Zwanger

Ikea is een gekkenhuis maar 's avonds rond zessen nog best te doen. Het meerendeel van Nederland staat op dat tijdstip in de file of zit in het Ikea-restaurant zweedse gehaktballetjes te eten.
Het is niet mijn hobby maar als ik ga, ben ik voorbereid. Bestellen op internet lukt nog niet maar kijken of iets op voorraad is wel. Onze Ikea-bank die al rood, wit en zwart is geweest is dus nu gehuld in het grijs en kan weer een paar seizoenen mee.
Bij het afhalen van de goederen liepen achter mij een moeder met haar zwangere dochter naar binnen. Ik herkende het meisje als een oud-vriendinnetje van Caroline van de lagere school. Het kind wilde vroeger nooit lunchen maar vroeg altijd direct om snoep. Dun en bleek met vale langblonde haren en een dikke buik stond het kind met mams op de spullen te wachten. Ik wachtte mee op mijn bankhoezen, razend nieuwsgierig waar zij mee weg zouden lopen. Het werd een afzuigkap.
Ik dacht aan Caroline. Op een hagelwit strand ergens aan de australische oostkust zag ik haar pratend en lachend tussen andere backpackers met een ongewassen hempje en korte broek aan. En toen ik moeder en dochter nakeek terwijl ze met afzuigkap de Ikeadeuren uit waggelden werd ik ineens zo blij. Als ik er nu aan denk word ik weer vrolijk.