Vrijdagavond

Don'ts:

• je over laten halen om naar een hele foute borrel in Loosdrecht te gaan;
• op 5 verschillende adressen witte wijn drinken;
• daardoor per ongeluk de bh van je dochter aantrekken de volgende dag.

Do's:

• herstellen in de zon op Strand Zuid met een broodje en twee paracetamol;
• weer eens in je oude kroeg zitten met gezellige mensen en goede muziek.

René, je hebt fantastisch gezongen en wel bedankt voor de speciale toegift voor mij.

On the Road

Een film met hele goede recensies. Wij hebben ons 144 minuten af zitten vragen waarom.

Op herhaling

Frank z'n huiswerk leende zich uitstekend voor het weer van gisteren. Wij hebben de hele middag zitten 'ontbinden in factoren'. Best lastig.

Tegen wil en dank

In april 2010 plaatste ik dit stukje op het blog. Ruim twee jaar later is de situatie een beetje doorgeslagen. Mannen van mijn leeftijd en ouder zien me niet meer staan terwijl de aanwas van dertigers (of nog net niet) groot is.
Wie nu denkt dat een aanbod van strak lijf en goede manieren bijna ideaal is komt bedrogen uit naar mijn mening. Eeuwigdurende avonden in kroeg en discotheek zijn al lang niet meer aan mij besteed. De gehouden conversaties ontberen nogal wat diepgang, en humor en spitsvondigheden missen constant doel. Op een enkeling na ben je na een uur wel uitgepraat. En naast het voordeel van een mooi sixpack, goede conditie en egostrelende devotie van deze loverboys zijn er ook nog wel wat andere nadelen te noemen, welke ik in deze openbare ruimte wijselijk achterwege zal laten.
Nee, zo'n babyface is vleiend en leuk voor een keer maar ik wantrouw de achterliggende motieven. Voor Catherine Zeta Jones in de film The Rebound liep het goed af. Ik kijg meer de neiging om chocomel in huis te halen en korstjes van het brood te snijden.

Our idiot brother

Absoluut vermakelijk maar lang niet zo sterk als een van zijn voorgangers Little Miss Sunshine.

Exit

Viel de deense feta vorige week al niet zo lekker, nadat het nederlands elftal zich woensdag in de bratwurst verslikte hebben de Portugezen het nu eindelijk afgemaakt. Tranen drogen, drol doorslikken, alle oranje rotzooi de kast in, alternatieve reclamespots in de aanslag en hopelijk kunnen we dan allemaal weer een beetje normaal doen.
Hier alles behalve snottebellen. Eerder opluchting. Ik hoef me nu geen seconde meer te ergeren aan het verwende gesjagerijn van Robben. Omdat hij geen spat veranderd is kunnen ze de foto, geschoten na de gemiste penalty eenvoudigweg nogmaals gebruiken. Weg gebakkelei over dramaqueen Van Persie en publieksfavoriet Huntelaar. Van der Wiel kan zich vol gaan richten op zijn volgende tatoeage en Van Bommel met schoonpapa in therapie.
Iedereen zal zich afvragen hoe het zover heeft kunnen komen. Ik weet het wel. Ze zijn allemaal te braaf. Wat we nodig hebben zijn hoerenlopers en vechtersbazen. Gasten die het hotel volstoppen met dames van plezier na afloop van de wedstrijd en zo af en toe nog eens een auto aan gort rijden. Voetbal hoort een beetje oorlog te zijn. In het verleden waren ze er genoeg. Gullit is sinds kort toe aan zijn derde scheiding. Van Basten, Rijkaard, De Boer, allemaal hebben ze niet voor niets hoge advocaatkosten. Glenn Helder compleet naar de Filistijnen door zijn gokverslaving. En Blind dronken tegen de vangrail. Misschien verdienen ze er niet de schoonheidsprijs mee maar er werd wel gevoetbald. Ik vind Raf en Silvie lief hoor, maar na drie wedstrijden vraag ik me toch af of hij wel meegedaan heeft. Kindjes op het veld, kusjes voor papa en Barbie in de buurt. Nee, dat schiet goed op.
Vandaar dat Wesley Sneijder wellicht de enige uitblinker was. Hij is immers al een tijdje met zijn tweede leg bezig. Bovendien was Yolanthe in geen velden of wegen te bekennen.

Oranje

Het zit er op. Bijna anderhalve week van constant praten, lachen, eten en drinken. Het duurt waarschijnlijk nog enkele dagen eer alle witte wijn uit mijn poriën gewasemd is. De versteende lach op mijn gezicht is er enkel nog met een beitel af te bikken. Drie koppen koffie gisteravond konden het niet winnen van de gestaag oprukkende slaap die langzaam het bewustzijn overwoekerde. Rond achten was het gebeurd; one strike, I am out.
Maar vanavond gooien we de bitterballen gewoon weer in het vet en is er niets meer aan de hand. Voetballen tegen wil en dank. Ik vind het leuk. Iedereen zegt tenslotte dat we de eerste wedstrijd gaan winnen. Ik ben nog niet overtuigd. Je weet het maar nooit met die Denen. Campingelftal, my ash. Zoals Laudrup en kornuiten zich destijds naar de finale pingelden zal niemand vergeten zijn. Eriksen gaf alvast een leuk voorzetje door te melden dat hij verwacht dat Denemarken en Duitsland samen in de finale zullen staan. We zullen zien.

Harbour Club

Er zijn plannen voor Barcelona maar voorlopig is de derde Harbour Club in Amsterdam gevestigd.
Op mijn voorstel zijn wij hier met gasten en al naar toe gereden, en even krijg ik een hele bedenkelijke blik toegeworpen als we met de taxi's een verlaten terrein bereiken.
Het valt alles mee. Aan de voorkant van de zwarte doos met witte letters ligt een mooi, groot loungeterras waar tot laat in de avond de zon op schijnt. We worden vriendelijk bediend en de rosé smaakt lekker.
Aan de buitenbar herken ik wel de laatste Prada's en Gucci's. Het is er zien en gezien worden. Vrouwen die zich fotomodel wanen, mannen ernaast die denken hiermee goed voor de dag te komen gelardeerd met wat homo's en BN'ers. Het enige verschil met de gemiddelde Bacardireclame is dat er nauwelijk gesproken of gelachen wordt. Bij dit soort clubjes schijnt daar merkwaardig genoeg altijd een permanent verbod op te rusten.
Uiteindelijk gaan we pas rond half negen naar binnen. Ik herken de hoge wijnrekken van Dauphine. Niet origineel maar wel leuk. De zaak is duidelijk hip. Zelfs de toiletjuffrouw heeft een eigen draaitafel. Je ziet er nauwelijks iets omdat alle materialen donker zijn. Na zwarte overhemden zijn zwarte wc's een goede tweede op mijn lijstje van lelijke dingen. Brrr.
Omdat de asperges op zijn krijgen we te horen dat Surf & Turf het alternatief is. De gigantische zeevissen op ijs voor de vitrine bij de keuken suggereren een mogelijk goede bereidingswijze maar omdat ik mijn bedenkingen heb kies ik als enige voor de tarbot. Niet ten onrechte. Op de bereiding van kreeft met steak moet duidelijk nog verder geoefend worden maar het probleem werd vlot opgelost door even later alsnog een mooi stuk goed gegaard vlees op tafel te zetten.
Niets ten nadele van de Harbour Club. Ze zijn net open en mogen best nog een paar foutjes maken. Alleen al voor het terras kom ik zeker nog een keer terug. Helaas kon het niet tippen aan de lunch bij Vis aan de Schelde van die middag. Zij verdienen opnieuw een dikke 10.

Gentlemenscanal and Skinny Bridge

Niets is mooier dan toerist in je eigen stad te zijn. Terwijl we door de grachten varen zie ik onze gasten druk foto's maken. Voor een goed shot van een aantal bruggen achter elkaar legt de kapitein de boot korte tijd stil. Hij heet Job en op ons verzoek wil hij best wel even iets over de bezienswaardigheden vertellen. Opvallend is dat hij met name de boten van de betreffende rederij weet te promoten die we onderweg tegenkomen. Regelmatig went hij zich tot de nederlanders voor de engelse vertaling van een woord omdat hij er zelf niet meer uit komt. Het maakt het tochtje er enkel maar leuker op.
Als we de Leidse Gracht invaren wordt de Herengracht in Gentlemenscanal omgedoopt, en de Keizersgracht in Emperorcanal. Het klopt wel maar klinkt voor geen meter. Dat de Skinny Bridge in eerste instantie eigendom van Uithoorn was heb ik nooit geweten. Maar misschien weet Job het ook wel niet en is het gewoon een mooi verhaal.
We varen terug langs de Nederlandse Bank. Where all the gold is in the... ja, wat was kluis nou ook alweer in het engels. Safe ja.
En zo glijden we zachtjes door het water naar het hotel toe. Safe and well.

Combineren

Vrouwen hebben de naam meerdere dingen tegelijk te kunnen. Dat is niet helemaal waar. Of ik ben geen vrouw natuurlijk. Zo doe ik niet aan wisselgesprekken bijvoorbeeld omdat één iemand aan de telefoon al genoeg concentratie vraagt. Aan het gehannes dat ik bij anderen waarneem, waarbij steevast de verkeerde wordt weggedrukt, valt af te leiden dat ik daar niet de enige in ben.
Waar het echt verkeerd gaat is de combinatie eten en praten. Sommige klanten hebben een voorkeur voor overleg met lunch. De broodjes die dan geserveerd worden zijn per definitie te hard zodat niet alleen werkelijk alles onder de kruimels zit, maar ook het beleg alle kanten op vlucht bij het nemen van een hap. Om beide zaken goed te managen en daarnaast ook nog een coherent verhaal af te steken is mij niet toevertrouwd. En wanneer je je dan eindelijk veilig waant en een hap neemt komt er prompt een vraag. Met een verontschuldigde blik en een mix van filet americain en ei tussen de tanden probeer je je hier zo ongeschonden mogelijk uit te redden. Het is onbegonnen werk en eindigt altijd rampzalig. Met minimaal twee vetvlekken op mijn rok probeer ik zo goed en zo kwaad te bedenken waar de vraag ook al weer over ging en geef antwoord. De verwonderde gezichten die me daarna aanstaren vertellen me dat het beter had gekund.
Onlangs had ik aansluitend op de vergadering van die middag een borrel. Met hapjes natuurlijk. Staand eten is al beter en bij een drankje hoeft het nergens over te gaan. Dit maal was ik er van overtuigd dat er niets aan de hand was, om er na afloop, bij het instappen van de auto, achter te komen dat er nog een stuk bitterbal halverwege mijn borsten was blijven steken.
Deze week wordt wederom een uitdaging. Drie dagen beurs waarbij er veelvuldig gegeten en gedronken moet worden in bijzijn van andere mensen. Ook drinken vraagt om de nodige balans. Een beetje alcohol maakt het onderhouden van de aanwezige gasten dragelijker, maar met te weinig alcohol heb ik het onvoldoende naar mijn zin terwijl een glas teveel de spreekwoordelijke waarheid naar boven tovert. Zonder drank wordt deze me vaak al niet in dank afgenomen, laat staan met. Ik ga het weer proberen.