Sinds vrijdagochtend loopt er een miniman door het huis. Bram is bij ons te logeren. Een Gordon in zakformaat. In plaats van snelle grappen komen er voornamelijk woorden als 'aardbei' en 'koe' uit, maar ook 'mama' en 'oren'.Hij is zo lief. Met grote blauwe ogen en gestreept overhemd aan zit ie gebiologeerd voor de tv, of scheurt met speelgoedvliegtuig door de kamer en gang. Nog geen seconde heb ik 'm horen piepen of huilen.
Voor de kinderen geen mooier speelgoed, en ik? Ik bedenk koortsachtig hoe je ook al weer met een kind in wandelwagen boodschappen doet. Of de paar treden voor de deur afkomt. Dat luiers verschonen me nog steeds goed afgaat, maar hoe werkte dat tandenpoetsen ook al weer? De wandelwagen zal ongetwijfeld opgevouwen kunnen worden maar hoe? En ademt hij nog wel als ie slaapt? Een kind van een ander is per slot van rekening een hele verantwoording.
Vanochtend vertrokken we naar voetballen met Bram in de autostoel, buggy achterin en een tas met krentenbollen, drinken, schone luiers, boekje en speen. Het weer was slecht, dus teneinde onderkoeling te voorkomen hebben we de wedstrijd in de kantine achter glas gezien.
Nog een nachtje slapen en dan is morgenmiddag de pret weer voorbij.
We gaan 'm zeker missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten