Op een mooie Pinksterdag....

God zij dank liggen we nog op koers. Niet zwanger, niet van een behanger of een franse zanger en ook niet van iemand uit Den Haag. Hondje bijt nog steeds niet en dat maakt deze mooie dag des te beter.
Voor wie dit alles abracadabra is de volgende link.

Een avond vol verrassingen

Wat gebeurt er als een van je homofiele collega's afscheid neemt in een amsterdamse kroeg?

Bijkbaar heel veel vreemde dingen.

Bij de grappig bedoelde uitreiking van 'de roze microfoon' als prijs voor de beste homofiele vastgoedman ging het al goed mis. Tussen de genomineerden verscheen een keurig getrouwde collega met twee kinderen, die op dat moment door zo'n 80 man bijzonder vreemd werd aangekeken. De vergissing ging echter geheel voorbij aan de presentator die er vervolgens nog een schepje bovenop deed en de persoon in kwestie flink uitlichtte in de geknutselde sheets. Levensgroot verscheen hij op de door beamer aangelichte muur en wederom kromp iedereen in elkaar. De microfoon kwam, evenals een, vers uit de Achterhoek getrokken, fake Frans Bauer en kijk aan: de polonaise was geboren.

Ten tijde van al dit moois werd de nagelnieuwe auto van een andere collega leeggeroofd en reed ik rond half 10 achterop de fiets bij iemand eindelijk naar iets te eten toe.

Iedereen in rep en roer de volgende dag. De geleden materiële en emotionele schade werd breed uitgemeten, klachtencodecommissses in het leven geroepen en de een na de ander sprak er schande van. Vreemd genoeg blijken dit dan altijd de mensen te zjn met gezinspakken boter op hun hoofd. De aanwezige cliënten konden het best nog wel waarderen maar de dader leek niet onder publiekelijke excuses uit te komen.

Ik heb weinig mensen zo ongelukkig zien kijken na het ontdekken van een fout. Hij scoorde in ieder geval hoog in de 'Even Apeldoorn bellen'-categorie. De praktijk viel mee. Het slachtoffer had zijn wonden al gelikt en was met een telefoontje prima tevreden geweest.

Het zal wel volle maan zijn geweest.

Oud

Ik zit 's avonds samen met Frank op de bank.

Frank: 'Mam, zal ik je hand lezen?'

Ik: 'Ja hoor, dat is goed.'

Hij pakt m'n hand en kijkt aandachtig aan de binnenkant.

Frank: 'Ik zie dat je Daniëlle heet. En in Ouderkerk woont. En dat je op 5 mei geboren bent.'

Ik: 'Maar in welk jaar dan?'

Frank: 'Uh..., in 1945.'

Ik: 'Nee joh, hoe kan dat nou? Dan zou ik nu 65 zijn!'

Frank: 'Maar je bent toch op Bevrijdingsdag geboren?'

Koninklijk?

Het is Hemelvaart en we zijn een werkweek(je) en vliegramp verder.
Van het nederlandse jongetje dat in een libisch ziekenhuis ligt vraag ik me af of hij nou beter af is. Hoe fijn is het om je ouders te verliezen, tussen allemaal vreemden wakker te worden en een vermeende oom en tante op bezoek te krijgen? Uit ervaring weet ik dat dit redelijk traumatisch kan zijn.
Terwijl de wereld zich afvroeg hoeveel mensen er nou daadwerkelijk aan boord waren en Maxime de nederlanders probeerde te tellen, zat ik met drie oud-collega's aan een ethiopische dis in Amsterdam. Aan de Eerste Nassaustraat zit de Queen of Sheba, ofwel een Oost-Afrikaans Specialiteiten Restaurant, zoals ze het zelf noemen.
Als het op afrikaans eten aankomt ben ik nog maagd, maar goed, voor alles is een eerste keer. Het beeld dat zich al snel aan je opdringt als je aan Ethiopië denkt, is er een van uitgemergelde mensen die zich tegoed doen aan gebraden geitenkoppen. Blijkbaar denkt de gemiddelde amsterdammer daar ook zo over want de tent was leeg. Wat in ons geval een bijkomend voordeel was, omdat we doorgaans nogal de neiging hebben veel te veel herrie te maken. De eigenaar was vriendelijk en voorzag ons van een schotel met verschillende soorten vlees en veel groenten. Vork en mes kregen we in de vorm van pannenkoekjes en dat was eigenlijk nog wel leuk.
Het koffie-ritueel hebben we overgeslagen. Ondanks dat dit met veel enthousiasme gebracht werd, zagen we als een berg op tegen de drie slapeloze nachten die op de loer lagen. Na ons kopje thee dat naar kaneel smaakte maar waarschijnlijk ook heel goed tegen kiespijn hielp, gingen we huiswaarts.
Probeer het eens. Voor de prijs hoef je het niet te laten. Met z'n viertjes waren we wel € 96,75 kwijt.

