Sicilië (2)

Voordeel van met Caroline op vakantie gaan is dat alles zich bijna vanzelf regelt. De beste bedjes op het strand (bij het water natuurlijk), voor Frank stond zijn luchtbed al klaar als wij kwamen, en de vriendelijke obers kwamen op het strand vragen hoe laat we wensten te lunchen, zodat er vast een tafel gereed kon worden gemaakt in het restaurant.

Voor de gelegenheid wijzigen al onze namen in de italiaanse variant. Carolina, Franco en Daniela. Heel praktisch en doeltreffend. Uitermate gevoelig als italianen zijn voor uiterlijk werkt dit alles toch veel beter dan een bochel en een bril.

Sicilië (1)

Na roerige laatste werkweken was het dan eindelijk vakantie. Acht jaar geleden was het dat ik voor het laatst op Sicilië was en met een klein beetje angst dat het nu minder leuk is dan in mijn herinnering gaan we op reis. Het vliegveld in Catania heeft een metamorfose ondergaan. In plaats van een paar op elkaar gestapelde stenen met een koffiebar waar na tien uur 's avonds niets meer te verkrijgen is, is het een modern vliegveld geworden.
We pakken de eerste beste taxi en laten ons naar het hotel bovenaan het favoriete strandje in Taormina vervoeren. Onmiskenbaar toornt de Etna hoog boven boven alles uit. Zachtjes rokend maar verder in diepe slaap.
Het hotel, verkozen vanwege de combinatie Frank en een zwembad, valt niks tegen en in tegenstelling tot de foto's die we eerder hebben gezien hebben beide kamers een balkonnetje met uitzicht op de baai van Isola Bella. Wauw, wat is het hier toch ongelooflijk mooi.
Na een paar flinke plonzen in het zwembad lopen we richting kabelbaan. Een klim naar boven kan ook natuurlijk maar is niet aan te raden. In een gondel met 35 graden is een beetje apart, zoals aan een van de pictogrammen te zien is bij de deuren. Erop staan een skischoen uitgebeeld die niet tussen de deuren gehouden mag worden. Ik denk niet dat je daar met dit weer heel erg bang voor hoeft te zijn.
In de hoofdstraat aangekomen begint het feest der herkenning opnieuw. Taormina is een van de weinige plekken waar het toerisme me niet stoort. De Italianen spreken nog altijd nauwelijks engels en als ze het doen zijn ze vaak niet te verstaan. De straatjes en pleinen zijn authentiek en waar je ook kijkt, overal zijn de plaatjes even mooi.

We worden in de Wunderbar op onze wenken bediend met Aperol en gin-tonic en onafgebroken wordt Frank iedere keer weer van nieuwe chips en ander lekkers voorzien. Als geen ander begrijpt een Italiaan zijn voortdurende trek in eten en komt hem hierin met zichtbaar plezier tegemoet. De kleine twijfel dié ik had is allang verdwenen.

Le Prénom

Eigenlijk wilde ik graag naar Starbuck maar Caroline had deze film als tip doorgekregen en Patrick Bruel is een van de uitzonderingen op mijn ongefundeerde regel om een hekel aan Fransen te hebben.
Het principe is hetzelfde als in Carnage. Een huiskamer met slechts een paar personages. Op zich al knap als je daar bijna twee uur mee weet te vullen. Met als resultaat een van de beste films die ik de laatste tijd heb gezien. Nee, geen hoogdravende thema's of zware onderwerpen maar wel herkenbaar gedrag en fantastisch acteerwerk. Zien!

Dr. John

Ik had nog nooit van ze gehoord maar maandagavond stond ik als volkomen verrassing ineens in Paradiso bij Dr. John and The Lower 911. Nog wel in jurkje en op pumps, nou niet de meest comfortabele outfit voor een concert. Geen optreden omgeven met roadies die gitaren aanreiken, maar nog echte muzikanten die lekker alles zelf doen, zoals mijn gezelschap het omschreef. En hij had gelijk.