Motorclubje

http://www.at5.nl/artikelen/66171/56-verdachten-motorclub-zitten-nog-vast
En ik maar denken dat ik in een rustige buurt woon. Vroeg me al af wat die helicopter een uur boven mijn huis moest....

The Trip

Onverwacht was het mooi weer gisteravond en dus stelden we ons bioscoopbezoek een aantal uur uit voor een onvervalst amsterdams terras met een wel héle vrolijke jongen in de bediening. Het leverde ons extra rosé op aangevuld met cantuccini en chocola.
Om negen uur schoven we dan toch aan in het kleine zaaltje in Cinecenter voor The Trip met in de preview het veelbelovende 'A Separation'.
Is een film over twee kerels die in een Range Rover door kaal en onherbergzaam noord Engeland toeren leuk? Wij vonden van wel. Vooral de overdosis aan culinaire coquilles werd erg grappig op een gegeven moment. Er zit geen echt verhaal in de film, wel een duidelijke boodschap. Het bijbehorende oordeel wordt aan het einde enkel door beeld tot uiting gebracht.
Kortom, als je zelf met een bekende samen wel eens heb geprobeerd om a capella Bohemian Rhapsody van Queen in de auto te zingen zoals ik, dan kun je The Trip zeker waarderen. In alle andere gevallen is een bezoek voor eigen risico.

Noren

Normaal ben ik niet zo van de actualiteiten. Over recente gebeurtenissen wordt vaak genoeg gezegd en geschreven en kan mijn commentaar goed gemist worden. Vandaag dan toch een uitzondering.
Dat komt omdat ik dit monumentale pand onder mijn hoede heb. Onderkomen van de Noorse Ambassada in Den Haag. Vanmorgen op het nieuws met de vlag halfstok integenstelling tot de foto hierboven. Als noors staatsburger heb je er ook de mogelijkheid om te trouwen. Ik kom er graag. Zowel het gebouw als omgeving zijn erg mooi. De ambassade is zwaar beveiligd maar als de mensen die er werken representatief zijn voor het noorse volk moet het wel een heel leuk en gemoedelijk land zijn. Warm, hartelijk en altijd bereid een helpende hand uit te steken. Het maakt de gebeurtenissen van bijna een week geleden nog onbegripelijker.....

Pakketje

Gisteren ging al vroeg de bel. Het was de TNT-bezorger met Frank z'n nieuwe BlackBerry. Dubbel en dwars verdiend met een mooi eindrapport.
'Bent u joods', vroeg hij.
Nee. Hoezo?
'Omdat joodse mensen niet mogen tekenen op zaterdag. Meestal bel ik daar dan ook niet aan of laat het pakketje voor ze achter op de trap', zo vertelde hij.
Er ging weer een nieuwe wereld voor mij open. De jongen die voor me stond was geen TNT-eendagsvlieg maar een die zijn pappenheimers kende en hier al lang in de rondte liep.
Ik verzekerde hem dat ik niet gelovig was en hij te allen tijde bij me aan kon bellen, ik de deur voor hem zou openen en zijn ontzettend onhandige apparaatje zou tekenen. Maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik vroeg hem: 'Ik kan dus ook niet bij ze op de koffie of komen eten?' Het antwoord was nee. De zaterdag was enkel voor gebed en rust. Volgens hem was het hele blok huizen aan deze kant van de straat zo goed als joods.
Ik wist niet of ik blij of bang moest zijn. De keuze voor mijn woning was enkel gestoeld op neutrale criteria die mij blijkbaar midden in een joods bolwerk hadden gebracht. Niet dat dat enig probleem is want de straat is heerlijk rustig. Totdat Gretta het natuurlijk op haar heupen krijgt en ik waarschijnlijk als eerste aan de beurt ben.
Omdat de jongen een gekleurd uiterlijk had vroeg ik hem welk geloof hij aanhing. 'Geen enkel,' was het antwoord. 'Ik ben hier om een of andere reden en probeer een zo leuk en goed mogelijk leven te leiden.' Heerlijk. Nuchter én een gezond verstand.

