Marc-Marie

Zo vervelend als ik hem vroeger vond, zo leuk vind ik hem nu. Nog geen twee seconden kon ik naar Marc-Marie Huijbregts luisteren, maar woensdagavond in de Kleine Komedie heeft ie voor altijd mijn hart gestolen. Al was het alleen al vanwege de geweldige afzeiksessie van Jeroen Krabbé.
Na enkele minuten alleen de spot op het podium gezien te hebben, ging het licht aan om de hele voorstelling niet meer uit te gaan. Dik anderhalf uur achter elkaar spreken zonder pauze en een geweldige interaktie met het publiek.
Wat opviel was dat hij vrij veel van zichzelf en z'n privéleven blootgaf, wat hem nog leuker maakte. Door zijn piepstemmetje kan hij de meest vreselijke dingen zeggen en ze toch vriendelijk laten klinken.
Ik heb gelachen om de scherpe teksten maar ook zeker genoten van zijn prachtige zangstem, waarvan ik het bestaan niet wist.
Indrukwekkend en mooi. Heel mooi.

Zwarte Magica

Soms heb je mazzel en vind je niet alleen het juiste plaatje maar ook nog de juiste tekst erbij!

Mannen

Naar aanleiding van de nieuwe Sex and the Cityfilm verscheen gisteren een item in het journaal dat de succesvolle vrouwen in New York maar niet aan de man schijnen te komen. Beter opgeleid verdienen ze inmiddels meer dan hun mannelijke equivalent, en dat blijkt dan weer erg bedreigend te zijn voor de amerikaanse Tarzans.
Slingerend van wolkenkrabber naar wolkenkrabber beschermen ze hun tere egootjes door met domme blondjes te daten, die met een Gauchobiefstuk, glas wijn en een complimentje nog naar hogere sferen te tillen zijn.
Zelfredzaamheid, initiatieven en een eigen mening van de dames wordt door de heren luid toegejuigd, maar o wee als je daadwerkelijk aan die criteria voldoet. Helemaal lastig wordt het als de dame in kwestie er ook nog eens goed uitziet en over een flinke dosis humor beschikt. Bye bye love, bye bye happiness.
Wat mankeert die mannen toch?
Met een flintertje extra inzet en fantasie is het helemaal niet zo moeilijk. Echt plezier zit lang niet altijd in financiële middelen. Bovendien kunnen ze dan ook eens ophouden te miauwen dat ze bij een scheiding uitgekleed worden, maar de rollen een keertje omdraaien. Moet heerlijk zijn.
Zwijgen zal ik over het bericht dat ze seks hard werken vinden. Je zou bijna medelijden krijgen...

Dooie paus

Nog een laatste stukje over afgelopen week en dan beloof ik dat ik er echt over op hou.

Terwijl we braaf hobbelend in een klein busje Marieke haar groep naar het vliegveld in Bologna begeleidden, had ik met enkele van de reizigers een geanimeerd gesprek.
De leuke heer op de stoel voor mij hield het midden tussen Willem Oltmans en Jan Terlouw.
Toen hij hoorde dat ik vorig jaar in Napels en op het eiland Procida was geweest, haakte hij gretig in. Hij profileerde zich als echte Italiëkenner, en wist veel over het land en de opgravingen in het zuiden, waar ik zo graag nog eens een maandje door zou willen brengen.
Mijn troef was echter het eiland Ponza. Het behoort tot de Pontijnse eilanden en ligt schuin onder Rome in de Tyrreense zee. Het is prachtig. Ik ben er ooit met een zeilboot heen geweest en hoorde van mijn leraar italiaans vorig jaar dat het bij Nederlanders niet of nauwelijks bekend is, laat staan dat ze er geweest zijn.
Het werkte. Even leek hij helemaal uit het veld geslagen toen hij moest toegeven hier nog nooit van gehoord te hebben. Maar niet veel later herstelde hij zich door te roepen: "Maar ik heb ooit een dooie paus gezien! Met rode slofjes aan."
Hij was per toeval in 1978 in Rome toen Johannes Paulus I na 33 dagen al het loodje legde.
De strijd was in gelijkspel geëindigd. Zijn dooie paus tegen mijn onontdekte eiland. Hij kon er hartelijk om lachen.

De foto heeft er niets mee te maken maar is leuk omdat hij gemaakt is in ons Riminese hotel waar alle kamers verschillend zijn en een dergelijke muurschildering hebben.

Koopje

Marieke, bedankt voor het gastblog van gisteren. Hoop snel weer ergens met je op een mooi terras te staan (misschien koop ik zelfs wel een nieuwe pyjama), maar ondertussen zit het er voorlopig weer op voor ons. Met een laatste fietstochtje naar de wijnboerderij in Torreglia besloten we wederom een heerlijk weekje.
In tegenstelling tot vorig jaar konden we ditmaal het fietspad feilloos vinden, waardoor onze overlevingskans met zo'n 90% toenam. Echt, geloof me, fietsend in Italië begrijp je niet dat er nog italianen aan de start bij de Tour verschijnen.
Het oude wijnechtpaar (70 en 75 jaar), waar we genoegelijk een flesje wegwerken, houdt er mee op. De boel wordt verkocht. We hebben plechtig beloofd in september nog een laatste bezoek te komen brengen. Diegene die nog een mooie spot zoekt, kan voor circa 7 miljoen euro hier zijn slag slaan.
Thuis gekomen vallen kou en regen rauw op m'n dak, maar maakt de beschutting van Caroline en Frank, die ons bij aankomst op Schiphol staan op te wachten met de auto, weer een hoop goed.
Voortvarend zet ik de volgende dag de Smeg op zijn definitieve plaats in de keuken en ruim de rest van het huis op. Als Appie vanavond komt, wordt ie gevuld en gaat alles weer z'n gangetje. Morgen eerst een afspraak bij de kapper en later op de dag een sollicitatie. Woensdag nog een en 's avonds met Annemarie naar Marc-Marie Huijbregts. De wereld draait door maar ergens knaagt er iets.
Het prikbordgevoel misschien?

Timidezza

Voor wie denkt dan Danielle altijd zo onverschrokken is als ze doet voorkomen, hier het verhaal van een 'gast-blogger'. Wanneer je tot tien uur kunt ontbijten en om vijf voor tien wakker wordt, heb je twee mogelijkheden: ofwel niet meer gaan, ofwel ongewassen en ongekamd in willekeurig bijeengeraapte en ietwat gekreukte kleding gaan. Wij kozen voor het laatste. Na een snel ontbijt besloten we meteen maar eens polshoogte te gaan nemen op de vierde verdieping van ons hotel, waar zich een mooi dakterras zou bevinden. Daar aangekomen bleek er net een serieuze conferentie te zijn begonnen, waarbij de spreker vreselijk zijn best deed ruim 50 strak in het pak zittende mannen met zijn verhaal te boeien. Het door ons gezochte dakterras kon slechts bereikt worden door dwars door de conferentiezaal te lopen. We besloten dus maar rechtsomkeer te maken, echter, de laatkomer waarmee we in de lift naar boven waren gekomen vond dit onzin en zou ons wel even naar het terras begeleiden. Voor ik het wist keek ik uit over stad en strand en werd vriendelijk verwelkomd door Roberto en Giorgio, twee conferentiegangers die duidelijk liever op het terras stonden dan in de zaal te zitten. Maar... waar bleef Danielle? Achterom kijkend zag ik haar als aan de grond genageld staan, duidelijk onwillig de zaal door te lopen en zelfs langzaam naar achter stappend richting mogelijke vluchtweg. Gelukkig waren daar de vele mannen, die het eigenlijk raarder vonden dat ze in de hal bleef staan dan dat ze 'in pyjama' de conferentie zou gaan verstoren. Er werd dus direct actie ondernomen en tussen twee mannen in werd ze zeer tegen haar zin en onder enorm leedvermaak van mijn kant naar het terras gebracht, waar Roberto haar nog hartelijker verwelkomde dan bij mij het geval was. De volgende vijftien minuten heb ik genoten van een enorm verlegen Danielle, kan zelfs wel zeggen dat ik zelden iemand zo verlegen heb gezien (en dan ook nog eens iemand waarvan ik het zeker niet verwacht had...). Gelukkig werd op het moment van opperste verlegenheid Roberto weggeroepen om de zaal te gaan toespreken: een mooi moment voor onze exit!

