Trapped

Sinds de tijd dat op kantoor de kantine niet meer geëxploiteerd wordt, hebben wij een lunchclub opgericht genaamd 'De afgelikte boterham'. Om beurten wordt er brood, melk enz. gehaald. We hebben een penningmeester en dat gaat goed.

Voor zover ik in 'da house' ben shop ik mee als het mijn beurt is.

Twee weken terug was het weer eens zover. We hebben weinig nodig die dag en ik krijg 5 euro mee om eigenlijk alleen brood te halen. In gedachten rij ik om half 1 de garage van het Gelderlandplein binnen, parkeer m'n auto en loop de Appie in. Op de terugweg naar de betaalautomaat merk ik dat ik m'n kaartje kwijt ben. Mopperend over dit onnodige tijdverlies loop ik naar de auto waar ik prompt het kaartje vind. Omdat je de eerste anderhalf uur niet hoeft te betalen, kijk ik niet naar het bedrag op de automaat en inderdaad; moeiteloos komt het ding terug.

Bij de uitrijslagboom stop ik het stukje papier in het apparaat en rij al half door in afwachting van de slagboom die open gaat. De slagboom gaat niet open, en ik zie dat de kaart teruggespuwd is. Ik laat m'n auto achteruit rollen, stop de kaart achterstevoren er in en rij weer door. De boom blijft dicht. Als ik eindelijk de grijze massa weer inschakel en naar het kaartje kijk, blijkt deze van het WTC te zijn.

Daar sta ik dan. Gevangen voor de boom met vier auto's luid toeterend achter me, een ongeldige kaart en slechts 2 euro op zak. Dit wordt een hele late lunch, maar dan in de slechte zin van het woord.

Ik wurm me zo goed en zo kwaad het gaat uit de rij, verontschuldingen prevelend naar de boze blikken, en bel aan bij het beheerdershok. Er is niemand en ook de bel wordt niet beantwoord. Het is inmiddels al half 2. Na nog een aantal pogingen geef ik het op en bel het nummer op de deur. Van een vriendelijke dame krijg ik het mobiele nummer van de beheerder. De werklui in de garage zijn ook naar hem op zoek en even dreigt het er nog gezellig te worden.

Na 20 minuten komt er dan eindelijk iets aangesjokt. Het werk-elan straalt dermate van zijn gezicht dat mijn handen beginnen te jeuken en humeur tot een ongekend dieptepunt daalt. Hij is mij niet ter wille en raadt me een dagkaart van 15 euro te kopen. Dat gaat dus niet. Ik kijk naar het resterende geld in mijn broekzak en besluit ter plekke echt nooit meer boodschappen te doen.

Er zit niets anders op dan een collega te bellen om mij uit deze benarde garage te komen redden. Terwijl ik het nummer draai valt mijn oog op een kaart op de grond bij de slagboom. Het is niet van mij, maar wel van die ochtend en met de schamele 2 euro lukt het me net om dit lot uit de loterij te betalen. Om twee uur rij ik hongerig maar opgelucht de vrijheid tegemoet.