Vanochtend poogde ik in alle vroegte met mijn tijdelijke Opel naar Utrecht te rijden. Bijgaand modelletje ongeveer. Met de muziek op 25, om alle bijgeluiden te camoufleren, draaide ik de snelweg op. Gewend aan de prima wegligging van mijn Golfje stuurde ik losjes naar de linkerbaan. Voordat ik er goed en wel erg in had, hing ik bij de eerste windvlaag bijna in de vangrail. De ene duitse auto is de andere blijkbaar niet. Oké, beide handen aan het stuur dan maar. Kopje koffie zat er ook al niet in, bij gebrek aan een bekertjeshouder. Maar gelukkig had ik muziek en telefoon bij de hand. Normaliter staat laatstgenoemde netjes in de houder ten behoeve van de, door kantoor terecht opgelegde, veiligheid. Voordeel daarvan is dat je het apparaat ook nooit hoeft op te laden. Na 3 minuten rijden echter, braakte mijn geliefde Nokia een beroerd klinkend bliepje uit, gelijk een kikker met keelpijn en boem, het beeld ging op zwart. Meewarig werd ik door medeweggebruikers aangestaard, alsof ze aan me konden zien dat ik caffeïneloos en onbereikbaar was. En dat allemaal ook nog in een Opel Astra!
Ik weet het, ik ben een verwend secreet en schaam me diep, maar god, wat zal ik blij zijn als ik volgende week met mijn groene 5 inclusief koffie, kraakloze muziek, opgeladen telefoon, functionerende cruisecontrol, fatsoenlijk licht, temperatuur-aanduiding, goedsluitende portieren etc. weer strak op de weg kan liggen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten