Uitleg

Smith & Jones, de leuke versie

Met groot plezier zag ik vanavond hoe de advocate van Keith Bakker zich in allerlei bochten wrong om de lastige vragen omtrent het gedrag van haar cliënt naar verantwoorde maatstaven te bantwoorden. Dat wil zeggen, zonder zijn belangen te schaden.
Keith had zijn goede wil al getoond door alle onhandigheidjes toe te geven en spijt te betuigen. De grote druk op de bedrijfsprestaties, een op hande zijnd faillissement en relatiebreuk maakte allemaal dat hij zelf van het padje raakte en in de val een paar jonge, afhankelijke meisjes meenam. Kon Keith niets aan doen. Nou eenmaal verslavingsgevoelig hè, begrijpt u wel. Die eis van zeven jaar vonden hij en zijn advocate dan ook buiten proportie. Mij lijkt het in Keith's geval een buitenkans om al die jaren met je jongeheer te mogen spelen.
Bij de vraag hoe de rechtsvrouwe tegenover de tien jaar ontzegging van het uitoefenen van zijn beroep stond, haakte ze uiteindelijk af. Haar antwoord zou de relatie tussen haar en cliënt geen dienst doen. Vrij vertaald betekent dat dat ze die tien jaar niet toereikend acht.
Ook ik had vandaag iets uit te leggen dat niet uit te leggen viel. Zakelijk en lang niet zo schokkend als van meneer de hulpverlener. Mijn tip? Verontschuldig je maar besteed er zo min mogelijk woorden aan. Met iedere woord van uitleg wordt het verhaal namelijk alleen maar erger en je loopt de kans verstrikt te raken in een onsamenhangend geheel. Als iets niet te verklaren is laat het daar dan bij.
Voordeel was  de wetenschap dat de partij tegenover mij zich ook met grote regelmaat in eenzelfde ongemakkelijke positie bevindt. Ik vertrouw daarom op veel begrip en een goede afloop.

Winst

Eindelijk was het weer eens een waar feest in de Arena. De wedstrijd tussen Ajax en PSV kenmerkte zich door goed spel en de stemming van de menigte was opmerkelijk enthousiast.
Als we in de rij staan om naar binnen te gaan hoor ik een zoon aan zijn vader vragen, "Wie gaat er winnen, papa?" De vader antwoord geërgerd, "Ajax natuurlijk." en kijkt het kind aan met een blik van hoe-kan-je-zo-stom-zijn.
Een keer eerder zag ik een vader zo naar z'n kind kijken. Dat was toen we met vrienden een dag naar het strand van Zandvoort gingen en de dochter vroeg of we nederlands geld moesten wisselen voor buitenlandse valuta.

Perfecte dag

Eindelijk. Een middag zonder jas aan, met blote voeten tot laat in de zon op een heel fijn terras aan de Amstel. God, wat knap je daar van op.

Onaantastbaar?

Nou had ik zo enorm veel zin om naar de Intouchables te gaan na het zien van de trailer.... Echt waar. Op zich al bijzonder omdat ik eigenlijk een pesthekel aan Fransen heb. Maar na vanavond is de lust me compleet vergaan. Verpest door DWDD..
Alleen al dat "1 op de 3 Fransen hem gaan zien", volgens ingewijden. Stoelt namelijk op een waargebeurd verhaal. Ondersteund door de noodzakelijke bekende rolstoeler als ervaringsdeskundige die alles beaamde en er nog een flink stuk demagogie aan toevoegde. Naast hem de journaliste die de franse, verlamde auteur geinterviewd had en kirrend bevestigde dat ze en face met hem gezeten had. Alsof ze nog onder invloed was van zijn met overwaardering doorspekte geesteskind. O ja, voordien had hij in het voorbijgaan ook nog een modemerk in de lucht geholpen.
Tegen zoveel prestatiedrang kan ik niet op. Conclusie was dat de man natuurlijk onsterfelijk was en er nodig een standbeeld voor hem opgericht moest worden. Ja, boeien!
Er werden enkele fragmenten getoond waaronder die waarin de donkere verzorger veel te hard rijdt en van een boete gered wordt door de invalide. Best heel aardig maar gevolgd door nul nuance van wie dan ook aan tafel en geen enkele parallel naar de geweldige scene uit Scent of a Woman uit '92 waarin een blinde Al Pacino in een Ferrari gaat scheuren. Het gegeven is ongeveer hetzelfde maar waar de Intouchables een hele leuke onderhoudende film lijkt, gaat Scent of a Woman nog een stukje verder en zijn de grappen een stuk subtieler. Pacino in deze film op de dansvloer is memorabel en terecht kreeg hij een oscar voor deze film. Zijn enige.
Noem me kinderachtig, noem me flauw, maar ik ga niet meer. Uitgangspunt was om onbezorgd op een doodgewone avond naar een leuke film te gaan. Met alle bagage die me vanavond is opgedrongen is de film lang zo leuk niet meer en moet ik er nog een soort van verantwoord naar gaan zitten kijken.
Gaan jullie maar. Samen met 22 miljoen Fransen. Ik pas er voor.

