Na een middagje strand waarbij eindelijk mijn scheenbenen verkleurd zijn, vonden wij het tijd worden voor een drankje. Door de overdosis aan groene thee en water om de vochthuishouding op pijl te houden kwam dit inmiddels m'n neus uit. Dus toen we deze oranje creatie bij onze buren aan zagen komen wandelen was de keuze dan ook snel gemaakt. Etaleren doet begeren en het stel op het bankje naast werd ook voorzien van een Aperol spritzer. Zo simpel, Aperol met spa rood en flink wat ijs. Niet te verwarren met de Aperol Spritz waar ook nog een deel Prosecco aan is toegevoegd en een schijfje sinaasappel.
Het drankje bestaat al sinds 1919 naar geheim recept en is naar mijn mening zwaar ondergewaardeerd. Het is niet zoet en bevat slechts 11% alcohol. Aangelengd met spawater een uitstekende keuze voor de (even) niet drinkers onder ons. Uiteindelijk kon zelfs de serveerster zich niet inhouden en vroeg waar het naar smaakte. Op de aanbieding een slokje te nemen van mijn zojuist gebrachte verse drankje dook ze verlegen weg en bedankte beleefd. Ja, waar smaakt het naar? Iedereen om ons heen bemoeide zich er mee en zo werden we verbroederd in de Aperol. Met 30 graden en uitzicht op zee lang zo slecht niet.
We gaan door. Het geeft niet dat we ons voor de achtste keer belachelijk maken door de prestatie van een oude stofzuiger neer te zetten in de voorronde van het songfestival. Wel nee, we mogen vooral niet opgeven. Dit keer was het een indiaan met een zonnesteek. Hulde voor diegenen die oprecht dachten dat ze nog een kans zou maken. Zoals de meeste mensen raakte ze danig in de war van het mooie weer.
Het weer dat al een hele week zorgt voor bijna aanrijdingen en fietsers die net niet onder de auto verdwijnen. Eindelijk blote benen en een zoon zonder jas op de fiets naar school. Persoonlijk heb ik constant een vakantiegevoel. Maar dat kan ook komen doordat de werkstress naar niveau nul is gedaald en ik daardoor te veel tijd op verschillende terrassen door breng. En ter voorbereiding op Sicilië heb ik al een stapel boeken besteld die nu uitdagend voor me op tafel ligt. Het moet haast wel een goede zomer worden.
Om 9.45 vertrok ie. De trein naar Maastricht op zaterdag werd een kleine uitdaging wist ik niet veel later. Tot Utrecht was er niets aan de hand. Daar zou Ellen instappen en zich bij me voegen.
Na lange tijd van afwezigheid inspecteerde ik de coupé. Aangezien de ramen niet meer open kunnen was uit het raam hangen en zwaaien van 'hier ben ik' er niet meer bij. Ellen zou me dus op eigen kracht moeten vinden. Aangekomen in Utrecht vulde de trein zich angstvallig snel en al gauw realiseerde ik me dat er meer mensen dan zitplaatsen waren. Het werd dus zaak om de lege plek naast mij zorgvuldig te bewaken.
Na zeker vijf mensen afgewimpeld te hebben streek er aan de overzijde van het gangpad een vrouw neer op een van de laatste stoelen met een hondje in een tas. De bijbehorende man vroeg natuurlijk naar onze plek maar bleef naast zijn vrouw en het verpakte huisdier staan na het gebruikelijke antwoord. Na wat telefonisch contact over de juiste locatie deed Ellen immers verwoede pogingen om bij me te komen. De trein was bomvol. Omdat het even duurde drong de man aan om toch te gaan zitten. Ik verzekerde hem dat mijn gezelschap zich spoedig zou melden. Hij nam er geen genoegen mee en begon te dreigen. "Hij had ook betaald tenslotte. Ik haal de conducteur. U bent asociaal." Met dat laatste had hij een punt natuurlijk maar ik hield stand en keek hem strak aan onderwijl bedenkend wat voor mogelijkheden het hondje in de tas bood. Gezien het formaat van het beestje leek het koppie verdacht makkelijk van de romp te draaien. De hele wagon genoot intussen mee van ons klein meningsverschil. Het gezicht van man achter brillenglazen en voorzien van pet werd met de minuut roder. Zijn vrouw suste en het publiek was in suspence. -Waar zouden we zijn zonder de trein.-
Ik besloot me voor de verandering eens volwassen op te stellen. "Meneer, doet u niet zo flauw, ik zou u echt niet onnodig een zitplaats onthouden." Het werkte wonderwel en zo kon zonder kleerscheuren Ellen niet veel later naast me ploffen.
Omdat er zoveel te bespreken was hadden wij niet in de gaten dat we in Maastricht aankwamen. Verheugd over de enorme uittocht van het publiek ter plaatse besloten we een nieuwe plek tegenover elkaar te kiezen. Tevreden over zoveel rust keken we elkaar blij aan. De trein bewoog echter geen millimeter meer. Enigszins verbaasd over het feit dat we echt de enigen nog waren keek ik op mijn horloge. "Het is 6 over 11", blaatte ik. "Is dat niet onze aankomsttijd?" Toen het kwartje eindelijk viel verlieten we gierend van de lach de trein. Het perron was grotendeels al weer leeg.
Het was heerlijk weer eens in Maastricht te zijn. Al snel vleiden we ons voor een kop koffie in de zon. Na een uurtje winkelen vonden wij het al snel mooi geweest en bezochten we restaurant Rozemarijn voor een verrukkelijke lunch buiten op het terras.
Weer een rondje winkelen en tot laat 's avonds in de volle zon een hapje aan de Maaskade. Kortom een geweldige dag.
Vorige week had ik een opvallend gesprek naar aanleiding van een ingesproken bericht op mijn voicemail. De man die insprak is al vijf jaar gedetacheerd door een ingenieursbureau bij een van onze huurders, een overheidsgerelateerd bedrijf. Daar is niets bijzonders aan zou je zeggen. Dat klopt totdat ik de reden van zijn belactie hoorde. Deze had namelijk niets te maken met het belang van de betreffende huurder. Of het bedrijf waar hij voor werkt zaken kan doen met ons bedrijf?
Het actief werven van klanten voor je eigen organisatie door middel van het benaderen van de relaties van bestaande klanten terwijl je in functie bent komt niet erg professioneel en kies over. Bij mij zou zo iemand er direct uitvliegen.
De overheid is momenteel tot vervelends toe bezig met het door en door screenen van personeel van nieuwe toeleveranciers. VOG's (Verklaring Omtrent Gedrag) vliegen je om de oren anders kom je er niet in. Laten ze dat ook eens doen met hun huidige leveranciers.
Alec Baldwin. Ooit zag ik hem in the Getaway met Kim Basinger en was direct verkocht. De combinatie van sprankelende ogen, charmante lach, humor en borsthaar was blijkbaar voldoende. Hoe simpel kun je zijn?
Mijn gevoelens zijn nooit verminderd. Zelfs niet toen hij op een kwade dag zijn eigen dochter door de telefoon stevig verwenste en stijf vloekte. Op z'n zachtst gezegd ben ik daar geen groot voorstander van maar iedereen maakt wel eens een misstap. Als straf moest Alec zijn mea culpa uitspreken op national television en niet veel later verschenen er foto's waarop hij gearmd met dochter stond om te onderstrepen dat alles weer koek en ei was.
De film It's complicated, die deze week op televisie was, toont een Alec Baldwin waarbij de jaren zijn gaan tellen. Maar zeker 25 kilo zwaarder slaat hij zich nog altijd even stralend op zijn vette lijf en propt zich in een overhemd waarbij de kijker een ongemakkelijk strakzittend idee krijgt als het laatste knoopje eindelijk dicht is. Zijn kop is inmiddels zo dik geworden dat de ogen tot miniscule streepjes verworden als hij lacht. Aan charme heeft hij echter geen gram ingeboet. De man is fouter dan fout maar nog altijd woest aantrekkelijk in mijn ogen. Misschien vind ik hem nu zelfs nog wel leuker dan voorheen.
Technische mensen zijn stronteigenwijs, commerciëlen luidruchtig en financiëlen communicatief gestoord. Het zijn zo maar wat stereotypen met zeker wel een kern van waarheid. Ik behoor tot de tweede catagorie en inderdaad blijft mijn aanwezigheid zelden onopgemerkt. Doorgaans met het gewenste resultaat dus, helaas voor diegenen die er op hoopten, van aanpassingen zal voorlopig geen sprake zijn.
Het brengt me nogal eens in conflict met de administratieve geesten onder ons.
Van iemand die er verstand van heeft heb ik ooit het volgende geleerd. Boekhouder aan het roer, zaak naar de mallemoer. Controllers, registeraccountants en overige administratieven, ze leven in het verleden. Hun werk bestaat uit het analyseren van gegevens en cijfers die inmiddels geschiedenis zijn. Volgens de deskundige maakt het niet uit hoeveel geld je uitgeeft als je maar zorgt dat er genoeg binnen komt. Makkelijk gezegd natuurlijk en tegen enige sturing op de kosten zal niemand zijn, maar de cijfermatige medemens verheft het tot een levensdoel zonder verder enige visie te hebben op commerciële kansen. Bij teksten als "kosten voor de baten uit" kijkt men alsof er zwaar pornografisch materiaal getoond wordt. Of ze alles uit hun eigen portemonneetje moeten betalen. Daarna wordt de blik weer volkomen leeg.
Om toch tot een constructieve samenwerking te komen heb ik menig poging ondernomen en tijd geïnvesteerd om administratieve inzichten bij te stellen en een klantgerichte werkwijze te entameren. Het beoogde resultaat is uitgebleven anders dan dat er niets meer de deur uitgaat voordat ik het gezien heb. De befaamde klik is niet, wij tolereren elkaar slechts omdat het niet anders kan. Het woord samenwerking heeft nou eenmaal geen administratieve klank. Als de telefoon rinkelt kijken medewerkers elkaar angstvallig aan. Dat je het ding gewoon op kunt nemen en een gesprek kunt voeren zit van nature niet in hun systeem. Het gebeurt dagelijks dat mensen die nog geen twee meter bij elkaar vandaan zitten elkaar toch een mailtje sturen. Op de vraag of even opstaan en overleggen geen beter resultaat zou opleveren wordt er heel ongelukkig naar me gekeken. So wie so doet een beetje communicatie vaak wonderen, maar het lijkt wel of hun financiële geaardheid enig inlevingsvermogen en compassie in de weg staat. Of dat deel van het brein nooit geactiveerd is en de noodzakelijke draden er los bij hangen.
Ik houd het maar op boekhoudautisme.
Enige nuance hierin maakt dit stukje niet leuker maar is wel noodzakelijk. Er zijn namelijk grote uitzonderingen op deze regel. Ik ken echte hele leuke, originele Excelfröbelaars waar je uitstekend de tijd mee door kunt brengen, zonder lastig gevallen te worden door balansen of pivottables. En sterker nog, ze vinden mij niet eens eng.
Sinds gisteren ben ik weer een jaartje ouder. Om het leed te verzachten had Caroline een mooie ronde tafel in een van mijn favoriete restaurants geregeld; Mario in Neck. Het is een van de weinige plekken in Nederland waar het personeel en de gerechten je rechtstreeks meevoeren naar Italië. Omringd door geliefden en italiaanse klanken in combinatie met verrukkelijk eten en dito wijnen is je verjaardag lang zo slecht nog niet.
Er overlijden nogal wat mensen te vroeg de laatste tijd in mijn omgeving. Leuke mensen aan wie ik goede en dierbare herinneringen heb.
In de categorie 'onkruid vergaat niet' kwam ik deze advertentie tegen op het internet. Ik lees hem met groot genoegen. Slechte mensen bestaan namelijk ook en als je pech hebt kom je er een tegen. In volwassen staat is dat niet zo heel erg, maar als je er als kind aan overgeleverd wordt heb je duidelijk minder geluk.
Voor mij is de naam van de overledene synoniem aan de hel die duurde van '74 tot '80. Jaren van geestelijke mishandeling en machtsmisbruik. Een ware nachtmerrie die veel te lang geduurd heeft. Wel degelijk onvergetelijk maar in de meest onaangename betekenis van het woord. Niet lief maar manipulatief en vooral erg laf. Niks zorg, liefde en humor maar koud, kil, eng en onrechtvaardig. Het liefst had ze me gebroken. Veel woorden zal ik er niet meer aan wijden; te veel eer. Het secreet is eindelijk morsdood.
Opvallend. Bij de enige die mij de helpende hand heeft gereikt staat ook een kruisje. Marijke. Het is dus werkelijk waar. Only the good die young.
Omdat wij ons er absoluut van wilde verzekeren dat we mooi weer zouden hebben viel een weekje Ibiza of het vaste land van Spanje af. De ervaring leert dat het daar in april nog wel eens flink wil spoken en in regen hadden wij geen trek. Ook de Canarische Eilanden worden te riskant bevonden. In plaats daarvan werd het de Dominicaanse Republiek. Ik stapte over mijn all-inclusivefobie heen en bereidde me geestelijk voor op een vrolijk gekleurd polsbandje dat mij door de vakantie heen van drank en spijzen zou voorzien.
Bij aankomst waren we dik tevreden over onze keuze. Dit ging het helemaal worden. Zeven dagen lang geen stress en hoofdpijn, geen vervelende klanten of boodschappen doen, maar uitgerust terug met een diep gebruinde huid zonder wallen onder onze ogen.
Gebroederlijk leunt de DR tegen Haïti aan en samen vormen zij een wonderschoon eiland. Vooral héél groen viel ons op. Een rijke vegetatie en graslanden, zelfs met koeien. In het hotel aangekomen bleek, tot mijn grote opluchting, een polsbandje niet nodig. We kunnen bestellen tot we een ons wegen,.....of juist niet natuurlijk.
Om de paraplu in de kledingkast konden we hartelijk lachen. Toch ongelooflijk tof dat ze zo attent waren geweest deze neer te zetten voor dat ene buitje dat wel eens kon vallen. 's Ochtends vetten we ons in en namen plaats op het strand in de brandende zon. Het grote genieten kon beginnen.
Rond half 12 die dag trekt de lucht dicht en een uur later beginnen de eerste druppels te vallen. Geen nood, de parasol bij het zwembad biedt uitkomst en niet veel later zitten we geïnstalleerd met cocktail bij de poolbar. De regen zwelt aan die middag en houdt niet meer op. De volgende dag is het nog erger. Op het strand zitten is er niet bij en weer nemen wij onze toevlucht naar het zwembad. Aquajoggen gaat tenslotte net zo goed in de regen. De drankjes smaken prima en er is keuze genoeg. Gearmd met de paraplu boven ons hoofd spurten wij naar het restaurant 's avonds om bij terugkomst te ontdekken dat de paden in stromende rivieren zijn veranderd. In watergordijnen klettert het hemelwater van de palmbladeren daken af. Het lukt ons niet sjagerijnig te worden maar krijgen in plaats daarvan de slappe lach.
De volgende dag wordt de lobby bevolkt door gasten die het water enkelhoog in de kamer hebben staan. Kamermeisjes hozen en dweilen dat hun leven er van af hangt. Wij houden het droog maar laten voor de zekerheid niets van waarde op de grond staan. Na drie dagen hebben we nauwelijks nog droge kledingstukken en door de hoge luchtvochtigheid droogt er helemaal niets. Eindelijk wordt het beter. Uiteindelijk lukt het nog anderhalve dag om ongestoord op het strand te bivakkeren en het gewenste kleurtje te verkrijgen.
Toch was het alles behalve een teleurstellende ervaring. Het complex voldeed aan al onze verwachtingen en meer. Heerlijk eten en drinken, schoon, mooi en vooral alle hulde aan het personeel. Weinig heb ik meegemaakt dat mensen met zoveel plezier en enthousiasme stonden te werken. Lief, voorkomend, beleefd maar vooral ontwapenend. Zoals Carmelita. Van vroeg tot laat in het restaurant aan het werk. In het bezit van vijf grote kinderen terwijl ze eruit ziet als 32. Toeschietelijk zonder slaafs te zijn en met een gezonde belangstelling voor mijn reisgenoot. Of Super Diaz. Achter de bar met zijn 'ten cocktail specials'. "I make for you Special number 1." Zijn charme maakt het onmogelijk te weigeren. De toegevoegde Creme de Menth maakt dat het spul niet weg te krijgen is maar ik drink onverschrokken door. Als we er de volgende dag nog een vragen heeft hij geen idee meer wat er in zat en lacht. Ondeugend maar nooit opdringerig of vervelend.
Het is mooi volk en we willen zeker nog een keer terug. Voor de zekerheid nemen we dan wel wat extra kleding mee.
Na een middagje strand waarbij eindelijk mijn scheenbenen verkleurd zijn, vonden wij het tijd worden voor een drankje. Door de overdosis aan groene thee en water om de vochthuishouding op pijl te houden kwam dit inmiddels m'n neus uit. Dus toen we deze oranje creatie bij onze buren aan zagen komen wandelen was de keuze dan ook snel gemaakt. Etaleren doet begeren en het stel op het bankje naast werd ook voorzien van een Aperol spritzer. Zo simpel, Aperol met spa rood en flink wat ijs. Niet te verwarren met de Aperol Spritz waar ook nog een deel Prosecco aan is toegevoegd en een schijfje sinaasappel.