Rimini

Het is jammer dat Rimini het imago heeft van slechts een beetje verlopen badplaats aan de Adriatische kust.
Gegids door Marieke maak ik kennis met het oude centrum, de mooie winkels en terrassen, het oude visserswijkje met de kenmerkende gekleurde huizen en muurschilderingen en prachtige parken. En met dorpjes als San Leo en Pennabilli is ook zeker het ontdekken van het achterland meer dan de moeite waard. Omdat het landschap redelijk vlak is wordt er opvallend veel gefietst.
Mijn persoonlijke favoriet is de kinky winkel anno 1959 midden op de boulevard. Waar in de wereld vind je dat nou?
We maken een fikse wandeling alvorens op een van de vele terrassen voor de lunch neer te strijken en bestellen niet de salade van de kaart, maar de zelf samengestelde van de man aan het talfeltje naast ons, die met plezier in alle rust uitlegt wat de ingredienten zijn.
Daarbij een heerlijke 'piadina' met verse parmaham, rucola en mozzerella, een halve liter witte wijn en een fles plat water. We sluiten de maaltijd af met de verrukkelijkste mascarpone con fragole en huisgemaakte pannacotta.
De rekening bedraagt € 28,-. Achtentwintig euro!
Daar koop je in Amsterdam amper nog twee koppen slechte koffie voor met dito appeltaart. Daarbij aangemerkt dat je met onbeperkt budget in Nederland nog niet eens in staat bent producten van gelijkwaardige kwaliteit en smaak te kunnen kopen, lopen we vrolijk en voldaan richting hotel met het goede voornemen snel terug te keren.

Update

Momenteel ben ik op mijn eerste reisje naar Italie dit jaar en afgezien van het mindere weer, geniet ik er met volle teugen van. Zodra ik hier voet op vaste bodem zet, voel ik een soort optimisme wat me in geen enkel ander land ten deel valt.
Met inbreng van mijn vier woorden Italiaans, doen zowel de buschauffeur als de kaartjesverkoper achter het loket op het treinstation van Mestre hun uiterste best mij de juiste richting op te sturen, wat in Italie nog een hele kunst is. Na de vliegreis duurt het nog een bus en twee treinen eer ik in Rimini arriveer, waar Marieke me op binaire 3 al staat op te wachten.
Ik hou van de mensen hier. Pratend en gebarend of ze eeuwig ruzie staan te maken, weet ik dat je immer gemakkelijk bij ze aan tafel kunt schuiven voor een heerlijke maaltijd met vaak zelfgemaakte rode wijn die de kleur van cola heeft, en die je na drie glazen volledig knock-out slaan. Of de obers die met alle gemak het terras compleet voor je verbouwen, zodat je nog net in het zonnetje kunt eten. En al geloof ik ook zeker de verhalen dat het bijdehandte volk in de grote steden je makkelijk een oor aan kan naaien, voor mij is Italie altijd een beetje als thuiskomen.
Ik voel me dan ook niet alleen als ik Marieke vanochtend met de groep zie vertrekken.
De zoete oudjes zitten braaf beneden in de lobby op hun 'reisleidster' te wachten. Als het niet zo ongepast was geweest had ik er graag een foto van gemaakt.
Ik trek me terug in de kamer en hang het bordje 'niet storen' op de deur.
De oudere jongere die gisteren in het restaurant ongeneerd naar me stond te lonken, blijkt bij het ontbijt in hetzelfde hotel te verblijven.
Met snor en baard behoort hij duidelijk niet tot een van de kanshebbers. Het weerhoudt hem er echter niet van zich aan het tafeltje naast ons te zetten en hondsbrutaal mijn richting op te staren, tot groot vermaak van Marieke, die me geamuseerd en uitgebreid verslag doet van al zijn bewegingen, terwijl ik alle mogelijke moeite doe zijn inspanningen te negeren.
Omdat we ervaren zijn in mannen die ineens achter een pilaar tevoorschijn springen, weet ik dat slechts een bruuske afwijzing deze zuid-italiaan op andere gedachten zal brengen, en het zal dan ook een hele geruststelling zijn als mijn chapperone vanavond weer tegenover mij aan tafel plaatsneemt. Aiuito!

Dom

Is het mogelijk dat er dommere wezens bestaan dan goudvissen? Ik denk van niet. Het schijnt dat ze een geheugen van drie seconden hebben. Mij lijkt dit als ervaringsdeskundige nog rijkelijk optimistisch.
Omdat de eerste lichting uit Frank's tropisch zwemparadijs ter ziele is, stort ik me woensdag op het verschonen van de drie verse aankopen. Verbazingwekkend overigens hoe makkelijk je de rest door het toilet spoelt na die eerst dooie, maar dit even terzijde.
Zwemmend in een blauwe emmer als tijdelijke huisvesting hebben ze geen seconde in de gaten dat ze gevoerd worden en blijven stoïcijns onder het eten doorzwemmen. Als ik ze overkieper in de wastafel gaat er eindelijk een lichtje branden. Eten zullen ze. Je denkt toch niet dat ik na alle moeite het verse water weer ga vervuilen met voer.
Het aquarium is namelijk voorzien van een lichtje dat onmogelijk te verwijderen valt tijdens het reinigen, bovendien gaat er toch snel zo'n 20 liter water in en sjouw dat maar eens richting badkamer!
Na de wasbeurt schep ik de visjes weer in de bak en ondanks dat het netje wijd openstaat, weigert IQ nul de juiste kant op te zwemmen, maar blijft proberen zich door het netje heen te worstelen.
Toch enigszins tevreden kijk ik na mijn noeste arbeid naar het heldere plaatje, waar ik zie dat de vissen een tijd lang angstvallig in een hoekje hangen om zich vervolgens massaal op de kunststof tak te werpen. "Die is niet om te eten!"

Stomme beesten!

Woning gezocht

Hij is lang, donker, slank met een robuuste uitstraling en heerlijk koel. Om met hem samen te wonen heb ik enkel een ander huis nodig.
Mijn prachtige, fonkelnieuwe Smeg koelkast is in het echt nog veel mooier dan op de plaatjes, echter de bedachte plek voor deze aanwinst in de keuken geeft niet het gewenste effect. Het blijkt dat mijn nieuwe liefde nu al meer ruimte voor zichzelf nodig heeft en in vrijheid veel beter tot zijn recht komt. Een snelle zaagaktie donderdagavond laat (leuk voor de buren) gaf wat verlichting maar niet voldoende. Mijn schatje wil helemaal los!
Stralend en onweerstaanbaar staat hij dan nu ook middenin de woonkamer 'cool' te zijn. En zeg nou zelf; is het geen plaatje?

Onverwacht genoegen

Terwijl ik gisteren heerlijk met Margriet op het terras van De Jaren zat, schoof niet veel later mijn leuke Utrechter bij ons aan tafel. Gezellig, hoe meer zielen, hoe meer vreugd en als rechtgeaarde Utrechter wil je per slot van rekening ook wel een keer op een léuk terras zitten.
De bediening was, zoals verwacht, ondermaats en onze poolse ober raakte dan ook helemaal in de war toen Margiet een kleintje pils bestelde. Een fluitje? Nee, een kleintje, een colaglaasje. Oh, een cola? We gaven ons gewonnen, een fluitje was prima.
Een trekbootje met een ponton met containers manouvreerde handig over het water, al begreep ik de logica van zijn bewegingen niet helemaal.
Na twee witte wijn verdween de zon achter de gevel, maar bleek de redding nabij. Vriendje ontwaarde een bevriende, amsterdamse collega die met een prachtig mooie en grote sloep inclusief harde salsamuziek aan kwam varen. Na uitbundige begroetingen legde de kaptein, al ietwat beneveld, de boot aan het terras en gewapend met ter plekke extra ingeslagen rosé en bacardi werd de reis met ons voortgezet.
De onderweg opgepikte passagiers, die al aan boord waren, werden afgemonsterd vlakbij het Amstel Hotel, alwaar de voorraad rosé nogmaals rijkelijk werd aangevuld. Beter mee verlegen dan om verlegen tenslotte.
Met z'n vieren zette we koers richting 't Klein Kalfje, waar we niet bepaald onopgemerkt het volle terras betraden. Ook de vele roeiers op de Amstel, die we op de terugweg tegenkwamen, keken niet echt blij maar waren gelukkig door het tempo van de boot en de muziek niet te verstaan.
Het werd een topmiddag door deze spontane aktie, al zal ik jullie de bijbehorende foto besparen. Niet dat ie niet heel erg leuk is, maar ik ben als de dood dat er per ongeluk alcohol uitdrupt op het toetsenbord.

Frivool

Een van de leukste plekken in Loosdrecht vind ik nog altijd café/restaurant 'De veilige haven'. Deze uitspanning was voorheen een stuk kleiner maar het karakter is hetzelfde gebleven.
Ik weet nog dat ik er 's middags rond drieën in de strenge winter van '85 of '86 aan kwam schaatsen vanaf Ottenhome om, met de ongetwijfeld vele bekende aanwezigen, gezellig een drankje te nuttigen. De tent bleek compleet afgeladen.
Nu kende ik de toenmalige eigenaar goed en zag ik aan zijn wanhopige blikken dat mijn aanwezigheid meer achter dan voor de bar gewenst was. Zo gebeurde het dat ik vijf minuten later, op mijn sokken, biertjes stond te tappen en er enorme hoeveelheden Muiderschipperbitter en glühwein door mijn handen zijn gegaan. Om drie uur 's nachts zat het feest er eindelijk op en stortte ik, dodelijk vermoeid, in mijn bed. Van mijn sokken was niets over.
Tegenwoordig zit je er aangenaam rustig met uitzicht over de plassen. De leuke barkeeper schenkt een lekkere wijn, maar het geheim zit absoluut in de borrelhap. Op verzoek maakt de kok namelijk een schaal met overheerlijke luxe kleine hapjes die een afspiegeling zijn van de voorgerechten op de menukaart. Frivole hapjes. Heerlijk!

Tuin

Dat ik geen groene vingers heb mag duidelijk zijn, maar dit jaar is de staat van de tuin, zelfs voor mijn doen, ver beneden peil, getuige de twee 'vorst'elijke potten op de getimmerde tuintafel. Inderdaad, stukgevroren tijdens die 5 minuten dat het echt koud was deze winter.
De rest van het terras biedt een nog veel triestere aanblik.
Het intereseert me echter helemaal niets op dit moment en ik vind het nog wel iets artistieks hebben. Een van de twee grote potten is ook gebarsten maar blijft keurig in elkaar zitten zolang je 'm maar niet verplaatst. Vooral niet aan komen dus!
De mezen halen dit jaar ook hun neus op voor deze ondermaatse broedplaats, alleen de merels hebben hun jongen grootgebracht in de heg.
Heel misschien krijg ik nog de geest binnenkort maar eigenlijk denk ik het niet. Het is prachtig zo.

