Oranje

Het zit er op. Bijna anderhalve week van constant praten, lachen, eten en drinken. Het duurt waarschijnlijk nog enkele dagen eer alle witte wijn uit mijn poriën gewasemd is. De versteende lach op mijn gezicht is er enkel nog met een beitel af te bikken. Drie koppen koffie gisteravond konden het niet winnen van de gestaag oprukkende slaap die langzaam het bewustzijn overwoekerde. Rond achten was het gebeurd; one strike, I am out.
Maar vanavond gooien we de bitterballen gewoon weer in het vet en is er niets meer aan de hand. Voetballen tegen wil en dank. Ik vind het leuk. Iedereen zegt tenslotte dat we de eerste wedstrijd gaan winnen. Ik ben nog niet overtuigd. Je weet het maar nooit met die Denen. Campingelftal, my ash. Zoals Laudrup en kornuiten zich destijds naar de finale pingelden zal niemand vergeten zijn. Eriksen gaf alvast een leuk voorzetje door te melden dat hij verwacht dat Denemarken en Duitsland samen in de finale zullen staan. We zullen zien.