"Kun je niet poepen kind?"

Met veel plezier kom ik er de laatste tijd achter dat alle bloed, zweet en tranen van de afgelopen jaren wel degelijk hun vruchten hebben afgeworpen. Het plannen van afspraken met mensen van enige importantie gaat verdacht eenvoudig, daar waar ik op meer tegenstand had gerekend. Ik weet dat er door iedereen hard gewerkt moet worden, zeker in december, en dat een kop koffie met mij drinken daardoor niet op het prioriteitenlijstje staat. Desondanks zwaaien deuren open die voor veel anderen met geen smeerolie in beweging zijn te krijgen, waarmee het vertrouwen groeit dat er een of meerdere mooie opdrachten uit voort zullen vloeien in 2013 en dat geeft een goed gevoel.
Caroline doet het uitstekend op de opleiding en heeft het naar d'r zin in Amsterdam. Frank lijkt na lange tijd te berusten in zijn amsterdamse status en kreeg opvallend positieve kritieken gisteren op de ouderavond. Een noemenswaardige meevaller.
Wat meer kan een mens wensen? Er liggen leuke dingen in het verschiet en met Oud en Nieuw binnen handbereik vind ik het een uitgelezen moment om dit blog tot een einde te brengen. Er zijn nog voldoende zaken onbesproken gebleven en dus zal ik het toetsenbord zeker weer oppakken, maar ik ga eerst eens op mijn gemak bedenken wanneer en in welke vorm dat dan moet zijn.
Rest mij niets anders dan iedereen te bedanken voor de interesse, het intensief meeleven en de commentaren, al dan niet op het blog. We komen elkaar vast weer ergens tegen, hopelijk niet enkel digitaal maar bij voorkeur in levende lijve.
Speciale dank aan de bedenkers van de serie Loenatik, Karen van Holst Pellekaan en Martin van Waardenberg, die ons zo ontzettend veel plezier hebben bezorgd met de afleveringen en gevleugelde uitspraken zoals gereflecteerd in de titel van dit stukje. Uitspraken die Caroline, Frank en ik nog bijna wekelijks gebruiken, veelal onbegrepen door onwetende toeschouwers.
Het is mooi geweest.