Light

Al weken staat dit potje pindakaas mij aan te grijnzen in ons keukenkastje. Meegebracht als gratis artikel door een aardige Albertjongen.
De pest is dat ik alleen van AH-pindakaas hou en al helemaal een bloedhekel aan lightprodukten heb. Ik geloof er niet in, en al lang is in onderzoeken aangetoond dat je er niet veel 'lighter' van wordt. Weliswaar zitten er minder calorieën in maar het schijnt dat je er veel meer van consumeert en dan alsnog niet afvalt.
Veel beter is om normale dingen te eten in normale proporties. De dag beginnen met een ontbijt, veel water drinken, niet snoepen en 's avonds na achten niets meer eten. En als je dan een keer trek hebt in iets lekkers; gewoon doen! En beter een keer goed zondigen dan iedere keer een beetje.
Mijn enige lightartikel is Coca-Cola omdat ik dat nou eenmaal een stuk lekkerder vind dan gewone Cola. Nou ja, en dan nog maar een keer of vier per jaar.
De pindakaas zou ik het liefst in de prullenbak gooien, maar bang voor de Biafravloek die dan over me uitgesproken wordt, beloof ik er een goede bestemming voor te zullen vinden.

Lekker

Gisteravond hebben we de eerste asperges genuttigd. Ze waren erg lekker. Maar wat is nou erg lekker?
Asperges zijn het alleen als je, zoals ik, er veel van houdt. De meeste mensen zullen beweren dat seks het allerlekkerste is, wat een onzinnige opmerking is als je bedenkt dat je seks moet hebben met een volle blaas. Dan is er echt niets lekkerder dan een bezoek aan het toilet, en geslachtsgemeenschap zo ongeveer het laatste waar je aan moet denken. Ook andere primaire behoeftes zoals honger en dorst kunnen de zin in seks aardig wegnemen.
En diezelfde asperges zijn hooguit maar twee maanden per jaar te krijgen, terwijl je het hele jaar door kan... nou ja, je snapt het wel. Met andere woorden: het is maar net waar je op een bepaald moment het meeste behoefte aan hebt.
Waar ik mezelf bijvoorbeeld helemaal op kan verheugen, is 's avonds gedoucht in een strak, schoon opgemaakt bed gaan liggen en de hele nacht door ronken. Dus wat is nou het allerlekkerst.
Misschien na het eten van asperges in een fris gewassen bed seks hebben en eindeloos snurken daarna?

Slachtofferhulp

De eerste dode is een feit.
Gisteren zag ie al wat bleekjes en vandaag dreef Blub in onnatuurlijke pose in het water. Zo'n oranje, ja. Reanimatie hielp niet meer en de defibrilator hadden we net aan de buren uitgeleend. Het zij zo.
Niet gehinderd door enig trauma zwemt de rest van het spul er vrolijk omheen en ook zoonlief lijkt het verlies al ingecalculeerd te hebben. Zelf had ik niet verwacht dat ze ook maar een dag zouden overleven, dus mij hoor je niet klagen. Ik ben meer voor de aanschaf van een vracht guppies. Als er dan een dood gaat, merk je er niets van.
Na het lijk uit het water te hebben gevist, wordt voor de zekerheid onomstotelijk de dood vastgesteld. Waardig wordt er afscheid genomen en onder gezang van het Ave Maria, zien we het stoffelijk overschot met een flinke spoelbeurt het riool in verdwijnen.
Het waren 2 fantastische weken.

Voor wie 'm nog niet kende....

Verleid me, verstik me,
pak m’n vrijheid af.
Bemin me, beperk me,
ga je gang, ik ben laf.

Je wil samensmelten,
- een onnozel idee -
Maar ik ben romantisch,
ik ga d’r in mee…

Kneed me en knecht me,
wees lief en gemeen.
Gun me de plek
van het blok aan je been.

Als jij mijn vrouw bent,
ben ik je man.
Dan vechten we samen,
voor dat wat niet kan.

We doen nóg meer water bij onze wijn,
totdat er alléén nog maar water zal zijn.
Helder maar smaakloos, geen kleur meer, geen gloed,
zo leven we samen, de dood tegemoet.

Weg met de eenzaamheid, leve de sleur,
jaloezie, irritatie, gesprekken, gezeur.
De liefde geeft hoop, de liefde heeft zin,
de liefde is een valstrik, maar ik trap er zo graag in.

Steeds dezelfde fouten,
steeds dezelfde pijn.
Bijna net zo gruwelijk,
als helemaal alleen te zijn.

Misschien is het deze keer anders,
misschien is het deze keer waar.
Is alle wijsheid van de wereld maar een fout,
ik wil het graag geloven, want ik houd zoveel van haar.

Het spel is weer begonnen,
ik zit er midden in.
Verslaafd als een verslaafde,
verzetten heeft geen zin.

Ik kan alleen verliezen,
mijn hart en mijn verstand.
De liefde laat pas los,
als ze is opgebrand.

Dan ben je weer jezelf,
alleen en onbemind.
Maar volwassen en verstandig,
totdat het weer begint.

Hans Teeuwen uit Industry of Love

Hyves

Na bijna tweeëneenhalf jaar lidmaatschap kom ik nog steeds niet verder dan 14 vrienden, waaronder een vriendje van Frank en 2 buurkinderen. Zielig hè?
Ik heb vanmorgen voor het eerst gechat, geen gepimpt profiel en geen gelikte fotoslideshow zoals ik dat heel mooi bij anderen zie. Mijn grootste Hyvesprestatie is dat ik dit blog gelinkt heb.
Wel ben ik lid van Hi5, LinkedIn en nog een aantal anderen die ik ben vergeten. Daar doe ik net zo veel mee als met Hyves..... niets dus. Ik vind het leuk als ik een bericht krijg en reageer braaf.
Laatst las ik dat Msn al deze sites wil gaan koppelen.
Lijkt me héééél goed idee.

Shoppen

Het was weer tijd voor mijn favoriete hobby; winkelen.
Caroline blij, ik depressief. Geen tijd, geen geld, geen zin en vooral.... geen zin. Winkelpersoneel moet ver uit m'n buurt blijven. Caroline ziet er scherp op toe en fungeert in het ergste geval als natuurlijk schild.
Monter stappen we de Magna Plaza binnen waar een paar beeldschone schoenen door dochterlief worden aangeschaft. Via Appie achter de dam (broodje en drinken) lopen we naar mijn favowinkeltje in de Paleisstraat waar ik twee shirtjes scoor. De broeken passen weer eens niet en de juffrouw staat me gevaarlijk vriendelijk toe te lachen, onbewust van het feit dat ze met haar leven speelt. Ik word net op tijd naar buiten getrokken.
Bij Zara weer een shirtje, waarna we de Douglas enteren voor drie cadeaubonnen. Nadat deze liefdeloos, zonder mooie verpakking, in een tas zijn gepropt, neem ik me vast voor hier ook nimmer meer een voet binnen te zetten. Van nu af aan alleen nog maar Ici Paris.
Maar alle ellende is vergeten als we de middag afsluiten met een absolute topaankoop; deze scrub van de Bodyshop. Alleen al als je 'm ruikt wordt je op slag gelukkig!

Van kogel en kerk

Hij is er door!
As of 1 juni ben ik niet langer dienst bij huidig dwingelandje, en heb ik er volledig vertrouwen in dat mijn volgende krantenwijk een stuk succesvoller wordt. Veel desastreuzer kon tenslotte niet.
Werkplek- en Focusloos zal mijn leven voortglijden.

O, machtige zon, ga schijnen; strand en terrassen wachten!

Wist je dat:

• ik gisteravond onverwacht een hele gezellige avond heb gehad
• die sukkels uit Eindhoven nog altijd geen landstitel rijker zijn
• we van de week voortreffelijk bij De Nederlanden in Vreeland hebben geluncht
• het middeleeuwse boek (zie woensdag jl.) een recordbedrag heeft opgebracht voor een nederlandse veiling
• mijn broer Marcel vandaag 51 jaar geworden is
• Frank z'n vissen nog steeds leven en inmiddels voorzien zijn van beplanting en kasteel
• Peter een heel leuk item op z'n blog heeft staan http://trackslog.blogspot.com/2008/04/rouwkrans.html
• een Lonely Planet auteur een heel boek uit z'n duim gezogen heeft (LOL)
• ik de ervaring heb dat reisgisden in het algemeen beperkt en snel gedateerd zijn
• morgen weer een dag vol verrassingen wordt

Enne....weet je wie er dood is?

Bij mijn bezoek met Ellen aan de sauna deze week, kwamen we de oude garde uit Oud Valkeveen tegen. De gezelligste sauna ooit. Alles kon en mocht, soms wel iets te veel. Een kroeg met douches zoals iemand terecht opmerkte.
Niet gewend aan strenge saunaregels, werd ik al snel bestraffend toegesproken. Geen telefoon, niet in kleding koffie drinken aan de bar en badjas verplicht. M.u.v. de telefoon willig ik alle eisen braaf in, hoewel een beetje ruzie maken deze week wel in de lijn der verwachting ligt. 'Akela, wij doen ons best.'
In de tuin scannen we het naakte publiek met bijbehorend negatief commentaar. Te lang, te zwaar, te wit, overbehaard, platte billen enz. Zalig! Zelfkritiek komt een andere keer wel weer.
Wij mijden de twee prachtige, grote sauna's in de tuin maar duiken altijd in de derde en minst mooie, louter vanwege het feit dat daar gepraat mag worden.
Na een gedegen update van ons eigen leven komt het gesprek al snel op vroeger. Mensen die we beiden kennen en namen waar we niet meer op kunnen komen. Gelukkig hebben we zelf in de gaten hoe belachelijk en belegen we klinken als ik voor de zoveelste keer vraag: 'Enne... weet je wie er ook dood is?'

Mama is boos

Vandaag een gezellige foto van Frank voetballend voor Café de la Place in St. Paul. Ik ben even op oorlogspad....

Gefeliciteerd!

http://www.volkskrant.nl/kunst/article524618.ece/Middeleeuws_getijdenboek_brengt_3_ton_op?source=rss

Boven verwachting. Peter, van harte!

Nooit saai

Tussen alle reguliere (kantoor)mensen in, wandelde gisteren tijdens de lunch een oude bekende van Peter R. de Vries binnen.
Overstuur raken we er niet van, criminaliteit maakt blijkbaar ook hongerig. Met een beetje horecabezoek in Amsterdam en omstreken kom je al snel honderd jaar lik tegen. En alles went tenslotte, zelfs een liquidatie hier en daar, al is het al weer een tijd rustig op dit vlak.
In Spanje raakten we op het terras ook naast zo'n verfijnd gezelschap verzeild. Het leek op een familie, waarvan de grootouders er beschaafd uitzagen maar waar bij de opvolgende generaties duidelijk een kink in de kabel was gekomen.
Plakplaatje 1 hing constant aan de telefoon terwijl nummer 2 niet ophield z'n zoontje verrot te schelden. De bijbehorende dames leek het weinig te doen.
Terwijl telefoontattoe zijn gesprekspartner met moord bedreigde en later zelfs beloofde zijn hele familie uit te moorden, probeerde nummer 3 de boel nog enigszins te sussen.
Ik bedacht me dat het misschien tijd werd om onze lunchplekken voortaan iets zorgvuldiger uit te zoeken.
Echt vrolijk werd ik toen we afgelopen zaterdag wel op de juiste plek belandden, namelijk in een van de allermooiste huizen van Amsterdam, middenin de stad. Voormalig kerk en later veilinghuis. Wauw wat een plek! Schitterend ingericht en ook nog bewoond door hele aardige mensen.

Blauwe luchten?

Niet werken en toch betaald krijgen. Het lijkt ideaal.....

Vissen

Zelf had ik niet zo het idee dat ons gezin incompleet was, maar anderen denken daar blijkbaar anders over. Tot mijn verrassing stuitte ik vrijdagavond bij thuiskomst op een aquarium in Frank z'n kamer. Caroline had me gelukkig al gewaarschuwd.
Vijf goudvissen die verdwaasd rondzwemmen in een bak met enkel water en een lichtje erboven. Ik kon m'n ogen nauwelijks geloven.
Beelden van een wekelijkse schoonmaakbeurt met mijzelf in de hoofdrol doemde direct in me op. Daarentegen leek meteen door de wc spoelen ook wat cru.
Frank straalt de volgende dag. "Ik zéi toch dat papa vissen voor me ging kopen." Ja, ja.
Met de plechtige belofte van Frank wat grind en plantjes bij te shoppen, ga ik noodgedwongen akkoord met Jaws en kornuiten, terwijl zich langzaam dat ene liedje aan me opdringt:

...en er is een ding wat ik nooit zou willen missen, en dat is.....

Weerzien

Al meer dan tien jaar was ik niet meer in 'De kat in de wijngaard' op de Lindengracht geweest, maar gisteren stuurde mijn auto moeiteloos naar een van de leukste kroegen van Amsterdam.
Aanleiding was een afspraak met het illustere trio op de foto.
Zonder zwerftochten op IJburg dit maal, lekker borrelen om daarna een tapasje te prikken. Even bijpraten en alle lopende zaken doornemen. Effi had ik al helemaal een eeuwigheid niet meer gezien (zie onderstaande link).
Het was die andere kat(er) van vanochtend in ieder geval meer dan waard.
http://loenatik.blogspot.com/2006/12/effie.html#links

Schoolbank

Van de week vond ik, via Schoolbank.nl, het volgende bericht in mijn mail:

Hi Danielle, Toen nog Mariet. Leuk je tegen te komen hier. Waar woon je? Is het goed met je? weet je nog de aapjes op mijn hoofd, ik was nog nooit zo geschrokken. Groet, Jet.

Levensgevaarlijk dit soort berichten. Het laatste mondde uit in een veel te lang telefoongesprek met een oud klasgenoot die tot in detail verhaalde over zijn scheiding en het opvoeden van de kinderen. Gezien mijn ruime ervaring op beide gebieden kon het verhaal me niet boeien en wist ik me met moeite van het sneue type te verlossen.
Maar Jet brengt enkel maar goede herinneringen boven. Een van mijn beste vriendinnen van de lagere school, samen op turnles, meedoen met fiets- en zwemvierdaagsen, zeilvakanties op het IJsselmeer en een heimelijke verliefdheid op haar broertje Frank. Leuke ouders en een Pippi Langkoushuis op de Herenstraat in Bussum. Paradijs op aarde in vergelijking met mijn boosaardige stiefmoeder.
De enige leuke bewoners daar waren de twee doodshoofdaapjes, gered van vivisectie. Eenmaal hun vertrouwen gewonnen, bivakeerden ze regelmatig op m'n hoofd en schouders tijdens het maken van huiswerk. Ik was ze bijna vergeten.

Leesvoer

Al vanaf Kerstmis lag het op me te wachten; het boek 'De schaduw van de wind' van Carlos Ruiz Zafón.
Lezen doe ik alleen in de vakanties. Thuis komt het er niet van of val ik na een pagina in slaap zonder me de volgende dag nog te herinneren wat ik gelezen heb. Daar staat tegenover dat ik in het buitenland het liefst niets anders doe. Dit boek is lekker dik en was dus prima voor de dagen in Spanje.
Heerlijk lezen in de zon. Funest voor een egaal bruine kleur, but who cares?
Nu zal ik jullie niet vervelen met een beschrijving van de inhoud. Deze is namelijk veelvuldig op het internet te vinden en dan vaak beter dan ik 'm kan geven.
Wat het boek vooral aantrekkelijk maakt zijn de fantastische uitspraken die er in gedaan worden door de krakkemikkige zwerver Fermin die op een gegeven moment door de hoofdpersoon van de straat geplukt wordt. Eenmaal opgeknapt ontpopt hij zich tot een ware levenskunstenaar met de meest rake opmerkingen.
Verder is het verhaal origineel, goed geschreven en extra leuk voor diegene die Barcelona doorkruist hebben.

Schone schijn

Als het even kan reis ik het liefst met slechts mijn kleine, zwarte koffertje, dat ook geaccepteerd wordt als handbagage, mits niet te zwaar. Omdat ik mezelf niet als staatsvijand nr. 1 kwalificeer, prop ik hier tevens mijn bescheiden make-upbenodigdheden in.
Dit kwam me duur te staan bij de controle op Schiphol richting Nice. Onverbiddelijk zag ik drie van mijn geliefde en o zo onschuldige flesjes linea recta de prullenbak in verdwijnen. Alsof ik met mijn Biotherm demaquilagepompje een bedreiging voor de staatsveiligheid zou vormen en een heel vliegtuig op zou willen blazen! Zelfs de dienstdoende stumper keek mij niet overtuigd met een rood en hulpeloos hoofd verontschuldigend aan.
Nog veel merkwaardiger werd het toen mijn handtas met nagelvijl en schaartje probleemloos door het scanapparaat navigeerde. Totaal vergeten natuurlijk omdat die paar moordlustige opwellingen die ik per jaar heb doorgaans hooguit in een scheldpartij gesmoord worden. Op de terugweg dezelfde oefening en weer bleek het geen enkel bezwaar. Het retourtje Malaga van afgelopen week leverde amusant genoeg hetzelfde beeld op.
Dus Alberto Stegeman, kom er maar in!

Terug...

.....in depri-land.
Na eindeloos blauwe luchten, wijnovergoten lunches en idioot hoge temperaturen voor de tijd van het jaar, storten we ons weer in de sleur van alledag.
Geen loopjes meer naar het strand of koffie bij ons favoriete café, en de beachballset is voorlopig veroordeeld tot eenzame opsluiting.
De hele week was het stralend weer, met, volgens internet, de zaterdag als uitzondering. Het werd uiteindelijk de heetste dag. Tot een half uur voor vertrek hebben we van de zon genoten getuige de foto van Marieke op het "terras" van het vliegveld.
Nieuwe inspiratie en plannen zijn er volop. Zo moet nu eindelijk dat 30km lange rode asfaltpad in Palma de Mallorca een keer geskate worden, wachten de bekende tapasbar in Deia en het strandje in Sollèr op een bezoek en schijn je in het Zwarte Woud heerlijk te kunnen borrelen. Die paar dagen Rimini proppen we ook nog wel ergens tussen.
Laat ik maar eens beginnen mijn 895 mailtjes weg te werken...