Een uitstekende actie van Annemarie was het. Om op de avond dat we afgesproken hadden twee plaatsen te reserveren voor de voorstelling Wienerwald van het Bostheater. Ook alle versnaperingen waren al verzorgd. Toen ik aankwam hoefde ik enkel de door haar gevulde tas met spullen nog maar mee te nemen en we konden gaan.
Het was warm. Op de derde rij kregen we een riante plaats toegewezen. Onder de luxe picknick die we tot onze beschikking hadden praatten wij bij en zagen de overige bezoekers binnen druppelen. Duidelijk was dat de 1000ste voorstelling niet ongemerkt voorbij zou gaan en een half uur voor het begin was het inschikken geblazen.
Buiten naar toneel kijken blijft een dynamisch gebeuren. De regisseur en acteurs van Wienerwald hadden het goed begrepen en nutten het podium ten volle uit. Na afloop kwam het onvermijdelijke persmoment en voor de gelegenheid was er een disco. De discjockey deed erg zijn best maar was overduidelijk zijn subsidie kwijtgeraakt. De dansende meerderheid ontging het waarschijnlijk. Hun voeten, eindelijk bevrijd van geitenwollen sokken, verplaatsen zich ongecoördineerd over de vloer. Het was zonneklaar dat ze zich deze buitenkans niet lieten ontnemen.
We keken elkaar aan. "Zo laat al! Ik moet me moeder nog uit bad halen."
Ooit gaat het er nog eens van komen. Een reisje naar Cuba inclusief een paar dagen struinen door de straten van Havana. Het is een lang gekoesterde wens. Geen benul waarom ik me er zo door aangetrokken voel. De historie, de oude gebouwen, de mooie auto's? Of misschien wel de levenskunst van mensen om er onder armoedige omstandigheden toch iets acceptabels van te maken. Met deze wetenschap gaf alleen al Havana in de titel van de film aanleiding genoeg om er naar toe te gaan.
Het is ook de titel die de film beschrijft. Benicio del Toro neemt je van maandag tot en met zondag mee naar zeven verschillende verhalen die elkaar zo nu en dan raken. De eerste dag was leuk. Donderdag en vrijdag minder en de laatste twee weer oké. Maar verreweg de allerbeste dag was dinsdag, waarin een gevierde Servische regisseur in de stad belandt en liever optrekt met de chauffeur die hem rondrijdt dan aan het dure diner na afloop van de huldiging zit. De man ontpopt zich als een begenadigd trompettist en alleen al voor de bloedmooie scene als die twee bij het water eindigen zou je de film moeten gaan zien.
Het was weer een interessante week. Betrapte ik vorige week nog iemand op vrolijk een paar uurtjes sporten in het A'damse bos onder werktijd, deze week stond vooral in het teken van verschuivingen. Namelijk het afschuiven van verantwoordelijkheden en collega's die het erg belangrijk vinden dat de kasten dichtgeschoven zijn aan het einde van de dag omdat dat een stuk netter staat. Je kunt nooit weten wie er 's nachts langskomt natuurlijk....
Het werk is al een tijdje wat minder. Dat heeft niet zo veel met de crisis te maken als wel met mensen die denken dat ze alles beter weten en kunnen. Dit zonder het overigens ooit bewezen te hebben. Het moet heerlijk zijn zo'n onverwoestbare eigendunk te hebben.
Gek genoeg doet het me weinig. Ik schuif zelf tamelijk onverstoorbaar verder en voed me met de energie van de leuke mensen om me heen.
Nee, dan het goede nieuws. Tegen elke verwachting in kwam woensdag de postbode met een pakket uit Florence. Mijn lampen voor de gang zijn nu compleet en molti bellissimi. Na het rondje dat de electricien binnenkort maakt zal het huis er weer een stukje gezelliger uit gaan zien.
Een ander onverwacht genoegen was de Parade. Al jaren neem ik me voor dit ambulante feestje een keer te bezoeken maar nooit eerder kwam het ervan. Omdat er onweer voorspeld was konden we ongehinderd overal neerstrijken. Afgezien van een paar druppels gebeurde er helemaal niets en amuseerden wij ons met een voorstelling Tangodans en de Silent Disco. Cultuurbarbaren als we zijn vormde het hoogtepunt van de avond toch de zweefmolen. Met de eigen verzonnen regel eerst een verse kan witte Sangria genuttigd te moeten hebben alvorens er weer in te mogen, zweefden wij nog een stukje harder en hoger.
"Hé Daan, we maken het niet te laat hoor."
"Nee joh, ik moet morgen toch ook weer werken."
"Maar waarom zijn ze nou bezig die stoelen op de tafels te zetten dan?"
Het is 23 juli. In Nederland begint het mooi weer te worden maar in het zuiden van Italië regent het hard. Als we uit de gondel komen duiken we snel een terras op om niet helemaal doorweekt te raken. De straatverkopers die zich doorgaans specialiseren in zonnebrillen, sieraden en speelgoed handelen nu in paraplu's. Voor vijf euro gaan ze grif van de hand. Wij passen er voor. Als doorgewinterde toeristen in Italië weten we immers dat een paar buien in juli alleen maar lekker zijn en nooit lang standhouden. We maken van de gelegenheid gebruik om ons naar hartelust op de 'soldi' te storten. Italiaanse uitverkoop is tenslotte nooit te versmaden. De tassen geven wij aan de mannen mee. Zij gaan in de loop van de middag terug naar het hotel en zwembad. Caroline en ik besluiten gebruik te maken van een van de leuke geheimen van Taormina.
Het is even zoeken maar dan hebben wij 'm gevonden. De ellenlange trap die achter in het plaatsje verscholen ligt. Met zijn 600(!) treden slingert ie langzaam de berg op waarna je bij aankomst overal hoog bovenuit toornt en het toch al mooie uitzicht enkel maar imposanter wordt. De regen heeft plaats gemaakt voor de zon en stukje bij beetje begint alles weer op te warmen. Wij zijn niet echt gekleed op de wandeling. Beiden op slippers en Caroline heeft nog een handtas aan haar arm. Tsja, je bent een fashionista of niet.
Wij stappen flink door. De optreden zijn riant en daardoor zelfs voor een ongetrainde zoals ik prima te doen. Boven aangekomen puffen we even om bij te komen en verzuchtten daarna hoe prachtig het wel niet is daarboven. Ik werp een blik in de kleine kapel waarvan ik het bestaan bijna vergeten was. Hij is niet open maar door de glazen deuren kun je de inrichting goed zien. Dankbaar drinken wij uit het de kleine waterfontein naast de kapel en overwegen wat te doen. Terug naar beneden of door naar Castelmola.
De klim die wij zojuist gemaakt hebben valt in het niet vergeleken met de weg naar Castelmola. Het pittoreske dorp ligt bovenop een bergtop en bij de blik omhoog twijfelen we. Maar wij zijn nu toch al halverwege en veel zin om terug te gaan hebben we niet. We gaan op weg.
Nog geen 200 meter verder stuitten wij op een jong stel. Zij zijn beter uitgerust dan wij. Bergschoenen en rugzakken. Ook zij zijn onderweg naar Castelmola maar hebben geen idee welke kant ze op moeten. Als ik naar de bergtop wijs schrikken ze licht. Na de mededeling dat ze ons gerust kunnen volgen, volgt er verbazing. De slippers en handtas boezemen blijkbaar weinig vertrouwen in. Ze komen er wel zeggen ze en wij hervatten de reis.
De weg gaat steil omhoog en het duurt niet lang voor ik flink buiten adem ben. Tot mijn vreugde zie ik een bord met de richting en een pictogram van een trap. Het blijft bij een bord, de trap komt nooit. De weg wordt een pad en het pad wordt almaar steiler en steiler. De handtas naast mij wandelt vrolijk zonder problemen door terwijl ik enorm mijn best moet doen mijn vermoeidheid en gehijg enigszins te onderdrukken. Omdat ik me niet wil laten kennen roep ik tijdens mijn bijna-dood-ervaring: "Nee hoor schat, het gaat prima.", om vervolgens stil biddend, dat het niet heel lang meer duurt eer we boven zijn, verder te gaan. Een enkele keer vinden we, ter afwisseling van het hellingpad, een horizontale steen waar we kort op uitrusten.
Eindelijk staan we op het pleintje met eronder de rotswand die loodrecht naar beneden loopt. Hier vandaan lijkt de krater van de Etna voor het grijpen en kunnen wij alle steden en dorpen in de omgeving zien liggen. Adembenemend mooi. In dit geval zelfs letterlijk. Van Taormina is niets anders meer over dan een zee aan minidaken. Het enige dat nog goed te onderscheiden is is het Griekse amphitheater waar we eerder die dag een rondgang hebben gemaakt.
Wij snakken naar een drankje en kijken rond. Ook dit dorp heeft een verborgen schat waarvan ik, in tegenstelling tot de trap in Taormina, noch de naam, noch de locatie weet. Gezien de gevoeligheid van het onderwerp kiezen wij ervoor te gaan zoeken in plaats van de weg te vragen. Zonder resultaat en onverrichter zaken komen we weer op het plein terug. Er is overleg en een hoop gegiechel en net als wij moed verzameld hebben om de vraag aan de man met de grote I van Informazioni op zijn rug te stellen, worden we aangesproken door een van de Italianen. Hij heeft lang geleden drie jaar in Monnickendam gewoond en in Purmerend gewerkt en had ons al als Hollanders ingeschat. Blij met zijn beperkte maar voldoende Nederlandse woordenkennis vragen wij hem naar het café dat we niet op eigen kracht kunnen vinden. Hij lacht en neemt ons mee. Een van de zijsteegjes in de straten komt uit op een ander plein. Er loopt een smalle trap naar beneden. Halverwege blijft hij staan en wijst ons de ingang. De uitnodiging om iets met ons mee te drinken slaat hij af. "Lavorare." Na een bedankje gaan we naar binnen.
Bar Turrisi (check out de photogallery) of wel het 'piemelcafé' stelt niet teleur. Er zijn piemels in alle kleuren en maten waar je ook kijkt. Zelfs de klok boven de bar heeft een wijzer in de vorm van een penis. Op de tweede etage vinden wij een tafeltje op een van de balkons en bestellen een Pina Colada. Iedere keer ontdekken wij weer iets nieuws. De handgrepen van de deuren zijn in piemelmodel gegoten maar ook de met mozaiek ingelegde tafels herbergen piemelafbeeldingen. Het menu heeft dezelfde vorm en ook de servetten horen onmiskenbaar bij dit café.
Beneden zien wij het stel met de rugzakken over het pleintje lopen. Ze kijken omhoog en wij zwaaien vriendelijk. In de dakgoot van de kerk zien we twee duiven tortelen zoals we niet eerder gezien hebben en even, heel even daar op die berg lijkt de wereld probleemloos en ideaal.
Hoe heerlijk is het om op het strand tussen pasta's, gegrilde visjes en lekkere drankjes door de hele dag met je neus in een goed boek te zitten? Niet bijzonder gezellig voor mijn reisgezelschap maar ze zijn er intussen aan gewend geraakt. In die paar vakantiedagen probeer ik de constante honger naar originele pennenvruchten een beetje te stillen door zo veel mogelijk te lezen. Hier een kleine greep.
Alle goede voornemens ten spijt, als ik thuis ben is het direct afgelopen. Omdat het me niet gegund werd de drie geplande weken vol te maken, zat ik halverwege de vorige week weer netjes in het gareel op kantoor. Nou ja, soort van dan. Als stille getuige ligt het laatste boek, Hypnose van Lars Kepler, opengeslagen na de eerste honderd bladzijden op zijn kop op de bank. Te wachten tot...
The Joker versus Bane, Heath Ledger versus Tom Hardy. Het was een ongelijke strijd. De nieuwe Batmanfilm is met zorg door Christopher Nolan gemaakt maar mist duidelijk de magie van Heath Ledger. Zijn prestatie van vier jaar geleden blijft onovertroffen.
Anne Hathaway speelde goed en was eigenlijk de enige naast Micheal Kane die voor een beetje kleur in de film zorgde. Verder was het naar mijn smaak veel te Mad Max-erig. Tom Hardy valt niets te verwijten maar was te eenzijdig als Bane. De vele, weinig subtiele, verwijzingen op het einde naar de volgende film maakte het er ook al niet beter op.
Maar goed, Frank heeft genoten en spannend was ie. Toen 'commissioner Gordon' balancerend op een rijdende vrachtwagen het apparaat liet vallen dat de bom elf minuten zou vertragen, kreeg de dame naast mij acute stuiptrekkingen. Zo viel er toch nog iets te lachen.
In de slechts anderhalve winkelstraat die Taormina telt blijkt het toch heel makkelijk geld uit te geven. In een van de drie winkels met snuisterijen, mooie houten kastjes (die ik hier niet kan vinden) en andere hebbedingen vond ik deze lamp voor in de gang. Een is echter te weinig en een tweede was niet voor handen. Antonio, de eigenaar, verzekerde me dat een tweede exemplaar geen enkel probleem was en deze met gemak vanuit Florence nagestuurd kon worden. Hij leek oprecht maar met Italianen weet je het natuurlijk nooit. We besloten de gok te wagen. Het ergste wat er kon gebeuren was dat nummer twee nooit aan zou komen en we een, te dure lamp hebben hangen.
Gegevens werden uitgewisseld en zowaar ontving ik gisteren de volgende mail: Dear Danielle ,tomorow we will sheep the chandelier. Regards Antonio.
Nu ben ik heel nieuwsgierig wat er door mijn brievenbus komt mekkeren......
