Op het multi-cultifeestje van Eduard gisteren was het druk. Omringd door allerlei nationaliteiten, rood, bruin, homo's etc. voelde ik me met de minuut socialer worden. Echt, Cohen zou trots op me zijn geweest.Buiten gekomen trof ik een geitenwollensokkenouderstel met peutersmurf aan, die vakkundig de boel aan het slopen was. Tegelijkertijd triomfantelijk en boosaardig keek het brutale schaap mij aan, en ik vroeg me voor de zoveelste keer af waarom er niet tegen opgetreden werd. De vader rende uitgemergeld en met stadswallen onder de ogen achter haar aan en probeerde te redden wat er te redden viel. Mijn handen jeukten maar door het socialistische karakter van de avond trachtte ik een gesprek aan te knopen.
Ik: "Hoe oud is ze?"
Hij: "Anderhalf."
Ik: "Daar heb je dan voorlopig je handen vol aan."
Beamend dat dit inderdaad de meest intensieve leeftijd is zei hij: "We proberen haar niet te veel negativiteit bij te brengen. Daarom zeggen we niet niet doen, maar zeggen we waarom niet?"
Met mijn blikken op het slopende mormel moest ik mijn best doen niet heel hard te gaan lachen.
In plaats daarvan zei ik: "Hoelang denk je dat vol te gaan houden?"
Hij: "Ik weet niet, we zijn er net een paar dagen geleden mee begonnen."
Ik gaf het op. Lieve help, hou op met dat gezeik en voedt je kind gewoon fatsoenlijk op. Als troost heb ik nog maar een wijntje genomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten