgeest. Wat? Ja, Uitgeest. Hoe toepasselijk kan een plaatsnaam zijn? Daar mag ik me melden in Bob's Party Palace voor een zakelijke bijeenkomst waarna we gaan 'feesten' in Hollywood stijl, met een afsluitende slaappartij in Egmond aan Zee.Omdat ik het bedrijf nog niet helemaal heb kunnen doorgronden, houd ik m'n hart vast. Met uitzondering van een goed concert, ben ik niet erg van de massale evenementen.Maar wie weet valt het mee en sta ik vanavond op de tafels te dansen. In het andere geval sluit ik mezelf aan op een wodka-infuus en wacht rustig tot alles weer voorbij is.
De kerstboom is de deur uit, het huis weer netjes en de scholen beginnen maandag weer. Stille getuigen van de afgelopen weken zijn mijn mooie shawl en oorbellen die ik van Caroline heb gekregen. En natuurlijk de Wii, de nieuwe spelcomputer van Nintendo. Na de iPod absoluut een van de meest fantastische uitvindingen van de laatste tijd.Voor alle onnozelen onder ons; de Wii sluit je aan op de televisie en door middel van een bewegingssensor registreert het apparaat de bewegingen die je voor de tv maakt op het beeldscherm. Zo is het mogelijk om allerlei sporten en spellen te spelen zonder passief op knopjes te drukken, maar juist door te slaan en gooien zoals je dat ook in werkelijkheid zou doen. Je wordt er moe van dus goed voor de conditie.Het betekent wel dat in de huiskamer alles aan de kant moet omdat er nog wel eens het een en ander sneuvelt in het heetst van de strijd.Voor de toevallige passant levert het een ietwat vreemd maar amusant beeld op. Een aantal mensen die in het wilde weg midden in de kamer in het luchtledige staan te slaan of gooien. Maar ja, zo'n goede naam hadden we toch al niet in de buurt.
Teneinde mijn verkooptechnieken te verbeteren mag ik volgende week een aantal dagen in België vertoeven. Brussel welteverstaan
. Op amerikaanse wijze wordt ik daar klaar gestoomd voor het feilloos aan de man brengen van de productenlijn en onze paperclipfilosofie.Ik verheug mij reeds op de franstalige professor, die in vlekkeloos engels (ahum) ons de fijne kneepjes bij gaat brengen. Van collega Olaf heb ik gelukkig al wat vertaalde teksten meegekregen om de beste man beter te kunnen volgen.Het doet mij altijd denken aan de tekenfilm over het franse stinkdier die verliefd wordt op de zwarte poes die per ongeluk een streepje witte verf heeft meegekregen en geen veilige plek weet te vinden om aan haar belager te ontkomen, de naam is me even ontschoten.Nee, meer kijk ik uit naar de avonden, waar ik me ongegeneerd in de belgische kroegen kan storten en kan genieten van het heerlijke eten. Mijn vlaamse collega in Schiphol-Rijk is zo vriendelijk geweest zijn goeie eet- en drinkadressen met me te delen, opdat het mij aan niets zal ontbreken. Uitslapen doe ik in het weekend wel weer.
Net schoot dit hoogst irritante nummer van Toontje Lager uit 1983 in mijn gedachten. Niet omdat ik stiekem wil dansen, ik wil namelijk niet dansen, sterker nog, ik kan ook helemaal voor geen meter dansen. Maar meer door de associatie met dat andere, zo niet nog veel vervelender nummer, 'ik heb nog zoveel te doen', eveneens uit '83. Dat komt zo.Bij aanvang van het werk gister na de kerststop, eerst maar eens op papier gezet wat er allemaal moet gebeuren, dit om zo efficiënt mogelijk te werken. De lijst werd langer en langer. Een van die onderwerpen is m'n pensioen regelen bij m'n nieuwe werkgever! Het staat er al drie maanden op en is om verschillende redenen nog steeds niet gebeurd.Ik begrijp ook niet waarom dat soort dingen niet meer vanzelf gaan. Werd je vroeger bij binnenkomst in een bedrijf gewoon automatisch in je oude-dag-voorziening geloodst, tegenwoordig kun je kiezen. Maar ik wil helemaal niet kunnen kiezen en dus kom ik op het strafbankje bij de adviseur van onze tussenpersoon. Ofwel van de regen in de drup..... Het geneuzel over procentjes begint en ik zie de man zelfs door de telefoon meewarig het cijfertjeshoofd schudden.Vrouwen en pensioenen, het blijft een slechte combinatie en stilletje hoop ik nog op een anonieme weldoener als ik, bejaard en wel op mijn autoband dobber.
Natuurlijk weet je dat het januari is als het vuurwerk de lucht in gaat. Maar ook heel veelzeggend zijn koud, guur takkeweer, lijkbleke kinderen, schuurpapier in je keel, hoesten, snot en meer van dat gezelligs.
