Sicilië (1)

Na roerige laatste werkweken was het dan eindelijk vakantie. Acht jaar geleden was het dat ik voor het laatst op Sicilië was en met een klein beetje angst dat het nu minder leuk is dan in mijn herinnering gaan we op reis. Het vliegveld in Catania heeft een metamorfose ondergaan. In plaats van een paar op elkaar gestapelde stenen met een koffiebar waar na tien uur 's avonds niets meer te verkrijgen is, is het een modern vliegveld geworden.
We pakken de eerste beste taxi en laten ons naar het hotel bovenaan het favoriete strandje in Taormina vervoeren. Onmiskenbaar toornt de Etna hoog boven boven alles uit. Zachtjes rokend maar verder in diepe slaap.
Het hotel, verkozen vanwege de combinatie Frank en een zwembad, valt niks tegen en in tegenstelling tot de foto's die we eerder hebben gezien hebben beide kamers een balkonnetje met uitzicht op de baai van Isola Bella. Wauw, wat is het hier toch ongelooflijk mooi.
Na een paar flinke plonzen in het zwembad lopen we richting kabelbaan. Een klim naar boven kan ook natuurlijk maar is niet aan te raden. In een gondel met 35 graden is een beetje apart, zoals aan een van de pictogrammen te zien is bij de deuren. Erop staan een skischoen uitgebeeld die niet tussen de deuren gehouden mag worden. Ik denk niet dat je daar met dit weer heel erg bang voor hoeft te zijn.
In de hoofdstraat aangekomen begint het feest der herkenning opnieuw. Taormina is een van de weinige plekken waar het toerisme me niet stoort. De Italianen spreken nog altijd nauwelijks engels en als ze het doen zijn ze vaak niet te verstaan. De straatjes en pleinen zijn authentiek en waar je ook kijkt, overal zijn de plaatjes even mooi.

We worden in de Wunderbar op onze wenken bediend met Aperol en gin-tonic en onafgebroken wordt Frank iedere keer weer van nieuwe chips en ander lekkers voorzien. Als geen ander begrijpt een Italiaan zijn voortdurende trek in eten en komt hem hierin met zichtbaar plezier tegemoet. De kleine twijfel dié ik had is allang verdwenen.