WK

Hierbij de meest gunstige wk-opstelling. (met dank aan collega Saskia)

Op een mooie Pinksterdag....

God zij dank liggen we nog op koers. Niet zwanger, niet van een behanger of een franse zanger en ook niet van iemand uit Den Haag. Hondje bijt nog steeds niet en dat maakt deze mooie dag des te beter.
Voor wie dit alles abracadabra is de volgende link.

Een avond vol verrassingen

Wat gebeurt er als een van je homofiele collega's afscheid neemt in een amsterdamse kroeg?

Bijkbaar heel veel vreemde dingen.

Bij de grappig bedoelde uitreiking van 'de roze microfoon' als prijs voor de beste homofiele vastgoedman ging het al goed mis. Tussen de genomineerden verscheen een keurig getrouwde collega met twee kinderen, die op dat moment door zo'n 80 man bijzonder vreemd werd aangekeken. De vergissing ging echter geheel voorbij aan de presentator die er vervolgens nog een schepje bovenop deed en de persoon in kwestie flink uitlichtte in de geknutselde sheets. Levensgroot verscheen hij op de door beamer aangelichte muur en wederom kromp iedereen in elkaar. De microfoon kwam, evenals een, vers uit de Achterhoek getrokken, fake Frans Bauer en kijk aan: de polonaise was geboren.

Ten tijde van al dit moois werd de nagelnieuwe auto van een andere collega leeggeroofd en reed ik rond half 10 achterop de fiets bij iemand eindelijk naar iets te eten toe.

Iedereen in rep en roer de volgende dag. De geleden materiële en emotionele schade werd breed uitgemeten, klachtencodecommissses in het leven geroepen en de een na de ander sprak er schande van. Vreemd genoeg blijken dit dan altijd de mensen te zjn met gezinspakken boter op hun hoofd. De aanwezige cliënten konden het best nog wel waarderen maar de dader leek niet onder publiekelijke excuses uit te komen.

Ik heb weinig mensen zo ongelukkig zien kijken na het ontdekken van een fout. Hij scoorde in ieder geval hoog in de 'Even Apeldoorn bellen'-categorie. De praktijk viel mee. Het slachtoffer had zijn wonden al gelikt en was met een telefoontje prima tevreden geweest.

Het zal wel volle maan zijn geweest.

Oud

Ik zit 's avonds samen met Frank op de bank.

Frank: 'Mam, zal ik je hand lezen?'

Ik: 'Ja hoor, dat is goed.'

Hij pakt m'n hand en kijkt aandachtig aan de binnenkant.

Frank: 'Ik zie dat je Daniëlle heet. En in Ouderkerk woont. En dat je op 5 mei geboren bent.'

Ik: 'Maar in welk jaar dan?'

Frank: 'Uh..., in 1945.'

Ik: 'Nee joh, hoe kan dat nou? Dan zou ik nu 65 zijn!'

Frank: 'Maar je bent toch op Bevrijdingsdag geboren?'

Koninklijk?

Het is Hemelvaart en we zijn een werkweek(je) en vliegramp verder.
Van het nederlandse jongetje dat in een libisch ziekenhuis ligt vraag ik me af of hij nou beter af is. Hoe fijn is het om je ouders te verliezen, tussen allemaal vreemden wakker te worden en een vermeende oom en tante op bezoek te krijgen? Uit ervaring weet ik dat dit redelijk traumatisch kan zijn.
Terwijl de wereld zich afvroeg hoeveel mensen er nou daadwerkelijk aan boord waren en Maxime de nederlanders probeerde te tellen, zat ik met drie oud-collega's aan een ethiopische dis in Amsterdam. Aan de Eerste Nassaustraat zit de Queen of Sheba, ofwel een Oost-Afrikaans Specialiteiten Restaurant, zoals ze het zelf noemen.
Als het op afrikaans eten aankomt ben ik nog maagd, maar goed, voor alles is een eerste keer. Het beeld dat zich al snel aan je opdringt als je aan Ethiopië denkt, is er een van uitgemergelde mensen die zich tegoed doen aan gebraden geitenkoppen. Blijkbaar denkt de gemiddelde amsterdammer daar ook zo over want de tent was leeg. Wat in ons geval een bijkomend voordeel was, omdat we doorgaans nogal de neiging hebben veel te veel herrie te maken. De eigenaar was vriendelijk en voorzag ons van een schotel met verschillende soorten vlees en veel groenten. Vork en mes kregen we in de vorm van pannenkoekjes en dat was eigenlijk nog wel leuk.
Het koffie-ritueel hebben we overgeslagen. Ondanks dat dit met veel enthousiasme gebracht werd, zagen we als een berg op tegen de drie slapeloze nachten die op de loer lagen. Na ons kopje thee dat naar kaneel smaakte maar waarschijnlijk ook heel goed tegen kiespijn hielp, gingen we huiswaarts.
Probeer het eens. Voor de prijs hoef je het niet te laten. Met z'n viertjes waren we wel € 96,75 kwijt.

Netwerken

Facebook, Hyves, Linkedin en Plaxo. Ik sta overal op maar nergens met verve. Nou ja, het profiel op Linkedin lijkt nog ergens op. Al ontbreekt de foto, de informatie klopt voor zover ingevuld.

Vanmorgen kreeg ik weer een uitnodiging voor Facebook. Ik accepteer altijd maar schaam me vervolgens wetende dat de bezoeker gaat ontdekken dat er geen faces in mijn book staan, al staat hier dan wel weer een profielfoto. Buiten dat het zeeën van tijd kost ben ik er inmiddels achter dat alles wat je op het prikbord zet voor iedereen te lezen is. En ik snap heus wel dat dat de bedoeling is evenals het plaatsen van foto's maar ik voel me naakt en kwetsbaar in dit verzamelwalhalla waar iedereen maar ongevraagd toegang tot heeft.

Waarom dan wel een blog zou je denken?

Toch zit daar een wezenlijk verschil. Mijn blog is veel slechter traceerbaar dan een account op een netwerksite. En ook hier kijk ik wel uit wat ik er precies op zet, en voel ik me regelmatig belemmerd te schrijven wat ik wil. Het zou allemaal nog vele malen leuker kunnen, maar dan hou ik krap twee vrienden over en dat is ook weer niet de bedoeling.

Dus vergeef me en vergeet niet; echte vrienden zijn altijd ook nog thuis welkom of kunnen, heel raar,..... gewoon bellen!

P.S. De leuke foto komt van Evert-Jan en heeft als onderschrift: Facebook nu ook in Afrika.....

WTC Ouder-Amstel

Nadat niet al te lang geleden Frank de eerste paal had geslagen, was de bouw van Dick z'n nieuwe pand gisteren al zo ver gevorderd dat de eerste steen gelegd kon worden.

Het was er weer voor; de zon scheen en het terrein lag er prachtig bij. Een troffel wachtte ongeduldig blinkend en versierd met strik op het eerste gebruik. De aanwezige genodigden hielden hun adem in, maar onder toeziend oog van de architect zelf werd de afgeplakte baksteen door Caroline en Frank zorgvuldig op de daarvoor bestemde plaats gelegd. De tape werd voorzichtig verwijderd en daar stond het: 'eerste steen gelegd door Caroline Albers en Frank in 2010'. Luid applaus en flitsende camera's.

Na de bouw van een bescheiden steiger werd door deze en gene met wisselend succes nog een aantal bakstenen gemetseld, waarna binnen in het bestaande pand de drankjes klaar stonden om deze niet alledaagse gebeurtenis te vieren. Terwijl Ajax zich in de Kuip naar de beker voetbalde zaten wij aan het diner in Groot Paardenburg. De champagne was heerlijk, de asperges smaakten naar meer en het gezelschap was voortreffelijk.

Soms zijn er van die dagen die louter hoogtepunten kennen.

Duidelijk

Here we go again...

Het is weer zover.
Auto's langs de kant van de weg, klokgelui op de Waalsdorper Vlakte, een bedrukte Bea op de Dam met Max en Willem in haar kielszog, die allebei ook niet al te vrolijk kijken, de stad niet in of uit kunnen, een tonnetje beveiligingskosten, stemmige muziek, bergen fijne oorlogfilms in je vrije tijd, tientallen bloemisten die hun omzetcijfers rechttrekken, weer twaalf veteranen minder dan vorig jaar, twee minuten niet mogen praten en vooral heel veel volwassenen die zeggen opdat wij niet vergeten en je daarbij indringend en bestraffend aankijken.
Nodeloos te zeggen dat ik geen fan van deze jaarlijkse poppenkast ben. Maar goed, ik zeg al niets meer.

Rokjes

God, wat waren ze leuk, de vijf Schotten die gisteravond de kroeg binnen kwamen lopen. Twee dagen op doorreis en balend dat ze het feest op Koninginnedag gemist hadden. Compleet met kilts en kousen of sokken met grove schoenen er onder en zwaar behaarde benen er boven.

Ze maakten het stereotype beeld dat wij van ze hebben meer dan waar. De grote potten bier gleden vlot naar binnen en al snel werd er gedanst. We moesten er allemaal aan geloven. Meelachen, -praten, -drinken en natuurlijk uitgebreid met ze op de foto.

Heerlijk om naar te kijken en nog veel leuker om naar te luisteren. Alsof je in een scene van een engelse serie beland bent. Prettig gestoord dansten, zongen en dronken ze vrolijk verder. Pas om 5 uur in de ochtend zou het vliegtuig richting huis vertrekken.

De barkeeper vond het allemaal best. Hij was al dronken toen we binnen kwamen.

Talking fridge

Nog steeds vind ik mijn zwarte Smeg-ijskast geweldig. Natuurlijk gaat ie pas echt tot z'n recht komen als ie straks in mijn, nog aan te schaffen, nieuwe woning in Amsterdam staat, het liefst vrij op een mooie muur. Ik hou me voor dat dat moment iedere dag een stapje dichterbij komt.

Er is wel iets vreemds met het ding aan de hand. Vanaf dag 1 praat hij namelijk. Eerst dacht ik dat het was omdat hij nog waterpas gesteld moest worden en niet in de keuken maar in de huiskamer stond. Maar nu hij al weer bijna twee jaar op zijn vaste plek staat, blijft hij van tijd tot tijd commentaar geven. De geluiden variëren van een soort gekreun tot het zingen wat walvissen doen.

Wij zijn er allemaal aangewend, alleen de passanten willen nog wel eens raar opkijken. Je zult het gek vinden maar ik ben inmiddels een beetje van 'm gaan houden, voor zover je van een ijskast kunt houden.

En wees gerust; terugpraten doe ik (nog) niet.

Gekroond

Prinses van Ouderkerk tot aan de Amstel.

Troep op stand

Koninginnedag is altijd leuk, maar vreemd genoeg had ik er dit jaar net zo veel zin in als in een wortelkanaalbehandeling. Blij dat ik even niets hoefde, voelde ik me dan ook niet geroepen mijzelf in mensenmassa's te storten en wimpelde de uitnodiging om donderdagavond de stad al in te gaan vriendelijk af.

Gistermiddag kwam ik er echter niet onderuit en fietste richting het lawaai op de Amstelzijde. Ongezellig was het er niet en zelfs de witte wijn was van drinkbare kwaliteit. Wel met veel ijs er in natuurlijk. Alle oude bekende waren aanwezig en een travestiete nep Diana Ross in blauwe glitterjurk op het podium playbackte stelselmatig uit de maat. Aan de overkant van de Amstel kweelden de drie J's over de straten. Het dorpsfeest voldeed dus geheel aan de verwachtingen.

Tegen zevenen had ik een gehoorbeschadiging opgelopen en stelde voor om in de stad wat te gaan eten. Daar werd het leuk. De chique Apollolaan lag bezaaid met de achterblijfselen van Koninginnedag. Het was een prachtige aanblik en had iets weg van een surrealistisch schilderij.

Op het grasveld waren door goedwillenden containers geplaatst maar het had niet mogen baten. Overal waar je maar keek was rotzooi. Het contrast met de kapitale woningen en verzorgde tuinen was levensgroot. En al zullen de bewoners er heel anders over denken, ik vond het mooi.

'Verrekte mongol'

In december 2010 komt de speelfilm van New Kids uit. Gisteren zag ik een voorstukje.
Volgens sommigen erg schadelijk voor kinderen, zelf kan ik er wel om lachen. De overjarige kanslozen uit Maaskantje zijn zo stom dat je ze gewoonweg niet serieus kunt nemen. Het brabants dialect helpt dan ook niet echt.
Frank lacht spleetogen als hij het er over heeft. En imiteren lukt ook al heel aardig. Af en toe informeer ik voorzichtig of hij wel beseft dat ze niet helemaal tof zijn daar. Hij stelt me gerust en zegt dat hij heus geen bounties in het frituur zal stoppen of meisjes op het strand in elkaar slaat omdat ze wagen aan zijn biertje te komen.
Ik hou 'm in de gaten en wil wel mee naar de bioscoop in december. In verbieden geloof ik niet, wel in kinderen leren omgaan met verleidingen en dit soort rare programma's. Alhoewel overal uitzonderingen op te bedenken zijn.
En als het dan toch mis mocht gaan, dan maar een seksverslaving. In Nederland kan dat best. Arme Tiger.

Chill

Erger ik me normaliter aan het geschreeuw van voornamelijk vaders en overijverige grensrechters bij de wekelijkse voetbalwedstrijd van mijn zoon, gisteren vormde daar een aangename uitzondering op.

Weliswaar dacht de coach van de tegenpartij Zeeburgia, dat hij Ferguson was, een van de grensrechters daarentegen was superrelaxed. De donkere jongen slenterde langs de lijn met de vlag en een blikje Red Bull in de ene hand en een Iphone in de andere. Bellend blikte hij goedkeurend het veld in en stak de vlag af en toe omhoog om aan te geven voor welke partij de bal was.

Toen ik hem goed bekeek lachte hij vier gouden voortanden naar mij bloot en zag ik in zijn nek een flinke tattoeage prijken deels bedekt door rastaharen. Terwijl onze would-be-Alex in het engels naar de spelertjes stond te schreeuwen, kuierde hij lekker door. De zon scheen en het buitenspel leek hem niet echt te interesseren. Het werd 1-1.

Plaag

Kortgeleden las ik dat Carice van Houten niet weet of ze kinderen wil of naar Amerika wil verhuizen.
Nou Carice, ik weet het wel. Ga alsjeblieft en vermenigvuldig je niet. Eén Carice is echt genoeg. Het idee dat er nog meer van dit soort semi-intellectuele minimensen met uitgestreken smoelen en foute brillen rond komen lopen is misselijkmakend.
Zo als zo vaak in Nederland voor komt is een bekende nederlander niet meer van het (film)scherm af te slaan. Zo hadden we eerst Simone Kleinsma die echt in elke musical en tvserie voor kwam. Een tijd lang was het Sophie Hilbrand en nu is er een overkill aan Carice.
Wie Messi is weet Carice niet, bekende ze bij DWDD. Dat ligt namelijk ver onder haar culturele niveau. Natuurlijk kun je je niet met elke willekeurige plebssport bezighouden als je een gevierd actrice bent.
Nu speelt ze zelfs naast Jude Law in de nieuwste film Repo Man en Vredenburg in Utrecht organiseert 'De nacht van Carice'. Ja, erg hè? Er is echt geen ontkomen meer aan. We zullen en moeten van Carice houden, of we willen of niet.
Ik smeek je Carice, ga! En wordt gelukkig of misluk in Amerika, het maakt me niet uit, maar verdwijn.

Hoofdpijn

Nee sorry, geen leuk stukje vandaag, enkel klaagzang en zelfmedelijden.

Wat begon met een heerlijk wit wijntje gistermiddag, eindigde met een zeer matige wodka-jus. Maar blijkbaar boeit dat niet meer zo na twaalfen. Niet gehinderd door het besef dat er vandaag gewoon weer gewerkt moet worden bestelden we er nog een paar.

Ik ben op kantoor maar daar is dan ook alles mee gezegd. Alle kleur is uit mijn gezicht verdwenen, de huurdebiteuren dansen voor me op het papier, mijn maag is duidelijk van slag en als iemand een koffiekopje naast me neer zet, klinkt het of er een sloophamer naar binnen komt.

Met slappe thee, een droog koekje en paracetamol probeer ik de schade enigszins te beperken. Zonder veel succes overigens.

Mea Culpa, morgen beter.

Makelaargepruts

Mijn zoektocht naar een geschikte woning in Amsterdam vordert. Het aanbod neemt toe en de voorwaarden waaraan de woning moet voldoen worden steeds duidelijker. Omwille van Frank ben ik extra kritisch. Zo laten we die ontzettende leuke woning boven een geweldige kroeg in die hele leuke buurt maar voor wat het is en kijk ik verder.

Het laatste huis waar ik serieus een bod op wilde doen is verkocht onder voorbehoud. Tweede keer! Maar driemaal is scheeprecht en ik hou me voor dat ik geen haast heb, anders dan dat ik erg graag uit het bekrompen buurtje weg wil na het zoveelste voetbalincident deze week.

Onder de huidige crisis en de dreiging van het afschaffen van de hypotheekrenteaftrek verwacht ik dat de prijzen voorlopig niet zullen stijgen. Die gedachte wordt ondersteund door de afprijzingen die ik regelmatig voorbij zie komen.

Talloze huizen heb ik inmiddels bekeken en dan kom je bijzondere dingen tegen. Zoals de woning in de Rivierenbuurt waar het toilet centraal in de huiskamer was geplaatst. ???

In dit kader kreeg ik laatst een leuke site van iemand aangereikt; Foute Huizen. Hierop staan al dit soort rariteiten en de veelvuldige missers en het geknoei van makelaars.

Kijk en verbaas je over wat mensen te koop aanbieden en de presentatie ervan.

Bloot

Ik kan maar geen hekel aan hem krijgen. Arie Boomsma, de notoire gedeserteerde naaktslak van de EO schoof gisteren weer eens bij DWDD aan tafel. Dit keer om zijn nieuwe boek over het mannelijk lichaam te promoten dat hij samen met een andere auteur heeft geschreven.

Arie is ruimdenkend en aardig, maar veel te rechtschapen. Ik kan daar normaal slecht tegen, maar op de een of andere manier stoort het me nu niet zo. Een keer in de week presenteert hij Goedemorgen Nederland en ook daar is ie eigenlijk best wel leuk.

Ondanks de tegenwerpingen van Arie om het gesprek 'niet plat' te laten verlopen, is Matthijs een hele andere mening toegedaan. Hij wil het over 'de pik' hebben. Arie's collega schrijver suggereert dat die van hem te groot is om helemaal op de foto te zetten, wat hoongelach oplevert. Arie vindt het niet kies om bloot op de foto te gaan. Te privé, zegt hij. Zelf denk ik meer aan te lang en te dun.

Het wordt een vreemd gesprek. Matthijs laat zich niet van de wijs brengen en vraagt terecht lekker door. Arie is immers vaker naakt gezien geweest dan met kleren aan. Yvonne Jaspers zit verlekkerd naar de foto's te kijken en raakt zichtbaar opgewonden. Ik vind ze redelijk saai. Geen vlekje of haartje te zien en geen grammetje vet. Jezus zelf had er niet beter uit kunnen zien dan Arie.

En toch..., mag ik 'm wel.

PS

Laatst vroeg iemand aan me waar de letters PS voor staan. Uit de vraagstelling begreep ik dat het antwoord 'Post Scriptum' moest zijn, maar bij die zelfde letters denk ik vaak aan hele andere dingen.
Allereerst de zaterdagbijlage van het Parool. Erg leuk, al lees ik ´m wegens tijdgebrek bijna nooit meer. In tweede instantie denk ik aan een ´personal shopper´ en de geneugten ervan.
Met plezier stuur ik Caroline in gezelschap van mijn bankpas op pad. Sinds haar terugkomst hangt er eindelijk weer een blauwe blazer in mijn kledingkast, worden m´n shirts en sportkleding aangevuld en is de mixer in de keuken vervangen.
Maar hét moment van glorie kwam gisteren. Met satanisch genoegen hoorde ik haar opgewekt zeggen dat ze wel met Frank nieuwe schoenen wilde gaan kopen. Van de gedachte dat ik deze kwelling een keer over zou mogen slaan werd ik al vrolijk. ´s Avonds zucht ze en beaamt volmondig dat veel geld uitgeven helemaal niet altijd fijn is, en ze voortaan liever een middag met demente bejaarden gaat klaverjassen. I love it.

Zomerklanken

Gisteren had ik eindelijk weer eens tijd om een beetje muziek te downloaden. Minder bekende maar ook bekende nummers waaronder deze van de cd Supernatural van Santana. Tijdens mijn allereerste popconcert op 15-jarige leeftijd zag ik hem in de IJsselhallen in Zwolle.
Als ik de klanken van dit nummer hoor waan ik me, in licht benevelde toestand, op een mooi strand aan het eind van een bloedhete dag. Mmm, heerlijk.

Alice

Als vijftien jaar geleden iemand tegen mij had gezegd dat ik vrijwillig naar Alice in Wonderland zou gaan in de bioscoop, had ik hem of haar voor gek verklaard. De tekenfilmversie van Disney is namelijk uiterst irritant. Alice praat aan een stuk door met een veel te hoog stemmetje, de bloemen zingen te braaf en het geen-tijd-konijn heb ik lang geleden in gedachten al op alle mogelijke manier geslacht.

Maar de combinatie Burton/Depp blijft onweerstaanbaar. En de regen van de afgelopen roosterloze dagen gaf ons eindelijk de gelegenheid op ons gemak naar de bioscoop te kunnen.

Deze verfilming van het boek van Lewis Carroll is een waar kunstwerk geworden. Je waant je werkelijk in de sprookjeswereld die door het 3D-effect net iets echter wordt. De vondst van Burton om zijn eigen vrouw in te zetten als hartendame was een verrassing. Ze ziet er volkomen belachelijk uit met een veel te groot hoofd op een te klein lijf, maar is daardoor briljant. Zelf had ik geen Anne Hathaway gekozen als witte koningin, maar ach, heel storend was het ook weer niet.

Gewoon lekker gaan kijken en genieten van het decor, spanning, fantastisch spel en natuurlijk alle personages.

Onze favoriet? De Maartse Haas!

Cougaren

Het is in, hip, hot, voor iedereen en sinds kort wordt er zelfs een televisieserie over gemaakt. De cougars rukken op. Niet alleen in clubs maar ook op het schoolplein, werk en lokaal niveau wordt er lustig op los gecougard.

Het geheim? Een onderzoekje in de eigen gelederen leverde het volgende antwoord op van de heren. Uitstekende seks en geen gezeik over gezinnetjes stichten, kinderen krijgen en carrière. De poema's lijken hun zaken over het algemeen goed op orde te hebben en krijgen als seniore dame een smakelijk hapje voorgeschoteld. Het mes snijdt dus aan twee kanten en voor beiden is het een win-win-situatie, om er nog maar eens een vreselijk foute term in te gooien.

Als ik op kantoor een blik naast me werp op mijn veel jongere mannelijke collega, vraag ik me toch af hoe het dan zit met de goede seks richting de ervaren vrouwen. Hij kan vooral erg lekker koken. Maar wie weet, als er ooit door wetenschappers een verband tussen die twee wordt aangetoond, ga ik misschien ook mijn snorharen oppoetsen en mijn klauwen in puppievlees zetten.

Ze is er weer!

Opklikken voor groot beeld.

Mmmm...

Vandaag is Annemarie weer eens zo lief om voor ons te koken. Verder heb ik even helemaal niets te melden. Nee, echt niet.

Back

Wij zijn terug van een ontzettend leuke vakantie! Na wat vertraging en de daarmee gepaard gaande ergenissen, kwamen we op Changi-airport aan.

Alles was direct vergeten en vergeven. De meiden zagen er stralend uit en hadden de twee dagen die wij te laat waren lekker in ons hotel gebivakkeerd. In de taxi naar het hotel oogde de stad impossant maar een beetje grijs. Eenmaal aangekomen op plek van bestemming bleek het een van de leukste en kleurrijkste steden waar ik ooit geweest ben.

De hoeveelheid kerstversiering in de straten was eindeloos. Overal zag het er even mooi uit, stonden grote verschillende soorten kerstbomen met ontelbare lampjes en hingen er slingers over bruggen en straten.

Het was extreem druk op Orchard Road op kerstavond. De winkelstraat baadde in het licht en een enorme menigte schuifelde voetje voor voetje voort. Je kon letterlijk over de hoofden lopen en even leek het er op dat we nooit bij het beoogde restaurant zouden belanden.

We vielen werkelijk van de ene in de andere verbazing. Volgens mij kent geen andere stad zo'n hoeveelheid aan winkels en shoppingmalls. Toen we de volgende dag tijdens ons riviertochtje toelichting van de gids kregen, begreep ik het een beetje. De stad krijgt maar liefst 10 miljoen bezoekers te verwerken in het jaar!

Het was heerlijk Caroline weer te zien en met z'n vieren hebben we een hoop leuks gedaan en gezien, heerlijk gegeten en gedronken en vooral lekker geluierd aan het zwembad. Door de temperatuur heb ik niet veel meer aangehad dan een jurkje en een paar slippers.

Als het aan mij ligt, gaan we volgend jaar weer.