Varen

De meeste mensen varen graag maar vinden doorgaans dat ze er te weinig aan toe komen. Daar heb ik geen last van. Al van jongs af aan beland ik altijd op een boot of ik wil of niet.
Met de ferry vanuit Amsterdam naar Zweden, zeilen op het IJsselmeer met schoolvrienden, de rubberboot in Santa Margherita, het klassieke jacht in de Carribean, de Riva in Antibes, speedboot in Monaco, veelvuldig met de sloep op de territoriale wateren rond Amsterdam en natuurlijk de SS Rotterdam van vorige week. Als ik het zo opnoem schaam ik me bijna voor de ongekende luxe.
Absoluut hoogtepunt was de reis van een maand van Antibes naar Athene op mijn dertiende. Het grote zeiljacht met schipper en kok was ingehuurd door de vader van een rijk vriendinnetje. Het was de eerste keer dat ik ergens zwom zonder land om me heen te zien. Dolfijnen doken met ons mee langs de boot en we hadden een encounter met een enorme zeeschildpad. Bij de verhuizing stuitte ik op mijn verslaglegging van die vakantie. Lief.
Ondanks mijn enorme bevoorrechte positie heeft het botenvirus nooit echt vat op me gekregen vreemd genoeg. Zeeziek word ik niet. Misschien is het omdat ik ook alle panne heb meegekregen zoals gebroken masten, kapotte roeren, lege accu's, sleepdiensten etc., al maakte dit het meestal wel spannend. Of misschien omdat ik na al die jaren stom genoeg nog steeds niet kan varen en zeilen al helemaal niet.
Eigenlijk is een sloep nog het leukste. Lekker relaxt met een drankje en hapje achterover hangen, en toegespitst op nederlandse wateren. Bovendien gaan ze hard genoeg om de gemiddelde roeier flink pissig mee te krijgen.....