Abel

Bij Frank in het team zit Abel. Ik schat dat hij vijf kilo onder het gewicht van de gemiddelde speler in het elftal zit. Met zijn spillebenen draaft hij dapper het veld rond en voetbalt zeker niet onverdienstelijk.

Nu heeft Abel een bril. Een ziekenfondsbrilletje dat hem eigenlijk ook nog wel heel goed staat. En Abel is niet bang voor de bal of tegenstander. Ondanks zijn tengere postuur gaat ie er vol in en koppen lukt ook heel aardig. Alleen als Abel kopt beweegt z'n brilletje. Op het moment dat de bal op zijn hoofd stuit, stuit de bril er van af. En dat is een heel grappig gezicht. Soms tot op het puntje van zijn neus, soms hangt het brilletje halverwege zijn kin en een enkele keer ligt ie op de grond. Stoer pakt hij hem dan weer op en klagen hoor ik hem nooit.

Vandaag stuiterde hij maar een keer van zijn neus. Het werd 8 - 1. Goed gedaan, Abel.

Downloaden

Wanneer ik echt een cd wil hebben, download ik deze tegen betaling op iTunes. Maar voor enkele nummers is het lekker als je een illegalere methode hebt. Ook voor Caroline, die voor school nogal eens iets nodig heeft, is dit een prima oplossing.

We zijn begonnen met Kazaa. Daar kregen we zover spam en rotzooi mee dat de pc bijna op tilt sloeg. Limewire bleek een goed alternatief en draaide jaren totdat dit programma er van de ene op de andere dag de brui aan gaf. Na enkele andere programma's uitgeprobeerd te hebben, waren we gisteravond aangeland bij eMule.

De code om dit aan te schaffen kun je krijgen door een sms te sturen. Vervolgens krijg je er 5 terug à € 1,10 waarvan de laatste voorzien is van de code. Het werkte. De eerste sms kwam per omgaande terug en kondigde de komst van de vier andere aan. Wij wachten... en wachten... en... Elkaar guppig aankijkend besloten we nog even te wachten. Tevergeefs.

Totdat ik vanochtend tijdens een vergadering vier smssen voorbij hoorde zoefen. Met mijn smsgeluidje leek het net circuit Zandvoort.

Maar wat denk je? Het werkt!

Loenies

Het was lekker rustig toen we gisteravond Kriterion binnen stapten. Sinds de bioscoop een paar jaar geleden is opgeknapt en uitgebreid met een derde zaal, is het er nog gezelliger dan voorheen. Bovendien hebben ze goeie koffie die geserveerd wordt met een lekker glas water ernaast, en dankzij AH kostte ons filmkaartje slechts € 4,50.
Zonder al te veel voorbereiding zijn we deze film gaan kijken. Vaag had ik gehoord dat ie redelijk moest zijn, en als ik italiaans hoor ratelen, ben ik al heel snel tevreden.
Nu doen films over geschifte families het bij mij altijd erg goed en deze is daar zeker geen uitzondering op. Stefano, een rockgitarist op z'n retour, keert na jaren terug naar zijn familie waar het nodige aan de hand blijkt te zijn. Een grappige film die terecht goed gewaardeerd wordt.
De voor mij onbekende acteurs waren geweldig en de actrice die de callgirl speelde, was bijna net zo mooi als Sophia Loren.

Luxe

Weliswaar niet rijk opgevoed, merk ik dat ik door de jaren heen toch wel heel erg verwend ben geraakt. Dat wil zeggen dat ik vaak een restaurant van binnen zie, bijzonder verknocht ben aan de wekelijkse AH-levering, gewend ben om met enige regelmaat naar het buitenland te vertrekken, het heel normaal vind een auto voor de deur te hebben etc, etc. Een groot huis heb ik nooit geambieerd maar wel eentje dat van alle gemakken voorzien is en waar ook alles naar behoren werkt.

Verstoken van auto, tankkaart, zakelijke mobiel en normaal gevulde bankrekening was het de laatste tijd dus wel een beetje afzien.

Buiten dat ik het heerlijk vind om weer gemotiveerd aan het werk te zijn, geniet ik des te meer van mijn nieuw verworven priviléges van de afgelopen week. De bedrijfsauto stuurt heerlijk en als ik aan kom rijden in lommerrijk Zuid, zwaait het hek naar de privéparkeerplaats door middel van de afstandsbediening open, waarna ik met veel genoegen het prachtige pand binnenstap. Alhoewel ik nog lang niet aan tanken toe ben, omdat ik nauwelijks kilometers maak, bungelt de vertrouwde tanksleutelhanger alweer aan mijn bos en lacht me geruststellend toe. Telefoongesprekken in de auto kunnen weer gevoerd worden zonder constant naar politie te speuren en een lamme arm te krijgen. Ik geniet zelfs van het espressoapparaat en de lunchtafel.

Belachelijk? Ach, laat mij nou lekker blij zijn...

Knuffelmarokaan

Waarom Ali B. de knuffelmarokaan genoemd wordt, is mij een raadsel. Geef mij Najib maar!
Gisteravond in Carré vond ik 'm nog leuker dan de vorige keer.
Mijn zorg dat de show voor Frank niet te volgen zou zijn, bleek ongegrond. Najib's humor is niet al te ingewikkeld maar toch scherp en door de oprechtheid waar het mee gebracht wordt des te leuker. Frank vermaakte zich opperbest.
Ik verdenk hem ervan het amsterdamse publiek speciale aandacht te geven en misschien maakte dat ook wel dat, tijdens een van de musicale intermezzo's, de zaal bijna op z'n kop stond.
Het beetje langdradige einde over vrienden Karim en Mo in de vorige voorstelling, bleef ditmaal achterwege en voor je het in de gaten had zat het erop. Dik vijf kwartier non-stop plezier.
En geef toe, ook nog smakelijk om naar te kijken.

Na dag 2

Kan ik namen onthouden, weet koffie te vinden en ben weer mobiel. Verder duizelt het nog. De lunchtafel 's middags is rijkelijk voorzien en gezellig.

Werk en uitdaging genoeg. Ik kan m'n lol voorlopig op hier.

Al het andere moet even wijken...

Aardbei

Sinds vrijdagochtend loopt er een miniman door het huis. Bram is bij ons te logeren. Een Gordon in zakformaat. In plaats van snelle grappen komen er voornamelijk woorden als 'aardbei' en 'koe' uit, maar ook 'mama' en 'oren'.

Hij is zo lief. Met grote blauwe ogen en gestreept overhemd aan zit ie gebiologeerd voor de tv, of scheurt met speelgoedvliegtuig door de kamer en gang. Nog geen seconde heb ik 'm horen piepen of huilen.

Voor de kinderen geen mooier speelgoed, en ik? Ik bedenk koortsachtig hoe je ook al weer met een kind in wandelwagen boodschappen doet. Of de paar treden voor de deur afkomt. Dat luiers verschonen me nog steeds goed afgaat, maar hoe werkte dat tandenpoetsen ook al weer? De wandelwagen zal ongetwijfeld opgevouwen kunnen worden maar hoe? En ademt hij nog wel als ie slaapt? Een kind van een ander is per slot van rekening een hele verantwoording.

Vanochtend vertrokken we naar voetballen met Bram in de autostoel, buggy achterin en een tas met krentenbollen, drinken, schone luiers, boekje en speen. Het weer was slecht, dus teneinde onderkoeling te voorkomen hebben we de wedstrijd in de kantine achter glas gezien.

Nog een nachtje slapen en dan is morgenmiddag de pret weer voorbij.

We gaan 'm zeker missen.

Haar

Hoe komt het toch dat je er niet uit ziet als je net bij de kapper bent geweest?

Heintje Armstrong

Was zo blij dat ie gestopt was. Optiefen, ouwe graftak!

Wist je dat...

• het heel leuk was om Henk en Catlin zaterdagavond weer eens te zien;


• 60% van de mensen naar het toiletpapier kijkt na het vegen;


• een hattrick toch echt alleen maar in één helft gescoord kan worden;


• ik dit nooit geweten heb;


• het over 7 nachtjes slapen weer druk, druk, druk is;


• water de enige stof is die op aarde in drie gedaanten gevonden kan worden: vast (ijs), vloeibaar (water) en gasvormig (waterdamp);


• de jeugdafdeling van AFC nog steeds node Jan Verhagen mist;


• appels efficiënter zijn dan koffie om mensen wakker te houden;


• het verhaal dat Coca-Cola in het begin groen zou zijn geweest, helemaal niet waar is;


• ik jullie niet langer zal vervelen met deze volslagen nutteloze informatie.

Positivo's

Op het multi-cultifeestje van Eduard gisteren was het druk. Omringd door allerlei nationaliteiten, rood, bruin, homo's etc. voelde ik me met de minuut socialer worden. Echt, Cohen zou trots op me zijn geweest.

Buiten gekomen trof ik een geitenwollensokkenouderstel met peutersmurf aan, die vakkundig de boel aan het slopen was. Tegelijkertijd triomfantelijk en boosaardig keek het brutale schaap mij aan, en ik vroeg me voor de zoveelste keer af waarom er niet tegen opgetreden werd. De vader rende uitgemergeld en met stadswallen onder de ogen achter haar aan en probeerde te redden wat er te redden viel. Mijn handen jeukten maar door het socialistische karakter van de avond trachtte ik een gesprek aan te knopen.

Ik: "Hoe oud is ze?"

