Met veel plezier kom ik er de laatste tijd achter dat alle bloed, zweet en tranen van de afgelopen jaren wel degelijk hun vruchten hebben afgeworpen. Het plannen van afspraken met mensen van enige importantie gaat verdacht eenvoudig, daar waar ik op meer tegenstand had gerekend. Ik weet dat er door iedereen hard gewerkt moet worden, zeker in december, en dat een kop koffie met mij drinken daardoor niet op het prioriteitenlijstje staat. Desondanks zwaaien deuren open die voor veel anderen met geen smeerolie in beweging zijn te krijgen, waarmee het vertrouwen groeit dat er een of meerdere mooie opdrachten uit voort zullen vloeien in 2013 en dat geeft een goed gevoel. Caroline doet het uitstekend op de opleiding en heeft het naar d'r zin in Amsterdam. Frank lijkt na lange tijd te berusten in zijn amsterdamse status en kreeg opvallend positieve kritieken gisteren op de ouderavond. Een noemenswaardige meevaller. Wat meer kan een mens wensen? Er liggen leuke dingen in het verschiet en met Oud en Nieuw binnen handbereik vind ik het een uitgelezen moment om dit blog tot een einde te brengen. Er zijn nog voldoende zaken onbesproken gebleven en dus zal ik het toetsenbord zeker weer oppakken, maar ik ga eerst eens op mijn gemak bedenken wanneer en in welke vorm dat dan moet zijn. Rest mij niets anders dan iedereen te bedanken voor de interesse, het intensief meeleven en de commentaren, al dan niet op het blog. We komen elkaar vast weer ergens tegen, hopelijk niet enkel digitaal maar bij voorkeur in levende lijve. Speciale dank aan de bedenkers van de serie Loenatik, Karen van Holst Pellekaan en Martin van Waardenberg, die ons zo ontzettend veel plezier hebben bezorgd met de afleveringen en gevleugelde uitspraken zoals gereflecteerd in de titel van dit stukje. Uitspraken die Caroline, Frank en ik nog bijna wekelijks gebruiken, veelal onbegrepen door onwetende toeschouwers. Het is mooi geweest.
Het is eindelijk zover. De meest besproken plankjes aller tijden verlichten de keuken. Gegeven dat ze ongezien op maat zijn gemaakt vreesde ik het ergste maar dat viel alles mee. Ze zijn mooi. En niet alleen de keuken is naar wens verlicht. Boven de eetkamertafel prijkt de Heracleumlamp van Moooi. Ik staar liefdevol naar de drieënzestig ledblaadjes waar ik zo'n lange tijd omheen heb lopen dralen alvorens ze aan te schaffen. Deze zomer kreeg ik op een warme zomeravond een uitnodiging van de buurvrouw op de begane grond om een wijntje in de tuin te komen drinken. Ik voelde me zwaar vereerd. In de anderhalf jaar dat ik hier nu woon heb ik er nog nimmer een bezoeker naar binnen zien gaan, laat staan in de tuin zien zitten. Voorzichtig uitgedrukt is de dame in kwestie erg op zichzelf. Eenmaal binnen kreeg ik een rondleiding, al werd de master bedroom om een duistere reden uitgesloten van de toer. Naar haar eigen zeggen was de badkamer het pièce de résistance. Hij was zeker groot en mooi maar haalde het niet bij het glasmozaïek en de italiaanse wastafel twee etages hoger. Dat gold ook voor de rest van het huis. Er viel weinig af te dingen op de afwerking en dus kuierde ik instemmend achter haar aan. Echter, toen we niet veel later gezellig wijnslurperd op de loungebanken van de late zomerwarmte genoten, en ik op de achtergevel van 222 II keek, stelde ik in stilte tevreden vast dat er in werkelijkheid maar een echt pièce de résistance bestaat.
Bij heel wat onderzoeken weet je van te voren al wat de uitkomst zal zijn. Zoals bijvoorbeeld: 'Intensief gebruik hoge hakken leidt tot rugproblemen.' 'Mensen voelen zich meer aangetrokken tot mensen die lekker ruiken.' 'In zomermaanden wintersport minder populair.' 'Kwaliteit seks verbetert naarmate men beter uitgerust is'. Als dan vele euro's verder inderdaad het verwachte resultaat gepubliceerd wordt denk ik altijd: duhh, met een beetje logica kom je tot exact hetzelfde antwoord in een fractie van de tijd. Alsof je kapot moe nog eens de sterren van de hemel vrijt. Maar er is een onderzoek waar ik wel nieuwsgierig naar ben. Mijn goede ideeën en oplossingen voor problemen ontstaan namelijk bijna altijd onder de douche. En ik heb zomaar het idee dat water een inspiratiebron is voor veel meer mensen. Misschien ook vandaar dat we zo'n vindingrijk en ondernemend volkje zijn. Kan iemand dat even checken?
Voordat ik roemloos ten onder ging in het bedrijf, heb ik nog een alleraardigst stukje geschreven (al zeg ik het zelf) voor de externe nieuwsbrief in het kader van duurzaamheid met als kapstok het nummer van Kermit - It's not easy being green. Tot mijn ontsteltenis zag ik vandaag de publicatie voorzien van een naam en foto die niets met mij te maken hadden. Verontwaardigd las ik de tekst: Geschreven door..... Ja, ammehoela. Hoe zat dat ook al weer met intellectueel eigendom en zo. Enfin, het is de tijd van makkers staakt uw wild geraas, dus zal ik jullie niet langer vervelen met mijn inmiddels groen aangelopen hoofd en bijbehorend gevloek. In plaats daarvan geef ik graag nog even het woord aan Kermit.
Nee dan "Italy: Love it or leave it. Dit keer geen italiaanse folklore of een exhibitie van Prada en Gucci maar een documentaire over de mindere kanten van het land. De armoede, ongeschoolden, vervuiling, sluiting van fabrieken en fanatici die Berlusconi aanhangen. Allen komen ze aan bod met de vraag of jongeren het land niet zouden moeten ontvluchten om elders een beter heenkomen te vinden. Gefilmd door twee italiaanse jongens die samen in zes maanden tijd in een Cinquecento kriskras door Italië reizen. De een is voor blijven en de ander van mening dat ze weg moeten. Wat het uiteindelijk wordt is voor de kijker. Voor de fervente Italië-aanhanger is het even slikken maar daarom niet minder boeiend. Noemenswaardig daarnaast is het balkon(netje) van theater De Uitkijk op de Prinsengracht waar de film draait. Door de sfeer en tafeltjes waan je je een beetje in een van de kleine theaters in New York. Een aanrader.
Het komt weinig voor maar een enkele keer overweeg je uit een film weg te lopen. En achteraf gezien hadden we dat ook moeten doen. Bij 'Amour' was het weer eens zover. Echt, ik hou van langzame films maar dit sloeg helemaal nergens meer op. De mensen in de zaal waren na afloop zo stil dat we bang waren zich letterlijk doodverveeld te hebben. Wat ons betreft mag het Nederlands Instituut voor de Classificatie van Audiovisuele Media hier een aparte categorie voor aanmaken van 60 jaar en ouder. Zit je onder deze leeftijdsgrens? NIET DOEN!!!!
Met veel plezier kom ik er de laatste tijd achter dat alle bloed, zweet en tranen van de afgelopen jaren wel degelijk hun vruchten hebben afgeworpen. Het plannen van afspraken met mensen van enige importantie gaat verdacht eenvoudig, daar waar ik op meer tegenstand had gerekend. Ik weet dat er door iedereen hard gewerkt moet worden, zeker in december, en dat een kop koffie met mij drinken daardoor niet op het prioriteitenlijstje staat. Desondanks zwaaien deuren open die voor veel anderen met geen smeerolie in beweging zijn te krijgen, waarmee het vertrouwen groeit dat er een of meerdere mooie opdrachten uit voort zullen vloeien in 2013 en dat geeft een goed gevoel.
