Kroegen en kermis

Dat haar! Je gelooft het toch niet dat iemand er al een leven lang zo'n kapsel op na kan houden. Dat niemand daar nou eens iets van zegt, of zou ze gewoon zo stronteigenwijs zijn?
Wat kan het ook schelen, nog even en dan hebben we Max op de troon. Al vraag ik me af wanneer deze zuid-amerikaanse eindelijk eens stevig vreemd gaat. Waarschijnlijk moet ze eerst bijkomen en herstellen van de bevallingen, maar dan kan ik me toch niet voorstellen dat dit brok temperament het bij onze blonde polderbeer gaat houden voor de rest van d'r leven. Mark my words!
De route van vandaag leidt ons weinig verrassend over kermis en door kroegen. Gezien het mooie weer zou het wel eens aardig druk kunnen worden. Tijd dus voor parajump, botsauto's en broodjes garnalen.

Strand

Zowel vandaag als gisteren op het strand geweest. Sinds een paar jaar heb ik een uitgelezen stek ontdekt. Zonder files, altijd plek om te parkeren, geen kilometers lopen om er te komen, uitstekende strandtent met goed eten en drinken en geen asovolk met bierbuiken om ons heen. Als ik er naar toe rijd, word ik al vrolijk.
Zaterdag was ik met Frank en Patrick, die hebben gevoetbald, zitten kaarten en zelfs zijn wezen zwemmen. Super, zo'n Playstationloos dagje. Vandaag met Caroline en Frank waarbij het voetballen vervangen wordt door een beachballcompetitie. Vaak gaan we pas om twaalf uur of wat later in de middag. Dan pakken we net de lekkere uurtjes en blijven eten op het terras van de strandtent. Iedereen om ons heen wordt zwaar becommentarieerd en belachelijk gemaakt, met name ouders die debiel tegen hun kinderen doen zijn dankbaar onderwerp. Nog altijd ben ik bang een keer een dreun te krijgen doordat we overmoedig worden en de beledigingen wel erg duidelijk overkomen. Na afloop van de dag stappen we tevreden in de auto en rijden, luid met de iPod meeblerend, weer naar huis terug. Ons feestje.

Verwondering

Ze waren weer verrukkulluk, de prachtige asperges die vanavond op onze borden lagen. Samen met mijn befaamde eiersausje, ooit lang geleden van een vriendinnetje geleerd, iets waar zelfs de kinderen het water van in de mond loopt. Het ensemble van asperges, ham, aardappels en ei, geeft ook nog eens een heel mooi plaatje. Ik ben geen echte kok, maar mijn asperges zijn redelijk onovertroffen. Zo genoeg opgeschept, laten we het over wat anders hebben.
Terwijl we zaten te eten kregen we het over de eieren, en eigenlijk omdat we niets anders konden bedenken dat bij verhitting vast wordt in plaats van vloeibaar of gasvormig. Daarna ging het over water en dat dit in bevroren toestand op de vloeibare variant blijft drijven, ook heel bijzonder dus. Zo konden we nog een aantal dingen bedenken die ik nu weer ben vergeten. Was het oprechte verwondering of zou het toch aan die twee flessen, buitengewoon goede, witte wijn gelegen hebben die we soldaat hebben gemaakt?

Van d'Eersteling, een bon en een wijntje

Gistermiddag was de officiële opening van het pand d'Eersteling, het nieuwe onderkomen van Atelier V in Amersfoort. Een prachtig pand met historie waar de heren terecht trots op mogen zijn. Een van die heren is Richard Splinter. Niet alleen gewaardeerd collega maar ook een oud klasgenoot uit de tijd van het Goois Lyceum in Bussum. Vroeger veel plezier gehad en nu leuk om te zien dat hij het zo goed doet.
Bijna had ik het feest gemist omdat het fileleed gisteren niet te overzien was. Het kostte me bijna een uur om in Utrecht te komen, het ienieminie stukje daarvandaan naar Amersfoort duurde maar liefst anderhalf uur(!) en als toetje mocht ik er nog dik een uur over doen om weer terug naar Amsterdam te keren.
Na mijn laatste afspraak lag een heerlijk, goed glas koude witte wijn echter in het verschiet, spontaan aangeboden door een vriend die toevallig in de stad was. Maar voordat ik, gefrustreerd door deze enorme tijdverspilling, bij hem aan kon schuiven, reed ik in A'dam de politiefuik in. De twee auto's voor me mochten natuurlijk doorrijden, maar schlemiel als ik ben, werd me vriendelijk verzocht mijn auto aan de kant te sturen. Met al aardig wat wijntjes op, gonsden de diverse smoezen al door m'n hoofd. Het viel mee, blazen hoefde niet. Nadat mijn kentekenbewijs spoorloos bleek en de agent ongevoelig voor mijn charmes - hoe kan dat nou? -, begon hij in z'n gele boekje te schrijven. Ik sneerde dat dat er ook nog wel bij kon, naast al mijn ongemakken van die middag. Vriendelijk werd geïnformeerd of ik op de A1 in de file had gestaan, waarna ik het rijtje aan kon vullen met A2, A12, A27 en A28. Toen mijn vriend belde, lief vertelde dat er een heerlijk glas voor me klaar stond en vroeg waar ik bleef, deed ik hem verslag van de minder aangename ontmoeting met de pliesie. Oom agent, meeluisterd, wenste me, bij het overhandigen van de bekeuring, nog een prettige avond en zei: "Er staat in ieder geval een lekker wijntje voor u klaar."
Bij het nalezen van mijn 'misdrijf' kon ik tevreden constateren dat de sukkel gelukkig nog een fout had gemaakt. Echt teleurstellen doen ze je blijkbaar niet en het bezwaarschrift is de deur al uit.

Helderophumor

"Lopen twee Marokkanen met een suikerspin over straat, komt er ineens een Golf aanscheuren.... Ze waren wel goed geïntegreerd zo met die Hollandse suikerspinnen onder hun arm; geïntegreerd en zich rotgeschrokken. Door het geraas, als een Boeing 747 die zich in een flatgebouw boort, vlogen de plukken suikerspin in het rond en stonden ze daar verstijfd als twee konijnen in een zoeklicht."

Bovenstaand een stukje tekst uit de mail die ik van Eric vanochtend kreeg. Hij zat naast me toen we gisteravond voor het CS in Amsterdam langsreden en de bewuste marokkanen voor de auto kregen. Ik kon me niet inhouden en gaf een enorme dot gas zonder daadwerkelijk te rijden. Het resultaat was verbluffend komisch. Ze schrokken zich inderdaad helemaal lam, een liet zijn suikerspin vallen, struikelde er over en vervolgens keken ze me met z'n tweeën doodsbang aan of ik niet alsnog over hen heen zou rijden. Het duurde even voordat Eric er om kon lachen maar ik weet zeker dat Caroline, Frank, Joost en Marcel helemaal niet meer bijgekomen waren van dit typische voorbeeldje Helderophumor. Ik was het zelf alweer helemaal vergeten.

Tuinset

In tegenstelling tot andere jaren is mijn tuin nog niet helemaal up to date. De plantjes in de bloembakken hangen op half zeven en het oude tuinstel is nu toch echt verdwenen nadat het de afgelopen twee jaar voor hilarische toestanden heeft gezorgd in de zomers. Ooit negen jaar geleden aangeschaft bij betrekken van het huis, was het na intensief gebruik nodig aan vervanging toe. Dit resulteerde in het soms onverwacht afbreken van essentiële delen, met als gevolg dat de gebruiker prompt een verdieping lager lag (op de grond dus) of dat je bord tijdens het eten spontaan in de diepte verdween omdat het hout van het tafelblad vergaan was. Leuker kunnen we het niet maken... Teneinde zwaar letsel te voorkomen, stond er dus even helemaal niks. De hoeveelheid tuinsets wordt echter ieder jaar groter en een keuze maken daarmee nauwelijks nog te doen. Goedkoop vind ik niets en te duur kan weer uit de tuin gejat worden. Ja, en wat koop je dan? Niks dus. Dick's aanbod om zolang een tafel in elkaar te timmeren met vier rieten stoelen eromheen kwam vanzelfsprekend als geroepen. Zo gezegd, zo gedaan en het resultaat is alles behalve slecht. Uiteindelijk moet het iets worden zoals op het plaatje, maar zoals de amerikanen zeggen; don't hold your breath!

De wet van Murphy?

Er zijn maandagen geweest waarop ik me beter heb gevoeld. Na de, niet onverwachte, aankondiging vorige week over de verkoop van het bedrijf, is het verder bergafwaarts gegaan. Woensdag was het tijd om vriendje de wacht aan te zeggen, waarna we, tot groot verdriet van ons beiden, er op vrijdag definitief een punt achter hebben gezet. Dit op pillen en witte wijn omdat ik 's ochtends bij de tandarts had gezeten voor een ontstoken kies. Het grappige daarvan is dat je met pijn bij de tandarts komt en met nog veel meer er vandaan na al z'n gesjor en gepruts. Zaterdag zullen we het helemaal maar niet over hebben....
Toen ik zondag lekker met m'n zoon naar Ajax fietste en tussen de gooise jongens op de mooie tribuneplaatsen in het zonnetje zat, ging het weer een stukje beter. Ajax won met 5-2 en na afloop een drankje bij Borghland genuttigd met Dickie en consorten. Snel weer naar huis om vervolgens op uitnodiging van Joost en Sandy te eten en een pianoconcert in het Concertgebouw bij te wonen. Lekker, gezellig, ongecompliceerd en lachen. Zie je, het leven is helemaal zo slecht nog niet.
Toch jammer dat op de terugweg mijn rechter achterband lek bleek te zijn. Al voor de tweede keer in een half jaar tijd! Voorzichtig door naar huis gereden omdat ik er geen zin meer had om elf uur 's avonds nog eens langs de kant van de weg te staan emmeren. Na diverse meldingen uit de buurt vanochtend -ja, ze letten op bij mij in de straat- heb ik uiteindelijk het aanbod van de buurvrouw aanvaard om me naar kantoor te vervoeren. Mijn telefoontjes naar leasemaatschappij en Euromasters hadden niets uitgehaald en ik heb deze schone taak inmiddels toebedacht aan René op kantoor. Murphy's Law of is mijn bioritme in de war? Schrale troost is te weten dat andere mensen er nog veel meer last van hebben dan ik. Een ding is zeker; we gaan het er NIET meer over hebben!

Vrouwenakker

Ik heb gejokt van de week. Naast Nieuw Wolda en Wierden is er nog een plaats die ik heel vervelend vind om naar toe te rijden en dat is Uithoorn. Vandaag was het weer zover. Frank moest voetballen bij KDO in De Kwakel, gelegen naast Uithoorn en Nico was er niet. Frank wist meteen waar het over ging gezien zijn commentaar; "dat zijn die boeren bij Vrouwenakker of zo iets."
De voetbalvelden, aan het oog onttrokken door een dijk, hadden we na vier keer langs rijden dan eindelijk gevonden, de flats en uitstraling van Uithoorn heftig negerend. Fantasieloos, troosteloos en uitzichtloos, deed het me nog het meeste denken aan de buitenwijken van Glasgow.
De Kwakelvoetballertjes waren prima en de scheids floot uitermate fair, maar wat een volk loopt daar in de rondte. De PC Hooft-uitstraling van AFC is weer het andere uiterste, maar dat je überhaupt nog een kapper kunt vinden die je een jaren '70 kapsel aan wil meten, is op zich al een prestatie te noemen. Alsof je minstens twintig jaar terug in de tijd geworpen wordt, zo voelt het daar. De ultramoderne vliegtuigen scheren over je hoofd om te landen, terwijl je in een omgeving staat waar het Archeon in Alphen aan de Rijn nog jaloers op zou worden. Het is niet aardig gezegd, maar met een bevredigende uitslag van 3-1 in ons voordeel, was iedereen dan ook weer blij om dit tochtige gat te mogen verlaten.

Zwart

Helaas, een betere typering voor vandaag was niet mogelijk.

Gouderak

Sinds we begin 2006 een pand in Gouda hebben aangekocht, kom ik nog wel eens in die buurt. Ik rijd er altijd met veel plezier naar toe. Zolang ik niet naar Nieuw-Wolda (Groningen) of Wierden (Overijssel) hoef te rijden, vind ik het eigenlijk allang best. Ik kom overal en kan altijd alles vinden, al is dat laatste in het donker vaak een stuk moeilijker dan met daglicht. Tomtomloos als ik ben, print ik nog altijd een routeplanner met kaartje als ik ergens naar toe moet. Dat werkt prima en heeft zelfs een groot aantal voordelen. Zo hoef je niet naar een hoogst irritante vrouwenstem te luisteren en beland je ook nooit aan de andere kant van een water, terwijl je ziet dat je bestemming aan de overkant ligt, je hopeloos te laat op je afspraak gaat komen en de rest van de dag daardoor ook in de soep dreigt te lopen. Geloof me; ik heb het vaak zien gebeuren.
Bij een van de laatste bezoeken leidde de routeplanner me over de A2 naar de A12 richting Den Haag/Rotterdam. Verder over de A20 moest ik er bij Moordrecht af en volgde de verdere aanwijzingen. Ik had de bordjes Gouderak al wel gezien maar verstoken van enige topografische kennis -ik lijd er niet onder-, deed ik braaf wat me opgedragen werd. Totdat ik midden in het dorp een smal steegje in werd gedirigeerd en tot mijn stomme verbazing 's avonds om elf uur voor een nog varend pontje stond, met amper plaats voor twee auto's en voorzien van betaalloket met barse dorpeling erachter. Gniffelend reed ik erop en na betaling van € 1,55 liet ik me fijn naar de overkant vervoeren, alwaar ik mijn reis vrolijk vervolgde. Ondanks het late tijdstip en de daarmee gepaard gaande duisternis, viel me op dat de omgeving daar erg mooi is. Rustig, landelijk en toch weer totaal anders dan de dorpen rondom Amsterdam of in 't Gooi. Dus een keer niets te doen of zin in een andere omgeving, na Gouderak rechtsaf en toeren maar.

CV

Eindelijk, de teerling is geworpen. Mijn CV staat tussen al die andere op Monsterboard.nl. Was dat nou zo moeilijk? Ja, dus. Na mijn gegevens grondig ge-update te hebben dacht ik dat het plaatsen nog slechts een formaliteit was. Maar niets is zo simpel als het lijkt. Na de lange vragenlijst doorgeworsteld te hebben, was ik klaar voor het copy/pasten van het document. Dat ging goed, met uitzondering dan van alle cursieven, vetgedrukte teksten, tabjes en andere noodzakelijke dingen om een tekst een enigszins leesbaar te maken. Met andere woorden; het zag er niet uit en ik wist niet hoe snel ik 'm weer moest verwijderen. Nu staat ie er op en inmiddels ook op Intermediair.nl, waar het overigens een stuk makkelijker ging. De reclame van Monsterboard op televisie is erg grappig, benieuwd wat hiervan bewaarheid wordt in het echte leven.
Nu had ik mijn CV nog niet koud op het internet geplaatst vandaag, of we (vastgoed) werden bijeen geroepen voor een ingelaste vergadering met als VIP onze zeer hooggeachte, ahum...., directeur van de Groep, en kwam het hoge woord er eindelijk uit. Nadat ik al weken alle verdachte afspraken in de agenda had zien staan en zelf mijn conclusies had getrokken, kwam het addergebroed met de mededeling dat de aandelen van de BV te koop worden aangeboden, maar dat ie het als zijn plicht ziet het personeel netjes mee te verkopen. Bladie, bladie, bla, ja, en zo lusten we er nog wel een!
Ik heb er met veel plezier gewerkt en zal mijn prachtige kantoor zeker gaan missen, evenals de leuke collega's en contacten opgedaan in de loop der jaren. Ik ben ze erkentelijk voor de geboden kansen en heb er maar wat graag en goed gebruik van gemaakt, maar zal zóóóóóóó blij zijn als ik weer een volwaardige baan heb waarin ik ook de waardering krijg die ik verdien, zowel mondeling als financieel. Blijkbaar heeft een mens dat toch heel hard nodig. Ik weet dat het gras bij de buren niet groener is, maar ben er helemaal klaar voor.

Geen zon

Het is vandaag 7 april, de dag voor Pasen. De euforische stemming over de, eerder deze week, voorspelde 20 graden is getemperd. Als ik om rond half zeven naar Schiphol rijd om Dick en Agneet op te halen, is het behoorlijk bewolkt. Echt warm zal het vandaag niet worden. Is niet erg want het huis moet opgeruimd en net als iedereen zal ik boodschappen voor de komende dagen moeten doen.
Als ik thuis kom en mijn tweede kop koffie nuttig, staat Frank al weer om me heen te dansen. "Croissantjes maken!", roept ie. Ach ja, waarom ook niet. Terwijl de croissants in de oven bruin liggen te worden, trek ik mijn skatespullen aan. Geen beter begin van de dag dan een rondje Ouderkerkerplas zonder al te veel pottenkijkers. En als Frank zijn tanden in het eerste broodje zet, zwier ik al over het asfalt. Lekker.
's Middag kan ik me er eindelijk toe bewegen boodschappen te doen. Het valt mee, de grote hoos is waarschijnlijk al geweest. We hebben thuis ook niets met Pasen, behalve dan de vrije dagen en toevoer van Leonidas chocolade in de vorm van een ei, gedoneerd door de sekte (lees Oranje-Nassau). Al kreeg ik wel de slappe lach van bijgevoegd plaatje. Als ie te klein is om te lezen, even dubbelklikken graag.

Schoenen

De show van gisteren was fantastisch en we hebben genoten van alle creativiteit en inzet van de leerlingen van de dansopleiding. Rond 12 uur waren we tevreden maar dodelijk vermoeid thuis en was er niet veel later alleen nog luid gesnurk te horen.
Zoals altijd maakt het niet veel uit hoe laat Frank naar bed gaat, de volgende ochtend is hij dan toch weer rond negen uur wakker. Niet getreurd maar van de nood een deugd gemaakt, aangekleed en op schoenenjacht gegaan voor het jongetje. Iets wat al weken in de planning stond.
Vroeger kon ik mij enorm verheugen op het kopen van schoenen voor Caroline. Het ene paar was nog mooier dan het andere en fluitend verlieten we de winkel weer, met uitzondering dan van het plateauzolentijdperk. Met Frank echter, liggen de zaken heel anders. Het liefst loopt hij de hele dag op Nikes, van die zilveren met rode en witte strepen, of vrij vertaald spuuglelijk. Terwijl hij van mij goede leren schoenen aanmoet die ook nog een beetje matchen bij zijn kleding.
Eenmaal in de winkel in Amstelveen met de meest overweldigende kinderschoenencollectie aller tijden, wordt het ene na het andere paar afgekeurd door meneer. Ik voel dat mijn bloed langzaam begint te borrelen, maar ik probeer kalm te blijven. Verliefd staat ie naar gympen te kijken die weliswaar van leer zijn maar zo wit, dat je een Geer en Goor zonnebril nodig hebt om de weerkaatsing ervan te weren. "Die dus niet dus!", bijt ik 'm toe. We dralen, lopen heen en weer langs de honderden paren, en ik hoor dat de toon van mijn stem veranderd.
De winkel is stampvol, wat ook al niet erg bevordelijk is voor de stemming. Alsof het niets is staat er een rij voor het pinapparaat om, toch niet mis te verstane bedragen af te rekenen. Na circa 20 minuten en uiterste pogingen om Frank op pedagogisch verantwoorde wijze een keuze te laten maken, is de maat vol. Ik gris de twee paar schoenen die ik leuk vind bij elkaar, en sis dat ie maar beter snel kan beslissen, want dat anders zijn huidige Draculawerende paar bij thuiskomst ogenblikkelijk de prullenbak in verhuist en hij dinsdag barrevoets naar school toe kan! Vervolgens sis ik er, intussen rood aangelopen, achteraan dat ik het werkelijk meen, en merk dat enkele ouders mij geschokt aan staan te kijken.
Eindelijk, het werkt. Met de assistentie van een behulpzame dame worden de paren gepast en besluiten we ze allebei aan te schaffen, teneinde de volgende missie zo lang mogelijk uit te kunnen stellen. In de auto terug naar huis, kalmeer ik weer en na een kopje koffie is er niets meer aan de hand en lachen we erom.

Sloom

Soms heb je van die dagen, dat je heel helder bent. Alles wordt snel en soepel geregeld, en passant combineer je nog een aantal dingen, waardoor het rendement van je aktiveiten tot ongekende hoogtes stijgt. Daar staat tegenover dat er ook momenten zijn waarop mijn fantastische brein mij volkomen in de steek schijnt te laten. Dit heeft dan tot gevolg dat ik een paar stappen extra moet zetten want "wie z'n hoofd niet gebruikt, moet z'n.....etc". Het leed is dikwijls nog wel te overzien.
Bij de dinnershow van vanavond, waar Caroline in danst, viel me op dat het aanvangstijdstip erg vroeg op de avond was. Dus dan maar de rest van het gezelschap, opa en Magriet, opgeroepen vroeg te eten en zelf dacht ik koortsachtig na over hoe ik dat ging regelen met werk, Frank ophalen, eten en in de spits op tijd op plaats van bestemming aankomen. Totdat na een week, voor het slapengaan, al tandenpoetsend het woord 'dinnershow' eindelijk tot me doordrong. Hoe sloom kan een mens zijn? Het leven is soms een stuk eenvoudiger als je even nadenkt.

Tsja....

Het blijft toch lastig om leuke stukjes te schrijven. Niet zo zeer omdat ik niet weet waar ik het over moet hebben, maar meer omdat sommige dingen nou eenmaal dusdanig persoonlijk zijn dat het niet voor iedereen geschikt is om te lezen. Nu denken jullie natuurlijk allemaal dat ik in een orgie belandt ben het weekend, maar niets is minder waar. Mijn aktiviteiten waren van een geheel andere aard, en wellicht nog wel intiemer dan dat ik in 3 uur door 20 man bevredigd was.
Het is niet mijn bedoeling met het schrijven van dit stukje, de lezers ervan hopeloos nieuwsgierig te maken, maar meer een uitleg waarom er zo af en toe een hapering in de frequentie zit. En een verzoek om vergiffenis voor het niet melden van, minder voor publicatie geschikte informatie.
Misschien dat het verstrijken van de tijd een oplossing biedt. Even uitleggen. Ik weet dat, als je in het werkproces dingen voor je uitschuift of terzijde legt, omdat je er geen zin in hebt of tegenop ziet, het dikwijls zo is dat je na verloop van tijd, deze zaken vaak gewoon in het ronde archief (lees prullenbak) kunt opbergen, omdat het zich al op een andere manier heeft opgelost. Waarmee ik maar wil zeggen dat de kans bestaat dat mijn verrichtingen van dit weekend over enige tijd alsnog hier terecht komen, simpelweg vanwege het feit dat de zaken dan weer heel anders liggen, en het daardoor makkelijker wordt het een en ander openbaar te maken. Gelieve geduld te hebben dus; mijn weekend was serieus, maar allerminst saai en toch ook wel weer bijzonder vermakelijk.