Pinnen

De Dikke

Oud is ie niet geworden, meneer Van Dale, maar hij heeft zich toch maar mooi onsterfelijk gemaakt met zijn trio dikke boeken.
In Sluis prijkt een standbeeld van de beste man. Daar waren we zaterdag op de allerlaatste zonnige dag van dit jaar en konden we nog heerlijk op het terras de lunch gebruiken. Via Sint Anna ter Muiden reden we rond het middaguur binnen en meteen maar het parkeerterrein op om van de auto af te zijn. Een kaartje trekken bij de slagboom ging niet. In Zeeland geen gezeik met parkeerautomaten, gewoon drie euro ingooien anders kom je er niet op.
Na koffie en plaspauze, deden we navraag naar de weg. Nu is Sluis klein maar heeft het echt meer dan twee straten. Komisch genoeg antwoordde de ober dat we in 'de andere straat' moesten zijn. Natuurlijk!
Gewapend met aankopen trokken we naar het restaurant, aanbevolen door de eigenaresse van de kledingzaak. Bij aankomst werd al snel duidelijk dat we te veel geld uit hadden gegeven en daardoor voor vol werden aangezien. Dus lieten we de voorgerechtjes à € 45,- het stuk voor wat het was en trokken naar het aangrenzende pand. Een gezonde salade en paar witte wijn later, groetten we bij het langslopen respectvol de Dikke en reden opgewekt naar huis.

Leuke poging maar helaas

Het terras van het Leidse Plein zat vol met toeristen maar Café Cox was opvallend rustig toen we er gisteravond binnenliepen. Het gaf ons de gelegenheid een mooi tafeltje bij het raam uit te zoeken met uitzicht op American.

Na het eten liepen we naar Cinecenter voor de film Brideshead Rivisited. Toenvallig heb ik een paar jaar geleden nogmaals de hele serie bekeken en kon me daardoor niet voorstellen dat iemand de rol van Charles Ryder beter kan spelen dan Jeremy Irons. Helaas was dat ook zo, al moet gezegd dat Matthew Goode als een van de weinige nog een heel eind kwam. Sebastian was veel te veel homo in plaats van excentriek en zelfs Emma Thompson, als moeder, speelde hopeloos teleurstellend. De enige lichtpuntjes waren de locaties en opnames. Niets op aan te merken en misschien nog wel mooier dan het origineel

Het kon ook bijna niet anders. De oorspronkelijke serie is zo fantastisch dat in de buurt komen van iets goeds al moeilijk is.

Voor de pauze vielen mijn ogen een paar keer dicht, ik hoop maar dat ik niet gesnurkt heb.

Pionier

Mijn lunch met Victor was geslaagd.
Ik heb erg veel bewondering voor hem. Sinds zijn vertrek bij ONG is hij voor zichzelf begonnen met N-Bis. Het product is goed. Zo goed zelfs dat ik het graag zelf zou willen implementeren.
Maar een eigen start is altijd moeilijk. Veel gesprekken en werkzaamheden waarvan je maar af moet wachten of het iets op gaat leveren in de toekomst. Het ziet er goed uit. De eerste klanten zijn binnen en volgende week staan er twee lezingen gepland in Apeldoorn. Hij is optimistisch en gaat dapper verder. Of zoals Victor zelf zegt: "Helden leven korter, maar bangerikken leven niet."

Oud-Zuid

Na wat voorproeven bij een oude bekende waar ik lang niet geweest was, waag ik me vandaag op hetzelfde adres voor het eerst zowaar aan een lunchje buiten de deur. Oud-Zuid in de Johannes Verhulststraat. Uh.., puur zakelijk natuurlijk.
Het eten is heerlijk, de huiswijn paracetamol-proof. Maar de bediening schijnt erg slecht te zijn, al weten we dat dinsdagavond meer aan het stomvervelende setje brallende mannen naast ons dan aan het personeel zelf. Ach, het zullen de Fortisaandelen wel geweest zijn.

Recessie

Terwijl wereldwijd de miljarden worden afgeschreven, vertrekt Frank maar weer eens richting Zuid-Frankrijk, koopt Caroline de Ikea leeg en ontvang ik post van De enige echte Nederlandse Bank. De recessie in huize AlCoHel is verre van toegeslagen.

Door steeds drukkere werkzaamheden lig ik in mijn vrije tijd voor pampus en moet ik bijna moeite doen om geld uit te geven. Mijn banksaldo vertoont dan ook vooralsnog onwennige zwarte cijfers. Desondanks kreeg ik voor het eerst in tien jaar een incassobrief van AH. Geheel ten onrechte maar toch leuk. Je hebt dan in ieder geval nog het idee dat het mis gaat.

Ook mijn proeftijd eindigde in een positief vonnis, dus daar geen depressie te behalen deze week.

Er staat zo'n leuk appartement te koop in de Rijnstraat met balkon op het zuidwesten en het schijnt goed afdingen te zijn in deze tijden. Misschien moet ik toch even....

Opsteker

Heb jij op je werk soms ook dit gevoel?

Willemspark?

De naam is nog niet helemaal duidelijk maar na maanden dicht te zijn geweest prijkten zondag de tafeltjes weer buiten. Het oude Lexington heeft de deuren opnieuw geopend. Ik was niet op de hoogte maar Ria wel en dus hebben we zondag meteen maar even een kijkje genomen.

De lange sluitingstijd beloofde een riante make-over maar het uiteindelijke resultaat valt tegen.

Dat je niet meer boven kunt zitten is geen gemis, dat deed namelijk toch al geen hond. De keuken is nog steeds pieperdepiep en heeft van plaats geruild met de toiletgroepen. Die laatsten ogen aardig maar zijn bij nadere inspectie voorzien van goedkoop nepleisteen. Evenals de bar waar de mooie hoge grote spiegels plaats hebben moeten maken voor een ombouw bekleed met houtfineer. Je vraagt je af waarom. De paarse banken zien er leuk uit maar zullen met een jaar flink gedateerd zijn, schat ik. Nog meer te zeiken?

Jawel hoor, want zowel de kaart als het personeel komt mij o zo bekend voor. Zijn dat niet dezelfde als van het Klein Kalfje? Niet dat dat erg is, maar we worden het eerste kwartier wel over het hoofd gezien terwijl de drukte toch erg meevalt. En de barkeeper moet ik het mes op de keel zetten om hem tot de verklaring te laten komen dat er wel degelijk bitterballen en kaasstengels te verkrijgen zijn. Jammer, jammer, jammer.

Wat blijft is het onovertroffen terras, waar de Jaguars, Porsches en PC-tractoren soepel worden afgewisseld door kinderwagens met veel te oude papa's en mama's erachter. Waar we ons, ondanks alle tegenwerking en matige kwaliteit wijn, tot laat in het zonnetje hebben ondergedompeld met uitzicht op het Vondelpark.

Altijd leuk om naar te kijken.

Overpeinzing

Is het glas halfvol of halfleeg?

Ik neig meestal naar het eerste, behalve als ik moe ben. Dan heb ik nog wel eens de neiging om te gaan liggen voor ik ben gevallen. Maar in de regel wint mijn optimistische inslag; zolang iedereen gezond is en er met enige regelmaat geld op de bank gestort wordt, is de rest te overzien.

Het maakt het leven zo veel makkelijker. Wat is de zin van op alle slakken zout leggen, als je ze met knoflook en wijn in goed gezelschap kunt opeten?

Met uitzondering van de Icesaveredding moet ik het niet van mijn voorspellend vermogen hebben. Zo miste ik begin dit jaar de baan die me niet kón ontglippen en staat er hoogstwaarschijnlijk toch een andere naam op het apartement dat ik als het mijne had bedacht. Voorspel ik winst voor Ajax, dan kun je er vergif op innemen dat de tegenpartij wint. Soms weet ik het gewoon niet en probeer ik van het minst gunstige scenario uit te gaan.

Verklaart dat het vervelende onderbuikgevoel dat ik heb of ben ik toch gewoon moe...?

Gered

De weken vliegen voorbij. Ik zit al bijna een maand op mijn nieuwe werkadres waar het knap druk begint te worden. Het weekend is hard nodig om weer een beetje te resetten en levert niet veel meer op dan extra slaap en schone was.

De malaise van de wereldeconomie gaat hierdoor grotendeels aan mij voorbij, al mocht ik wel in de wandelgangen vernemen dat mijn povere spaargeld in een bodemloos IJslands geisertje was verdwenen. Boeien! Als Wouter Fortis kon redden, zou hij mij ook nog wel ter wille zijn. Bovendien kwam ik in gedachten nu bijna een week lang zelf ook eens in het nieuws voor. Iedere keer als ik de olijke regenboogletters op de achtergrond van het journaal zag glimmen, ging het over mij tezamen met nog 125.999 andere sukkels. Geamuseerd luisterde ik naar de verhalen van bleekweggetrokken spaarders, zoals het echtpaar dat snel hun tweede hypotheek voor de verbouwing in hogere oorden had geparkeerd. Of de jongen die van ellende niet kon slapen en 's nachts om drie uur tevergeefs en tegen beter weten in nog een poging had gewaagd de ijsspaarsite te penetreren.

Na een prachtige donderdag, waarop ik voor het eerst in mijn leven paarden heb gemend en segway gereden, werd mijn vertrouwen in Bos beloond.

En natuurlijk had Geenstijl weer het leukste plaatje.

Marga

Ze woog net iets meer dan een pond toen ze geboren was. Je kon dwars door d'r heen kijken, alle adertjes zien lopen en ze paste met gemak op Joost z'n vlakke hand. Aanstaande maandag wordt Marga 23 en is bijna iedereen vergeten hoe klein en teer ze was.

Mijn kleine nichtje is uitgegroeid tot een zelfstandige jongedame met een hele schare vrienden en bezig met het laatste jaar van de Pabo.

Sportief, vrolijk, lief en levenslustig. Ik ben hartstikke trots op haar!

Fortis

Hoe arrogant banken zijn bleek deze week wel. In een brief aan alle relaties probeerde een, ongetwijfeld, overbetaalde manager van Fortis uit te leggen dat al het gevaar geweken is. Hij deed dit echter in zulke onbegrijpelijke taal dat niemand op kantoor er een touw aan vast kon knopen, terwijl daar toch niet de domsten rondlopen.