Eddy

Ik was hem helemaal vergeten maar ineens verscheen hij op het scherm vrijdagavond. Eddy Conard. Wat zwaarder dan voorheen, kaal en nog immer met het onverbeterlijke amerikaanse accent en charmante lachje. Ooit ergens uitgeroepen tot beste percussionist en volgens mij kon hij inderdaad best aardig trommelen. A-ritmisch als ik ben had dat in eerste instantie niet mijn interesse.
Lang, lang, lang geleden leerde ik hem kennen in een hilversumse kroeg. Het werd gezellig en ik ging met hem mee naar zijn zeer bescheiden woning vlakbij. Net in slaap gevallen werd ons pril geluk al snel verstoord door een ex-vriendin die midden in de nacht aan de deur stond te rammelen en zich niet makkelijk weg liet sturen.
Met een tierende ex voor de deur was het lastig vertrekken voor mij en zat er niets anders op dan af te wachten. Nadat Eddy verschillende malen zonder resultaat "go away" had geroepen, stapte hij uit bed en schreef iets op een bordje dat hij vervolgens voor op de deur plaatste. Het bonzen en gevloek ging echter onverminderd verder en ik begon zwaar spijt te krijgen dat ik niet eerder op de avond gewoon lekker naar huis was gegaan.
"Can't you read the sign?", probeerde Eddy nog maar eens. "No, it's up side down!", was het antwoord. Toch een tikkeltje nerveus schoot ik enorm in de lach. Het bord werd gekeerd en uiteindelijk vertrok ze.

GBF

Afkorting voor Gay Best Friend. Heleen van Royen pronkte deze week tussen al het treurige nieuws door met haar eigen GBF. Het 'handtasje' op de achtergrond lachte zijn te witte tanden bloot, schudde met zijn foute haren en bevestigde gedwee zijn status van celebrity-accessoire. Leuk werd het toen Heleen vertelde dat de eerste GBF haar was ontvallen. Matthijs vroeg door, waarop Heleen antwoorde dat ze nogal gevoelig zijn. Sinds ik ooit zelf een huilende homo met Kerstmis op de bank heb gehad weet ik wat voor understatement dit is. Niet bestand tegen het incasseren van  een openhartige opmerking terwijl ze zelf toch in staat zijn aardig uit te delen. Tot op de dag van vandaag weet ik niet wat ik misdaan heb.
Geef mij Stanford van Carrie maar. Of nee, doe mij Mr. Big maar bij nader inzien.

Wit

Buiten de aula op straat werd het ons al duidelijk. Deze condoleance werd uitsluitend bezocht door heul veul gekleurde mensen. Geen wonder want de overledene was Surinaams, voor zover ik daar kijk op heb en de familieband is daar erg hecht. Bovendien zijn ze niet bekend met een gemiddelde van 1,3 kind per gezin dus was het lekker druk.
Nou mis ik al een tijd een beetje kleur op m'n gezicht maar tussen al deze mensen voelden wij ons wel extreem wit. Het werd nog erger. Al wachtende om langs de kist te trekken en afscheid te nemen, hief de rouwende massa treurliederen aan in een voor ons onverstaanbare taal. Het klonk fantastisch maar ik had geen flauw idee waar het over ging en het bewustzijn over onze huidskleur groeide met luipaardsprongen.
Al Jolson had het begin vorige eeuw beter bekeken. Hij was een van de grootste artiesten in zijn tijd. Blank maar groot voorvechter van de rechten voor zwarte amerikanen. In zijn optredens maakte hij dikwijls gebruik van blackface make-up. Vreemd genoeg kent bijna niemand hem meer tegenwoordig.

