Doei

Oranje-Nassau, Lexington, Utrecht en Rotterdam; het was allemaal zóóó 2007. Zelfs Sophia is al weer uit. Het kan snel gaan. Tijd voor nieuwe banen, collega's, auto's, Red Sun en natuurlijk uitgebreid lunchen in Dauphine (met sfeervolle foto). Oké, Auguste mag nog even blijven en ook op Italië raak ik maar niet uitgekeken.
Afgezien van de vele leuke reizen, was het een uitgesproken k..jaar. Met andere woorden naast Napels, Rimini, Abano, Lucca, Monaco, Adelboden en Bonaire viel de rest bitter tegen. Mijn zwaar gecrashte Golf op 1 januari dit jaar was slechts een klein voorproefje van wat me nog te wachten stond.
Het absolute dieptepunt lag in februari. April heeft een heuse Sherlock Holmes van me gemaakt en me daarna wederom flink gevloerd. Mei viel weinig op aan te merken, ook omdat het weer goed was, totdat ik in juni na tien jaar werken roemloos ten onder ging. In juli alweer aardig opgekrabbeld en de drie weken in Lucca waren super. Op Bonaire scheen de zon weer, zowel letterlijk als figuurlijk. Een nieuwe baan in het vooruitzicht en genoeg leuke dingen om naar uit te kijken.
Het was een bewogen jaar, om maar een cliché te gebruiken op de valreep. 2008 voorspelt opnieuw een hoop veranderingen maar nu omdat ik dat zelf graag wil. Daarbij zijn we alle drie gezond, uitermate goodlooking (ahum) en bovenal prettig gestoord. Goeie voornemens heb ik niet en met een beetje mazzel is de auto nog heel morgen.

Youp en pAnnen

Gistermiddag was ik bij de pAn, de kunstbeurs, in de Rai. Op uitnodiging want tot de 'happy few' die daar rond loopt, behoor ik natuurlijk niet. Portemonnaie te klein en te weinig make-up, je kent het wel...
Bij de ingang was het al leuk. Met een hoog Gert-Jan Dröge gehalte, zwaar opgemaakt en in couture of juist heel sjofeltjes kwam het spul binnen druppelen. En ook onze eigen Jan (daar zijn we weer, des Bouvrie) ontbrak niet. Heerlijk, ik had er uren naar kunnen kijken.
Eenmaal binnen was het feest in volle gang. Er werd uitgebreid geborreld en een hapje mee gesnaveld. Mijn gastheer werd regelmatig aangeklampt en aangesproken, veelal door blassé dames met dollartekens in hun ogen aangezien hij een uitstekende partij is voor verder exploratie. Vrijgezel, interessant beroep, veel leuke uitnodigingen en aardig in de slappe was. Het gaf mij vooral de gelegenheid in al het aangeboden leuks te neuzen. Ik weet nu dat als ik nog een jaar of tien doorspaar, ik ook vast wel een bescheiden aankoop kan doen.
Na al dit moois zijn we via restaurant Sluizer in de Utrechtsestraat bij Youp van 't Hek in Carré beland. Hij had er zin in. Tweeëneenhalf uur lang scherp en gevat zijn is niet eenvoudig maar het leek 'm moeiteloos af te gaan. Het was weer een hele leuke dag.

Tunnels en bruggen

Zoals ik al zei, Rotterdam is leuk. Tenminste als je vrij bent en je hoeft niet op tijd op een afspraak te verschijnen. Er de weg vinden is namelijk een ander verhaal. Zelfs in Ouderkerk zitten mensen altijd aan de verkeerde kant van de Amstel en hebben ze geen flauw idee hoe aan de overkant te komen.
Nu hebben die Rotterdammers ook nogal wat watertjes, bruggen en tunnels. Mooi, maar zo ontzettend onhandig als eroverheen of onderdoor rijdt in het volle besef dat je het weer fout hebt gedaan en toch echt aan andere zijde moet zijn. Keren is natuurlijk geen optie, dus dan maar lijdzaam voorttuffen, weer wachten voor stoplichten die nooit meer op groen dreigen te springen, met een halve blik op de klok die aangeeft dat je wederom een kwartier te laat op de bijeenkomst gaat komen.
Diverse telefonistes van makelaars hebben mij al telefonisch door de stad gegids. Ja, bij AH rechtsaf, doorrijden naar die leuke boetiek aan de linkerkant, daar links en dan alsmaar rechtdoor totaan het stoplicht en als u er dan bij de H&M inrijdt, kunt u daar uw auto parkeren.
Net zoiets als een TomTom dus, maar dan vele malen leuker.

Feyenoord-Ajax

Deze kleine aso in de dop zal het zeker niet met ons eens zijn, maar met twee seizoenskaarten voor Ajax op zak kan het natuurlijk niet anders dan dat we hier zitten te vlassen op een fikse nederlaag voor de Rotterdammers vanmiddag. Zelf vertrouw ik blind op Huntelaar en na de aangename wedstrijd van vorige week, ziet Frank het ook weer helemaal zitten.
Nu ben ik de afgelopen weken nog nooit zo vaak in dat Maasstadje geweest, maar ik moet eerlijk toegeven dat daar verdomd leuke dingen gebeuren. Oké, ze zijn eigenaar van 'de blunderput' ofwel de hopeloos mislukte, kostenoverschrijdende, misschien wel nooit voltooide parkeergarage onder het Museumpark, maar afgezien daarvan word ik doorgaans verrast door een stad met uitermate vriendelijke mensen, prachtige panden die aan de vlammenzee zijn ontkomen, goeie horeca en bovenal veel humor.
Turpin, de rotterdammer die ik op Bonaire heb leren kennen, leidt me er met veel plezier in de rondte en weet feilloos de plekken aan te geven waar de makelaars lunchen en borrelen. Iets wat voor mij van onschatbare waarde is. Het is er leuk en ik hoop binnen een half jaar er zonder problemen m'n weg te kunnen vinden.
Maar ja, eerst moet Ajax even winnen vanmiddag.

Zodenzonen

Gisteravond hoorde ik iemand opperen dat het wellicht toch beter is de Arena voor de toppers te gebruiken en na het zien van de wedstrijd begin ik 'm bijna gelijk te geven.

Arbeid adelt

Bij aankomst op mijn nieuwe werkadres bleek ik niet de enige starter te zijn, maar te verkeren in het gezelschap van nog vijf anderen. Allemaal mannen ofwel; welkom in de wereld van vastgoed. Bijkomend voordeel was wel dat gedurende deze hele introductiedag de deur voor me open werd gehouden, koffie ingeschonken, broodjes gehaald en ik diverse complimenten over mijn schoenen kreeg, maar ja, die zijn dan ook inderdaad heel mooi.
De sfeer zat er meteen goed in. Ik was bijna vergeten hoe het ook alweer voelt op een eerste werkdag. Zoeken naar het toilet, heel veel handen schudden en namen horen die mijn hersenen niet eens bereiken maar verloren gaan door de vele indrukken en inspanning om belangrijker zaken wel te onthouden.
Nu, na drie dagen, weet ik dat er een definitief einde is gekomen aan mijn luizenleven. Ik ben moe, heel moe, maar dat kan natuurlijk ook komen door het gezellige etentje van gisteravond inclusief drank en slaapgebrek....

Wennen

Vandaag start mijn nieuwe baan. Ondanks het schappelijke tijdstip van aanvang, zal het toch weer even wennen zijn. Daarbij komt dat ik net een week op het mooiste zeilschip van Bonaire heb doorgebracht en voel ik, als soort souvenir, het deinen van de zee nog constant in mijn lijf.
Mijn bezoek aan het Carïbisch gebied is enkel maar in superlatieven uit te drukken. Letterlijk en figuurlijk warm onthaald en enorm veel leuke mensen ontmoet door Phil's goede contacten op het eiland. Heerlijk gegeten en gedronken natuurlijk, gezeild, gesnorkeld, het eiland per motor en buggy verkend, talloze verschillende vogels, vissen en andere dieren gezien, kortom het was een groot feest.
Nu zit ik als een zombie achter m'n pc, koortsachtig na te denken wat ik in hemelsnaam aan moet trekken vandaag en mee moet nemen. Ik kan me niet herinneren dat ik zo wezenloos aan iets nieuws ben begonnen.

Luxe

Gisteravond weer verrukkelijk en heel gezellig samen met Ria gegeten bij Auguste in Maarssen. En nu staat het koffertje gepakt voor mijn eilandbezoek. Het voelt superdeluxe en het zal weer wennen zijn om in het werkritme te komen.

Alhoewel; ik hoef een oktober pas om half elf te beginnen....

Papieren en formulieren

Zo'n verandering van baan gaat tegenwoordig bepaald niet zonder slag of stoot. Had ik het gevoel dat ik voor de kinderen ieder jaar weer veel papier door m'n handen laat gaan, de afgelopen weken heb naar mijn idee zeker dertig formulieren ingevuld teneinde het een en ander goed te laten verlopen. Volgens mij weet half Nederland inmiddels waar ik woon, geboren ben en wat mijn burgelijke staat is. Vandaag zijn nu echt de laatste twee op de bus gegaan.
Terwijl de herfst dit jaar wel erg opdringerig is en wind en regen buiten wedstrijdje doen, probeer ik me met dichte ogen alvast een beetje Bonairiaanse warmte in te beelden. Voorlopig zal dit even mijn laatste tripje worden maar ik ga er super van genieten!

Koopuh?!

Ik heb nooit een seconde spijt gehad van mijn keuze voor een nieuwe Golf toen ik voor ONG een lease-auto nodig had. Op een ochtend samen met Frank uitgezocht toen er weer eens geen juf voor handen was op school. Hij rijdt als een zonnetje, zit heerlijk, heeft een fantastische wegligging en is uitermate betrouwbaar. Alles zit erop en eraan en het is een lekker ding om te zien.
Per 1 oktober is ie van mij maar op dezelfde datum komt er tevens concurrentie voor 'm van nieuwe werkgeverszijde. Ik weet nog niet precies wat het wordt, en hou dus een slag om de arm, maar aangezien het lastig rijden is in twee auto's tegelijk, is de kans groot dat dit schatje in de verkoop gaat. Met andere woorden; wie nog een mooie en vooral goeie auto nodig heeft, mag het zeggen. Wel beloven dat je heel lief zult zijn voor 'm.

Wondertje

Als er een baby wordt geboren is dat natuurlijk altijd weer een wonder. Zelf verbaas ik me nog regelmatig over het feit dat bij mijn kinderen alle organen en uiterlijke kenmerken op de juiste plek zijn beland. Maar soms is het wonder net iets groter dan gewoonlijk.
Zoals bij Wim en Karin. Na jaren van proberen gebeurde er helemaal niets. Nadat ze eindelijk een streep onder het hele verhaal hadden gezet en vastbesloten waren hun leven dan maar kinderloos voort te zetten, met alle voordelen van dien, en vooral niet te kiezen voor adoptie - halleluja, ik ben daar namelijk faliekant op tegen - gebeurde het onmogelijke. Karin werd geheel onverwacht, en tegen alle deskundige voorspellingen in, zwanger.
En vanmorgen om kwart voor zeven werd Thomas geboren en hij weegt bijna acht pond. Nu hij er is, lijkt het net een baby zoals alle anderen, maar wij weten beter.

Afgedroogd

Na de klinkende overwinningen van de afgelopen weken is de E5 van AFC vandaag in Vinkeveen afgedroogd door de E1. Maar..... de koffie was heerlijk, de sfeer uitstekend en de zon scheen. Na afloop werd er constructief gepraat en ijs gegeten om de nare smaak weg te krijgen. Het hielp een beetje.
Tsja, incasseren is ook een kunst.

OV

Als ik de stad in ga, zet ik mijn auto vaak in Buitenveldert neer en reis verder met lijn 5. Dat gaat doorgaans prima op wat kleine ongemakken na.
Afgelopen maandag echter ging het mis. Op de terugreis kondigt de stem over de speaker rustig aan dat de tram niet verder rijdt dan de Beethovenstraat vanwege een stroomstoring. En of we de reis willen vervolgen met bus 15 naar Station WTC en vandaar met de 51 verder. Dat zijn een hoop vijfen en voordat ik het weet sta ik met mijn meer dan beperkte kennis van het amsterdamse openbaar vervoer in het donker op straat. Nee, dat van die stroomstoring is wel duidelijk!
Ik ben verloren en in wanhoop klamp ik een jongen van een jaar of dertig aan, die er OV-proof uitziet en bombardeer 'm ter plekke en met directe ingang tot mijn persoonlijke reisleider. Zichtbaar gevleid stemt ie in met z'n nieuwe rol en loodst me naar de bushalte op de Stadionweg. Opgewekt vertelt hij dat in een luttele acht minuten de bus zal verschijnen en met dank aan onze heerlijke zomer van dit jaar breng ik die tijd kleumend in de abri door, mezelf stijfvloekend dat ik niet mijn heerlijk warm zoemend autootje bij de hand heb.
Zijn voorspelling wordt waarheid en een kwartier later sta ik samen met mijn lotgenoten op WTC Zuid waar het gelukkig ook nog gaat regenen. Lijn 5 staat er triest en werkeloos bij. Zondige gedachten aan kopjes hete thee en comfortabele bedden spoken door mijn hoofd. Maar dan, nog voor de sneltram er is, lost de storing op en komt de tram weer tot leven. OV is geweldig maar het moet wel werken.

Vipp

Eindelijk wordt onze badkamer bevolkt door een paar mooie Vipps. Het oude plastic was niet om aan te zien maar ik ben jaren te krenterig geweest om ze te vervangen. Door het voornemen alleen nog roerende zaken voor het huis aan te schaffen, in afwachting van de toekomst, en al mijn vrije tijd, kwamen de accessoires ineens hoog op de prioriteitenlijst te staan. Nu staan ze liefdevol bij elkaar, mijn afvalbak en wc-borstel, en stralen me tegemoet.
Wat minstens zo leuk is, is de winkel waar ze gekocht zijn; Cees Pronk in Buitenveldert. Daar staan twee jongens waar ik direct voor gevallen ben. Niet vanwege de potentiële mogelijkheden maar omdat ze zo enorm enthousiast en klantvriendelijk zijn en onmiddellijk begrijpen wat je bedoelt. Niets is ze teveel, fluitend wordt alles overhoop gehaald en besteld indien nodig. Kom daar maar eens om vandaag de dag.
"Als ie er niet meer bij staat, hebben we 'm niet meer", hebben deze gasten nog nooit van gehoord en wat mij betreft mogen ze dan ook allebei ogenblikkelijk voor werknemer van het jaar worden genomineerd. Daar word je dus arm maar wel héél vrolijk van!

Achteruitblik

Weer geen tijd gehad dus afgelopen week in vogelvlucht. Frank z'n nieuwe team doet het goed. Woensdag walste ze met 12-0 over de tegenstander heen en zaterdag werd het slechts 10-0. A.s. zaterdag Vinkeveen uit; altijd lastig.
Donderdag met zes klassen naar de Efteling geweest op schoolreisje en daarmee meteen een oude belofte ingelost. Het was een succes totdat de twee Franken elkaar gevonden hadden. Allebei leuk en lief maar samen een drama. Al snel verloor ik mijn geduld met deze twee en nadat ik Frank 2 voor 'etterbak' en Frank 1 voor 'randdebiel' en 'supermongool' had uitgemaakt, konden we weer vrolijk verder en werd het toch nog een leuke dag.
Mijn bezoekje aan De Kleine Komedie 's avonds met Ria was dus dik verdiend. Lekker even bijkomen met een drankje bij De Jaren en een blik op het nieuwe cabarettalent kunnen werpen. Maandag met Margriet naar "Cause I Said So" geweest. Een prima film om niet bij na te hoeven denken en die onder de noemer amusement uitstekend scoort. Oh ja, en Gabriel Macht was zóóó lekker om naar te kijken!

Lol

Deze foto kreeg ik vandaag toegestuurd van een voormalig ONG-collega. Vorig jaar gemaakt en toen al zo'n vooruitziende blik!

Champagne

Sorry, het heeft even geduurd voordat ik weer aan het schrijven ben geslagen, maar dat komt omdat ik de afgelopen dagen in een constante staat van beneveling en dronkenschap door het leven ben gegaan. Weliswaar na het tekenen van mijn nieuwe contract natuurlijk, wat de directe aanleiding was van mijn gekleurde kijk op deze wereld.
Vanaf 1 oktober kan ik aan de slag bij mijn nieuwe werkgever en zoals ik tegen iedereen zeg; als het half zo leuk is als het lijkt, ben ik tevreden! Ik heb er zoveel zin in dat iemand suggereerde dat ik me nodig onder behandeling van Dr. Rossi moet stellen.
Mijn wat nonchalante sollicitatie op de 'wining and dining' advertentie, bedoeld als oefenmateriaal, bleek achteraf een schot in de roos. De laatste sabbaticalmaand wordt daardoor een stuk leuker. Lekker bruin verbrand met jetlag en fluitend begin ik aan een nieuwe job. Dat kan toch nooit misgaan?

Solliciteren (deel II)

Het kan snel gaan in het leven. Zo werk je na 12 ambachten en 13 ongelukken tien jaar voor hetzelfde bedrijf, en zo ben je weer volop aan het vissen naar een nieuw baantje. Ik kan je vertellen dat het even wennen is, maar inmiddels heb ik de smaak redelijk te pakken.
Het nieuwste op het gebied van solliciteren is een 'telefonisch interview' en eventueel via de webcam. Schijnt heel normaal te zijn tegenwoordig. Groot voordeel hiervan is dat je in je ochtendjas, met de mascara van de vorige dag nog ergens op je bovenlip, toch een heel samenhangend en plausibel verhaal kunt afsteken, ondertussen spiekend op de site van het desbetreffende bedrijf met je benen wijd en drie vingers in je neus. Ik ben helemaal voor.
Nu moet ik er morgen toch weer live aantreden. Om half twaalf heb ik een date op een hotspot ergens in het Gooi met mijn misschien toekomstig directeur. Dankzij Google weet ik hoe de beste man er uit ziet en kon ik in een quasi interessant tijdschrift nog een artikel over hem vinden. Dus gaan we ouderwets een knap jurkje aantrekken en zal ik proberen niet direct de koffie over tafel te gooien maar pas aan het eind van het gesprek.
Wordt nog een hele klus!

Bonaire

Voordat ik weer opgeslokt ga worden door een nieuwe baan en andere trivialiteiten mag ik eind september eerst nog een weekje in Bonaire dobberen op dit prachtige schip.
Wat een geweldig vooruitzicht!

Slappe lach

Eindelijk biedt deze site een manier van filmpjes uploaden die ook voor simpele types als ikzelf te volgen is. En ik bedoel dan niet de filmpjes die op YouTube staan maar op je eigen pc zoals deze van Frank en Caroline in een ontzettende melige bui in Florida, december 2005. Als ik wel eens sjagerijnig ben (komt natuurlijk nooit voor), dan kijk ik naar dit stukje, opgenomen met mijn fotocamera dus niet geweldig van kwaliteit maar dat mag de pret niet drukken. Wel even het geluid aan zetten, dat maakt 'm een stuk leuker.

Tanorexia

Terwijl ik de hele dag op mijn luie kont op het strand heb gelegen, constateer ik tot mijn genoegen, dat bij terugkomst in Ouderkerk, het daar heeft geregend. Mooi, dat is dus een goede beslissing geweest.
Bovendien zie ik, als ik in de spiegel kijk, dat mijn vervaagde bruine kleurtje weer een flinke oppepper heeft gekregen.
Je kon vandaag al duidelijk merken dat de zon sterkte aan het verliezen is maar de zonnebank hoeft er nog niet aan te pas te komen. Niet dat ik daar nog geduld voor heb. Tegenwoordig smeer ik net als anderen iedere dag een dagcreme met kleurje op m'n gezicht om te voorkomen dat ik in de winter als spook door het leven ga. Geweldige uitvinding; snel en je gaat er niet uitzien als zo'n hond met al die rimpels, waar de zonnebankaddicten aan te herkennen zijn. En wat te denken van die twee witte vlekken die je altijd op je billen krijgt van het liggen op zo'n ding.....

