Nog steeds vind ik mijn zwarte Smeg-ijskast geweldig. Natuurlijk gaat ie pas echt tot z'n recht komen als ie straks in mijn, nog aan te schaffen, nieuwe woning in Amsterdam staat, het liefst vrij op een mooie muur. Ik hou me voor dat dat moment iedere dag een stapje dichterbij komt.Er is wel iets vreemds met het ding aan de hand. Vanaf dag 1 praat hij namelijk. Eerst dacht ik dat het was omdat hij nog waterpas gesteld moest worden en niet in de keuken maar in de huiskamer stond. Maar nu hij al weer bijna twee jaar op zijn vaste plek staat, blijft hij van tijd tot tijd commentaar geven. De geluiden variëren van een soort gekreun tot het zingen wat walvissen doen.
Wij zijn er allemaal aangewend, alleen de passanten willen nog wel eens raar opkijken. Je zult het gek vinden maar ik ben inmiddels een beetje van 'm gaan houden, voor zover je van een ijskast kunt houden.
En wees gerust; terugpraten doe ik (nog) niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten