De expansiedrift van Loetje duurt voort. Kort geleden opende nummer vijf haar deuren in een mooi pand aan de Ruyschstraat 15 in Amsterdam. Het stukje stad tussen de Wibautstraat en de Amstel is altijd een tikkeltje ondergewaardeerd gebleven. Met de komst van de succesformule wordt het tijd dat dit definitief tot het verleden behoort.
Binnen verraden de verschillende details de vroegere inrichting van het gebouw. Het plafond is overduidelijk verhoogd en een lichtstraatje markeert de oude scheiding met het buurpand
In de originele Loetje wordt je naar je plek geschreeuwd, in Laren onthouden ze je gezicht en begeleiden ze je vervolgens naar de tafel en in Ouderkerk versta je helemaal niets. Akoestiek en Loetje zijn nergens een perfect match. Om hier te eten moet je in het verleden niet voor al te veel concertboxen hebben gestaan of een gehoorapparaat van onberispelijke kwaliteit bezitten. Bij Loetje Oost is dit niet veel anders. Daarentegen ben ik wel van mening dat het de mooiste van de vijf is. Warm en smaakvol ingericht met uiteraard de overbekende gerechten op de kaart en vriendelijk personeel. Ook hier zal het zeker goed gevuld zijn in de toekomst.
Het is zaterdag. Chique en iets minder chique Amsterdam zit onder het genot van wentelteefjes met aardbeien en slagroom op een terras in Oud-zuid. Het is fris maar het terras is verwarmd en voorzien van plaids zodat de gasten zich met gemak buiten in de najaarszon kunnen nestelen. Het terras zit dan ook vol. Tassen met vers aangeschafte Italiaanse schoenen staan in de Shoebaloo- en Manwoodtassen geduldig te wachten tot moeders hun Gucci zonnebril op de juiste wijze in het haar geplaceerd hebben terwijl de kinderen het laatste restje rivierkreeftjes van het bord afschrapen en opeten zonder op hun Burberryrokje te morsen. Dat Holleeder er ook zit is niet erg. Heeft straf uitgezeten en brengt enkel nog gevonden voorwerpen naar het politiebureau. Alles is vergeten en vergeven. Nee, het leven is mooi in Amsterdam-zuid. Zo vredig.
Maar dan gaat het mis. Terwijl de Choparddiamanten in de horloges rinkelen en een klassieke donkerblauwe Bentley aan de bezoekers voorbij trekt duikt vanuit het niets een sportschoolhouder op die begint in te beuken op de Amsterdamse troetelcrimineel terwijl deze van zijn welverdiende espresso nipt. Holleeder moet een paar flinke tikken incasseren en uit angst dat de kogels in het rond gaan vliegen stuift de rest van het zwarte geld uit elkaar en vlucht. Willem is slim en doet niets. Al vroeg geleerd om de vermoorde onschuld te kunnen spelen, hoewel dit bij nader inzien nou eigenlijk meer een voorbeeld is van de onvoltooid tegenwoordige toekomende tijd.
De politie voert de amokmakers af en de werkelijke held van die dag blijft achter. Waar een ander namelijk dolgelukkig zou zijn dat het matpartijtje tussen Willem en Dick buiten heeft plaatsgevonden en stilzwijgend de gebroken stoeltjes zou vervangen, doet de eigenaar van Joffers aangifte. Kijk, dan heb je pas echt ballen.
Het is er normaal gesproken razend druk en ook nu loopt er aardig wat volk naar binnen. Naar we aannemen voornamelijk Koreanen want het onderscheid tussen de verschillende Aziatische volkeren is en blijft voor een kaaskop nou eenmaal niet eenvoudig.
Restaurant Korea is doelmatig ingericht zonder al te veel tierlantijnen maar met ruime tafels en goede stoelen. De menukaart die we krijgen is in het Koreaans, Engels en Nederlands maar dan nog zeggen de gerechten ons helemaal niets. Na een korte delibratie besluiten we op goed geluk te bestellen. Ieder een voor- en hoofdgerecht.
Er komen veel bakjes en kommetjes met lekkere dingen op tafel. Omdat we geen idee hebben wat we krijgen en de gerechten in de bakjes niet allemaal even herkenbaar zijn, komen de voorgerechten net als we denken dat we ze op hebben. Een ding is zeker; met honger zul je hier de deur niet uitgaan.
Gelukkig bestaat mijn hoofdgerecht uit een heerlijke, grote, niet al te zware maaltijdsoep en Nico krijgt een brander waar je dun gesneden kalftong op klaar maakt. Met de gegrilde plakjes, bijgeleverde slabladeren, julienne gesneden lente-ui, witte rijst en bonen- of sesamsaus maak je een mooi pakketje dat je opeet.
Het personeel spreekt geen woord Nederlands maar wijst ons vriendelijk de juiste werkwijze en draagt extra kommen en schotels aan omdat we willen delen.
Ontzettend leuk om hier nu eindelijk een keer gegeten te hebben. We gaan zeker op herhaling.
Met dank aan Trudie voor het toesturen.
Na een mooie dag duik ik de supermarkt in voor een paar boodschappen. Bij de kassa knik ik naar een vriendelijke dame voor me. Terwijl we staan te wachten valt me op dat ze me aanstaart, maar kijken mag natuurlijk. Als ze klaar is met afrekenen raakt ze me kort aan en zegt: "Je hebt hele fijne energie, wist je dat? Ik heb een beetje van je gepikt."
Dat weten we dan ook weer.
Een paar uurtjes op een zonnig terras vertoefd op de warmste 22ste oktober ooit gemeten, in de stad die na San Francisco het meest te bieden heeft volgens de Lonely Planet.
Jij zou toch maar moeten werken vandaag.....
Na het debacle met Holleeder had CT weer een gast waar daadwerkelijk van te leren valt. Sonja Barend. Op het hopeloos bespottelijke interview na dat ze ooit met Mick Jagger had een ontegenzeggelijk gedegen vakvrouw. - Het gesprek tussen die twee was werkelijk tenenkrommend en is te vinden op YouTube voor diegene die het nooit gezien hebben. -
Waarom ik het vooral zo leuk vond om naar haar te kijken was haar verkreukelde hoofd. Geen spoortje botox of fillers, geen facelift of andere enge behandelingen maar simpelweg het uiterlijk dat bij haar leeftijd hoort. Als ze hard lacht verdwijnen alle lijnen en is ze voor korte tijd dertig jaar jonger. Koningin Beatrix, prinses Margriet en Neelie Smit Kroes hebben exact hetzelfde. Een genot om naar te kijken. Je zou bijna vergeten dat het zo ook nog kan. Complimenten voor de dames.
Net als vorig jaar rond deze tijd kleurt het zwart in de hoek van het houtwerk aan de voorzijde van het huis. Paniek! Zo snel na oplevering van de geliefde smetteloos wit geschilderde kozijnen kan er toch geen verval optreden?
Bij nader onderzoek blijkt de vlek te leven. Het zijn opeengepakte lieveheersbeestjes die komen overwinteren. Het trosje space invaders doet net of het slaapt maar groeit ogenschijnlijk ongemerkt. Noem het een tekortkoming, maar mijn gastvrijheid beperkt zich slechts tot menselijke wezens met afmetingen boven de 50 cm. De roodgevleugelde luchtmacht is hier duidelijk aan het verkeerde adres en heeft inmiddels kennis gemaakt met onvervalste Miele zuigkracht.
Dat zal ze leren.
Deze film is te leuk. Zelfs als je niet van nederlandse film of het genre houdt. Zien!
We waren niet echt in het verhaal geïnteresseerd maar des te meer in de plaatjes van Rome. Ondanks of misschien dankzij onze verwachtingen is To Rome With Love toch best onderhoudend en amusant wat waarschijnlijk te danken is aan de bizarre hersenspinsels van Woody Allen en de prima cast.
Goede tijdsbesteding voor een paar regenachtige uurtjes.
Het bestaat echt, een roadkill diner. Smikkelen en smullen van alles dat je dood langs de kant van weg vindt. Van platgereden kat tot bejaarde skunk. Met wat kruiden en een goed heet vuurtje tot smakelijke maaltijd verwerkt.
Specialisten in dit soort voedsel zijn de zogenaamde 'preppers'. Mensen met een heilig geloof in de ondergang van de hedendaagse samenleving ten gevolge van economische omstandigheden of natuurramp. Zij houden zich dag in dag uit bezig met wekflessen gevuld met ingemaakte vruchten en groenten, het verzamelen van voldoende brandstoffen en om zich te bekwamen in allerlei vaardigheden die ze nodig achten om te kunnen overleven. Het fenomeen komt natuurlijk uit Amerika maar ook hier zijn hypochonders en doomdenkers er maar druk mee.
De optimisten onder ons blijven verstandig genoeg biefstuk en ganzelever schransen. Want je kunt je natuurlijk afvragen hoe leuk het nog is op aarde als je een zwartgeblakerde Audi voor je ingestorte huis hebt staan en vrienden en familie op een paar na weggevaagd zijn....
Een cadeautje voor mezelf deze genummerde Unique Edition van Absolut waarbij Unique een bijzonder relatief begrip is.
Voor de eerste keer zien we het houten bouwsel op de stoep in de straat staan. Een kubus waarvan de ribben ieder ongeveer 2,5 meter meten. Geen ramen, wel een deur. Naar binnen kijken lukt niet.
Net als ik denk dat het in zo'n ontoegankelijke kiosk slecht zaken doen is, helpt Frank me. Het is een loofhut weet hij. Zo nu en dan scharrelen er keppeltjes en pijpenkrullen in en omheen. Omdat een uitnodiging van de buren er niet echt in zit biedt Wikipedia uitkomst. Sukkoth, Soekot of Loofhuttenfeest herdenkt een poosje backpacken en barbecuen in de woestijn onder aanvoering van de Grote Leider. De reden voor deze megasurvival zal ik vroeger zeker wel eens meegekregen hebben maar is me nu ontschoten. Net zoals lopen over water. Blijkbaar zijn extreme sports van alle tijden.
....slaat op de 2 procent whisky die verdampt in een whiskystokerij en zodoende aan de engelen geschonken wordt. Een fluweelzachte titel, waarschijnlijk bedacht door iemand die in hemelpoorten en engelen gelooft, en hoopt op een coulante opstelling als ie zich te zijner tijd meldt.
Naast de mooie titel en geweldige openingscène een uitstekende film. Atypisch voor regisseur Ken Loach, waar het bloed en de ellende vaak nog op de bioscoopmuren lijken te kleven als de film allang afgelopen is.
Vandaag is Agneet jarig en wordt vijftig. Aanleiding voor een feestje dat een paar weken terug in Ouderkerk in de tuin gevierd is. Naast de gebruikelijke cadeau's hebben we een filmpje gemaakt met alles er in dat Agneet kenmerkt. Het was een hele onderneming. Agneet moest het huis uit om een paar uur de tijd voor de opnames te hebben. We bedachten dat de buurman van onschatbare waarde was voor het cinematografisch hoogstandje en deze moest dus per sé opgetrommeld.
Op een zekere zaterdagochtend was het zover. Caroline transformeerde tot Agneet, het script werd doorgesproken, de props klaargezet en draaien maar. In vlot tempo werden de scènes in iPhone kwaliteit vastgelegd. Wonderwel stond bijna alles er in één take op.
Ingenomen met dit uitstekende resultaat keken we de beelden terug om er achter te komen dat de microfoon last van een vingerobstructie had gehad. Op een enkele uitzondering na hadden we een stomme film geproduceerd!
Goede raad was duur, maar de oplossing nabij. Met wat ondertiteling hier en daar werden de beelden eigenlijk alleen maar leuker en het eindproduct uiteindelijk toch nog helemaal geweldig.
Mijn kleintje. Morgen krijgt zij haar propedeuse uitgereikt. Weinigen weten hoe hard ze daarvoor gestudeerd heeft. Respect!
De expansiedrift van Loetje duurt voort. Kort geleden opende nummer vijf haar deuren in een mooi pand aan de Ruyschstraat 15 in Amsterdam. Het stukje stad tussen de Wibautstraat en de Amstel is altijd een tikkeltje ondergewaardeerd gebleven. Met de komst van de succesformule wordt het tijd dat dit definitief tot het verleden behoort.