Spoorzoeken

Soms zijn bedrijven of gebouwen erg lastig te vinden en krijg je een adres door waarvan je van te voren al weet dat je een half uur extra nodig hebt om er te komen. Door het beheer van enkele panden op de Catherijnesingel was ik voorheen nog wel redelijk thuis in het stationsgebied van Utrecht maar dat is nu anders. Er wordt flink gewerkt aan het nieuwe Hoog Catharijne en het doortrekken van de singel. Alles staat dus op z'n kop en zelfs de juiste parkeergarage was enkel via een omweg te bereiken. Maar dat was nog een makkie. De verkregen straatnaam was zo algemeen dat het in iedere willekeurige stad had kunnen zijn.
Toen zoeken en vragen niet hielpen, heb ik toch maar naar de betrokken persoon gebeld en om opheldering verzocht. "Tussen perron 7 en 8 bij de AH to go", was het antwoord. Een duister Harry Potter-gevoel bekroop me. Straks werd ik nog geacht met m'n nette rokje door de muur heen te lopen. Bij aankomst stond de beste man me op te wachten en waren er schuifdeuren aanwezig om naar de betreffende kantoorruimte te komen. Maar spoorzoeken was het wel, in dit geval letterlijk.

Fietsen

Vrijdagavond was ik eten bij Geisha op de Prins Hendrikkade. Over Geisha kunnen we kort zijn. Aziatisch fusiongemekker dat het niet haalt bij de Red Sun in Blaricum. Alleen de Piper Heidsieck smaakte erg lekker maar daar heb je Geisha weer niet voor nodig.
Wat veel leuker was, was de terugweg naar huis. Ik was op de fiets en in tegenstelling tot de overvloed aan regen van donderdag was het een prachtige dag geweest. De temperatuur voelde tot laat die avond nog heerlijk. De lichten van de stad en de prachtige volle maan compenseerden mijn kapotte verlichting.
Ik fietste de Gelderse Kade op. Achter langzaam rijdende taxi's en langs foute kroegen. Door het mooie weer was het druk op de Nieuwmarkt. Bekende en minder bekende adressen trokken aan me voorbij. De vele buitenlanders amuseerden zich prima en diverse keren gleed mijn fiets door de overbekende geur van hasj en wiet. Aan het einde voor het Doelenhotel kon ik het niet laten door de Staalstraat te rijden langs een van mijn favoriete winkels; Puccini. Achter Dantzig langs, over de Blauwbrug en oversteken richting Herengracht. Van daar uit de Utrechtsestraat in. Ook daar waren de kroegen overvol en stond het merendeel van de mensenmassa op straat. Rechtsaf de Weteringsschans op en daarna op m'n dooie akkertje door de Ferd. Bol richting huis.
Gek genoeg voelde het net als vakantie.

Vertraging

Omdat ik geen noodzaak had vanochtend vroeg m'n bed uit te komen lag ik nog even tv te kijken. In het programma over easyJet en Luton zag ik wat er gebeurt als er op 4 april nog sneeuw valt. 4000 reizigers zaten vast op het vliegveld met alle gevolgen van dien. Krijsende kinderen, gestreste ouders, zakenlui die vergaderingen missen en 150 Manchesterfans die dreigen te laat te komen voor de wedstrijd in Madrid.
Het easyJetpersoneel draait overuren en probeert correct te blijven. Dan schiet de grote baas van het miljardenbedrijf zelf hen te hulp. In een poging de passagiers te kalmeren deelt hij flyers uit met tekst en uitleg over oorzaak en eventuele teruggaaf van de reissom.
Misschien is het in werkelijkheid een etterletter maar ik vind Stelios zo leuk. Te dik, beetje lelijk maar ondanks dat toch erg leuk.
En dan gebeurt het. Tijdens het flyeren langs de overvolle rijen bijt een woedende dame hem toe: 'I demand to talk to the manager.' Zo grappig.

Zien

Ik heb een bril. Wel een uit St. Tropez maar in de openingen zit echt geslepen glas dus onmiskenbaar een bril. Zoals met alles dat nieuw is ga ik er nog een tikkeltje onwennig mee om. Opzetten doe ik 'm alleen als er geen andere escape is, en als ik 'm dan opzet kijk ik eerst uitgebreid om me heen of iemand naar me kijkt, wat niet handig is omdat ik door dat ding in de verte niets zie. Bovendien vestig je er alleen maar meer de aandacht op zoals iemand doet die op het strand met een handdoek staat te hannesen om zijn zwembroek uit te trekken.
Charmant staat ie niet. Ik heb geen brillenhoofd evenmin als een hoedenhoofd. De hoon en het gelach laat ik gelaten over me heen komen. Natuurlijk worden er foto's gemaakt en wordt er verder gelachen. Ze hebben gelijk. Naast 20 jaar extra voegt de bril niets toe.
Maar wat is het heerlijk om weer makkelijk te kunnen lezen! De +1 doet wonderen en in plaats van te raden wat er staat wordt lezen weer uitermate plezierig. Frank ook blij. Hij hoeft niet meer hals over kop de keuken in om te zien hoe lang de pasta c.q. rijst moet koken.

Terug

De fransman die ons in Nice van het vliegveld haalde had er geen benul van dat de naam op het bord dat hij vasthield 'Frank' was maar dan wel achterstevoren gespeld. Oprecht dacht hij dat wij de familie 'Knarf' waren en dat klinkt heel erg grappig in het frans. Bijna was ik vergeten hoe enorm kicken een helicopter-vlucht is. We hebben genoten. Heen en terug.

In het hotel en op het strand was het al niet anders. Lekker lui onderuit, een beetje zwemmen en natuurlijk beachballen met Frank. 's Middags lang lunchen met aansluitend een schoonheidslaapje. Zaterdag vroeg naar de markt in St. Tropez en op het terras met een kop koffie naar de vele overdreven boten kijken die er hutje mutje in de haven lagen. Er is goed aan te wennen.

Dick verjaarde in een mooi restaurant midden in de wijnvelden waar we tot laat op het terras hebben gezeten. Na een laatste lange stranddag zat het er weer op maar van het begin tot eind was het heerlijk.

65

Lieve Dick,

Als je dit leest zitten wij met z’n allen op een zonnig frans terras jouw verjaardag te vieren. Het lijkt zowel kort als lang geleden dat ik in Loosdrecht Het Kompas in liep en jou voor het eerst zag. Toegegeven; ik was onder de indruk. Je was net terug van een weekje vakantie met Ben en zag er goed uit. Lang, donker, bruin met prachtig priemende staalblauwe ogen. Je lachte naar me, schoof m’n stoel aan en deed dit nogmaals omdat ik ‘m van de zenuwen prompt weer omver wierp.
Na een geslaagde avond gingen we ieder onze eigen kant op. Maar om half 4 ’s nachts rinkelde de telefoon om samen nog wat na te mijmeren en vroeg je me mee uit. En zo begon het.

Nog zonder mail, sms of ping verkeerden wij. Ik was zo veel als mogelijk in Ouderkerk en treinde je na naar Santa Margherita in Italië. Nooit vergeet ik de soepstengels met parma-ham, de lekkere hapjes met een wijntje in de rubberboot onder de parasol omdat het een heel klein beetje spetterde. Als geen ander weet je op een subtiele manier iemand alle aandacht te geven en te verwennen en heb je een goed ontwikkeld gevoel voor romantiek. Ik voelde me heel speciaal en was reddeloos verloren na die vakantie.

Het leven was goed. Samen met je vader dronken we wijn totdat je moeder de groentesoep opdiende waarna steevast het kelder-met-kikker-verhaal volgde. Bitterkoekjespudding toe en een mooie zondag was weer tot een einde gekomen. Ondertussen had je half Ouderkerk in portefeuille. Van ’t Deurtje tot de Voetangel en van Verwie tot de Bodega. Met jouw creatieve en innovatieve ideeën wist je een ieder te overtuigen en zonder uitzondering liet je weer een tevreden klant achter. Ook het huis op de Achterdijk vorderde gestaag. We wedijverden wie het snelste de keukenkastjes in elkaar kreeg. Ik met de handleiding die jij zei niet nodig te hebben… De vloer was nog van beton maar het vuur in de grote witte marmeren schouw brandde. Omdat er altijd een fles wijn en kaas bij je op tafel stond wisten de vrienden je goed te vinden. Af en toe zo veel en vaak dat ik er een beetje moe van werd. Of misschien was het omdat ik je het liefste voor mezelf wilde hebben. Aan aandacht had je namelijk nooit gebrek. Vooral de dames waren erg van je gecharmeerd en meer dan eens trof ik je omringd door schoon en soms iets minder schoon vrouwvolk.

De opdracht voor het Dell-gebouw in Diemen kwam en alle zeilen moesten bij om dit tot een goed einde te brengen. Het was een leuke tijd. Altijd leek er iets te vieren; eerste paal, eerste steen, hoogste punt, opening etc.

Vrijdag 10 februari ’89 werd de meest speciale dag. We kregen een mooiere dochter dan we ons ooit voor hadden kunnen stellen. Niet alleen hadden we nu een fantastisch kind maar waren hierdoor ook voor eeuwig met elkaar verbonden. Caroline was de meest voorbeeldige baby die je maar kon bedenken. Toch was het even wennen en alle kleine issues die we ver voor de geboorte al hadden lagen nu onder een vergrootglas.

Uiteindelijk ging het mis en wenste jij mij in Almere en ik jou het liefst op Nova Zembla. Geen van beiden kregen wij onze zin. Jij bleef in Ouderkerk en ik belandde in het appartement in Duivendrecht. Caroline groeide, ja groeide vooral, was gezond, lief en vrolijk. Ook al konden we samen even niet door een deur, allebei begrepen we dat zij het allerbelangrijkste was en onder geen beding last mocht hebben van onze meningsverschillen.
In ons streven haar het allerbeste te geven en op te laten groeien tot een evenwichtige jongedame kwamen ook wij weer stukje bij beetje nader tot elkaar. Niet in de laatste plaats door Agneet. Zoals je weet heb ik grote bewondering voor haar vermogen met situaties om te gaan die ik zelf niet altijd als even makkelijk zou ervaren. Altruïstisch en altijd bereid de omstandigheden te scheppen die in de meeste andere gezinnen ondenkbaar zouden zijn. Het kan niet anders dan dat het zo nu en dan lastig is voor haar en deze brief is ook mede bedoeld om mijn waardering daarvoor nog maar eens te benadrukken.

Gevolg hiervan is dat Caroline en Frank in harmonie op kunnen groeien en zo min mogelijk lastig gevallen worden met zaken waar kinderen zich niet mee bezig horen te houden. In plaats daarvan is er ruimte voor circus, theater, boottochten, etentjes, logeerpartijen of soms gewoon een wijntje of kop koffie. Ook Nico levert hierin een grote bijdrage. Hij beschouwt Caroline als zijn eigen dochter maar veel belangrijker; hij behandelt haar ook op die wijze. Met het grootste gemak gaat ze in de familie mee zonder er ooit vraagtekens bij te plaatsen en vaak moet ik lachen als hij zegt zich bevoorrecht te voelen met haar op stap te mogen.
Zelf zijn wij er met z’n allen helemaal aangewend. De reactie van anderen herinnert mij er echter altijd weer aan hoe bijzonder onze omgang is. Blijkbaar beschikken we allemaal over het intellect en de wijsheid om te bedenken waar het in het leven echt om draait.

Zoals gezegd, niet altijd even makkelijk getuige mijn verhuisplannen van een jaar geleden. Erg enthousiast was je niet. En misschien was het voor Frank ook beter geweest nog een aantal jaar op de Sluisvaart te blijven wonen. Ik kan me er alles bij voorstellen. Zelf heb ik lang genoeg getwijfeld en alle voor- en tegendelen tot in het oneindige afgewogen. Maar toen de koop eenmaal gesloten was en er geen weg meer terug was, kwam je al snel in actie. Voor ik er erg in had was alles ingemeten en waren de eerste tekeningen gemaakt. Frank werd voorzien van een eigen appartement met flatscreen en die inloopkast in de gang moest ook echt. “Anders heb je veel te weinig bergruimte, Daan.” Oké.
Er werd flink gestoeid met de plek voor wasmachine, droger en toilet en je gaf de laatste klap op de prijsonderhandeling voor de parketvloer. De klus werd aanbesteed en een stuk grondiger aangepakt dan ik zelf in gedachte had. Dat belgisch natuurstenen keukenblad was heel belangrijk en stiekem veranderde je de goedkope handgrepen in gedegen deurbeslag. Zondagmiddagen werden ingepland voor bestek- en offertebesprekingen. Gelukkig wel onder het genot van een wijntje, die ik hard nodig had om het dreigende begrotingstekort weg te slikken. Rob bood uitkomst en was zo lief om stuc- en schilderwerk voor zijn rekening te nemen. Gaandeweg is daar nog het een en ander bijgekomen omdat glasmozaïek voor de badkamer en ronde toiletbetegeling onweerstaanbaar bleek. Het leverde interessante bouwvergaderingen op….

Onder jouw begeleiding transformeerde de Rooseveltlaan van een uitgewoonde bende naar het mooiste appartement dat je je maar kunt wensen. Samen met Rob heb je er werkelijk een plaatje van gemaakt waar ik menigeen met jaloerse blikken naar zie kijken. Na bijna 3 maanden wonen beginnen we langzaam te wennen maar nog steeds geniet ik van iedere minuut die ik er doorbreng en dat zal voorlopig wel zo blijven.

Nu, bijna 25 jaar na die eerste avond, zitten we met z’n vijven jouw verjaardag te vieren. Ik wil jou/jullie niet alleen bedanken voor de mooie uitnodiging maar ook voor de vriendschap en zorg voor beide kinderen. Het Kompas waar we mee zijn begonnen is wel een goede metafoor in deze. Je kunt er alle kanten mee op terwijl de wijzer stoïcijns in de zelfde richting blijft wijzen. En zo is het ook met ons gegaan. We hebben veel meegemaakt, gelachen en verdriet gehad, een paar verkeerde afslagen genomen maar altijd zijn we weer teruggekeerd om samen dezelfde kant op te gaan.

Ik weet dat je niet gek bent op het vieren van je verjaardag maar ben blij dat je het nu toch doet. Een cadeautje bedenken viel niet mee. Uit financiële overwegingen hebben wij van dat schilderij uit Londen toch maar afgezien. De foto is leuk. Buiten Nico denk ik niet dat Frank zich voor iemand anders in klederdracht had laten fotograferen. Dat was dus een meevaller. Deze brief zal misschien niet veel nieuws bevatten maar op papier wordt het wel tastbaarder. Daarnaast hoop ik dat je hem later nog een keer naleest, lekker zittend in de zon. Verder wens ik je heel veel jaren in goede gezondheid met veel gezelligheid en iedereen die je lief is om je heen.

Proost en veel liefs, Daan

Voorpret

Vooruitlopend op Dick z'n verjaardag van morgen maak ik jullie vast deelgenoot van een van de cadeautjes. Overbodig te vermelden dat niet ieders medewerking helemaal van harte ging. Als je een coole vogel van 13 bent wil je natuurlijk niet op klompen en met een trekzak in je hand vereeuwigd worden...... Blij dat ie het toch gedaan heeft.

Verwend

Je krijgt niet elke dag zo'n mooie uitnodiging als wij onlangs. Retourtje Nice, met de helicopter naar St. Tropez en drie dagen feest. In ruil voor het gebruik van mijn auto het weekend heb ik een collega zo gek gekregen ons naar Schiphol te brengen. Om 5 uur 's ochtends! En ook weer op te halen op een onchristelijke tijd.
Het programma voorziet enkel in aangename bezigheden al hoop ik stiekem de ingeplande wandelingen in te kunnen ruilen voor een uurtje slapen in de zon. Verder ben ik vastbesloten mij drie dagen schandalig te laten verwennen.
Au revoir!

Stoute Neil

Graag was ik bij het concert van Neil Diamond geweest. Daarom moest ik vanochtend erg lachen toen ik dit bericht las. http://www.nu.nl/achterklap/2557671/diamond-70-geeft-fan-lange-tongzoen-tijdens-concert.html

Varen

De meeste mensen varen graag maar vinden doorgaans dat ze er te weinig aan toe komen. Daar heb ik geen last van. Al van jongs af aan beland ik altijd op een boot of ik wil of niet.
Met de ferry vanuit Amsterdam naar Zweden, zeilen op het IJsselmeer met schoolvrienden, de rubberboot in Santa Margherita, het klassieke jacht in de Carribean, de Riva in Antibes, speedboot in Monaco, veelvuldig met de sloep op de territoriale wateren rond Amsterdam en natuurlijk de SS Rotterdam van vorige week. Als ik het zo opnoem schaam ik me bijna voor de ongekende luxe.
Absoluut hoogtepunt was de reis van een maand van Antibes naar Athene op mijn dertiende. Het grote zeiljacht met schipper en kok was ingehuurd door de vader van een rijk vriendinnetje. Het was de eerste keer dat ik ergens zwom zonder land om me heen te zien. Dolfijnen doken met ons mee langs de boot en we hadden een encounter met een enorme zeeschildpad. Bij de verhuizing stuitte ik op mijn verslaglegging van die vakantie. Lief.
Ondanks mijn enorme bevoorrechte positie heeft het botenvirus nooit echt vat op me gekregen vreemd genoeg. Zeeziek word ik niet. Misschien is het omdat ik ook alle panne heb meegekregen zoals gebroken masten, kapotte roeren, lege accu's, sleepdiensten etc., al maakte dit het meestal wel spannend. Of misschien omdat ik na al die jaren stom genoeg nog steeds niet kan varen en zeilen al helemaal niet.
Eigenlijk is een sloep nog het leukste. Lekker relaxt met een drankje en hapje achterover hangen, en toegespitst op nederlandse wateren. Bovendien gaan ze hard genoeg om de gemiddelde roeier flink pissig mee te krijgen.....

Wist je dat...

• een collega en ik dinsdag in Rotterdam moesten zijn;


• het heel erg warm was;


• wij ontzettend in de file terecht kwamen en stapvoets door het centrum moesten;


• wij vervolgens uit pure verveling ramen en dak open hebben gezet;


• André Hazes knoerthard op de Erasmusbrug heel goed klinkt;


• mijn Bose-systeem in de auto fantastisch werkt;


• Rotterdammers best sjacherijnige mensen zijn.