Midnight in Paris

Al vroeg sta ik met Frank aan de zijlijn van een winderig voetbalveld in Almere. In tegenstelling tot Frank en mij oogt iedereen fris en roemt het extra uur slapen dat wij aan de wintertijd hebben te danken. Frank kijkt ook fris, maar dan wel fris sjagerijnig, Het enige statement dat ik hem deze ochtend kon ontlokken was dat hij voetballen haat. Daarna heb ik wijselijk Marco Borsato maar hard aangezet in de auto. De wedstrijd was ook niet om over naar huis te schrijven. Na tien minuten viel onze keeper uit en keerde de 0-1 in een 4-1.
Om het werkpatroon even te doorbreken lijkt een bioscoopbezoekje 's middags mij heel geschikt. Als we het zaaltje betreden blijkt deze bomvol te zitten. Ergens halverwege zie ik nog twee plaatsen, die enkel te bereiken zijn door voor een heleboel mensen langs te gaan. Oude mensen. God, wat kunnen die melken! Zonder uitwerking probeer ik met een grapje de gemoederen iets milder gestemd te kijgen. Het hele rijtje fossielen met levervlekken moppert dat het een lieve lust is, ondertussen onbewogen zitten blijvend, en even overweeg ik "per ongeluk" met mijn volle gewicht de wankele, door osteoporose geteisterde, botten te verkruimelen. Ik doe het niet.
Over de film hoeven we niet te lang uit te wijden. Woody Allen heeft Owen Wilson tot een kloon van zichzelf gemaakt in een film die korte tijd verrassend is maar al snel in een voorspelbaar veel-van-hetzelfde-soep verandert. Aan Owen lag het niet. Zonder hem was de film enkel goed geweest voor de hele mooie shots van Parijs. Zelfs ik kreeg bijna de neiging een keer die kant uit te rijden. Bijna dan hè.

Week 43

Wederom een week in afzondering en slavernij doorgebracht voor het goede doel nl. het binnenhalen van de tender. Het proces verloopt moeizaam. Goede ideeën voldoende, maar zijn ze ook van toepassing op een stel fantasieloze en punktliche duitsers? Gisteren besloten we van niet en hebben de hele presentatie weer omgegooid naar een volledig ander format. Van mooi vloeiend verhaal naar eindeloze reeks sheets met lekker veel details. Daar houden ze van daar.
Wanhopig probeer ik tussen al dit gecijfer door mijn normale werkzaamheden te doen, mensen aan te sturen en naar het laatste spoortje van een sociaal leven te zoeken. Het voelt alsof ik met nog slechts mijn nagels aan een diepe klif hang. Mijn standaard antwoord aan goedwillende relaties is dat ik geen tijd heb en vertwijfeld vraag ik me af of ik nog wel vrienden overhoud zo. De witte kastdeuren in de slaapkamer schreeuwen om een likje verf en ik zou dolgraag achter de lampen voor de gang aangaan die ik ergens in het voorbijgaan heb zien hangen. De waslijst die ik in gedachten heb moet nog even wachten. De komende drie weken in ieder geval....

Column

Ik ben geen fan van de Linda en ook niet weg van Saskia Noort maar het moet gezegd, deze column is wel erg grappig. Even opklikken om te lezen.

1 - 0



Vlak na het eerste en enige doelpunt van de avond.

Als uitzondering op de regel bezochten wij gisteravond de wedstrijd ADO - NEC. Het Kyocera-stadion oogt aan de buitenzijde impossant, maar van binnen is het overzichtelijk en gemoedelijk. Een hele andere sfeer dan bij Ajax, al is het alleen al door het haagse taaltje dat overal om je heen gebezigd wordt. De stoelen op de eretribune zaten comfortabel en de straalkachels beschermden tegen de kou. Na afloop van de wedstrijd stonden de spelers in het zicht bij de trappen hun praatje voor Studio Sport te houden zonder streken of fratsen. Drie van de vier tribunes zullen er weinig van meegekregen hebben maar in ieder geval hulde voor zoveel openheid aan de "Lange Voorhoutzijde". De winst waar we op hoopten werd waargemaakt, want na afloop hadden we ook nog een zakelijke taak te volbrengen, en dan zijn de humeuren van de heren altijd wat beter dan bij verlies. Dachten we.....
Want wat schetste onze verbazing bij binnenkomst in de skybox. Het hok was gevuld met BN'ers die met z'n allen een gezelschapspel zaten te doen! Dat hele voetbal interesseerde ze helemaal geen ene bal. Het enige commentaar bij onze entree was op z'n haags: "Waar komen jullie vandaan, dan?" En ook onze gastheer gaf, na onze felicitatie, toe geen fluit om het voetballen te geven. Zo ontzettend komisch.
Na een goed gesprek met een wijntje vertrokken we weer, maar de ontmoeting zullen we niet licht vergeten.

Raar

Soms is ie leuk en soms ook ronduit vervelend. In ieder geval liep ik vannacht gearmd met Jan Mulder de straten van Barcalona af te schuimen. In m'n dromen dan. Het was zeker niet ongezellig. Hij praatte honderduit en was heel onderhoudend.
Raar! Ik denk nooit aan hem, vind ´m niet woest aantrekkelijk en lees z´n boeken of stukjes niet. Het menselijk brein blijft toch een bijzonder iets. Heel raar!

Tegenstellingen

Gisterenmiddag heb ik met een oud collega geluncht. Uitzinnig van blijdschap was ie. Een nieuw huis, een leuke baan en zijn vriendin net elf weken zwanger. Hetgeen ze erg naar uitgekeken hadden was eindelijk gelukt.
Even daarvoor had ik een vriendin aan de telefoon. Haar vriendin en een bekende van mij was de dag er voor overleden. In zeven maanden tijd verteerd door het overbekende vraatzuchtige monster, net na haar 49ste verjaardag. Ze had weliswaar geen kinderen, maar wel een hele leuke baan, een prachtig huis in Amsterdam en een hele berg vrienden.

Dus, zonder belerend over te willen komen, raad ik iedereen aan vandaag te genieten van het mooie weer en alle leuke mensen om je heen, om vanavond met een goed glas wijn op een gezond leven te proosten.

Sweet Caroline

Dit promotiefilmpje is in het voorjaar gemaakt en nu te zien op de site van Education First (EF)

Gewonnen

De titel slaat op het WK honkballen waarvan ik vannacht de finale op televisie tegenkwam. Diep respect voor deze jongens die 25-voudig wereldkampioen Cuba versloegen. Sigaren versus klompen. Grote kans dat de Cubanen nog nooit van Holllanders gehoord hadden, en zich nu nog steeds achter de oren krabben. Who the f...! Vroeger ging ik bij HCAW in Bussum regelmatig bij de honkbalwedstrijden kijken. Als je de spelregels maar kent, het aanzien meer dan waard. Mucho felicitado!

Nee, dan Ajax gisteren. Wat een drama weer. Volgens Frank's gewaardeerde en professionele commentaar ligt de beste vergelijking in de Calvé pindakaasreclame die momenteel op tv te zien is. Hierin wordt de suggestie gewekt dat Pieter van den Hoogenband eerst voetbalde voor hij begon met zwemmen en hier hopeloos slecht in was. De stem van de coach echter blijft opvallend vriendelijk en bemoedigend. "Kom maar effekes wisselen Pietertje, het gaat steeds beter...."

Steve

Terwijl Steve Jobs op zijn wolk nog buikpijn van het lachen heeft om zoveel Blackberry domheid, krijg ik van alle kanten de vraag wanneer ik nou eindelijk een iPhone neem. En het moet gezegd; met zulke vijanden heb je geen vrienden meer nodig.
Toch  zie ik mezelf nog niet scrabbelend opgaan in de rest van Nederland. De enige Apple-app waar ik echt met een jaloerse blik naar kijk betreft betreft de Park-line-app maar verder ben ik erg gehecht aan mijn toetsenbordjes en blijft de bronskleur van mijn Nokia E72 ongeëvenaard.
Genoeg geneuzeld, het is tijd voor belangrijkere zaken. Vanavond Ajax-AZ!

^*&^%$#^^@

Nou doet mijn Barry White het alweer niet!

"Tijdens de lunch ga ik je weer pakken."

TV

Het is verrassend hoeveel uur televisie je ziet als je je een paar dagen niet helemaal lekker voelt. Zigzaggend tussen alle talentenshows kon ik hier en daar ook nog wat aardigs vinden. Zoals het tennistoernooi voor ex-profs in Rotterdam. Moest ik Lendl vroeger altijd verdedigen dat het best een leuke kerel was ondanks dat er nooit een lachje op z'n gezicht te bespeuren was, hier stond een breedlachende Lendl, met custom made racket, die de ene grap na de andere maakte. Wel met een aardig buikje in z'n rode shirt maar op je 51ste mag dat ook best. De andere grote lolbroek herkende ik niet maar bleek inderdaad Baghdatis te zijn (dank je Rob). Het zag er uit als een schoolreisje voor volwassenen met de tennisbaan als speeltuin,
Verder ben ik sinds kort aanhanger van Eva Jinek en al veel langer van Annemarie van Gaal. Beide dames waren gisteren te zien in de talkshow van Jinek waardoor Harry Mens toch enigszins het onderspit moest delven. Het programma is nog niet helemaal wat het moet zijn maar voor de korte looptijd krijgt Eva van mij het voordeel van de twijfel. Beetje her en der bijschaven en het komt helemaal goed. Britten en amerikanen hebben natuurlijk al heel lang ochtenduitzendingen en het wordt hoog tijd dat het hier ook een keer lukt.

Moderne communicatie

Ik ben Ping-, What's app- en smsmoe. Eigen schuld denk ik dan. Er zijn dagen geweest dat ik bijna 70 smssen op een dag ontving en waarschijnlijk is dit getal voor mijn kinderen of andere mensen peanuts. Zij pingen de hele dag door en het aantal berichten dat zij ontvangen zal met gemak een veelvoud zijn. Ik ben zeker niet anti maar soms is even de telefoon pakken niet alleen veel efficiënter maar ook veel aardiger. Intonaties meesturen met jouw bericht is namelijk nog steeds sience fiction. Ik hoop van harte dat dat zo blijft.
Nadat ik laatst mijn Hyves-account verwijderd heb, staat mijn Facebook nu ook op de nominatie. Afgelopen week kwam ik er namelijk achter dat mijn directie daar ongestoord heeft rond zitten neuzen en feilloos alle foto's kon benoemen die daar te zien zijn. Ik was geschokt. Niet dat er compromiterende plaatjes te zien zijn, maar het gaat ze gewoon niets aan. Een paar jaar terug had ik al zo'n zelfde ervaring maar blijkbaar kan ik maar niet aan wennen dat mensen me dermate interessant vinden en er eens lekker voor gaan zitten. Misschien omdat ik andersom de behoefte niet zo voel. Met aangepaste privacy-instellingen kijk ik het nog even aan.

München II

Alleen al de ontmoeting gisterenmiddag met een speciaal iemand die ik een tijd geleden heb leren kennen maakte het bezoek aan München meer dan de moeite waard. Nee, namen noemen doen we hier natuurlijk nog steeds niet. Omdat ik bepaald niet de enige was die hem wilde spreken, waren er aardig wat mensen getuige van mijn wat onhandige presentatie. Even had ik daarom spijt toen ik de man in de drukte van de beurs wat verlegen en met rood hoofd aansprak. Eigenlijk zelfs zo erg dat ik me de hele terugweg naar huis heb af zitten vragen waarom ik nou toch nooit m'n grote mond kan houden. Des te leuker was het er vandaag achter te komen hoe zeer het op prijs werd gesteld.
De reis begon goed. Gestoken in een jurkje en met schoenen op de band heb ik een overijverige dounanière dit keer kunnen omzeilen. Dankzij de duitse taxichauffeur die 200 op de snelweg reed en alle rotondes rechtdoor nam, verscheen ik stipt op tijd op mijn eerste afspraak. Het vlotte lekker en de dagen vlogen om.

Met het fijne gevoel dat het weer over was en met voeten gesloopt door twee dagen onafgebroken kilometers op hakken lopen, stapte ik op Schiphol blootvoets in de auto. Schade Deutschland, alles ist vorbei.

Lesbische humor

Vraag: Waar ligt een man als een vrouw een geweldig orgasme heeft?

Antwoord: In de weg.

München

Terwijl het uitbundige bieren van het Oktoberfest al afgelopen is ben ik morgen toch in München, namelijk voor de beurs. Met naar verluid circa 1600 standhouders, de grootste van Europa. Ik verheug me erop.
Het grote genieten begint bij de douane op Schiphol. Omdat het poortje bij de scan altijd wel bliept als ik er door heen loop laat ik me lijdzaam betasten door 'iets' in uniform. De geestdrift die daar aan de dag gelegd wordt kan namelijk nooit verband houden met een vrouw. Zelfs de binnenzijde van broek of rok ontkomt niet aan grijpgrage vingers, en zoals altijd ga ik me weer verbijten en weersta de behoefte om er eens flink op los te slaan. Ik vertik het me te laten kennen en blijf lachen. Als de vlucht maar op tijd gaat is alles best.
Van het vliegveld race ik naar de beurs om daar bij de ingang mijn eerste afspraak op te wachten. De evenementen hieropvolgend vloeien moeiteloos in elkaar over. Tussen handen schudden, braadworst, lawaai en geconditioneerde gesprekken hoop ik van harte nog ergens de incheck in het hotel te kunnen frommelen. Kwestie van creatief met tijd omgaan.

Echt, het is heus wel leuk, al is enige zorg over het gezelschap wel op z'n plaats. Ik zal de komende dagen weer dankbaar gebruik gaan maken van het zelfvertrouwen dat iedereen me altijd in zulke grote mate toedicht. Met een beetje mazzel valt m'n telefoon uit en verdwaal ik.....

Hobbelig weekje

Afgelopen week ben ik de grote vergaderzaal in Utrecht amper uit geweest. De ramen waren er brandschoon dus heb ik niets van het mooie weer hoeven missen. 's Ochtends vroeg beginnen, informatie verzamelen en zorgen dat het ook nog representatief op papier komt. Het resultaat van al dat harde werken ligt nu ter beoordeling bij een van de klanten. Ik viel prompt in slaap toen ik gisteren thuis kwam. Frank is terug van kamp en ziet er, met dikke zwarte randen onder zijn ogen, al net zo fruitig uit als ik. Zoiets als Morticia en Pugsley Addams.
Maar er waren ook leuke dingen. Dinsdag had ik tijdens een bezoek aan Rotterdam een stiefkwartiertje om frisse lucht op te snuiven voor mijn afspraak begon en blunderde vervolgens door me aan een wildvreemde voor te stellen. Het verbaasde me dan ook niet dat ik een bekeuring onder de ruitenwisser van de auto vond bij terugkomst. Bij nadere inspectie  bevatte het witte papiertje echter helemaal geen boete maar een uitnodiging en liefdesverklaring van mijn eerdere vergissing! Door de aanwezigheid van een collega heb ik alle flauwe grappen daarover de rest van de week moeten aanhoren.
Woensdagavond stonden we met z'n allen lekker op een amsterdams terras te borrelen met aansluitend een erg levendig etentje en eindelijk eens wat andere onderwerpen dan werk. Na zo'n avond kun je makkelijk met z'n zessen terug in de auto wat de volgende debiele foto's opleverde....