Zwanger

Ikea is een gekkenhuis maar 's avonds rond zessen nog best te doen. Het meerendeel van Nederland staat op dat tijdstip in de file of zit in het Ikea-restaurant zweedse gehaktballetjes te eten.
Het is niet mijn hobby maar als ik ga, ben ik voorbereid. Bestellen op internet lukt nog niet maar kijken of iets op voorraad is wel. Onze Ikea-bank die al rood, wit en zwart is geweest is dus nu gehuld in het grijs en kan weer een paar seizoenen mee.
Bij het afhalen van de goederen liepen achter mij een moeder met haar zwangere dochter naar binnen. Ik herkende het meisje als een oud-vriendinnetje van Caroline van de lagere school. Het kind wilde vroeger nooit lunchen maar vroeg altijd direct om snoep. Dun en bleek met vale langblonde haren en een dikke buik stond het kind met mams op de spullen te wachten. Ik wachtte mee op mijn bankhoezen, razend nieuwsgierig waar zij mee weg zouden lopen. Het werd een afzuigkap.
Ik dacht aan Caroline. Op een hagelwit strand ergens aan de australische oostkust zag ik haar pratend en lachend tussen andere backpackers met een ongewassen hempje en korte broek aan. En toen ik moeder en dochter nakeek terwijl ze met afzuigkap de Ikeadeuren uit waggelden werd ik ineens zo blij. Als ik er nu aan denk word ik weer vrolijk.

Zo hoort het

Van de week was ik bij café Oosterling in de Utrechtsestraat. Voor zover ik weet het enige café in de stad dat ook nog de functie van slijterij heeft, al zullen er vast meer zijn.

Het is een mooie kroeg in een oud VOC pand en wordt al jaren door dezelfde familie gerund.

Als we binnenkomen is het er gezellig. Het publiek gemengd en inderdaad komt er zo nu en dan iemand binnen lopen om drank in te slaan.

Maar wat vooral heerlijk is, is het personeel. Ze kennen de klanten, zijn attent en oplettend en je drankje is al bijna ingeschonken voor je het besteld hebt. Het enige dat ik miste was de verse jus, maar de rest woog er ruimschoots tegenop. En zo hoort het ook.

Afblazen

Het is tijd voor servicekostenafrekeningen. Voor wie geen idee heeft wat dat zijn; hou dat ook vooral zo. Voor wie nog niet weet hoeveel daarmee mis kan gaan; ontiegelijk veel!

Nu ben ik niet aangesteld voor dit soort geneuzel en heb er ook niet heel veel verstand van, maar vooralsnog stukken meer dan de meeste mensen in het bedrijf, de goeden niet te na gesproken.

Het gevolg is dat langzamerhand het stoom uit mijn oren komt en er iemand net fors uitgefoeterd is. Volgens goede traditie heeft de rest van de tent mee mogen genieten van mijn geraas.

Typisch gevalletje eigen schuld, dikke bult.

Rijschema

Nadat Frank deze zomer met grote sprongen vooruit gegaan was op tennisles, moest er natuurlijk ook wintertraining komen. Nadeel hiervan is dat de hal waar deze training wordt gehouden op flinke afstand in Amstelveen ligt. Niet te fietsen voor Frank dus.

Waar ik al bang voor was, gebeurde. Ik kreeg een mail van een doortastende ouder om aan een rijschema deel te nemen om de kinderen van Ouderkerk naar Amstelveen te vervoeren. Op zich heel handig natuurlijk, maar omdat ik werk en Nico meestal rijdt misschien iets minder handig.

Mijn Nico doet niet aan rijschema's namelijk. Sterker nog, Nico doet helemaal niet aan schema´s.

Voorzichtig heb ik het nieuws gebracht, het schema kwam en.... wij kunnen gelukkig nog steeds roostervrij door het leven. Pfffft.

Leedvermaak

Niets zo leuk als leedvermaak. Misschien het besef hebben dat je zelf een middelmatig leven lijdt, maar dat anderen het nog veel slechter doen dan jij, maakt dat allemaal een stuk dragelijker. Hoofdstuk 398 in het boek 'Legale oplichterij' heet Afab.

Willem Vermeend is snel via de zijdeur gevlucht en Gijs van Rozendaal zit daar nu het zinkende schip te verdedigen. Ik heb bewondering voor de man.

Net als 90% van de nederlanders heb ook ik absoluut geen verstand van koopsompolissen en hypotheken. Spaartegoeden van meer dan € 100.000,- zijn mij volkomen vreemd en als ik het had zou ik het zeker in iets anders dan een spaarrekening onderbrengen. Door schade en schande wijs geworden bestaat mijn leedvermaak eerlijk gezegd dan ook meer uit oprecht medeleven.

Een brave burger zag zijn rente bij Afab stijgen van 8,2% naar maar liefst 15%! Ja, dan kun je net zo goed met je creditcard gaan betalen.

Een ander had een lening afgesloten voor € 17.000,- bij een bruto maandsalaris van € 1.600,- terwijl er maar een krediet van € 5.000,- nodig was. Saignant detail was wel dat de volle zeventienduizend uitgenut was en een van de polisvoorwaarden geschonden. Wat maar eens te meer aantoont dat mensen tegen zichzelf in bescherming genomen moeten worden.

Maar zoals gezegd; als je geen geld hebt, heb je het probleem ook niet. Wel vrees ik dat kale voetbalshirtjes binnenkort erg in de mode zijn.

Vreemd

Na vijfendertig jaar heb ik afscheid moeten nemen van mijn tandarts. Het was dezelfde als die van Joep van 't Hek. Niet dat dat er iets toe doet, maar toch. Joep heb ik er niet ontmoet.

Een man van veel woorden is het nooit geweest, al kon ik er bij mijn laatste bezoek nog net uitkrijgen dat hij leuke dingen gaat doen na zijn pensionering. In de loop der jaren heb ik hem van een late twintiger zien veranderen in een man van middelbare leeftijd, en hij mij van een mollig, verlegen meisje in een volwassen vrouw en moeder van twee kinderen. Het blijft vreemd dat je iemand zolang kent zonder hem daadwerkelijk te kennen. Voor zijn zwijgzaamheid heb ik hem altijd erg gewaardeerd. Niets zo erg als een tandarts die er op los tettert.

Vanmiddag meld ik mij voor de eerste keer bij de nieuwe. Qua bereikbaarheid ga ik er op vooruit. Amsterdam-zuid is een stuk dichter bij dan Bussum. De rest moeten we maar afwachten.

Regeren is vooruitzien

Vanmorgen kreeg ik een telefoontje van Van Dongen. Zeg maar de vakantieman van huize Sluisvaart. In mijn enthousiasme had ik vorige week namelijk al een reservering voor volgend jaar gemaakt. Je kunt er maar beter op tijd bij zijn, niet?

"Of ik de reservering al definitief wilde maken?"

Ja, dat wilde ik wel.

"Of ik nog een annuleringsverzekering wilde?"

Nee, ik ga. Al is het gestrekt met een gipsen been, dit hele jaar zonder een flintertje Italië is bijzonder slecht bevallen. We gaan dus, hoe dan ook.

Drie weken onbezorgd vertoeven bij het zwembad met een stapel boeken. Kan niet wachten.

De ster

Zonder het zelf te willen was ik in de Bijenkorf tijdens de DDD (drie dwaze dagen).

Voor de zalig onwetenden onder ons; dit is het festijn waarop grote mannen als kleine kinderen op elkaar inhakken om de laatste PS III met € 10,- korting te bemachtigen. En dames elkaar de ogen uitkrabben voor een onooglijke panty, die ze waarschijnlijk niet eens passen, maar wel 50 cent minder kost omdat deze speciaal voor de gelegenheid is ingekocht.

Het was half zes en ik kon gelukkig redelijk tussen het graaivolk door laveren. Het doel was snel gevonden en zonder kleerscheuren bereikte ik de kassa. Geheel in de lijn der verwachtingen graaide ik onderweg Il Divo mee. De luid bejubelde italiaanse film over het tijdperk Andreotti in Italië wilde ik al tijden zien en in de bioscoop draait ie niet meer.

Toen ik afgelopen vrijdag dan eindelijk aan kijken toekwam was de lol er gauw af. Mijn zeer beperkte kennis van Rode Brigades, Craxi en andere italiaanse politieke kopstukken deed me in een wolk van vraagtekens belanden. Een nieuwe poging de volgende dag strandde eveneens in teleurstelling.

Nu weet ik het niet meer. Politicologie studeren en of opnieuw kijken met een kenner. Wie o wie?

Ver

Terwijl mijn dochter tussen clownsvissen en tropische roggen zwemt, begint het langzaam aan door te dringen dat ze aan de andere kant van de wereld zit. En dat is ver, heel ver. Zo ver, dat het minimaal 3 dagen duurt voordat ik bij haar ben mocht dat nodig zijn. Ik verwacht niet dat het nodig is.

De voorbereidingen waren kort maar krachtig en ter plaatse aangekomen zullen zij en Saskia het prima doen. Het gegiechel dat doorklinkt in mails en telefoontjes is veelzeggend. Voor wie de capriolen van het olijke duo wil volgen staat de 'ladolcevita-link' van Caroline bij de andere blogs.

Wij achterblijvers likken de wonden. Het afscheid op Schiphol ging goed. Gewoon net doen of het weekje Mallorca is, was een mooi hulpmiddel. Frank verbeet zich uitmuntend, zoals 'm ook opgedragen was. Geen noemenswaardige tranen. Alleen dat liedje van Peter Koelewijn hè. Ik kreeg het maar niet uit mijn hoofd. "Als ik God was...."

Gelukkig heb ik het druk.