Doe het zelf

Niets mooier dan terug te komen in een zonovergoten Nederland na een paar heerlijke dagen in Frankrijk.
De Côte was erg Azur en de foie gras tres agréable. Het terras van Café de la Place weer bevolkt met een heleboel eigenaardige maar leuke mensen en ons verblijf in hotel Les Remparts onvergetelijk.
Bij aankomst troffen we het hotel hermetisch afgesloten aan. Na het vijfde telefoonnummer, vermeld op de deur, geprobeerd te hebben, kregen we eindelijk contact. Niet overtuigd van onze reservering, was men dan toch zo vriendelijk ons de code van de voordeur te geven, waarna we op geheel eigen initiatief een kamer uit konden zoeken. Een soort doe-het-zelf-hotel dus.
Binnen deed het geheel een beetje denken aan een spookhuis inclusief krakende trap en spinnenwebben. De kamer was niet al te groot en in de badkamer, met zitbad, werd je direct onthoofd door de spiegel die ongeveer 30 centimeter te laag hing. Daarentegen was het uitzicht op het leuke balkonnetje fenomenaal en vonden we zowaar nog één lamp die het deed.
De tariefkaart op de deur vermelde ook nog een ontbijt maar dat was vast meer voor de vorm. On n'a vu personne en de geesten uit vervlogen tijden hebben ons lekker laten slapen.
Hoewel...., diegene die de laatste nacht de verwarming vol open heeft gedraaid, daar moet ik nog eens een hartig woordje mee spreken!

Feliciteren op eigen risico

Eind '65. Zag ik er nog maar zo goed uit!

Mooi

Dat deze dagen van het jaar niet echt aan mij zijn besteed is een understatement en het uitzenden van tal van oorlogsgerelateerde films maakt het er al niet veel beter op. Er is geen ontkomen aan. Nergens zo veel bommen en granaten als op onze tv rond deze tijd. Nog maar niet te spreken over die ellendige Waalsdorpervlakte. Brrr...
Er zijn echter uitzonderingen. Zo wordt vanavond om 18.20 uur op Net 5 de film 'La vita è bella' uitgezonden. Ik heb 'm destijds in de bioscoop gezien en weet nog dat ik nietsvermoedend naar binnen stapte.
Tot de pauze waren de beelden vermakelijk en ging het prima, maar daarna vreselijk mis en ondanks dat de film een min of meer goed einde heeft, waren mijn tranen niet meer te stoppen die avond. Niet in de laatste plaats omdat Frank baby was en ik me feilloos kon identificeren met de ouders.
Ik geloof niet dat Benigni daarna nog veel gepresteerd heeft qua films, maar deze is de moeite van het kijken meer dan waard.

Verliefd

Het was de week van Koninginnedag en van mijn companygoods inleveren. Geen probleem want veel 'goods' vond ik er toch al niet aan.
Stoer ben ik nog even het WTC ingelopen om deze en gene een hand te schudden, waarna ik op Sloterdijk per ongeluk het hol van de leeuw binnen liep. De leeuw keek niet blij, wat me na een begroeting en het verlaten van de kamer nog wel erg kon plezieren.
Zonder kantoorbagage en autoloos wandelde ik het gebouw uit waar ik zeven maanden geleden zo vol enthousiasme begonnen was. Gelukkig stond er iemand op me te wachten met een vriendelijk gezicht, die me ook nog gunstig gezind was, en in combinatie met een goed glas wijn knapt een mens daar merkbaar van op.

Woensdag hebben we traditiegetrouw de kermis aangedaan. Frank was zoals gewoonlijk niet weg te slaan en al met al ploften we na vele uren weer thuis op de bank, bont en blauw van botsauto's en parajump. Voor de televisie hebben we ons nog even vergaapt aan de voornamelijk roze koninklijke familie. En stiekem, heel stiekem heb ik me weer verlekkerd aan prins Maurits. Absoluut de leukste en de knapste van het gezelschap, zoals een van de vrouwelijke omstanders terecht opmerkte.
Heimelijk ben ik al jaren een beetje verliefd op 'm.