Harbour Club

Er zijn plannen voor Barcelona maar voorlopig is de derde Harbour Club in Amsterdam gevestigd.
Op mijn voorstel zijn wij hier met gasten en al naar toe gereden, en even krijg ik een hele bedenkelijke blik toegeworpen als we met de taxi's een verlaten terrein bereiken.
Het valt alles mee. Aan de voorkant van de zwarte doos met witte letters ligt een mooi, groot loungeterras waar tot laat in de avond de zon op schijnt. We worden vriendelijk bediend en de rosé smaakt lekker.
Aan de buitenbar herken ik wel de laatste Prada's en Gucci's. Het is er zien en gezien worden. Vrouwen die zich fotomodel wanen, mannen ernaast die denken hiermee goed voor de dag te komen gelardeerd met wat homo's en BN'ers. Het enige verschil met de gemiddelde Bacardireclame is dat er nauwelijk gesproken of gelachen wordt. Bij dit soort clubjes schijnt daar merkwaardig genoeg altijd een permanent verbod op te rusten.
Uiteindelijk gaan we pas rond half negen naar binnen. Ik herken de hoge wijnrekken van Dauphine. Niet origineel maar wel leuk. De zaak is duidelijk hip. Zelfs de toiletjuffrouw heeft een eigen draaitafel. Je ziet er nauwelijks iets omdat alle materialen donker zijn. Na zwarte overhemden zijn zwarte wc's een goede tweede op mijn lijstje van lelijke dingen. Brrr.
Omdat de asperges op zijn krijgen we te horen dat Surf & Turf het alternatief is. De gigantische zeevissen op ijs voor de vitrine bij de keuken suggereren een mogelijk goede bereidingswijze maar omdat ik mijn bedenkingen heb kies ik als enige voor de tarbot. Niet ten onrechte. Op de bereiding van kreeft met steak moet duidelijk nog verder geoefend worden maar het probleem werd vlot opgelost door even later alsnog een mooi stuk goed gegaard vlees op tafel te zetten.
Niets ten nadele van de Harbour Club. Ze zijn net open en mogen best nog een paar foutjes maken. Alleen al voor het terras kom ik zeker nog een keer terug. Helaas kon het niet tippen aan de lunch bij Vis aan de Schelde van die middag. Zij verdienen opnieuw een dikke 10.