Zweten

Zoals eind vorig jaar al aangekondigd, heb ik gisteravond mijn eerste steplesje bij Axel Koenders volbracht. Gelukkig zat ik nog in het bestand, dat scheelde weer een formulier om in te vullen en inschrijfkosten. Komende van Special Sports, de trendy sportschool in Amstelveen waar de happy few zich uit de naad sport, waren de verwachtingen niet bijster hoog gespannen. Axel Koenders, oud triatleet, heeft deze sportschool nu zo'n jaar of 10. Overal hangen foto's van hem in zijn gloriedagen, volledig afgetraind. Ik ken weinig mensen die zo volslagen humorloos en serieus zijn als deze man. Nog nooit heb ik hem kunnen betrappen op het omhoog krullen van zijn mondhoeken. Het zal ook wel niet meer gebeuren in dit leven.
Steppen heb ik geleerd van Sidney. Met oneindig veel geduld en humor heeft ie van een aritmische kluns als ik toch nog iets fatsoenlijk weten te maken. Zijn lessen waren iedere keer weer een feestje en bovendien was Sidney zeker niet naar om naar te kijken. Nog steeds ben ik verbaasd als ik na een klein uurtje mezelf toch weer soepel over het kleine bankje zie dansen. Nooit gedacht dat ik het in mij had. Zo goed als de grote meester zal ik niet worden, maar na de les voel ik me goed en heb ruim 500 caloriën verbrand.
Vanuit praktische overwegingen sta ik nu in het kleine zaaltje in Ouderkerk. De gemiddelde leeftijd ligt ongeveer 10 jaar hoger en ik voel me erg kleurrijk in mijn roze hempje tussen het overwegend zwart. De instructrice is vriendelijk, heeft een open gezicht en een akelig goed figuur. Het is even wennen maar al snel heb ik het goede ritme weer te pakken. De terugval in mijn conditie is duidelijk te merken en ik ben blij de draad weer opgepakt te hebben. De laatste 10 minuten bestaan uit buikspieroefeningen. Daar zat ik niet echt op te wachten, maar laat me niet kennen en braaf kreun ik mee. Terwijl ik dacht geen bekende te spotten, hoor ik na afloop in de kleedkamer toch mijn naam noemen. "Jij bent toch Daan?" Het is Mickey, de ex van een ex en voor het laatst gezien zo'n 10 jaar geleden. Binnen 5 minuten ben ik weer thuis en na een verfrissende douche, vlei ik me heerlijk tussen de kinderen op de bank.

He's back!

Na onze onfortuinlijke rit op nieuwjaarsochtend heb ik mijn auto bij het schadeherstelbedrijf neergezet in de hoop dat ie snel gemaakt zou worden. Aanvankelijk zag het er goed uit. Weliswaar belandde de auto in Groningen omdat Amsterdam geen tijd had, maar daar verzekerde een vriendelijke noordeling mij dat de klus met anderhalve week geklaard zou zijn. Eind week 2 kon ik mijn hart dus weer ophalen. Het was even afzien, maar het was dan ook wel een flinke schade en lieftallig informeerde de goedzak of wij het er wel levend van af hadden gebracht. En maar denken dat Groningers stug zijn. De dag naderde en mijn hart maakte een sprongetje bij de gedachte aan het weerzien van mijn karretje. Ik weet, het lijkt overdreven, maar na tien Opeldagen, doe je echt alles om ergens anders in te mogen rijden. Maar vrijdag werd maandag, en maandag werd donderdag, en donderdag werd woensdag. En dit zonder opgaaf van redenen, behalve dan dat de schade fors was, ja dat wisten we al!
Toen het begon te vriezen en de Opel weigerde te ontdooien en ook nog startproblemen kreeg, was de maat vol. Wanhopig en getergd door zoveel tegenslag en onbegrip, was het nu oorlog. Die auto moest terug en wel onmiddellijk. Vanaf dinsdag 22 januari, op vriendelijke doch vastberaden toon, beurtelings Amsterdam en Groningen bestookt met telefoontjes. Gisteren om half 11 kwam het verlossende woord, hij was op de trailer onderweg naar Amsterdam. Je zou dan denken dat ie rond tweeën wel in Amsterdam zou zijn. Bellen, bellen en nog eens bellen, tot de vrachtwagenchauffeur aan toe. Als er niets tegen zat, dacht ie om 16.15 wel in Amsterdam te kunnen zijn.......??? Paarse krokodil? Om half 5 reed ik dan eindelijk naar Sloterdijk. Het was het allemaal waard geweest. Zodra ik achter het stuur kroop overviel mij het zaligmakende gevoel van de warme deken. Vlot klikte mijn nieuwe telefoon in de handsfree en lachte het vertrouwde dashboard mij toe. Starten en lopen. Na bijna 4 weken Opelen reed ik met de radio knoerthard aan het terrein af. Wat word je daar gelukkig van.

Commentaar

Dit blog biedt vele mogelijkheden en opties. Van de meeste ben ik er nog niet achter hoe ze werken. Zo weet ik wel hoe ik een foto er op moet zetten, maar het plaatsen van meerdere foto's levert als snel een volslagen idiote lay-out op. Het lijkt dan alsof ik in beschonken en verwarde toestand, 5 minuten voor het slapen gaan toch nog iets de wereld in wil slingeren, dat niet kan wachten. Vaak beperk ik me dan maar tot één foto of zit een uur te ploeteren tot het er toch nog acceptabel op staat. Filmpjes blijken ook mogelijk maar is al helemaal hoge school voor me. Suggesties in deze zijn dus meer dan welkom.
Ook zo'n mooi rijtje, met links naar andere sites die de moeite waard zijn, produceren, is me nog niet gelukt. Het gaat uiteindelijk allemaal goed komen. Graag zou ik jullie dan doorlinken naar http://www.geenstijl.nl. Vaak bekritiseert en soms net iets te grof of op het randje maar doorgaans lekker cynisch en ook verhelderend. Zo af en toe werp ik even een blik voor de laatste updates. Opvallend is de enorme hoeveelheid reacties (comments) die onder de artikelen geplaatst wordt. Je vraagt je af waar al die mensen de tijd vandaan halen, en ze zijn ook lang niet allemaal even leuk, maar vaak moet ik toch erg lachen om de vindingrijkheid en woordspelingen van menigeen. Onder de meest vreemde schuilnamen wanen de meesten zich veilig en mailen hun commentaar. Nou, dat kan hier dus ook. Positief of negatief, ze zijn echt allemaal welkom. De eerste is binnengekomen op 18 januari. Dank je wel opa, ondanks de niet geheel positieve strekking ervan, vat ik het toch op als compliment.

Matthijs

Dit is Matthijs. Matthijs van Nieuwkerk wel te verstaan. En Matthijs is hot! Matthijs presenteert bijna elke doordeweekse dag De Wereld Draait Door om half acht op Nederland 3. Getooid in de meest afschuwelijke overhemden met foeilelijke jasjes eroverheen, praat ie charmant en vlotjes het programma aan elkaar. Over elk onderwerp heeft ie wel een mening en wat nog veel erger is, hij heeft er vaak ook nog verstand van. Een gedegen kennis van sport, cultuur, politiek en (pop)muziek etc. Je noemt het maar en Matthijs weet er over mee te praten. Geen onderwerp wordt geschuwd en alles maar dan ook alles komt aan bod. Ik kijk er met veel plezier naar. Zowel naar het programma als naar Matthijs. Nog nooit heb ik een vrouw iets negatiefs over hem horen zeggen. Ze vinden hem allemaal leuk. Gatver! Hoe het komt mag Joost weten. Ik ben ook schuldig. Normaal gesproken ren ik bij het zien van het eerste paar foute sokken hard gillend weg, maar in dit geval worden alle felgekleurde, niet combinerende designs en stofjes hem vergeven. Af en toe zie ik heel voorzichtig wat borsthaar boven zijn overhemd uit krullen. En ja, dan ben ik verloren. Brains en borsthaar, het is een onweerstaanbare combinatie waar ik niet tegenop gewassen ben. Reddeloos verloren. Maar Matthijs woont in Amsterdam, is getrouwd en heeft een zoon en een dochter. Ze zijn vast heel leuk, ook dat nog. Luister Matthijs; als je je ooit verveelt of baalt of wat dan ook, weet dat ik bij je in de buurt ben. Ouderkerk is maar een steenworp verwijderd en als je wilt, kom ik je halen. Voor bijvoorbeeld een kopje thee en een goed gesprek.

Il Cristo velato

Nu weer druk aan het werk maar eergister nog heerlijk op een terras in Napels met een espresso, glaasje water en overheerlijke panino. 20 graden, zon en bijna onverstaanbaar italiaans om me heen door turkse, griekse en andere invloeden. Nee, dat italiaans praten viel niet mee, maar al doende ging het toch steeds beter. Onze gastvrouw sprak prima engels en stond ons al op te wachten toen we met de taxi aan kwamen rijden. Het appartement bleek een volledig huis met tuin te zijn en overtrof alle verwachtingen. La mama had de koelkast voor ons gevuld, allerhande plattegronden verzorgd, adressen van favoriete restaurants opgeschreven en gezegd met welke funiculare we onze weg terug naar huis konden vinden. Ondanks al deze warme en hartelijke handreikingen zijn we prima in staat gebleken hopeloos te verdwalen, de boot te missen, tot 3 keer toe de verkeerde metrolijn te nemen om vervolgens na eindeloze omzwervingen op ons tandvlees toch weer, in de Spaanse wijk, de vertrouwde grote kloosterdeuren te vinden. Welgeteld zijn we 3 andere toeristen tegengekomen, te herkennen aan het wanhopig turen op de plattegrond onder een straatlantaarn. Het was er heerlijk en zeker de moeite waard om nogmaals terug te keren. De straten zijn smal en scooters met lokale jeugd vliegen om je oren. De aanblik maar vooral de geur van de eindeloze hoeveelheden wasgoed tussen de huizen, vind je nergens anders. Bij gebrek aan MacDonalds en andere ellendige voedselketens zien de mensen er nog normaal uit. Ze zijn doorgaans arm maar vriendelijk en doen hun best je terwille te zijn. De stad en omgeving stromen over van bezienswaardigheden. Wij hebben het rustig aangedaan met sideseeing en geprobeerd toch vooral de sfeer van de stad te proeven. Echter niet te missen is "Il Cristo velato" in de Cappella Sansevero. Een onwaarschijnlijk mooi beeldhouwwerk uit een brok marmer van een gesluierde Christus. Onbegrijpelijk dat dit door mensenhanden gemaakt is.

Illusie armer

Na het zien van Snowcake vorige week was het nu tijd voor The Illusionist. Met Edward Norton in de hoofdrol en veelbelovende recenties, waren de verwachtingen hoog gespannen. Dus met Margriet afgesproken in het altijd gezellige grand café De Kroon op het Rembrandtsplein.
Vaak zitten we zo druk te praten dat we de tijd vergeten en ternauwernood nog net het begin van de film kunnen zien. Nu waren we gelukkig op tijd om 2 plaatsjes achterin te bemachtigen want de zaal zat bomvol. De sfeer van de film en aankleding was oké. Inspector Uhl, gespeeld door Paul Giamatti, verdient ook nog een eervolle vermelding. Maar verder was het huilen met de pet op. Jessica Biel was beeldschoon maar slaapverwekkend en ook Edward kon de verwachting niet waarmaken. Jammer, meer dan een mager zesje zit er niet in. Snel terug naar onze vertrouwde stek met uitzicht op het plein voor een update van alle laatste ontwikkelingen. Ondanks dat ik Magriet voor het laatst met het kerstcircus heb gezien, zijn er toch altijd weer talloze verhalen die verteld moeten worden. Vergezeld van de nodige witte wijn proberen we alle wetenswaardigheden in een paar uurtjes te proppen. Terug in de metro op weg naar mijn auto die nog op kantoor stond, kon ik terugkijken op een geslaagde avond.

Voetbalplaatjes

Het is weer zover. Supermarkt Plus in de Dorpsstraat geeft voetbalplaatjes uit. Normaal als ik 's avonds thuiskom, is het eerste wat Frank vraagt wat en hoe laat we gaan eten. Nu niet. Met gehypnotiseerde blik in zijn ogen informeert hij of ik nog bij de Plusmarkt geweest ben. Het album om ze in te plakken heeft ie natuurlijk al. Van Dick en Agneet gekregen, die vervolgens zo ongeveer alle vrienden en kennissen in het dorp mobiliseren om toch vooral bij de Plus te shoppen en de gescoorde pakjes bij ze in te leveren.
Frank glundert. Eindeloos kan ie alle dubbele tellen, ruilen en het boek doorbladeren al dan niet voorzien van commentaar welke er al in zitten en welke zeer zeldzaam zijn. Met tegenzin bestel ik geen Albert Heijn en ga ik ook niet naar Super de Boer. De eerste zet mijn boodschappen in de keuken en bij de laatste weet ik ten minste waar alles staat. Nee, in plaats daarvan ga ik samen met Caroline naar de Plus. Eindeloos dwalen we door de gangpaden op zoek naar spullen die vanwege het geringe vloeroppervlak niet eens aanwezig zijn. Het zijn aardige mensen maar het is behelpen. Zeer tegen de verwachting in, vinden we, na vele omzwervingen, toch nog lampenolie. De rest van het lijstje passen we aan aan het geboden assortiment. En trots keren we met de buit van 4 nieuwe pakjes met voetbalplaatjes naar huis.

Overdosis Blaauw

Onze energietak had een borrel met etentje afgelopen woensdag. Als trouwe Ron Blaauwfan had René ervoor gekozen dit plaats te laten vinden in het Amsterdammertje in Loenen aan de Vecht. Sinds kort 'vreetschuur' af, en geheel gerestyled, moet dit de pilotlokatie worden voor een hele reeks van restaurants waar Ron Blaauw zijn goddelijke zegen over heeft uitgesproken en naam aan heeft verbonden. Bar-bodega Keizer, naast het Concertgebouw in Amsterdam, staat ook op het lijstje.
Op de vraag hoe het geweest was gisteren, bleef het angstvallig stil. Mijn oren spitsten zich omdat ik zelf niet zo heel erg onder de indruk ben van mijn plaatsgenoot. Voor de goede orde, ik vind 'm erg aardig, maar naast een 2-sterren restaurant en voedselbank in Ouderkerk, ook nog Pallazzo runnen en een nieuwe keten opstarten is wellicht toch iets te hoog gegrepen. René heeft ongelooflijk veel vertrouwen in hem, ik daarentegen baal van de eeuwige patatzakjes met garnaaltjes erin, die al in lengte van jaren worden aangeboden, en ook weinig vernieuwend zijn voor een sterrentent. Maar goed, nu verder over woensdag. Zoals ik het begrepen heb, heeft Sharon (die naam alleen al) zich de benen onder het lijf vandaan gelopen om de collega's van alle drank en spijzen te voorzien. René kennende heeft ie het haar flink moeilijk gemaakt. Helaas kwam niet alles tegelijk door en bleef de uitleg over wat er gegeten werd ook nog wel eens achter. Andere tafels werden helemaal afgescheept. De wijn, indien aanwezig, was wel goed. Misschien was het meest traumatische van de hele avond nog wel de buitenproportionele foto (3 x 4m) van Onze lieve Heer zelf aan de muur, zoals te zien op bijgaande foto. Jos heeft er zelfs raar van gedroomd....

Vincent en Snowcake

Als ik 's ochtends wakker word, kijk ik eerst naar het RTL nieuws en de files. Daarna schakel ik over naar Ned 1 voor achtergrondgeluiden tijdens het douchen en aankleden. Behalve op donderdag. Dan ga ik bewust na het half 8 journaal nog even 5 minuten voor de buis zitten voor het filmcommentaar van Vincent de Klerk, al eerder genoemd op dit blog. Vanmorgen ging het over de nieuwe film van Mel Gibson; Apocalypto. Vincent omschreef de film als veel te geweldadig, bloederig en eenzijdig, iets wat ik ook al van Eric had begrepen. Zeg maar een soort vervolg op Passion of the Christ maar dan met Maya's. Persoonlijk denk ik dat Mel Gibson het spoor al een tijdje bijster is. Zwaar overtuigd rooms-katholiek en worstelend met een drankprobleem wil ie er nog wel eens de meest ongefundeerde en ongenuanceerde teksten uitgooien. Ik heb een afkeer van godsdienstfanaten zoals Gibson, Cruise en Travolta (scientology) en al helemaal als ze de rest van de wereld willen gaan bekeren. Doe waar je goed in bent, acteren dus, en houdt verder je bek dicht!
Vaak ga ik op aanraden van Vincent naar een film toe. Gisteravond was dat Snowcake met o.a. de engelse acteur Alan Rickman. Op een schaal van 1 tot 5, krijgt deze film een ruime 4. Drama met de nodige loony's en humor in een prachtig Canadees landschap. Graag had ik jullie een foto aan het meer met de sneeuwgans laten zien, prachtig, maar kon hem helaas niet vinden. Ga zelf kijken zou ik zeggen!

Winterdip

Caroline is ziek en als ik naar buiten kijk, begrijp ik ook wel waarom. Grauwe luchten trekken al dagen voorbij en bakken met water komen naar beneden. Om het feest compleet te maken hoor je om de drie seconden een flinke rukwind aan het huis sjorren. Als je de weermannen en -vrouwen moet geloven is het nog nooit zo geweldig warm geweest. Ja, ja, al die bloesem kan wel triomfantelijk in bloei gaan staan, maar mij krijgen ze niet gek. Ik trek mijn dikke sokken en warme vest aan en zet de verwarming nog een tandje hoger. Al slaap ik steevast met het raam open, al vriest het 20 graden, en lig ik nog steeds onder mijn zomerdekbedje, dat dan weer wel.
Niemand zal het me in dank af nemen, maar ik verlang naar de opwarming van de aarde. Ja sorry Al Gore, nou opzouten met dat geleuter over ijskappen van 60 bij 60 kilometer die afbreken en dat Nederland over 10 jaar begint bij de Utrechtse Heuvelrug. Op school leerde ik vroeger dat er diverse ijstijden in de lage landen zijn geweest en even zoveel tropenjaren, dus waar hebben we het nou eigenlijk over? En mensen zijn (zelf)destructief, ik ben ervan overtuigd dat daar niet echt veel aan te doen is! Op televisie verhaalden ze in mijn jeugd al over de christelijke milities, wat in mijn 7-jarige brein onmogelijk te rijmen was. Maar daarover een andere keer. Enfin, áls ik dan mag kiezen uit oorlog, aids, kanker, stress, spaanse griep of genocide, laat het dan alstublieft een lekker zonnetje wezen. Zodat ik tenminste gezond ogend mijn laatste adem uit kan blazen. En die enge beesten, die dan onze kant uit komen, neem ik op de koop toe.

Mobielloos

Vanochtend poogde ik in alle vroegte met mijn tijdelijke Opel naar Utrecht te rijden. Bijgaand modelletje ongeveer. Met de muziek op 25, om alle bijgeluiden te camoufleren, draaide ik de snelweg op. Gewend aan de prima wegligging van mijn Golfje stuurde ik losjes naar de linkerbaan. Voordat ik er goed en wel erg in had, hing ik bij de eerste windvlaag bijna in de vangrail. De ene duitse auto is de andere blijkbaar niet.
Oké, beide handen aan het stuur dan maar. Kopje koffie zat er ook al niet in, bij gebrek aan een bekertjeshouder. Maar gelukkig had ik muziek en telefoon bij de hand. Normaliter staat laatstgenoemde netjes in de houder ten behoeve van de, door kantoor terecht opgelegde, veiligheid. Voordeel daarvan is dat je het apparaat ook nooit hoeft op te laden. Na 3 minuten rijden echter, braakte mijn geliefde Nokia een beroerd klinkend bliepje uit, gelijk een kikker met keelpijn en boem, het beeld ging op zwart. Meewarig werd ik door medeweggebruikers aangestaard, alsof ze aan me konden zien dat ik caffeïneloos en onbereikbaar was. En dat allemaal ook nog in een Opel Astra!
Ik weet het, ik ben een verwend secreet en schaam me diep, maar god, wat zal ik blij zijn als ik volgende week met mijn groene 5 inclusief koffie, kraakloze muziek, opgeladen telefoon, functionerende cruisecontrol, fatsoenlijk licht, temperatuur-aanduiding, goedsluitende portieren etc. weer strak op de weg kan liggen!

Geen bereik

In alle vroegte zijn Caroline en ik gisterochtend naar Zundert gereden. U weet wel; bij Sprundel en Rucphen in de buurt (????). Nee, gaat er nog steeds geen belletje rinkelen? Nou, wees gerust, mijn topografische kennis is nooit optimaal geweest en dit was echt hogere wiskunde voor me. Gelukkig bracht de routeplanner uitkomst. Al dit fraais ligt bij Roosendaal in de buurt tegen de belgische grens aan.
Uitgerukt voor de eerste stylingopdracht van mijn dochter t.b.v. de coiffure-award, kwamen we rond 10.00 aan in Taverne De Moerse Bossen. In dit idyllisch etablissement (ahum) troffen we een kastelein met vrouw en 3 biljartende heren aan. Geraakt door hun uitzonderlijke lelijkheid, vroegen we ons verwonderd af niet in het verkeerde deel van Nederland belandt te zijn. Na een dubbele check van het adres bleek dat dit toch daadwerkelijk de glitter en glamour van de kapperswereld moest herbergen. Voorzichtig informeren dan maar. Helaas gaf het volk geen tekenen van herkenning en kwamen de uitgestoten klanken onverstaanbaar over. Wat nu? Niet voor een gat te vangen, besloten we te gaan bellen. Maar in Zundert, Sprundel en Rucphen, daar waar het leven nog goed is, staan geen ongezonde zendmasten, neeeee! Beteuterd moesten we constateren geen bereik te hebben en overgeleverd te zijn aan de inheemse neanderthalers. De wanhoop nabij, stapte plots een fris ogende jongen naar binnen die, net als wij, aardig uit de toon viel. Het bleek dat de lokatie voor de shoot een paar honderd meter verderop in het bos was en moeilijk te vinden. Vandaar deze ontmoetingsplaats. Met een gerust hart liet ik Caroline achter, waarna ik met gezwinde spoed weer huiswaarts keerde.

Laguiole

Het kerstcadeau van Oranje-Nassau aan het personeel is telkens opnieuw een heet hangijzer. Het mag wel duur, maar niet al te. Het moet functioneel zijn maar zonder dat de directie de pretentie wil hebben ieders huis in te richten en bovenal moet het stijlvol zijn natuurlijk. Waar het ieder jaar weer mis gaat is dat smaken nou eenmaal verschillen. Sommige mensen gaan voor strak modern en anderen voor klassiek. Omdat ik weet hoeveel tijd, aandacht en geld er aan besteed wordt, moet ik ieder jaar weer zachtjes gniffelen als ik de commentaren beluister.
De 6 messen van Laguiole die ons dit jaar ten deel vielen, dreigen bij de een op Marktplaats te verdwijnen, terwijl de ander zo snel mogelijk 6 vorkjes erbij wil bestellen tegen een aanzienlijke, maar zwaar onderhandelde prijs. Het feit dat de zes tere schatjes niet vaatwasmachinebestendig zijn, roept bij deze en gene nogal wat weerstand op. Tevens heeft menig zwaluwstaartje zijn weg al gevonden naar de slagaderlijke bloedingen veroorzaakt door al dit moois. Tot ongenoegen en alle goede bedoelingen van de kerstcadeaucommissie ten spijt, wordt dit rijkelijk en hardop geventileerd.
Vanwege de levensbedreigende aard van het geschenk, overweeg ik zelf de houten deksel te vervangen door een glazen en de kostbaarheden netjes in oorspronkelijke verpakking tentoon te stellen. Zo kan iedereen ze bewonderen, blijven de kinderen gezond en hoef ik niets met de hand af te wassen. Ons ben zuunig.

Rad des doods

Zoals aangekondigd waren we allen in vol ornaat in Carré en maakten ons op voor een van de leukste circusvoorstellingen in al die jaren. Dröge was op dreef en gaf een zelfverzekerder indruk dan het voorgaande jaar. De italiaanse clown deed niet alleen leuk maar was het ook en sluitstuk was het absoluut spectaculaire optreden van 2 Ecquadorianen in het "rad des doods". Volgens mij zat Frank tijdens dit nummer inderdaad te wachten tot de eerste overledene een feit zou zijn. Verder werd de opening verzorgd door een verrassend en eigentijds zwitsers gezelschap met een perfecte timing. Het paardennummer van Geraldine Knie was niet echt vernieuwend maar wordt door Dick en Ton toch altijd erg op prijs gesteld, dit met name door de verschijning van Geraldine zelf. De dames konden zich verlekkeren aan 2 acrobatische italianen, waarbij afgesproken werd dat de buit gelijkelijk gedeeld zou worden. Ach, je moet elkaar iets gunnen tenslotte. Bijgaand een kleine foto-impressie van het verloop van de rest van de dag. Het was weer afzien. ;-)

Bitterkoekjespudding

Al vele jaren gaan we met z'n allen naar het Kerstcircus in Carré. Aanstaande vrijdag is het weer zover. Dick en Agneet, Opa en Magriet, Ton en Anneke met de kinderen, ik met kinderen en Ria.
De voorstelling begint om 12.00 uur en iedereen verschijnt in gepaste kleding op plaats van bestemming. Peter van Lindonk heeft na jaren trouwe dienst plaats gemaakt voor Gert-Jan Dröge als spreekstalmeester en we verheugen ons na de jaarlijks terugkerende protesten van de dierenactivisten (gaap....) nog meer op het nummer van de zeeleeuwen. Na afloop zet het feest zich voort in Ouderkerk. Aan de Achterdijk knalt de magnumchampagne open en Caroline steekt de kroonluchter met ik weet niet hoeveel kaarsen aan boven de grote feestelijk gedekte tafel. De heren duiken de keuken in om diverse pasta's, scalopinne en andere heerlijkheden te bereiden. Traditiegetrouw is mijn aandeel aan het diner het maken van het dessert. Ruim 20 jaar geleden van Dick zijn moeder geleerd en al vele malen met groot succes doorgegeven.
Dus voor de liefhebbers; bitterkoekjespudding voor 6 personen.

100 gram bitterkoekjes
3 eieren
75 gram suiker
¼ liter slagroom
2 gelatineblaadjes
1 dl advokaat

Verkruimel de bitterkoekjes in de advokaat. De bitterkoekjes moeten een beetje zacht worden, zodat je ze beter kunt mengen.
Doe in een steelpannetje een bodempje water en verwarm dit, niet koken!
Meng hier zachtjes de gelatineblaadjes doorheen, die je vooraf onder de kraan natgemaakt en een beetje gekneed hebt. Roer hier geleidelijk de suiker doorheen. Neem het pannetje van het vuur.
Splits de eieren in een aparte kom en sla het eiwit stijf. De eidooiers heb je niet meer nodig. Klop ook de slagroom in een aparte kom. Nu moet je al deze mengsels rustig door elkaar spatelen en vervolgens ongeveer 8 uur in de koelkast op laten stijven.

Smeg

Lang leve Leaseplan! Na 2 telefoontjes kon ik een half ingevuld schadeformulier opsturen en was er vervangend vervoer geregeld. Weliswaar een Opel, nou niet direct mijn eerste keus, maar je mag een gegeven paard niet in de mond kijken. Ik zal mijn nuffige, verwende en oh zo bekende grote mond een keer zelf het zwijgen opleggen. Die Opel is de komende week mijn grootste vriend, al komt er werkelijk erbarmelijk slecht geluid en gekraak uit de speakers. En ook de tik van de richtingaanw......, nee ik doe het niet!
Nu heb ik begrepen dat slechte dingen altijd in drieën komen. Na de teloorgang van harde schijf en auto durf ik dan ook nog amper de straat over te steken. Echter in het geniep hoop ik dat, als er dan toch iets kapot moet gaan, het mijn koel-vriescombinatie is. Het beestje doet al zo'n 11 jaar uitstekend zijn best en voldoet eigenlijk prima. Maar al jaren ben ik heimelijk verliefd op zo'n mooie Smeg koelkast. Een paar maanden terug kwam dit exemplaar met de italiaanse vlag op de markt. Het maakt me nu zelfs niet meer uit of er een apart vriesgedeelte in zit, laat staan of dat aan de boven- of onderkant is; ik wil 'm hebben! De glanzend zwarte Smeg, op de vrije muur in Casa Cinço in Mallorca, is welbeschouwd veel mooier. Maar het feit dat ik mijn bekrompen, burgelijke keuken kan pimpen met deze driekleur geeft reden tot vrolijkheid. Hij sluit zo mooi aan bij mijn afzichtelijk lelijke groene kroonluchter in de slaapkamer, waar ik iedereen altijd met gemengde gevoelens naar zie kijken. Ik moet dan lachen in mezelf. Als ik werkelijk wil zieken, vraag naar zijn of haar mening, waarna mijn gast(e) zich in allerlei bochten probeert te wringen om er toch nog iets aardigs uit te krijgen. Het is niet nodig. Ik vind het helemaal niet erg als jullie het niet mooi vinden. Als ik het maar mooi vind.

Crash! The Sequel

Het zal je maar gebeuren; je haalt nietsvermoedend je dochter om half 7 's ochtends uit de stad en dan word je door een andere auto vol van achteren geramd als je voor het rode stoplicht staat te wachten. Het overkwam ons echt vanochtend vroeg.

En daar sta je dan met je goede gedrag op de Wibautstraat in Amsterdam op nieuwjaarsochtend. Politie, ambulance, het hele circus uit de kast getrokken. Weg verspert en overal glas en stukken auto. Dat wil zeggen van de tegenpartij dan. Van zijn Nissan Almera was weinig meer over. Mijn Golf verdient een compliment. Weliswaar is de hele achterkant ontwricht maar hij heeft de enorme klap keurig opgevangen. Allebei netjes in de gordels zijn we zo'n 50 meter verderop over het kruispunt heen beland. Caroline, moe van het dansen de hele nacht, wit weggetrokken van de schrik. En ik, een half uur voordien nog heerlijk ronkend in bed, sta op straat in de kou een blaastest af te leggen. Gelukkig had ik schoenen en kleding aan. Even Caroline ophalen betekent nog wel eens dat ik op sokken en in badjas de auto in stap, onder het mom dat ik toch zo weer terug ben en niemand me ziet. Dat was pas echt leuk geweest. Ik hoor het commentaar van die Amsterdammers al. Hé wijffie, ken ik je effe lekker onderstoppen!
Nu heb ik met Oud en Nieuw altijd wel iets. Al eerder op oudjaarsdag een aanrijding gehad, mijn auto is een keer gestolen op deze dag, vorig jaar was het ook al geen succes, om hele andere redenen en nu dit weer. Het is gewoon niet mijn ding denk ik. Gelukkig had ik niet teveel gedronken, dit in tegenstelling tot mijn opponent. Hij kon gezellig met oom agent mee voor een bloedproef. Om 8 uur waren we thuis. Toen had ik het ook helemaal gehad met Kerst en Oud en Nieuw, dus om 9 uur lag de kerstboom op straat en was mijn schoonmaakwoede niet meer te temperen. Benieuwd wat we volgend jaar weer gaan beleven. Happy New Year!