Schoenen

De show van gisteren was fantastisch en we hebben genoten van alle creativiteit en inzet van de leerlingen van de dansopleiding. Rond 12 uur waren we tevreden maar dodelijk vermoeid thuis en was er niet veel later alleen nog luid gesnurk te horen.
Zoals altijd maakt het niet veel uit hoe laat Frank naar bed gaat, de volgende ochtend is hij dan toch weer rond negen uur wakker. Niet getreurd maar van de nood een deugd gemaakt, aangekleed en op schoenenjacht gegaan voor het jongetje. Iets wat al weken in de planning stond.
Vroeger kon ik mij enorm verheugen op het kopen van schoenen voor Caroline. Het ene paar was nog mooier dan het andere en fluitend verlieten we de winkel weer, met uitzondering dan van het plateauzolentijdperk. Met Frank echter, liggen de zaken heel anders. Het liefst loopt hij de hele dag op Nikes, van die zilveren met rode en witte strepen, of vrij vertaald spuuglelijk. Terwijl hij van mij goede leren schoenen aanmoet die ook nog een beetje matchen bij zijn kleding.
Eenmaal in de winkel in Amstelveen met de meest overweldigende kinderschoenencollectie aller tijden, wordt het ene na het andere paar afgekeurd door meneer. Ik voel dat mijn bloed langzaam begint te borrelen, maar ik probeer kalm te blijven. Verliefd staat ie naar gympen te kijken die weliswaar van leer zijn maar zo wit, dat je een Geer en Goor zonnebril nodig hebt om de weerkaatsing ervan te weren. "Die dus niet dus!", bijt ik 'm toe. We dralen, lopen heen en weer langs de honderden paren, en ik hoor dat de toon van mijn stem veranderd.
De winkel is stampvol, wat ook al niet erg bevordelijk is voor de stemming. Alsof het niets is staat er een rij voor het pinapparaat om, toch niet mis te verstane bedragen af te rekenen. Na circa 20 minuten en uiterste pogingen om Frank op pedagogisch verantwoorde wijze een keuze te laten maken, is de maat vol. Ik gris de twee paar schoenen die ik leuk vind bij elkaar, en sis dat ie maar beter snel kan beslissen, want dat anders zijn huidige Draculawerende paar bij thuiskomst ogenblikkelijk de prullenbak in verhuist en hij dinsdag barrevoets naar school toe kan! Vervolgens sis ik er, intussen rood aangelopen, achteraan dat ik het werkelijk meen, en merk dat enkele ouders mij geschokt aan staan te kijken.
Eindelijk, het werkt. Met de assistentie van een behulpzame dame worden de paren gepast en besluiten we ze allebei aan te schaffen, teneinde de volgende missie zo lang mogelijk uit te kunnen stellen. In de auto terug naar huis, kalmeer ik weer en na een kopje koffie is er niets meer aan de hand en lachen we erom.