65

Lieve Dick,

Als je dit leest zitten wij met z’n allen op een zonnig frans terras jouw verjaardag te vieren. Het lijkt zowel kort als lang geleden dat ik in Loosdrecht Het Kompas in liep en jou voor het eerst zag. Toegegeven; ik was onder de indruk. Je was net terug van een weekje vakantie met Ben en zag er goed uit. Lang, donker, bruin met prachtig priemende staalblauwe ogen. Je lachte naar me, schoof m’n stoel aan en deed dit nogmaals omdat ik ‘m van de zenuwen prompt weer omver wierp.
Na een geslaagde avond gingen we ieder onze eigen kant op. Maar om half 4 ’s nachts rinkelde de telefoon om samen nog wat na te mijmeren en vroeg je me mee uit. En zo begon het.

Nog zonder mail, sms of ping verkeerden wij. Ik was zo veel als mogelijk in Ouderkerk en treinde je na naar Santa Margherita in Italië. Nooit vergeet ik de soepstengels met parma-ham, de lekkere hapjes met een wijntje in de rubberboot onder de parasol omdat het een heel klein beetje spetterde. Als geen ander weet je op een subtiele manier iemand alle aandacht te geven en te verwennen en heb je een goed ontwikkeld gevoel voor romantiek. Ik voelde me heel speciaal en was reddeloos verloren na die vakantie.

Het leven was goed. Samen met je vader dronken we wijn totdat je moeder de groentesoep opdiende waarna steevast het kelder-met-kikker-verhaal volgde. Bitterkoekjespudding toe en een mooie zondag was weer tot een einde gekomen. Ondertussen had je half Ouderkerk in portefeuille. Van ’t Deurtje tot de Voetangel en van Verwie tot de Bodega. Met jouw creatieve en innovatieve ideeën wist je een ieder te overtuigen en zonder uitzondering liet je weer een tevreden klant achter. Ook het huis op de Achterdijk vorderde gestaag. We wedijverden wie het snelste de keukenkastjes in elkaar kreeg. Ik met de handleiding die jij zei niet nodig te hebben… De vloer was nog van beton maar het vuur in de grote witte marmeren schouw brandde. Omdat er altijd een fles wijn en kaas bij je op tafel stond wisten de vrienden je goed te vinden. Af en toe zo veel en vaak dat ik er een beetje moe van werd. Of misschien was het omdat ik je het liefste voor mezelf wilde hebben. Aan aandacht had je namelijk nooit gebrek. Vooral de dames waren erg van je gecharmeerd en meer dan eens trof ik je omringd door schoon en soms iets minder schoon vrouwvolk.

De opdracht voor het Dell-gebouw in Diemen kwam en alle zeilen moesten bij om dit tot een goed einde te brengen. Het was een leuke tijd. Altijd leek er iets te vieren; eerste paal, eerste steen, hoogste punt, opening etc.

Vrijdag 10 februari ’89 werd de meest speciale dag. We kregen een mooiere dochter dan we ons ooit voor hadden kunnen stellen. Niet alleen hadden we nu een fantastisch kind maar waren hierdoor ook voor eeuwig met elkaar verbonden. Caroline was de meest voorbeeldige baby die je maar kon bedenken. Toch was het even wennen en alle kleine issues die we ver voor de geboorte al hadden lagen nu onder een vergrootglas.

Uiteindelijk ging het mis en wenste jij mij in Almere en ik jou het liefst op Nova Zembla. Geen van beiden kregen wij onze zin. Jij bleef in Ouderkerk en ik belandde in het appartement in Duivendrecht. Caroline groeide, ja groeide vooral, was gezond, lief en vrolijk. Ook al konden we samen even niet door een deur, allebei begrepen we dat zij het allerbelangrijkste was en onder geen beding last mocht hebben van onze meningsverschillen.
In ons streven haar het allerbeste te geven en op te laten groeien tot een evenwichtige jongedame kwamen ook wij weer stukje bij beetje nader tot elkaar. Niet in de laatste plaats door Agneet. Zoals je weet heb ik grote bewondering voor haar vermogen met situaties om te gaan die ik zelf niet altijd als even makkelijk zou ervaren. Altruïstisch en altijd bereid de omstandigheden te scheppen die in de meeste andere gezinnen ondenkbaar zouden zijn. Het kan niet anders dan dat het zo nu en dan lastig is voor haar en deze brief is ook mede bedoeld om mijn waardering daarvoor nog maar eens te benadrukken.

Gevolg hiervan is dat Caroline en Frank in harmonie op kunnen groeien en zo min mogelijk lastig gevallen worden met zaken waar kinderen zich niet mee bezig horen te houden. In plaats daarvan is er ruimte voor circus, theater, boottochten, etentjes, logeerpartijen of soms gewoon een wijntje of kop koffie. Ook Nico levert hierin een grote bijdrage. Hij beschouwt Caroline als zijn eigen dochter maar veel belangrijker; hij behandelt haar ook op die wijze. Met het grootste gemak gaat ze in de familie mee zonder er ooit vraagtekens bij te plaatsen en vaak moet ik lachen als hij zegt zich bevoorrecht te voelen met haar op stap te mogen.
Zelf zijn wij er met z’n allen helemaal aangewend. De reactie van anderen herinnert mij er echter altijd weer aan hoe bijzonder onze omgang is. Blijkbaar beschikken we allemaal over het intellect en de wijsheid om te bedenken waar het in het leven echt om draait.

Zoals gezegd, niet altijd even makkelijk getuige mijn verhuisplannen van een jaar geleden. Erg enthousiast was je niet. En misschien was het voor Frank ook beter geweest nog een aantal jaar op de Sluisvaart te blijven wonen. Ik kan me er alles bij voorstellen. Zelf heb ik lang genoeg getwijfeld en alle voor- en tegendelen tot in het oneindige afgewogen. Maar toen de koop eenmaal gesloten was en er geen weg meer terug was, kwam je al snel in actie. Voor ik er erg in had was alles ingemeten en waren de eerste tekeningen gemaakt. Frank werd voorzien van een eigen appartement met flatscreen en die inloopkast in de gang moest ook echt. “Anders heb je veel te weinig bergruimte, Daan.” Oké.
Er werd flink gestoeid met de plek voor wasmachine, droger en toilet en je gaf de laatste klap op de prijsonderhandeling voor de parketvloer. De klus werd aanbesteed en een stuk grondiger aangepakt dan ik zelf in gedachte had. Dat belgisch natuurstenen keukenblad was heel belangrijk en stiekem veranderde je de goedkope handgrepen in gedegen deurbeslag. Zondagmiddagen werden ingepland voor bestek- en offertebesprekingen. Gelukkig wel onder het genot van een wijntje, die ik hard nodig had om het dreigende begrotingstekort weg te slikken. Rob bood uitkomst en was zo lief om stuc- en schilderwerk voor zijn rekening te nemen. Gaandeweg is daar nog het een en ander bijgekomen omdat glasmozaïek voor de badkamer en ronde toiletbetegeling onweerstaanbaar bleek. Het leverde interessante bouwvergaderingen op….

Onder jouw begeleiding transformeerde de Rooseveltlaan van een uitgewoonde bende naar het mooiste appartement dat je je maar kunt wensen. Samen met Rob heb je er werkelijk een plaatje van gemaakt waar ik menigeen met jaloerse blikken naar zie kijken. Na bijna 3 maanden wonen beginnen we langzaam te wennen maar nog steeds geniet ik van iedere minuut die ik er doorbreng en dat zal voorlopig wel zo blijven.

Nu, bijna 25 jaar na die eerste avond, zitten we met z’n vijven jouw verjaardag te vieren. Ik wil jou/jullie niet alleen bedanken voor de mooie uitnodiging maar ook voor de vriendschap en zorg voor beide kinderen. Het Kompas waar we mee zijn begonnen is wel een goede metafoor in deze. Je kunt er alle kanten mee op terwijl de wijzer stoïcijns in de zelfde richting blijft wijzen. En zo is het ook met ons gegaan. We hebben veel meegemaakt, gelachen en verdriet gehad, een paar verkeerde afslagen genomen maar altijd zijn we weer teruggekeerd om samen dezelfde kant op te gaan.

Ik weet dat je niet gek bent op het vieren van je verjaardag maar ben blij dat je het nu toch doet. Een cadeautje bedenken viel niet mee. Uit financiële overwegingen hebben wij van dat schilderij uit Londen toch maar afgezien. De foto is leuk. Buiten Nico denk ik niet dat Frank zich voor iemand anders in klederdracht had laten fotograferen. Dat was dus een meevaller. Deze brief zal misschien niet veel nieuws bevatten maar op papier wordt het wel tastbaarder. Daarnaast hoop ik dat je hem later nog een keer naleest, lekker zittend in de zon. Verder wens ik je heel veel jaren in goede gezondheid met veel gezelligheid en iedereen die je lief is om je heen.

Proost en veel liefs, Daan