Terwijl we met z'n allen gezellig in het restaurant zitten te keuvelen, merkt Caroline terloops op dat ze een heuse aardbeving mee heeft gemaakt tijdens haar bezoek aan Milaan vorige week. Wat!!! "Ja mam, het was echt heel raar zo'n aardbeving."
Aardbeving, aardbeving.... Waarom weet ik daar niets van? Wanneer was dat dan? "Jezus", hoor ik aan de andere kant van de tafel. "Vrijdag. Het heeft in alle kranten gestaan en het is uitgebreid in het nieuws geweest." Waar was ik vrijdag? Koortsachtig denk ik na waar ik uitgehangen heb. Ik kijk altijd naar het nieuws. Maar er gaat geen bel rinkelen.
Naarstig informeer ik of alles heel gebleven is en er geen gewonden gevallen zijn. Beelden van het verwoeste L'Aquila dringen zich alsnog aan mij op, en ik inspecteer mijn dochter op deuken. De schade blijkt mee te vallen. Ik wist het werkelijk niet en achteraf is dat maar goed ook. Doodongerust zou ik zijn geweest.
Voor wie het nog niet wist; deze week ben ik vrij. De bijna onbedwingbare neiging om zo snel mogelijk naar een zonnig oord te vliegen heb ik weten te onderdrukken. Was financieel technisch trouwens ook een hele verstandige keuze. In de eerste twee roosterloze dagen heb ik zo ongeveer alles gedaan waar ik het afgelopen jaar geen tijd voor heb gehad. Huisarts geweest, tandarts gebeld, pasfoto's laten maken, paspoortverlenging aangevraagd, abonnement sportschool opgezegd, VvE overgeschreven, opstalverzekering geregeld, naamplaatje voor de voordeur besteld en ga zo maar door. Heerlijk om alles op je dooie akkertje af te kunnen werken. Tussen de bedrijven door neem ik het er van en kuier op m'n gemak de Bijenkorf door, koop spullen die ik wel en niet nodig heb en drink nog eens ergens nutteloos koffie. Enkel omdat het kan. De overige dagen permiteer ik het me mijzelf volslagen over te leveren aan spielerei. Dat voelt vaag vertrouwd en comfortabel.
De commerciële trein d(t)endert de komende weken in alle hevigheid weer door. Ook in Duitsland staan daarvoor de nodige afspraken gepland. Met de wetenschap dat de badkamer eindelijk een spiegel heeft, het schilderij een lampje, er tegenover het bed een flatscreen hangt en de toiletdeur niet meer kraakt, kan ik daar na deze week dan uitgerust en vol goede moed aan beginnen.
Rauw, naargeestig en uitzichtloos. Typeringen die van toepassing zijn op de engelse film Tyrannosaur. Je moet er van houden en vooral opschieten. Want voor je het in de gaten hebt zijn deze kleinere producties weer uit de bioscoop verdwenen. We waren gelukkig op tijd en konden naast alle ellende in de film ook genieten van buitengewoon knap acteerwerk. En zelfs een sprankje humor, als een van de personages, dronken op straat onder de hoede wordt genomen door tieners die uitgaan. Echte engelse meiden, veel te vet maar desondanks gehuld in strakke glitterleggings en met een uitstekend humeur.
Na afloop waanden wij ons in de aula van een willekeurige middelbare school. Bioscoop Kriterion, tegenover de UvA gelegen, was meer dan ooit bevolkt door studenten en dus lag er een hindernisbaan van schooltassen naar de bar. Vrij van letselschade door passer of puntenslijper konden we het pand echter weer verlaten.
In 1975 bracht Supertramp de lp Crisis? What Crisis? uit. Misschien niet hun beste album maar dat doet nu niet ter zake. De titel is belangrijker. Die zoemt als een honingbij tussen mijn oren telkens als ik op de zuidas vertoef. En dat is regelmatig.
Naast de verplichte afspraken die afgelegd moeten worden, kom ik er ook om te lunchen. Ons kantoor bevindt zich op knikkerafstand en tegenwoordig wordt een van de panden bewoond door mijn eerdere broodheer, dus huist Marieke daar nu. Als je door het gebied wandelt, merk je dat het er leeft. In niets lijkt het meer op het dooie, kille kantorenpark met louter yuppen zoals een paar jaar tevoren. Je vindt er tandartsen, winkels en de horeca heeft een enorme vlucht genomen. Op iedere hoek van een willekeurig gebouw vindt je een eetgelegenheid. Van simpel tot chique. En dat maakt het leuk en levendig. De kwaliteit is doorgaans goed en zonder uitzondering zitten ze allemaal stampend, maar dan ook werkelijk stampend vol. Hier geen crisis. Geen spoortje van te bekennen. Zelfs de gevoerde gesprekken hebben niets van die strekking. Wel vakanties, nieuwe auto's en huizenjacht. Het oogt soms wat surrealistisch. En ongeveer net zo ongeloofwaardig als de platenhoes.
Een van mijn grootste angsten is dat het leven saai wordt. Nu hoef ik daar in het algemeen niet bang voor te zijn. Uitdagingen weten mij altijd moeiteloos te vinden en zelf ben ik ook niet de beroerdste om wat spanning en sensatie op te zoeken.
Qua werk zit het ook wel goed. In vastgoedland is namelijk altijd wel wat te beleven. Reikhalzend keek ik uit naar de eerste aflevering gisteren van 'De slag om Nederland', waarin het ging over grote bedrijven die de macht hebben, onder het mom van duurzaamheid, constant te verhuizen naar nieuwe gebouwen met achterlating van vele leegstaande m2. Op de foto nog zo'n schatje. Het team van de 'keuringsdienst' deed het uitstekend en verwachtingsvol zie ik deel twee tegemoet.
