Er zijn maandagen geweest waarop ik me beter heb gevoeld. Na de, niet onverwachte, aankondiging vorige week over de verkoop van het bedrijf, is het verder bergafwaarts gegaan. Woensdag was het tijd om vriendje de wacht aan te zeggen, waarna we, tot groot verdriet van ons beiden, er op vrijdag definitief een punt achter hebben gezet. Dit op pillen en witte wijn omdat ik 's ochtends bij de tandarts had gezeten voor een ontstoken kies. Het grappige daarvan is dat je met pijn bij de tandarts komt en met nog veel meer er vandaan na al z'n gesjor en gepruts. Zaterdag zullen we het helemaal maar niet over hebben....Toen ik zondag lekker met m'n zoon naar Ajax fietste en tussen de gooise jongens op de mooie tribuneplaatsen in het zonnetje zat, ging het weer een stukje beter. Ajax won met 5-2 en na afloop een drankje bij Borghland genuttigd met Dickie en consorten. Snel weer naar huis om vervolgens op uitnodiging van Joost en Sandy te eten en een pianoconcert in het Concertgebouw bij te wonen. Lekker, gezellig, ongecompliceerd en lachen. Zie je, het leven is helemaal zo slecht nog niet.
Toch jammer dat op de terugweg mijn rechter achterband lek bleek te zijn. Al voor de tweede keer in een half jaar tijd! Voorzichtig door naar huis gereden omdat ik er geen zin meer had om elf uur 's avonds nog eens langs de kant van de weg te staan emmeren. Na diverse meldingen uit de buurt vanochtend -ja, ze letten op bij mij in de straat- heb ik uiteindelijk het aanbod van de buurvrouw aanvaard om me naar kantoor te vervoeren. Mijn telefoontjes naar leasemaatschappij en Euromasters hadden niets uitgehaald en ik heb deze schone taak inmiddels toebedacht aan René op kantoor. Murphy's Law of is mijn bioritme in de war? Schrale troost is te weten dat andere mensen er nog veel meer last van hebben dan ik. Een ding is zeker; we gaan het er NIET meer over hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten