Groen

Voordat ik roemloos ten onder ging in het bedrijf, heb ik nog een alleraardigst stukje geschreven (al zeg ik het zelf) voor de externe nieuwsbrief in het kader van duurzaamheid met als kapstok het nummer van Kermit - It's not easy being green.
Tot mijn ontsteltenis zag ik vandaag de publicatie voorzien van een naam en foto die niets met mij te maken hadden. Verontwaardigd las ik de tekst: Geschreven door.....
Ja, ammehoela. Hoe zat dat ook al weer met intellectueel eigendom en zo. Enfin, het is de tijd van makkers staakt uw wild geraas, dus zal ik jullie niet langer vervelen met mijn inmiddels groen aangelopen hoofd en bijbehorend gevloek. In plaats daarvan geef ik graag nog even het woord aan Kermit.

Italy: Love it or leave it

Nee dan "Italy: Love it or leave it. Dit keer geen italiaanse folklore of een exhibitie van Prada en Gucci maar een documentaire over de mindere kanten van het land. De armoede, ongeschoolden, vervuiling, sluiting van fabrieken en fanatici die Berlusconi aanhangen. Allen komen ze aan bod met de vraag of jongeren het land niet zouden moeten ontvluchten om elders een beter heenkomen te vinden. Gefilmd door twee italiaanse jongens die samen in zes maanden tijd in een Cinquecento kriskras door Italië reizen. De een is voor blijven en de ander van mening dat ze weg moeten.
Wat het uiteindelijk wordt is voor de kijker. Voor de fervente Italië-aanhanger is het even slikken maar daarom niet minder boeiend.
Noemenswaardig daarnaast is het balkon(netje) van theater De Uitkijk op de Prinsengracht waar de film draait. Door de sfeer en tafeltjes waan je je een beetje in een van de kleine theaters in New York. Een aanrader.

Amour

Het komt weinig voor maar een enkele keer overweeg je uit een film weg te lopen. En achteraf gezien hadden we dat ook moeten doen. Bij 'Amour' was het weer eens zover. Echt, ik hou van langzame films maar dit sloeg helemaal nergens meer op. De mensen in de zaal waren na afloop zo stil dat we bang waren zich letterlijk doodverveeld te hebben.
Wat ons betreft mag het Nederlands Instituut voor de Classificatie van Audiovisuele Media hier een aparte categorie voor aanmaken van 60 jaar en ouder. Zit je onder deze leeftijdsgrens?
NIET DOEN!!!!

Veiling

Voor menigeen wellicht de normaalste zaak van de wereld, maar wij vonden het enorm spannend om op de veiling van gisterenavond de eigen stukken voorbij te zien komen.
Binnenlopen in veilinghuis De Eland is al heel leuk vanwege de aangename ongedwongen sfeer die er hangt. Je voelt je allesbehalve opgelaten. De ruimte die normaal voor expositie van de stukken wordt gebruikt was omgetoverd tot veilingzaal. We gingen zitten en bemerkten dat de preview op het scherm zowaar een van onze schilderijen toonde. Dat dit geen graadmeter voor succes is bleek later wel. Het stuk bleef onverkocht.
Om kwart over zeven was de zaal al aardig gevuld en al snel begon de veiling. Maar liefst meer dan vijfhonderd schilderijen passeerden. Daar krijg je als veilingmeester behoorlijke dorst van lijkt mij.
Het duurde even voordat we aan de beurt waren. Zoals verwacht bracht de Antoni Tapies het meeste op, zelfs iets boven de getaxeerde waarde. Rijk ben ik er niet van geworden maar leuk en leerzaam was het wel. Onder andere weet ik nu dat ik de ballen verstand heb van kunst maar ook dat het me heerlijk lijkt om veilingmeester te zijn.

Glossy

Dit is de Quote van december 2012

En dit Caroline op pagina 21

Schoenen

Iedereen droomt wel eens van het winnen van de Lotto. Het hoeft niet eens tien miljoen te zijn maar zo'n paar tonnetjes, net om het allemaal éven iets makkelijker te maken, zijn zeker niet te versmaden.
De een zal direct een wereldreis boeken, de ander zijn baan opzeggen. "Meneer De Vries? Die werkt hier niet meer."
Vergeet de arme kindertjes in Afrika. Hoe erg ook, mijn allereerste rijkeluiswens betreft schoenen. Heel veel nieuwe schoenen. Waren we in Londen al onder de indruk van de Shoe Gallery, in Dubai opende onlangs Level Shoe District. 9.000 (!) vierkante meter schoenen, schoenen en nog eens schoenen.
Stel je voor. Met de A380 naar warme stranden en een zevensterren hotel. Hamsteren bij de Level Shoe District en 's avonds dineren in de top van de Burj Khalifa. Dat is nog eens wat anders dan vanuit de sky lounge van het Hilton op smurfenhoogte naar een armetierige Bijenkorf loeren.
Op de terugweg natuurlijk wel over Rome voor een goede espresso, de nieuwste Pomellato en om er een paar tassen bij te shoppen. Of draai ik nu heel erg door?

Stedelijk

Gezien de ellenlange rijen voor de kassa had ik niet verwacht op korte termijn het Stedelijk Museum te bezoeken, totdat een slimmerik bedacht dat het ook wel eens 's avonds open kon zijn. Tot 10 uur maar liefst. Het was heerlijk om er rond te lopen. Niet enkel vanwege de kunst maar zeker ook om het gebouw tot in detail te bekijken. Wonderschoon is het geworden.
Van De violoniste van Chagall naar De Dam van Breitner en alles wat daar tussen zit. Jeff Koons, Rietveld, Mondriaan en minder bekende zielen. Het Stedelijk biedt voor iedereen voldoende kijkplezier. En heel prettig dat je voor de teksten bij de werken geen bril nodig hebt.

15

Rijlessen en eindexamen zijn nog maar anderhalf jaar verwijderd. En vanavond natuurlijk sushi.

Jagten

Bepaald geen film voor een romantische date maar wel een om uitgebreid over na te praten. Het liefst met een stevige borrel om de smaak van de vele tenenkrommende scenes mee weg te spoelen. Sinds tijden zag ik de zaal in Rialto bijna helemaal gevuld, en niet alleen heb ik er ademloos zitten kijken maar ben ook definitief voor Mads Mikkelsen gevallen.