München II

Alleen al de ontmoeting gisterenmiddag met een speciaal iemand die ik een tijd geleden heb leren kennen maakte het bezoek aan München meer dan de moeite waard. Nee, namen noemen doen we hier natuurlijk nog steeds niet. Omdat ik bepaald niet de enige was die hem wilde spreken, waren er aardig wat mensen getuige van mijn wat onhandige presentatie. Even had ik daarom spijt toen ik de man in de drukte van de beurs wat verlegen en met rood hoofd aansprak. Eigenlijk zelfs zo erg dat ik me de hele terugweg naar huis heb af zitten vragen waarom ik nou toch nooit m'n grote mond kan houden. Des te leuker was het er vandaag achter te komen hoe zeer het op prijs werd gesteld.
De reis begon goed. Gestoken in een jurkje en met schoenen op de band heb ik een overijverige dounanière dit keer kunnen omzeilen. Dankzij de duitse taxichauffeur die 200 op de snelweg reed en alle rotondes rechtdoor nam, verscheen ik stipt op tijd op mijn eerste afspraak. Het vlotte lekker en de dagen vlogen om.

Met het fijne gevoel dat het weer over was en met voeten gesloopt door twee dagen onafgebroken kilometers op hakken lopen, stapte ik op Schiphol blootvoets in de auto. Schade Deutschland, alles ist vorbei.