Wit

Buiten de aula op straat werd het ons al duidelijk. Deze condoleance werd uitsluitend bezocht door heul veul gekleurde mensen. Geen wonder want de overledene was Surinaams, voor zover ik daar kijk op heb en de familieband is daar erg hecht. Bovendien zijn ze niet bekend met een gemiddelde van 1,3 kind per gezin dus was het lekker druk.
Nou mis ik al een tijd een beetje kleur op m'n gezicht maar tussen al deze mensen voelden wij ons wel extreem wit. Het werd nog erger. Al wachtende om langs de kist te trekken en afscheid te nemen, hief de rouwende massa treurliederen aan in een voor ons onverstaanbare taal. Het klonk fantastisch maar ik had geen flauw idee waar het over ging en het bewustzijn over onze huidskleur groeide met luipaardsprongen.
Al Jolson had het begin vorige eeuw beter bekeken. Hij was een van de grootste artiesten in zijn tijd. Blank maar groot voorvechter van de rechten voor zwarte amerikanen. In zijn optredens maakte hij dikwijls gebruik van blackface make-up. Vreemd genoeg kent bijna niemand hem meer tegenwoordig.