Hij: "Anderhalf."

Ik: "Daar heb je dan voorlopig je handen vol aan."

Beamend dat dit inderdaad de meest intensieve leeftijd is zei hij: "We proberen haar niet te veel negativiteit bij te brengen. Daarom zeggen we niet niet doen, maar zeggen we waarom niet?"

Met mijn blikken op het slopende mormel moest ik mijn best doen niet heel hard te gaan lachen.

In plaats daarvan zei ik: "Hoelang denk je dat vol te gaan houden?"

Hij: "Ik weet niet, we zijn er net een paar dagen geleden mee begonnen."

Ik gaf het op. Lieve help, hou op met dat gezeik en voedt je kind gewoon fatsoenlijk op. Als troost heb ik nog maar een wijntje genomen.

AT5

Na de zomerstop heeft de amsterdamse zender AT5 er een nieuw programma bij. Kort Amsterdams Live. Zoals de naam als zegt een live-magazine dat elke werkdag van vier tot zes wordt uitgezonden.

Kort Amsterdams bestond voordien ook al. Het duurde een minuut of tien met daarin een aantal vaste rubrieken aangevuld met een paar leuke wetenswaardigheden of korte interviews. Een soort tvblog zeg maar, en door de lengte van de items altijd leuk om naar te kijken.

De liveversie duurt twee hele uren en dat blijkt toch een stuk lastiger te vullen. Ik ben nu al fan.

In totale chaos wordt er onwennig door presentatoren gehakkeld. Loopt menigeen door het beeld en voor de camera langs en duurt het vaak enkele minuten voor iedereen z'n plek weer gevonden heeft. Regelmatig overvleugelen de gasten de uitzending en zie ik de AT5-telg benauwd op de klok kijken omdat ze er niet tussen kunnen komen. De gasten hebben niets in de gaten en tetteren lekker verder, zoals overigens ook van ze verwacht wordt.

Donderdag was helemaal hilarisch. Martin Ros, de afgedankte boekbespreker van Tros-radio, mag blijkbaar iedere week een aantal boeken doornemen, en dit doet hij met verve. Op het puntje van zijn stoel verzandde hij in een enorme verhandeling over China, Mao, fascisme en communisme, en was onmogelijk nog te stoppen. De subtiele hints en inmenging van het tvpersoneel negeerde hij volkomen, wat bij eerstgenoemden apatische en ietwat paniekerige blikken op de gezichten bracht. Het leuke was dat ik niet eens geloof dat hij het met opzet deed. Geweldige televisie.

Dames en heren van AT5, misschien is het een goed idee om Martin zijn eigen uurtje te gunnen. Jullie zullen er een heleboel mensen veel plezier mee doen en het probleem in de live uitzending is meteen opgelost!

Het is lang geleden...

...dat ik een franse film in de bioscoop heb gezien. De laatste was Lemming en redelijk debiel. Zo erg zelfs dat je elkaar na de film aankijkt met een blik van: waar gaat dit over??
Betere verwachtingen hadden we van Il y a longtemps que je t'aime met Kristin Scott Thomas in de hoofdrol. Het was leuk haar eindelijk een keer te zien zonder amerikaanse opsmuk en de acteerprestaties vielen niet tegen.
Zoals ook vaak bij italiaanse films het geval is lag het tempo lekker laag en wordt er vooral veel sfeer neergezet.
Het stukje demente moeder viel enigszins uit de toon en voegde weinig toe. Daarentegen speelde de rest van het gezelschap overtuigend met een speciale vermelding voor het oudste adoptiekind.
Enfin, hij draait nog even in Cinecenter.

Feestje

Het leven is een feest alleen moet je wel zelf de ballonnen opblazen (...en de slingers ophangen).
Gisteren was er reden genoeg en togen we na een paar flinke stukken appeltaart met slagroom richting stad.
Eerste stop was de mooie winkel van Manwood in de Cornelis Schuytstraat waar ze een indrukwekkende collectie italiaanse schoenen verkopen voor zowel heren als dames.
Likkebaardend tussen al dit moois was het bijna onmogelijk een keuze te maken. De oplossing? Gewoon twee paar kopen.
Ons verblijf in de winkel deed me wel heel erg naar Italië verlangen. Het weekje in mei was heerlijk maar bij lange na niet genoeg om de honger naar mijn favoriete plek te stillen en voorlopig zal het er ook niet van komen.
Ons favoriete lunchadres stemde echter vrolijk. Prima lokatie, klassiek en altijd goed. Met genoeg spijzen en iets teveel bubbels verlieten we als laatsten het pand, volledig incompetent om nog iets zinnigs met de rest van de dag te doen. En zo hoort het ook!

Excuus

Ik ben nog niet overtuigd maar misschien moet ik mijn mening toch herzien.

Sorry, vis...