Netwerken

Facebook, Hyves, Linkedin en Plaxo. Ik sta overal op maar nergens met verve. Nou ja, het profiel op Linkedin lijkt nog ergens op. Al ontbreekt de foto, de informatie klopt voor zover ingevuld.

Vanmorgen kreeg ik weer een uitnodiging voor Facebook. Ik accepteer altijd maar schaam me vervolgens wetende dat de bezoeker gaat ontdekken dat er geen faces in mijn book staan, al staat hier dan wel weer een profielfoto. Buiten dat het zeeën van tijd kost ben ik er inmiddels achter dat alles wat je op het prikbord zet voor iedereen te lezen is. En ik snap heus wel dat dat de bedoeling is evenals het plaatsen van foto's maar ik voel me naakt en kwetsbaar in dit verzamelwalhalla waar iedereen maar ongevraagd toegang tot heeft.

Waarom dan wel een blog zou je denken?

Toch zit daar een wezenlijk verschil. Mijn blog is veel slechter traceerbaar dan een account op een netwerksite. En ook hier kijk ik wel uit wat ik er precies op zet, en voel ik me regelmatig belemmerd te schrijven wat ik wil. Het zou allemaal nog vele malen leuker kunnen, maar dan hou ik krap twee vrienden over en dat is ook weer niet de bedoeling.

Dus vergeef me en vergeet niet; echte vrienden zijn altijd ook nog thuis welkom of kunnen, heel raar,..... gewoon bellen!

P.S. De leuke foto komt van Evert-Jan en heeft als onderschrift: Facebook nu ook in Afrika.....

WTC Ouder-Amstel

Nadat niet al te lang geleden Frank de eerste paal had geslagen, was de bouw van Dick z'n nieuwe pand gisteren al zo ver gevorderd dat de eerste steen gelegd kon worden.

Het was er weer voor; de zon scheen en het terrein lag er prachtig bij. Een troffel wachtte ongeduldig blinkend en versierd met strik op het eerste gebruik. De aanwezige genodigden hielden hun adem in, maar onder toeziend oog van de architect zelf werd de afgeplakte baksteen door Caroline en Frank zorgvuldig op de daarvoor bestemde plaats gelegd. De tape werd voorzichtig verwijderd en daar stond het: 'eerste steen gelegd door Caroline Albers en Frank in 2010'. Luid applaus en flitsende camera's.

Na de bouw van een bescheiden steiger werd door deze en gene met wisselend succes nog een aantal bakstenen gemetseld, waarna binnen in het bestaande pand de drankjes klaar stonden om deze niet alledaagse gebeurtenis te vieren. Terwijl Ajax zich in de Kuip naar de beker voetbalde zaten wij aan het diner in Groot Paardenburg. De champagne was heerlijk, de asperges smaakten naar meer en het gezelschap was voortreffelijk.

Soms zijn er van die dagen die louter hoogtepunten kennen.

Duidelijk

Here we go again...

Het is weer zover.
Auto's langs de kant van de weg, klokgelui op de Waalsdorper Vlakte, een bedrukte Bea op de Dam met Max en Willem in haar kielszog, die allebei ook niet al te vrolijk kijken, de stad niet in of uit kunnen, een tonnetje beveiligingskosten, stemmige muziek, bergen fijne oorlogfilms in je vrije tijd, tientallen bloemisten die hun omzetcijfers rechttrekken, weer twaalf veteranen minder dan vorig jaar, twee minuten niet mogen praten en vooral heel veel volwassenen die zeggen opdat wij niet vergeten en je daarbij indringend en bestraffend aankijken.
Nodeloos te zeggen dat ik geen fan van deze jaarlijkse poppenkast ben. Maar goed, ik zeg al niets meer.

Rokjes

God, wat waren ze leuk, de vijf Schotten die gisteravond de kroeg binnen kwamen lopen. Twee dagen op doorreis en balend dat ze het feest op Koninginnedag gemist hadden. Compleet met kilts en kousen of sokken met grove schoenen er onder en zwaar behaarde benen er boven.

Ze maakten het stereotype beeld dat wij van ze hebben meer dan waar. De grote potten bier gleden vlot naar binnen en al snel werd er gedanst. We moesten er allemaal aan geloven. Meelachen, -praten, -drinken en natuurlijk uitgebreid met ze op de foto.

Heerlijk om naar te kijken en nog veel leuker om naar te luisteren. Alsof je in een scene van een engelse serie beland bent. Prettig gestoord dansten, zongen en dronken ze vrolijk verder. Pas om 5 uur in de ochtend zou het vliegtuig richting huis vertrekken.

De barkeeper vond het allemaal best. Hij was al dronken toen we binnen kwamen.

Talking fridge

Nog steeds vind ik mijn zwarte Smeg-ijskast geweldig. Natuurlijk gaat ie pas echt tot z'n recht komen als ie straks in mijn, nog aan te schaffen, nieuwe woning in Amsterdam staat, het liefst vrij op een mooie muur. Ik hou me voor dat dat moment iedere dag een stapje dichterbij komt.

Er is wel iets vreemds met het ding aan de hand. Vanaf dag 1 praat hij namelijk. Eerst dacht ik dat het was omdat hij nog waterpas gesteld moest worden en niet in de keuken maar in de huiskamer stond. Maar nu hij al weer bijna twee jaar op zijn vaste plek staat, blijft hij van tijd tot tijd commentaar geven. De geluiden variëren van een soort gekreun tot het zingen wat walvissen doen.

Wij zijn er allemaal aangewend, alleen de passanten willen nog wel eens raar opkijken. Je zult het gek vinden maar ik ben inmiddels een beetje van 'm gaan houden, voor zover je van een ijskast kunt houden.

En wees gerust; terugpraten doe ik (nog) niet.

Gekroond

Prinses van Ouderkerk tot aan de Amstel.

Troep op stand

Koninginnedag is altijd leuk, maar vreemd genoeg had ik er dit jaar net zo veel zin in als in een wortelkanaalbehandeling. Blij dat ik even niets hoefde, voelde ik me dan ook niet geroepen mijzelf in mensenmassa's te storten en wimpelde de uitnodiging om donderdagavond de stad al in te gaan vriendelijk af.

Gistermiddag kwam ik er echter niet onderuit en fietste richting het lawaai op de Amstelzijde. Ongezellig was het er niet en zelfs de witte wijn was van drinkbare kwaliteit. Wel met veel ijs er in natuurlijk. Alle oude bekende waren aanwezig en een travestiete nep Diana Ross in blauwe glitterjurk op het podium playbackte stelselmatig uit de maat. Aan de overkant van de Amstel kweelden de drie J's over de straten. Het dorpsfeest voldeed dus geheel aan de verwachtingen.

Tegen zevenen had ik een gehoorbeschadiging opgelopen en stelde voor om in de stad wat te gaan eten. Daar werd het leuk. De chique Apollolaan lag bezaaid met de achterblijfselen van Koninginnedag. Het was een prachtige aanblik en had iets weg van een surrealistisch schilderij.

Op het grasveld waren door goedwillenden containers geplaatst maar het had niet mogen baten. Overal waar je maar keek was rotzooi. Het contrast met de kapitale woningen en verzorgde tuinen was levensgroot. En al zullen de bewoners er heel anders over denken, ik vond het mooi.