Terwijl ik gisteren heerlijk met Margriet op het terras van De Jaren zat, schoof niet veel later mijn leuke Utrechter bij ons aan tafel. Gezellig, hoe meer zielen, hoe meer vreugd en als rechtgeaarde Utrechter wil je per slot van rekening ook wel een keer op een léuk terras zitten.De bediening was, zoals verwacht, ondermaats en onze poolse ober raakte dan ook helemaal in de war toen Margiet een kleintje pils bestelde. Een fluitje? Nee, een kleintje, een colaglaasje. Oh, een cola? We gaven ons gewonnen, een fluitje was prima.
Een trekbootje met een ponton met containers manouvreerde handig over het water, al begreep ik de logica van zijn bewegingen niet helemaal.
Na twee witte wijn verdween de zon achter de gevel, maar bleek de redding nabij. Vriendje ontwaarde een bevriende, amsterdamse collega die met een prachtig mooie en grote sloep inclusief harde salsamuziek aan kwam varen. Na uitbundige begroetingen legde de kaptein, al ietwat beneveld, de boot aan het terras en gewapend met ter plekke extra ingeslagen rosé en bacardi werd de reis met ons voortgezet.
De onderweg opgepikte passagiers, die al aan boord waren, werden afgemonsterd vlakbij het Amstel Hotel, alwaar de voorraad rosé nogmaals rijkelijk werd aangevuld. Beter mee verlegen dan om verlegen tenslotte.
Met z'n vieren zette we koers richting 't Klein Kalfje, waar we niet bepaald onopgemerkt het volle terras betraden. Ook de vele roeiers op de Amstel, die we op de terugweg tegenkwamen, keken niet echt blij maar waren gelukkig door het tempo van de boot en de muziek niet te verstaan.
Het werd een topmiddag door deze spontane aktie, al zal ik jullie de bijbehorende foto besparen. Niet dat ie niet heel erg leuk is, maar ik ben als de dood dat er per ongeluk alcohol uitdrupt op het toetsenbord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten