Winterdip

Caroline is ziek en als ik naar buiten kijk, begrijp ik ook wel waarom. Grauwe luchten trekken al dagen voorbij en bakken met water komen naar beneden. Om het feest compleet te maken hoor je om de drie seconden een flinke rukwind aan het huis sjorren. Als je de weermannen en -vrouwen moet geloven is het nog nooit zo geweldig warm geweest. Ja, ja, al die bloesem kan wel triomfantelijk in bloei gaan staan, maar mij krijgen ze niet gek. Ik trek mijn dikke sokken en warme vest aan en zet de verwarming nog een tandje hoger. Al slaap ik steevast met het raam open, al vriest het 20 graden, en lig ik nog steeds onder mijn zomerdekbedje, dat dan weer wel.
Niemand zal het me in dank af nemen, maar ik verlang naar de opwarming van de aarde. Ja sorry Al Gore, nou opzouten met dat geleuter over ijskappen van 60 bij 60 kilometer die afbreken en dat Nederland over 10 jaar begint bij de Utrechtse Heuvelrug. Op school leerde ik vroeger dat er diverse ijstijden in de lage landen zijn geweest en even zoveel tropenjaren, dus waar hebben we het nou eigenlijk over? En mensen zijn (zelf)destructief, ik ben ervan overtuigd dat daar niet echt veel aan te doen is! Op televisie verhaalden ze in mijn jeugd al over de christelijke milities, wat in mijn 7-jarige brein onmogelijk te rijmen was. Maar daarover een andere keer. Enfin, áls ik dan mag kiezen uit oorlog, aids, kanker, stress, spaanse griep of genocide, laat het dan alstublieft een lekker zonnetje wezen. Zodat ik tenminste gezond ogend mijn laatste adem uit kan blazen. En die enge beesten, die dan onze kant uit komen, neem ik op de koop toe.