Tien dagen is het nieuwe jaar jong en gezegend zijn zij die anderen geen goede dingen meer hoeven te wensen met referte hieraan. Handen schudden is zo erg nog niet maar het bijbehorende gelebber wel. En dan vooral met mensen die daar nornaal gesproken niet voor in aanmerking komen. Hierbij de laatste en we kunnen weer over naar de orde van de dag.
Ook de goede voornemens beginnen te vervagen. Afvallen staat nog steeds op nummer 1 begrijp ik uit de journaals. Zelf ben ik nooit het type geweest die na drie kwartier porren in een doperwt verzucht dat ik zó vol zit en écht niet meer kan. Ik graas gewoon door maar met gezond verstand eten kom je een heel eind. Op kantoor regent het altijd nog taarten en gebak. Mijn voorstel om een gevecht te houden kreeg geen unanieme steun. Het leek mij vooral nuttig. Even de dagelijkse stress afreageren en je komt er geen gram van aan.
Party poopers....
Heerlijke film. En ik maar denken dat die Polanski ergens in de lik zat omdat ie aan jonge meisjes had zitten frunniken.
Wat is er lekkerder dan in het weekend nog even lui in bed te liggen? Of bij het wakker worden via de televisie het laatste nieuws tot je te nemen.
Genoegzaam kijk ik tot dé grote stoorzender voorbij zapt; RTL4 met aflevering driemiljoen achtentachtig van Jacques Cousteau. Er komt maar geen eind aan deze serie. De Harry Slinger van de wereldzeeën met volgelingen zwemt en duikt tot je er helemaal naar van wordt. Het kan niet anders dan dat de man bij geboorte met camera en al uit de baarmoeder getrokken is. Godzijdank is ie dood, maar dat hij in 1997 is overleden zou je niet zeggen. Niet van de buis af te trappen. Met dat eeuwige magere lijf van hem weer tussen zwermen sardientjes en hordes andere friemelbeesten. Lekker afzien met de mannen op die oude verrotte boot, soep schrapend uit een stenen tijdperkmok. Het woord 'natuurgeweld' krijgt bij het zien van de beelden een hele nieuwe lading. Als ie niet al overleden was zou ik hem namelijk graag zelf een handje geholpen hebben.
Kunnen wij geen nieuwsshow maken in het weekend zoals de Britten dat doen? Gary Lineker vind ik echt veel leuker om naar te kijken dan die onuitroeibare rode badmuts. John, doe er eens wat aan en mindmap iets soortgelijks. Graag iets waar de kleuren nog niet van vervaagd zijn en het vel minder verschrompeld. Dank.
Als al die laffe kneuzen nou de rest van het jaar mijn auto met rust willen laten, dan kan ik gewoon overdag aan het werk in plaats van aangifte doen, schadeformulieren invullen en een hele ochtend op de koffie bij een bedrijf voor ruitschade. Is er niet ergens nog een vergeten eiland in de stille oceaan met een sociale werkplaats er op? Het is maar een gedachte....
Onlangs heb ik de tijd gevonden om mijn slaapkamerdeuren te schilderen. Het moest en zou een bronskleur worden. Brons is beautiful maar zo niet te vinden in verf. Je zou toch denken dat een Histor of Flexa wel een beetje bling in het assortiment heeft zitten. Mooi niet. Gelukkig werden er, terwijl Hans Weijers in zijn neus zat te peuteren, in een Zuid Hollands jeneverdorp een paar knappe potjes metaallak voor mij gefabriceerd. Het resultaat mag er zijn. Zeker als je bedenkt dat er goedkope Ikea-deuren in hangen.
Ook Facebook is eindelijk exit. Reden? Steeds meer aanvragen van mensen die ik niet tot mijn vriendenkring reken. Herinner je je nog dat je vroeger op je verjaardag de klassen rond mocht met twee vriendjes? Je moest dan de helft van de kinderen subtiel afwijzen omdat iedereen mee wilde. Een eigenschap die ik destijds al niet goed beheersde en die in de loop van de jaren ook niet verder ontwikkeld is. Mijn Facebook is dus niet meer inclusief het irritante meegluren door mensen die er niets te zoeken hebben. Kan ik gewoon weer lekker doen waar ik zin in heb.
Gelukkig Nieuwjaar allemaal! Dat 2012 maar een heel mooi jaar mag worden en alles brengt wat je er van verwacht.
Afgezien van wat bovenmatig verbruik van bubbelwater en vuurwerk is er na twaalven niets veranderd. Voor Frank is eten nog altijd topprioriteit, en hij haalde dan ook opgelucht adem toen hij vannacht bij thuiskomst constateerde dat nog niet alle oliebollen en appelflappen opgegeten waren.
Verder werd ik vanmorgen als vanouds gewekt door alle smssen, pings en what's appen omdat ze deze blijkbaar nog steeds niet kunnen verwerken op het moment dat ze verstuurd worden.
En Caroline vertrok met vriendin op veel te hoge hakken naar een veel te duur feest in het centrum van Amsterdam waar ze onmogelijk kon komen omdat er geen taxi te vinden was en er zich voor de entree een menselijke file bevond.
Business as usual dus.
Terwijl we met z'n allen gezellig in het restaurant zitten te keuvelen, merkt Caroline terloops op dat ze een heuse aardbeving mee heeft gemaakt tijdens haar bezoek aan Milaan vorige week. Wat!!! "Ja mam, het was echt heel raar zo'n aardbeving." 