Portugal

Gisteren had ik een dagje Schipholdienst. 's Avonds laat kwamen Frank en Nico uit zuid-Frankrijk aan en 's morgens vloog Caroline met twee vriendinnen richting Faro in Portugal voor een weekje strand voor dat school weer begint.
Dus stond ik om elf uur met twee zenuwachtige, giegelende dametjes op het vliegveld terwijl de derde nog met een vertraagde trein uit Almere moest komen.
Waar ik iedere keer weer aan moet wennen is dat die meiden elkaar in de armen vallen alsof ze elkaar in geen twee jaar gezien hebben. Het is een leuk gezicht; drie hollandse kanjers onderweg naar zee, strand en rottigheid.
Frank landde pas om half twaalf en vertrok vanochtend met een wit bekkie richting school. Nieuwe juf, nieuw lokaal en oude vriendjes die blij waren dat ie er weer was. Het zal weer wennen zijn. Moedig heb ik 'm toegezegd dat ie me op mag geven als begeleider voor het schoolreisje. De trip gaat naar de Efteling en daar kan mams zich ook nog wel in vinden. Beter dan vlinders vangen of kikkers zoeken in een of ander natuurgebied zoals de voorgaande jaren.

Tegengas

Mijn telefonisch interview t.b.v. een nieuwe baan ging uitstekend vanmorgen. Zo goed zelfs, dat ik ongewild enorm m'n best moest doen om niet direct aan de slag te hoeven. Dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn, want ten eerste ben ik nog niet uit dienst en ten tweede ook nog lang niet uitgeluncht en gedineerd en ook de vakantieoplage van dit jaar kan nog wel een beetje gelift worden. Er moet wel een enorme krapte op de markt zijn!
De interviewster aan de telefoon was een oud medewerkster van een secretaresse recruitingbureau waar ik in een ver verleden ook nog ingeschreven ben geweest.
Daar werd mij bij inschrijving naast een tweetalige typetest ook de postbakkentest afgenomen. Ja, hoe bedenk je het? Ik weet nog dat het een hele mooie zomerse dag was en dat ik, afgezonderd in een aparte kamer met mijn postbakken, al gniffelend naar buiten heb zitten staren, mezelf afvragend of ik nog een serieuze poging zou wagen of alles uit het raam zou flikkeren. Ik heb me ingehouden maar het is nooit echt iets geworden.

Solliciteren

Nadat ik wat nonchalant mijn eerste sollicitaties over het internet had gedaan als opwarmertje, ervan uitgaande dat ik direct afgewezen zou worden, schrok ik me helemaal dood toen ik las dat mijn cv 'met enthousiasme' was ontvangen! En dit was niet eens de automatisch gegenereerde mail die ik daarvoor al had gekregen. Op zoveel voortvarendheid en liefdevolle omarming had ik natuurlijk niet gerekend.
Al verder lezend werd het erger; of ik mijn cv maar even in het engels wilde toesturen (shit, dat ik daar niet zelf opgekomen ben!) evenals de antwoorden op een hele rits met vragen. Voordat ik het in de gaten had, hing mijn belaagster vanmorgen al aan de telefoon en hoorde ik mezelf zeggen dat dat vanzelfsprekend geen enkel probleem was. Slik... het leven als werkeloze was zo mooi.
Het vreemde is wel dat, toen ik er vanavond mee bezig was, het ook eigenlijk wel leuk vond om te doen en zelfs niet helemaal ontevreden over het resultaat was. Nu nog kijken of de vriendelijke dame aan de andere kant van de lijn het daar ook mee eens is.

Boomerang

Ooit, lang geleden heb ik nog eens gesolliciteerd bij Boomerang kaarten. Ze waren toen nog een heel klein bedrijfje en zaten in de binnenstad van Amsterdam. Het was een aardig gesprek maar het werd niets; ik vond ze te klein en zij mij niet onderdanig genoeg (waar heb ik dat eerder gehoord?).
Toch heb ik een enorm zwak voor het bedrijf vanwege de enorm leuke kaarten die ze uitgeven zoals deze. Als ik zo'n kaart zie, opent zich een heel scala van mogelijkheden voor me.
Je kunt 'm bevoorbeeld makkelijk aan je oude werkgever sturen. In mijn geval niet echt een goed idee, omdat de humor in het bedrijf nou bepaald niet tot de eerste levensbehoefte behoorde daar, zachtjes uitgedrukt.
Maar ik vind deze kaart ook uitstekend geschikt om je verkering uit te maken. Voor iedereen die de basiskennis van het engels beheerst, moet de boodschap toch wel duidelijk overkomen lijkt me....

Contact

Tegenwoordig is er een hele rits aan mogelijkheden om de contacten met vrienden en familie te onderhouden. Mail, msn, mobiel, blackberry's, skypen, smssen en de dino's onder ons kunnen altijd nog een kaartje sturen.
Het leukste vind ik de msn. Zelf ben ik een krant in dit medium en druk dan ook altijd steevast de ontvanger weg of vergeet dat ik on- of offline ben, maar Caroline is er een ster in. Schamper lacht ze dan ook als ze mij ziet stuntelen en roept ongelovig: "Zijn er bij jou maar drie online?" Zelf spreekt ze met ongeveer vijftien verschillende personen tegelijk en zelfs als ik mee zou willen lezen zou dit godsonmogelijk zijn. In de wirwar van smilies, hartjes en andere tekens, is amper een normaal woord te herkennen. Het ontcijferen van hierogliefen zou me nog meer trekken en minder moeite kosten dan dit blijkbaar alledaagse jeugdschrift.
Nee, geef maar een leuk smsje. Met meerdere personen tegelijk, kort en krachtig, al leidt dit vaak tot misverstanden en ergernis bij omstanders wat dan ook vaak wel weer leuk is. Het maakt niet uit of de zender/ontvanger aan het andere eind van de wereld zit, smssen lukt bijna altijd en gaat razendsnel. Ik ken zelfs mensen die privételefoontjes helemaal hebben afgeschaft en alleen nog maar mailen of smssen. Voordeel is dat ze zo af en toe nog wel met je in persoon afspreken gelukkig.

Afscheid

Vrijdag was het dan eindelijk zo ver; mijn officiële afscheid van ONV. Borrelen in Utrecht, waar het Summer Darkness festival werd gehouden. Dat betekende veel gothics in de stad op het meest mooie schoeisel en veelal ingesnoerd in strakke corsetten. Zowel aangenaam als vermakelijk om naar te kijken.
Daarna richting restaurant Wilhelminapark waar ik nog nooit geweest was. Prachtig restaurant gelegen in het... je raadt het al!
Na een korte speech van Bart tijdens de champagne kreeg ik van Els een collage en een dinerbon voor Auguste overhandigd, waarvoor complimenten aan Mary voor het uitstekend idee. Goed eten en drinken word ik namelijk altijd erg blij van. Na heerlijk getafeld te hebben en het bespreken van alle ON-roddels en anekdotes door de jaren heen, werden Els en ik, noodzakelijkerwijs wegens openbare dronkenschap, per taxi afgevoerd.
Soms is weggaan zo slecht nog niet.

Dr. Rossi

Met dank aan de play-station van Frank, konden we op ons vakantieadres dvd's bekijken. Zo maakte ik voor het eerste kennis met Bruce Almighty, voor de zoveelste keer met Loenatik, de moevie (gaat nooit vervelen) en met.... Gooische Vrouwen.
Nooit eerder had ik langer dan een halve minuut van deze serie gezien maar onder leiding van Caroline moesten we er allemaal aan geloven. En toegegeven; het is leuk, erg leuk.
Frank weet precies waar en wie met wie gaat seksen en wanneer Anouk stopt met 'in de rondte neuken'. Zijn sexuele voorlichting is door deze serie in een stroomversnelling geraakt. Caroline krijgt geen genoeg van de nuffige Claire en Marieke haat inmiddels Tipi Wan, de manipulatieve en moordzuchtige oppas, en laat ons dit, tijdens het kijken, dan ook vol overgave regelmatig weten.
Favoriet is Dr. Rossi, briljant gespeeld door Derek de Lint. Zijn tekst als gooische psychiater is minimaal maar zijn blikken, als er weer een van de dames bij 'm op de bank zit, des te leuker. Iedereen die maar een scheet dwars zit komt bij Dr. Rossi terecht, en zonder dat hij ooit een zinnig woord ter emotionele ondersteuning zegt, zijn ze hem allemaal even dankbaar voor de fantastische geestelijke bijstand die hij hen biedt.
Omdat de parallel naar het dagelijks bestaan al snel getrokken is en we diverse mensen kennen die niet helemaal lekker in hun vel zitten, roepen we nu dan ook constant: "Die moet nodig naar Dr. Rossi toe!"

Lucia e Luigi

Bij aankomst is er niemand te vinden in het huis, dat gewoon open staat. We gooien de koffers neer en springen weer in de auto om boodschappen te gaan doen bij de plaatselijke Esselunga.
Boodschappen doen thuis is een nachtmerrie maar in Italië een feestelijke openbaring. Groenten en fruiten kosten bijna niks en smaken tien keer beter dan in Nederland. Ook de alcoholische kernvoorraad, zoals wijn en wodka, is ongeveer de helft van de prijs. Dus vult de winkelwagen zich al snel met pasta, mozzarella, allerlei soorten worst, lamskotelletjes, pesto etc. Alles supervers en lachwekkend geprijsd.
Als we buiten aan de grote marmeren tafel onder de olijfbomen zitten te eten, meldt Lucia zich, samen met haar man Luigi eigenaresse en hoofdbewoners van het landgoed. Frank duikt in een reflex bijna onder tafel vanwege de grote, goedbedoelde knuffelwoede die zich van haar meester maakt als ze 'm ziet. En ook deze keer ontkomt hij er niet aan. Als ze de kinderen ziet, slaat ze haar handen voor het gezicht, gunt ons nauwelijks een blik waardig en troont Frank en Caroline ogenblikkelijk mee naar huis om ze aan manlief te laten zien. Als ik na tien minuten toch maar even polshoogte ga nemen, ook omdat we nog beddengoed moeten hebben, zie ik dat Frank de hevige omstrengeling gelaten over zich heen laat komen. Hij zal er zeker nog een paar keer aan moeten geloven deze vakantie.

Bruin,...

...gezond en uitgerust zijn we, na een verblijf van drie weken in Italië. Op de heenreis werd het weer pas in zuid-Duitsland wat beter en in onze slaapplaats in Zwitserland was het ook meteen goed warm. Na het plaatsen van onze bestelling kijkt Caroline de serveerster nog een beetje sloom aan als deze vraagt of ze een kleine ijsthee wil, een halve liter of een hele liter! Nou, zo heet is het nou ook weer niet en nog net weet ik te piepen dat het een kleine moet zijn. Giechelend rusten we uit van de eerste kleine negenhonderd kilometer en na een wodka-jus in de zon val ik bijna in slaap.
De volgende dag verloopt de reis met de Gotthardtunnel en de grens bij Italië iets minder soepel, maar ons humeur is niet stuk te krijgen. De iPod hebben we op 'shuffle' gezet en hierdoor krijgen we met enige regelmaat een les uit mijn cursus italiaans voorgeschoteld, veelvuldig afgewisseld met André Hazes, die met een aanwezigheid van 124 nummers niet van het ding af te branden lijkt.
Als we besluiten om, in verband met tijdsdruk, eerst Frank en Nico van het vliegveld in Pisa te halen alvorens naar het huis te rijden, stijgt de feestvreugde. Na een flink oponthoud bij de bagageafhandeling zien we Frank ultracool uit de shuifdeuren bij 'aankomst' stappen en ruim een half uur later rijden we het bekende hek op de berg door waar het mooie zwembad naar ons ligt te lonken. Eindelijk....

Telegraaf

Terwijl wij hier zweten en eigenlijk geen stap buiten ons overheerlijke zwembad kunnen doen lezen we in de Televaag over storm, regen en windhozen in Nederland. Heerlijk zo'n onzinnige krant op je vakantieadres die niet gehinderd door verslaggeving van werkelijk nieuws bericht over hoe ellendig men zich voelt door hagel en windstoten. Verlekkerd en vol leedvermaak verkneukelen we ons over de traumatische zomer van dit jaar en stellen genoegzaam vast dat we lang geleden toch maar weer eens de juiste beslissing hebben genomen, toen we ook zo stom waren om niet weg te gaan omdat "Nederland toch ook zo mooi kan zijn in de zomermaanden". Ja, ja, dream on! Het is waar maar wee de ongelukkigen die er nu naar buiten zitten te kijken. Wij nemen nog een roseetje, proost!

Auguste

De koffers zijn gepakt en vanaf morgen gebeurt er dus niets meer hier. Maar voor ik weg ga wil ik toch nog graag even iets kwijt.
Ter afsluiting van mijn werkzame periode bij Oranje-Nassau ben ik met Mary gaan lunchen bij Auguste in Maarssen. In weer en wind reden we er bijna voorbij, een niet echt mooi opvallend pand aan een rotonde. Het naastgelegen dichtgetimmerde hok is daar ook debet aan. Maar eenmaal binnen werden we enthousiast.
Een smaakvol interieur en goede sfeer. Het was er ongeveer voor de helft gevuld en de bediening niet te stijf en competent. Maar werkelijk blij werden we van de kok. Hij serveerde de mooiste gerechten met als absoluut hoogtepunt de Griekse macaroni met verse truffel. Ik heb in tijden niet zo subliem gegeten!
Of zoals een van de andere gasten het op de site verwoorde: "Ik begin langzaam weer in God te geloven. Hij staat hier in de keuken."

Duiventil

Eindelijk is de vakantie dan echt in zicht. Overmorgen slapen we in Altdorf in Zwitserland en zaterdag zitten we in ons knibbel-knabbel-huisje met uitzicht op het mooie dal net boven Lucca.
Omdat Caroline ook nog met vriendinnen naar Portugal gaat en niet genoeg vakantiedagen heeft, vertrekt ze na twee weken weer naar huis. Ook Nico blijft maar een week. Daarentegen vliegt Eric de laatste week in voor een weekje pasta e vino en ook Marieke heeft zich voor een dag of vijf aangemeld gisteren!
Joepie, dat wordt dus echt een feestje daar op de berg. Met een beetje mazzel komen ook Joost en Sandy nog langs.
Ik betwijfel of de eigenaren van het huis, die een stukje verderop wonen, het allemaal nog kunnen volgen. Dit wordt het vierde jaar en nog nooit zijn we er in dezelfde samenstelling geweest.

Mickey

Toen ik deze foto van Frank een aantal jaar geleden in Italië maakte, zag ik onmiddellijk de gelijkenis met 's werelds bekendste muis (oké, met uitzondering van de oren dan).
Op uitnodiging van de buren is hij zondagnacht vertrokken naar het Disneyparadijs in Parijs. Hartstikke spannend natuurlijk maar wel een beetje vreemd voor de achterblijvers, Caroline en ik.
Het is opvallend rustig in huis en het gewoonlijke spoor van lege glazen, Playstations en twintig verschillende voetballen blijft uit.
Pas als we zaterdag op het vliegveld van Pisa zijn aangekomen, zien we 'm weer. Het is wennen, heel erg wennen.

Sneu

Vergeleken bij vandaag zijn we er vrijdagavond nog goed van af gekomen bij het concert van Keane. Het regende en flink ook, maar het leed was te overzien.
Je zult toch maar net naar de camping vertrokken zijn met je gezin. Het kost weinig maar dan heb je ook niks. Veel sterkte voor hen die voor hun vakantie veroordeeld zijn tot de 'wetlands' van dit kikkerlandje.
Onze kleine vogeltjes zijn gisteren allemaal uitgevlogen met het mooie weer. Waarschijnlijk denken ze met weemoed terug aan hun warme nestje als ze hun kleine regenpakjes aantrekken.
Ons plan om naar de voorstelling van een Midzomernachtdroom van Shakespeare in het Amsterdamse Bos te gaan, hebben we maar even terzijde geschoven. We willen tenslotte niet in een nachtmerrie belanden.

Ouderkerkerbaan

Op Schiphol worden per dag zo'n kleine twaalfhonderd vluchten uitgevoerd. Bij ons in de tuin gebeurt dat ook. Daar vliegen twee koolmeesjes onvermoeibaar de hele dag af en aan om hun kroost van voldoende voer te voorzien.
Na een tragisch overlijden van pa en ma koolmees twee jaar terug, vonden we het huisje triest bevolkt door circa vijf overleden kinderen. We hebben de woning toen vervangen, waarna er door een nieuw stel een uitgebreide en grondige inspectie heeft plaatsgevonden om zich er dit jaar vrolijk op los te vermenigvuldigen.
Een vluchttoren hebben ze niet nodig. Het is grappig om te zien hoe nauwkeurig de routes worden afgelegd en dat er wordt gewacht op de veilige plaats in de boom als Frank 's morgens zijn fiets uit de schuur haalt.
Als het stormt, zoals gisteren, hangt de houten barak regelmatig scheef maar wordt door ons liefdevol weer snel gecorrigeerd en de hongerige zwarte kat, die likkebaardend zit te dromen van een toekomstig koolmeesmaal, wordt met water en gesis verjaagd.
We verheugen ons op het scenario van drie jaar geleden. Toen zagen we 's ochtends maar liefst zeven kleine vogeltjes uitvliegen, waarvan de laatste het nest uitgeduwd moest worden en vervolgens tegen het raam vloog. Na z'n vleugeltjes uit de knoop te hebben gehaald kon die alsnog het luchtruim kiezen. Sukkel!

Tandarts

Vandaag was het weer tijd voor de halfjaarlijkse controle bij de tandarts. Ik ben geen held maar ga braaf elk half jaar, ook om de kinderen het goede voorbeeld te geven. Aansluitend in de negentig kilometer file rond Amsterdam vandaag, rijden we richting 't Gooi. Ik kom namelijk al drieëndertig jaar bij dezelfde tandarts en ga daar pas verandering in brengen als ie met pensioen gaat, god beware! Na vroeger met knikkende knieën gemarteld te zijn bij de schooltandarts, zoals zo velen met mij, heb ik mijn tanden en kiezen toevertrouwd aan Cees Hoogerheide in Bussum en daar rij ik graag een paar kilometers extra voor.
Bij de controle blijkt Caroline een dwarsliggende verstandskies te hebben die er op den duur wel uit moet. Het aanbod om meteen maar een verwijsbriefje voor de kaakchirurg te schrijven wordt door haar vriendelijk maar resoluut van de hand gewezen. Oké, een andere keer dan maar.
Ikzelf heb een barstje in een van m'n kiezen en terwijl hij de boor al ter hand neemt om er een andere vulling in te zetten, smeek ik om uitstel gezien de naderende vakantie. Ik vind genade en maak een nieuwe afspraak op 7 augustus. Zijn commentaar: "Lekker stel zijn jullie!"

Kleurig

Heb ik toch per ongeluk bij terugkeer aan Hoorn een schilderij gekocht. Omdat het plaatje niet in de huiskamer paste, hebben we meteen de hele kamer maar aangepast. En zie hier het resultaat.
Helaas pindakaas natuurlijk van het lelijke stopcontact zo midden op de muur, maar ja, een mens kan niet alles hebben. In het volgende huis, fris wit geschilderd (ooit), staat ie vast nog veel mooier dan hier. Wij zijn er erg tevreden over al vindt Frank dat er flink geknoeid is. En wat moet je anders doen als het regent buiten? Werken of.... juist ja; geld uitgeven!

Again

...each time you call me home in a sweet refrain,
saying things will change, you'll take away the pain,
then we flashback to the first time you put your spell on me,
you envelope me, you feel good as hell to me...

Helaas, maar dit zong ie dus niet gisteravond. Het mooiste nummer en hij verzuimt het laatste deel te zingen! Strafpunten voor John Legend wat dat betreft maar verder was het een goed concert, al vonden sommige het jammer dat er qua arrangement weinig van de albums werd afgeweken. Zelf had ik daar weinig last van; hard mee kunnen brullen is natuurlijk ook wat waard.
De Westerparklocatie is relatief nieuw voor popconcerten. Hoewel het terrein zich uitstekend leent voor dergelijke evenementen, kampt het nog met wat kinderziektes. Zo is de toegankelijkheid en parkeergelegenheid voor de 17.500 bezoekers beperkt en was het geluid goed maar de capaciteit van het aantal boxen te weinig. Met een beetje mazzel lezen ze dit blog en hebben ze het a.s. vrijdag bij het concert van Keane voor ons aangepast.
We hadden een perfecte avond. Het was droog en de temperatuur precies lekker. Goeie muziek en drank binnen handbereik. Om half twaalf namen we afscheid van Sjors en Lilian (nou eindelijk een keer ontmoet) en kijken we uit naar Keane volgende week.

Zon

Ja, vandaag kunnen de truien, bontmutsen en laarzen weer even de kast in en ook de gezinsverpakking Prozac blijft dicht vandaag. Het is zowaar droog en zonnig. Gunstig voor ons concert van John Legend vanavond in de buitenlucht op het terrein van de Westergasfabriek in Amsterdam.
Nou opschieten en naar buiten, vanaf morgen of overmorgen wordt het namelijk weer rampzalig! Nog dertien nachtjes voor we koers mogen zetten richting Italië. Jeetje, hoe lang kan iets duren? Soms zou ik toch echt willen dat ik iets minder ongeduldig was.
Update: het is al weer voorbij....

IJs

Na het zien van de film Irina Palm, met Marianne Faithful in een goede rol als 'wanking widow', begeven we ons naar de ijsbar ofwel XtraCold.
De bar is gevestigd aan de Amstel tegenover de Stopera in het pand waar voorheen Stoeltie Diamantairs zat. De ingang was destijds aan de Wagenstraat en als je er binnenkwam werd je overvallen door historie. De aankleding ademde status en rijkdom uit en er waren verschillende ruimtes waar je de diamantslijpers aan het werk kon zien. Tussendoor vergaapten de toeristen zich aan alle glitter en bling-bling. De planning en uitvoering van de grootscheepse en kostbare verbouwing lag net na de aanslagen in New York en door het uitblijven van massatoerisme heeft het gebouw niet lang daarna zijn deuren moeten sluiten.
Nu is de inrichting van de voormalige verkoopruimte rood met wit en aangekleed met talloze wodkaflessen. Ondanks mijn voorkeur voor dit drankje doet het me toch een beetje zeer en probeer ik de oude inrichting weer voor de geest te halen. De jongen achter de bar doet vreselijk zijn best maar de bar is te leeg om rendabel te zijn. Afgezien van een paar Japanners en andere buitenlanders blijft het er stil. Het nieuwtje is er af en de lokatie slecht gekozen vinden we en geven het nog een paar maanden voor ook dit ijzige plaatje weer historie zal zijn.

Hip

Enkele maanden geleden kreeg ik de vooraankondiging van een tuinfeest. Of ik de datum alvast in de agenda wilde zetten. Ik voelde me vereerd want de uitnodiging kwam van Annemarie Rakhorst, zakenvrouw van het jaar 2000 en eigenaar/directeur van Search, een goedlopend ingenieurs- en adviesbureau, maar daarnaast ook een bijzondere, intelligente en leuke vrouw.
Door een afsluiting en hevige regenval nam de reis gisteren naar Heeswijk bijna twee uur in beslag.
Aangekomen bij het prachtige huis en dito tuin zag ik dat de aankleding en catering fantastisch verzorgd was. Alles was er in ruime mate; champagne, een bar waar je enkel vers gekookte krabben kon eten, oesters, verse coquilles, tonijn, je kon het zo gek niet bedenken of het was er. Binnen stond een goeie band te spelen en waren er optredens van Candy Dulfer en Van Velzen.
Ter afsluiting van al dat mooie eten stond er een enorm dessertbuffet met de heerlijkste dingen plus drie chocoladefonteinen; melk met marshmellows, puur met ananas en wit met aardbeien!
Als ik niet nog zo ver had moeten rijden was ik ook zeker nog even langs de cocktailbar gegaan. Zucht....., sommige mensen weten hoe ze een feest moeten geven.

Douwe Egberts

De keuken is schoon. Niet een beetje schoon maar hééééél erg schoon. Alle spinnen zijn gevlucht voor mijn schoonmaakgeweld en je kunt nu zelfs achter de koelkast eten, waarvan akte.
Bij het opruimen van de keukenlade stuitte ik op een heleboel Douwe Egbertsbonnen. Deze verdwijnen sinds jaar en dag in de keukenla zonder dat er iets mee gebeurt. Al diverse malen heeft Caroline voorgesteld om gewapend met bonnen een keer naar de DE-winkel te gaan. Niet dat je er echt iets goeds weg kunt halen zonder alsnog een hoerig bedrag bij te moeten betalen maar ach, het is zo'n leuk moeder-dochter-ding.
Wij dus na veel tellen en bundelen op naar de Stadionweg in Amsterdam waar we prompt voor een soort apotheek stonden omdat de DE-winkel daar al jaren niet meer gehuisvest is. In een helder moment schoot me te binnen dat de winkel tegenwoordig in de Villa Arena zit. Je moet er wat voor over hebben dus al snel stonden we op het parkeerdek in A'dam-zuidoost waar je zonder problemen een vliegtuig kunt laten landen bij gebrek aan auto's.
Eenmaal in de winkel kunnen we niet echt een keuze maken. Het enige wat we echt nodig hebben zijn soepkoppen en die hebben ze niet. We zijn het roerend met elkaar eens als we besluiten nog een paar jaar door te sparen, zoeken als troostprijs een paar pakjes luxe thee uit en verlaten tevreden het pand.

Selwyn

Ik heb de ballen verstand van kunst maar weet wel wat ik leuk vind. Thuis hangt het klassieke realistische schilderij van Nico, dat ik oprecht heel mooi vind. Een mening die niet bepaald door iedereen in het gezin gedeeld wordt.
Vanochtend ben ik op tijd naar Hoorn gereden waar zondag de expositie van Selwyn Senatori in de Kunstsalon geopend zal worden. Dan is hij zelf aanwezig en buiten aan het schilderen als het weer het toelaat.
Vandaag begon de preview en was het lekker rustig, iets wat ik een stuk prettiger vind. Op mijn gemak kijken zonder door anderen voor de voeten gelopen te worden.
Zijn nieuwste thema is de matrousjka maar het voornaamste handelsmerk van deze italiaans/nederlandse schilder zijn de schilderijen met wit/blauw geblokte kleden. Die zie ik dan ook het liefste ondanks dat ie er al meer dan honderd geschilderd heeft volgens mij.
Eenmaal aangekomen ben ik weer verrast door het aanbod. De matrousjka's zijn er in vele maten en kleuren maar er hangen ook diverse anderen schilderijen, waaronder een met een afbeelding van Laika, de russische hond die mee de ruimte in mocht. Binnen een uur is het verkocht. Geen wonder want de renteloze kunstkoopregeling maakt het meer dan aantrekkelijk.
Ik kijk verlangend naar een van de weinige schilderijen met het overbekende kleedje en weet het zeker; ooit bezit ik ook een echte Selwyn!

Prikbord

Bij ons is aan het prikbord af te lezen welke tijd van het jaar het is. In de zomervakantie is ie nagenoeg leeg op een paar fotootjes na. Als de scholen weer beginnen vult het prikbord zich langzaam met nieuwe roosters, schoolreisjes, partijtjes en dergelijke. Rond de feestdagen beginnen de verschillende uitnodigingen en ouderavonden zich al echt te verdringen op het beige, maar het hoogtepunt vormt toch vaak de laatste vier schoolweken.
Eindvoorstellingen, rapportbesprekingen en formulieren voor o.a. overblijven, studiefinanciering en meer van die ellende. Er gaan weken voorbij dat ik zoveel keren naam, adres, rekening- en telefoonnummer ergens opzet dat ik bijna het gevoel krijg met El Al naar Israël te moeten vliegen. De laatste keer dat ik hier naar toe reisde, was mijn hand al voor het boarden van het vliegtuig spontaan voor drie weken in een kramp geschoten van alle formulieren die ingevuld moesten worden.
Zoals je ziet hangt het prikbord nu weer helemaal vol en onder de zichtbare papieren zitten er nog veel meer. De grote beloning komt echter over een paar weken al. Dan mag alles de prullenbak weer in en verschijnt er een maagdelijke leegte aan de wand. Zes hele weken geen schema's, boekbesprekingen, wekkers zetten en aanvragen voor buitenschoolsverlof. Ik kan er uren naar kijken....

Nat

We zijn er weer. Na het luxe leven in zuid-frankrijk, zit ik weer ontnuchterd in Nederland en zie hier het water langs de ramen stromen. Met weinig beweging en het vele eten en drinken van de laatste dagen, had ik me veel plezier even een paar rondes willen skaten. Helaas, ondanks dat de lucht helderder wordt, stroomt de regen onverbiddelijk door.
Kortom een dankbare dag voor bioscoopbezoek. Na enige oriëntatie, omdat ik helemaal niet meer op de hoogte ben van het huidige filmaanbod, voor 'Venus' gekozen. Een engelse film met een bejaarde Peter O'Toole erin. Ik kan me niet herinneren ooit een echt slechte engelse film gezien te hebben dus deze keuze was redelijk safe te noemen.
Als ik aan Peter O'Toole denk dan denk ik aan Lawrence of Arabia. Toen ik deze legendarische film eindelijk een keer op de televisie zag jaren geleden, viel het tegen. Drie uur lang kamelen en een eindeloze woestijn is alles wat ik er nog van weet. Wel bijgebleven is de knappe verschijning van voormelde acteur. In Venus is van zijn schoonheid bijna niets meer over, het spel echter heeft niet aan kwaliteit ingeboet en maakt het zien van deze film meer dan waard.

Opportunistje

Na gister maar weer liefst 11.3 doelloze kilometers in het Amstellandschap gelopen te hebben, kondigt Frank vanmiddag doodleuk aan vanavond even over te slaan. Stomverbaasd zeg ik nog dat dat niet de bedoeling is maar als zo vaak is ie vastberaden. Hij meldt dat ie het toch niet voor de medaille doet en vertrekt met Nico naar een verjaarspartij, mij ontgoocheld achterlatend. Hoezo opportunistisch? Ik troost me met de gedachte dat dit voorval volgend jaar prima gebruikt kan worden voor mijn anti-avondvierdaagse lobby.
De gewonnen tijd komt de voorbereiding van mijn kleine tripje morgen goed van pas. Dit keer geen Italië maar het blijft dus wel weer een paar dagen stil hier. Wellicht toch niet zo'n gekke gedachte af en toe een gast (m/v) uit te nodigen om een stukje te schrijven. Wie meldt zich aan?

LBD

De eerste avond van de vierdaagse is net achter de rug. Mooi weer, Frank blij en weer wat calorieën verbrand.
De ochtend begon goed vandaag. Even over half acht schoot ik wakker omdat ik de wekker was vergeten te zetten. Zo snel went het dus, niet werken. Toen Frank de deur uit was kon ik me op m'n gemak aankleden. Dat is genieten, alleen in huis, muziek hard en lekker lang douchen.
Beloofd Caroline op te halen voor een van mijn favoriete bezigheden; winkelen! Schuifelend door Leidsestraat en Kalvertoren op zoek naar iets dat past. Ze kunnen me er wakker voor maken, maar niet heus. Terwijl we eigenlijk op zoek waren naar kleding voor Caroline, vond ik zowaar voor mezelf een short, twee t-shirts en in de eerste de beste winkel een LBD ofwel 'little black dress'. Iets minder 'little' dan de bekendste aller tijden namelijk het zwarte jurkje dat Audrey Hepburn droeg in Breakfast at Tiffany's, maar ik ben er blij mee.

Lekker rustig

Daar stonden we dan vrijdagavond. 't Kampje was prachtig opgetuigd en alle tenten hadden al een fikse aanval van wind, regen en onweer doorstaan. Even leek het goed te gaan totdat de volgende donkere lucht het terrein een sinister tintje gaf. Kort daarna stonden alle aanwezigen onder de parasols te schuilen voor nieuw geweld van boven. Regen was geen juiste omschrijving, eerder een gordijn van water dat naar beneden kwam. In plaats van zomerfestival kreeg het evenement meer iets weg van een 'wet t-shirt contest'. Gezien het aantal flink aangeschoten mensen aan het einde van de avond, kreeg ik niet het idee dat de omzet averij had opgelopen en het was er dan ook niet minder gezellig om.
Na een idiote week belooft het vandaag een rustig dagje te worden. Caroline plat in de zon en Frank met vriendjes buiten, huisje Weltevree dus. Ik verheug me op de Roland Garros finale tussen Federer en Nadal vanmiddag. Alhoewel ik denk dat Nadal gaat winnen, heb ik toch een voorkeur voor Federer.
Morgen begint een nieuwe week en de beruchte avondvierdaagse. Iets zegt me dat ik de laatste avond niet mee ga lopen...... Spannend? Ja! Ik hou jullie op de hoogte.

Haringparty

Gisteren de haringparty in café Hoppe bezocht. In waarschijnlijk een van de bekendste café's van Amsterdam is amper een amsterdammer te bekennen. Wel zie ik veel gooise import, brallend met biertje of korenwijn.
De rosé met ijs die we in een longdrinkglas aangereikt krijgen van een sjagerijnige barman, smaakt zuur en heeft kurk. Ik weet meteen weer waarom ik hier nooit kom.
Daar staat tegenover dat de haring prima smaakt en het gezelschap leuk is. Met Ria, Yvonne en Truus sta ik midden op het fietspad voor de kroeg waar de vloekende en bellende fietsers ons om de oren vliegen.
Halverwege de avond vluchten we Luxembourg in waar de sfeer een stuk gemoedelijker is en het personeel vriendelijk. Al kakelend verorberen we een lichte maaltijd met lekker veel water en goede wijn. En voor dat je het in de gaten hebt is het half twaalf en nemen we afscheid. Tot vrijdag, want dan staan we allemaal in Ouderkerk bij Amstel Culinair en moeten we weer drinken.....

Huisvrouw

Mijn eerste dag als werkeloze is productief. Er wordt van boven naar beneden gezogen, gewassen en gestreken, badkamer en toiletten blinken, bedden worden afgehaald en weer opgemaakt, enzovoort. Morgen zijn voor- en achtertuin aan de beurt. Als ik in dit tempo doorga ben ik binnen no time weer werkeloos, al zal een echte huisvrouw dat nooit met me eens zijn.
Het is wennen. Natuurlijk is reinheid een mooie eigenschap maar het gevoel dat dit van nature diep in mij geworteld zit, ontbreekt. Met enige tevredenheid kijk ik in de rondte, en constateer dat het er daadwerkelijk beter uit ziet in huis. Het probleem is alleen; ik ben het nu al zat!