
Waar het echt verkeerd gaat is de combinatie eten en praten. Sommige klanten hebben een voorkeur voor overleg met lunch. De broodjes die dan geserveerd worden zijn per definitie te hard zodat niet alleen werkelijk alles onder de kruimels zit, maar ook het beleg alle kanten op vlucht bij het nemen van een hap. Om beide zaken goed te managen en daarnaast ook nog een coherent verhaal af te steken is mij niet toevertrouwd. En wanneer je je dan eindelijk veilig waant en een hap neemt komt er prompt een vraag. Met een verontschuldigde blik en een mix van filet americain en ei tussen de tanden probeer je je hier zo ongeschonden mogelijk uit te redden. Het is onbegonnen werk en eindigt altijd rampzalig. Met minimaal twee vetvlekken op mijn rok probeer ik zo goed en zo kwaad te bedenken waar de vraag ook al weer over ging en geef antwoord. De verwonderde gezichten die me daarna aanstaren vertellen me dat het beter had gekund.
Onlangs had ik aansluitend op de vergadering van die middag een borrel. Met hapjes natuurlijk. Staand eten is al beter en bij een drankje hoeft het nergens over te gaan. Dit maal was ik er van overtuigd dat er niets aan de hand was, om er na afloop, bij het instappen van de auto, achter te komen dat er nog een stuk bitterbal halverwege mijn borsten was blijven steken.
Deze week wordt wederom een uitdaging. Drie dagen beurs waarbij er veelvuldig gegeten en gedronken moet worden in bijzijn van andere mensen. Ook drinken vraagt om de nodige balans. Een beetje alcohol maakt het onderhouden van de aanwezige gasten dragelijker, maar met te weinig alcohol heb ik het onvoldoende naar mijn zin terwijl een glas teveel de spreekwoordelijke waarheid naar boven tovert. Zonder drank wordt deze me vaak al niet in dank afgenomen, laat staan met. Ik ga het weer proberen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten