Alleen al dat "1 op de 3 Fransen hem gaan zien", volgens ingewijden. Stoelt namelijk op een waargebeurd verhaal. Ondersteund door de noodzakelijke bekende rolstoeler als ervaringsdeskundige die alles beaamde en er nog een flink stuk demagogie aan toevoegde. Naast hem de journaliste die de franse, verlamde auteur geinterviewd had en kirrend bevestigde dat ze en face met hem gezeten had. Alsof ze nog onder invloed was van zijn met overwaardering doorspekte geesteskind. O ja, voordien had hij in het voorbijgaan ook nog een modemerk in de lucht geholpen.
Tegen zoveel prestatiedrang kan ik niet op. Conclusie was dat de man natuurlijk onsterfelijk was en er nodig een standbeeld voor hem opgericht moest worden. Ja, boeien!
Er werden enkele fragmenten getoond waaronder die waarin de donkere verzorger veel te hard rijdt en van een boete gered wordt door de invalide. Best heel aardig maar gevolgd door nul nuance van wie dan ook aan tafel en geen enkele parallel naar de geweldige scene uit Scent of a Woman uit '92 waarin een blinde Al Pacino in een Ferrari gaat scheuren. Het gegeven is ongeveer hetzelfde maar waar de Intouchables een hele leuke onderhoudende film lijkt, gaat Scent of a Woman nog een stukje verder en zijn de grappen een stuk subtieler. Pacino in deze film op de dansvloer is memorabel en terecht kreeg hij een oscar voor deze film. Zijn enige.
Noem me kinderachtig, noem me flauw, maar ik ga niet meer. Uitgangspunt was om onbezorgd op een doodgewone avond naar een leuke film te gaan. Met alle bagage die me vanavond is opgedrongen is de film lang zo leuk niet meer en moet ik er nog een soort van verantwoord naar gaan zitten kijken.
Gaan jullie maar. Samen met 22 miljoen Fransen. Ik pas er voor.
1 opmerking:
Tip: wanneer DWDD weer een film gaat bespreken, ZET DIE KNOP UIT!!!
Een reactie posten