Dag Fred

Gefeliciteerd Fred. Eindelijk ben je van dat stelletje mongolen verlost dat zich PSV-supporter noemt. Met een directeur die Tiny heet kon het so wie so al niet veel worden. Om nog maar niet te spreken van die mimende Van de Kerkhof-klonen. Ga lekker van jouw welverdiende rust genieten. Zoals gebruikelijk zal je een sloot geld hebben meegekregen. Het is je dit keer erg gegund. Voor jou op zondag geen lynchende randdebielen meer die de bus blokkeren. De weg ligt weer helemaal open. Doe er je voordeel mee.
De hartelijke groeten uit Amsterdam.

Terraferma

Indrukwekkende film met een van de heftigste scènes die ik sinds tijden heb gezien.

Aangifte

Per definitie voel ik me een ontzettende sukkel als de belastingaangifte ingevuld moet worden. Waar anderen de mogelijkheden hiervan eindeloos uitnutten, zoek ik ieder jaar krampachtig naar slimme aftrekposten om ze vervolgens nooit te vinden.
De ellende begint al bij het opstarten. Sinds het falen van DigiNotar gebeurt dit op eigen risico heb ik begrepen, maar ik zet me er snel overheen en de ingevulde gegevens verschijnen op het scherm.
Wat?? Kan nooit. Ik probeer kalmte te bewaren en trek de tweede map uit de kast voor controle, om er tot mijn ontsteltenis achter te komen dat de bedragen aardig kloppen. Ik behoor duidelijk tot een van die mensen wiens loonontwikkeling volledig langs me heen is gegaan. Tot mijn vreugde zie ik de post "aftrekbare eigen bijdrage" op de jaaropgave staan. Dit slaat op de auto en naarstig speur ik het formulier af naar het rechthoekje waar het bedrag in thuis hoort. Na een kwartier kom ik tot de conclusie dat iemand hem stiekem zwart moet hebben gemaakt.
Kom kom, nou niet direct opgeven. Ik noteer het item onder de rubriek na te vragen en zet moedig door. Bij vrienden zit alles gestructureerd in een enkele map. Bij mij niet. Als ik map nummer drie open moet ik me een weg banen door de vele pensioenoverzichten die voornamelijk gevuld zijn met belachelijk lage bedragen omdat ik in het verleden, vrijwillig en onvrijwillig, nogal eens geswitcht ben. Voor de zoveelste keer neem ik me voor hier in de toekomst echt eens tijd aan te besteden. Map vier en vijf volgen. De tafel ligt bezaaid en verse koffie wordt in grote hoeveelheden aangesleept. Eindelijk vind ik wat ik zoek.
Na twee uur zweten probeer ik het scherm te sluiten. Pesterig krijg ik de melding dat mijn formulier nog niet volledig is. Snotverdomme jongen, dat weet ik toch ook wel! Het lijstje na te vragen is tot volle wasdom gekomen en inmiddels voel ik het woord mislukkeling in grote rode neonletters over mijn voorhoofd lopen. HELP!!!

Sprakeloos

Alleen al het feit dat ze techneute binnen ons bedrijf was maakte haar bijzonder. Daarnaast had ze een knap gezicht, een mooi figuur en was altijd beschaafd. Geliefd bij iedereen en omringd door vrienden. Kortom, een jonge vrouw die op het eerste oog alles meeheeft en een riante toekomst tegemoet lijkt te gaan.
Deze week maakte ze een einde aan haar leven. Waarschijnlijk zorgvuldig gepland tijdens de twee weken vakantie die ze had opgenomen. Slechts achtentwintig jaar werd ze.
Het bericht kwam aan het einde van de dag en maakte dat mijn wodka-jus als medicijn smaakte. Terwijl in mijn hoofd het pas verworven nieuws bleef echoën gleed iedere koude slok, als bewijs van leven, bewust de slokdarm door mijn maag in. Marieke arriveerde niet veel later in Het Oude Dykhuys en ik was dankbaar voor de afleiding. Het restaurant voelde goed en ik kon mijn ongelooflijke verhaal kwijt.

Eigenaar en bediening hadden er veel werk van gemaakt. Geen standaardmenu, zoals gewoonlijk tijdens restaurantweek, maar er viel daadwerkelijk nog iets te kiezen. We kozen allebei voor iets anders met een lekkere fles wit er bij. Ik heb eigenlijk geen minpuntjes gedurende de avond kunnen ontdekken. De borden waren mooi opgemaakt, het eten was verfijnd maar niet te ingewikkeld. De bediening alert en sociaal vaardig.
Omdat ik altijd op zoek ben naar plekken waar ik tegen gunstige voorwaarden ongestoord een paar uur door kan brengen, zal ik hier met mooi weer zeker een keer op het terras neerstrijken. Want wie heeft er nou ooit gehoord van Lisserbroek? Ik niet.

What's in a name?

Je bent de rijkste man op aarde met 69 miljard dollar. Oké, nog een keer dan. Negenenzestig miljard dollar of wel 69.000.000.000. Hoe heet je dan? Juist; Carlos Slim.
Een van de weinige mensen die met zijn telefoonlijnen meer banksaldocijfers heeft vergaard dan zijn rekeningnummers lang zijn. Erg vrolijk kijkt hij er niet bij.

Disclaimer

Het is rustig op mijn blog. Tot aan vanmorgen hield ik me voor dat dit vooral kwam door gebrek aan inspiratie. Of de angst om in herhaling te vervallen. Kwats!
Toch altijd verbazingwekkend hoe een mens zichzelf in de maling kan nemen. Ik wist tenslotte wel beter. Elke dag kom ik minstens een item tegen wat het bloggen meer dan waard is. De enige legitieme reden om niet te schrijven is als er daadwerkelijk geen tijd is om wat krabbels op het scherm te prutsen zoals vorig jaar veelvuldig gebeurde. Hier is momenteel geen sprake van. Ik veins natuurlijk wel dat ik van hot naar her ren en doe ook nog steeds genoeg, maar het huidige schema biedt mogelijkheden tot een riant speelkwartier zo nu en dan bij voorkeur een met een culinaire ondertoon. De condities en openingstijden zijn op z'n minst flexibel te noemen, zal ik maar zeggen. Het is stilte voor de storm. Als alles meezit zal ik er later dit jaar met weemoed aan terugdenken en geniet ik er nu nog maar even van.
Nee, de werkelijke reden is eigenlijk dezelfde als waarom ik zowel het Hyves- als Facebookaccount aan de wilgen heb gehangen; de meelezers.
Met schrijven ben ik in eerste instantie voor mezelf begonnen, en heb er nooit en te nimmer rekening mee gehouden dat er daadwerkelijk mensen zouden zijn die het oprecht leuk vinden om keer op keer mijn triviale onbenulligheden te volgen. Sterker nog, de meesten weten van het bestaan niet af. Bang om wie dan ook voor het hoofd te stoten hou ik er inmiddels veel te veel rekening mee. Velen zijn onbekend maar een aantal ook niet, en voor je het in de gaten hebt hou je geen vrienden meer over. Gelukkig kennen de ouwe getrouwen mij voldoende om te weten dat de vileine opmerkingen minder scherpe kantjes hebben dan ze doen voorkomen. Maar dan nog. En onbekend maakt onbemind. Dus toen onlangs een anonieme bezoeker 'sexy zwart overhemd' googelde, moest ik luid grinniken. De les dat een zwart overhemd per definitie niet sexy is, blijft 'm lang bij hoop ik.
Roddelen doe ik niet. Hooguit overdrijf ik hier en daar een beetje om de tekst net iets smeuiger te maken.

En dan nu het goede nieuws. Vanaf morgen schrijf ik weer lekker wat ík kwijt wil. Rauw en ongecensureerd. Geen dwangbuis meer, taboe's of scrupules. Dus als ik een pokkendag heb en wil janken dan krijg je zoiets. En als er iets te vieren is zoiets. Het wordt daardoor persoonlijker en niet iedereen zal daar even gecharmeerd van zijn. Maar het is mijn blog dus jammer dan.
Bij deze nodig ik iedereen van harte uit om vooral te blijven volgen. Het maakt het schrijven alleen maar nog leuker. Maar wel op eigen risico, en niet janken als er iets staat wat je niet bevalt. Je bent gewaarschuwd.

Vergaderen

Bij het opruimen kwam ik deze column tegen van Adriaan Jaeggi, lang geleden van Eric gekregen. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen hem, zonder te delen, zomaar in de prullenbak te gooien. Even opslaan als afbeelding en uitvergroten zal de leesbaarheid zeker verbeteren.

Fare la bella figura

Door tussenkomst van onze prachtige woning aan een van de presidentiële lanen in Amsterdam hebben we Italië vorig jaar moeten missen. Maar van de zomer zetten we weer koers in die richting. Ik kan niet wachten.

Hint?